دون ویتوی گرامی از بنده خواسته است که در این بخش حضور بیشتری داشته باشم. البته با توجه به ماهیت این سایت ، بنده ترجیح می دهم بیشتر در قسمت های مربوط به سینمای کلاسیک عرایضم را بیان کنم ؛ با اینحال نمیتوانم روی پدرخوانده گرامی را زمین بیندازم ، زیرا از ایشان بعید نیست مافیوزی های خود را به سراغ من بفرستد و یک شب که بیدار می شوم ببینم کلۀ خونین اسب ششصدهزار دلاری ام در کنار بنده لالا کرده است!

اگر به طالع بینی علاقه داشته باشید و طالع متولدین تیر ماه را مشاهده کنید خواهید دید که یکی از ویژگی های متولدین این ماه ، علاقه شدید به جمع آوری لوازم و وسایل عتیقه و قدیمی است، طوریکه دلشان نمی آید هیچکدام از وسیله های قدیمی شان را دور بیندازند . بنده نیز از این قاعدۀ کلی مستثنی نیستم و هیچکدام از وسایل قدیمی خود را دور نمی ریزم و به مصداق ضرب المثل "هرچیز که خوار آید ؛ روزی به کار آید" همۀ آنها را در گنجه ای مخصوص نگهداری می کنم.(بگذریم که با اینکار تابحال چقدر موجبات رنجش اهل و عیال و زحمت خود را فراهم نموده ام)

منظور از این روده درازی چیست؟ این همه رشته بافتم تا بگویم : چند روز پیش به یاد ایام شباب ، محتویات این گنجه را وارسی می کردم چشمم به دفتر شعری افتاد که مربوط به روزگار جوانی بنده بود. در صفحۀ اول آین دفتر چهل برگ ، تاریخ 21 سال پیش رادرج کرده بودم دقیق تر که بگویم ، نهم اردیبهشت 68 . در این دفتر – همانند دفتر جناب لینو ونتورا- اشعاری را نوشته بودم که اکثرا از صفحات مجلات قدیمی استخراج کرده بودم ؛ مثل اطلاعات هفتگی دهۀ 50 شمسی. در آن زمان این مجله صفحه ای داشت به نام " دختر شعر من " ( و در مواردی که شاعر زن بود ، " مرد شعر من ") این صفحه ، زندگی شاعران معاصر را بررسی می کرد که اکثرا رنگ و بویی عاشقانه داشت. شاعرانی را که به یادم مانده است زندگینامه اشان را چاپ کرده بود همچون رهی معیری ، ابوالحسن ورزی ، محمد نوعی ، شهریار ، فریدون مشیری ، حسن هنرمندی ، لعبت والا ، سیمین بهبهانی و فروغ .

متاسفانه بعضی از اشعاری که در دفتر خود نوشته ام بدون ذکر نام شاعر آن است. (باز هم مانند جناب لینو خان!) اما اشعاری زیبایند از شاعران معاصر که ارزش خواندن دارند.

***

این شعر که نام شاعر آن از یادم رفته است شاعر از عشق نافرجام خود می گوید ؛ در روزی که همسرش آن نامه ها – تنها یادگار رنگ پریدۀ آن عشق- را پیدا کرد.

با یکی دست لرزان فکندم

بسته نامه ها را به پایش

تا بدست خود آن را بسوزد

شمعی افروختم از برایش

خشمگین در کنارش نشستم

او چو پرخاش و بیتابی ام دید

لب فرو بست و آن بسته برداشت

با شتابی فراوان گشودش

چون زبیتابی من خبر داشت

نامه ها را روی زمین ریخت

دید چون آن همه سردی از من

تیره شد روی تابنده او

شد نگاهش پر از پرسش و بیم

بر لبش خشک شد خنده او

اشکی افتاد و آن خنده را شست

اشک ریزان زهر نامه میخواند

جمله ای چند و میسوخت آنرا

من بر او چون پلنگی غضبناک

دوخته چشم آتشفشان را

با نگاهی پر از خشم و کینه

چشمش از اشک لبریز می شد

لیکن از گریه پرهیز میکرد

گاهی از خواندن نامه خویش

خنده ای حسرت آمیز میکرد

درد می ریخت از خنده او

شعله ور شد همه نامه هایش

من بر آن شعله ها گشته خیره

می گذشت از سر دردناکم

فکرهایی غم انگیز و تیره

عشق من بود اینها که می سوخت

سوخت چون آخرین نامه ، گردید

خیره چشمش بخاکستر او

تکیه بر دست خود داد سر را

بسته شد چشم افسونگر او

قطره اشکی ز مژگانش آویخت

طاقتم چون سر آمد گرفتم

باده ای تلخ چون زندگانی

تا بنوشم بناکامی دل

یا به بدرود عشق و جوانی

اشک و خون بود در شیشه من

چون تهی گشت جام من از می

سر نهادم بپایش زمستی

در پناه می آسوده گشتم

از همه ماجراهای هستی

ساعتی مست و مدهوش ماندم

چون بخویش آمدم دیدم او نیست

من پریشان و تنها و رنجور

خستگی بود و تنهایی و درد

مرغ شب ناله میکرد از دور

شمع ، غمناک و آهسته میسوخت

شعله ای بود باقی از آن شمع

زرد چون آخرین نور خورشید

پشت آن شعله زرد و لرزان

چشم گریان او می درخشید

محو شد چون بسویش دویدم

گِرد آن شعله خاکستری سرد

مانده باقی از آن نامه ها بود

نامه هایی که نزد من از او

آخرین یادگار وفا بود

یادگاری که بر باد دادم

زآن همه نامه ی رفته بر باد

پاره کوچکی بر زمین بود

روی آن پاره این جمله خواندم

جان شیرین وفایت همین بود؟!

لحظه دیگر او نیز میسوخت ...