-=  هر چه بادا باد  =-

می خوردن و شاد بودن آيين منست

فارغ بودن ز کفر و دین؛ دین منست

گفتم به عروس دهر کابین تو چیست

گفتــا دل خـرم  تـو کابین  مـن  است

 ***

امشب می  جام یـک منی خواهم  کرد

خود را به دو جام می غنی خواهم کرد

اول سه طلاق عقل و دین خواهم  کرد

پس دختر رز را به زنـی خواهم   کرد

 ***

چندان بخورم شراب کاین بوی شراب

آید  ز تراب  چون  روم   زیر  تراب

گر بر سر خـاک  من  رسد  مخموری

از بوی شراب من شود مست و خراب

***

در پای اجل چو من سرافکنده شوم

وز بیخ  امید  عمر  بـرکنده   شوم

زینهار  گلم  بجز  صراحی  نـکنید

باشد که ز بوی می دمی زنده شوم

*** 

آنان   که  اسیر  عقل  و  تمییز  شدند

در حسرت هست و نیست ناچیز شدند

رو  باخبرا  تو  آب   انــگور  گـُـزین

کان  بـی خـبران  بغوره  میویز  شدند

 ***

ای   صاحب  فتوا  ز  تو  پر کارتریم

با  این همه مستی  ز تو  هُشیار  تریم

تو خون کسان خوری و ما خون رزان

انصاف  بـده    کـدام   خونخوار تریم؟

***

شیخی  به  زنی فاحشه گفتا مستی

هر لحظه به دام دگری  پــا  بستی

گفتا شیخا هر آن چه  گویی  هستم

آیا تو چنان  که  می  نمایی  هستی ؟

***

گویند که  دوزخی  بود  عاشق  و مست

قولی است خلاف، دل در آن نتوان بست

گر عاشق و مست ، دوزخی  خواهد  بود

فردا  باشد  بهشـت  همچون  کف  دست !

***

گویند بهشت و و حور عین خواهد بود

و آنجا می  ناب  و  انگبین  خواهد بود

گر ما می  و معشوقه  گزیدیم  چه باک

آخر نه  به  عاقبت  همین  خواهد  بود ؟

*** 

گویند بهشت  و حور و   کوثر  باشد

جوی می و شير و شهد و شکر  باشد

پر کــن  قـدح  بـاده  و بـر دستم   نِه

نـقدی  ز  هزار  نـسیه  بـهتـر  باشد

***

گویند بهشت  عدن با حور خوش است

من می گویم که آب انگور خوش است

اين نقد  بگیر و دست از آن  نسیه  بدار

که آواز  دهل  برادر از دور خوش است

***

مـن هیچ  ندانم که مرا آن که  سرشت

از اهل بهشت  کرد  یا  دوزخ  زشت

جامی و بتی  و  بربطی بر لب  کشت

اين هر سه مرا نقد و تو را نسیه بهشت

***

چون   آمدنم  به  من  نبد روز  نخست

وین رفتن بی مراد عزمی ست  درست

بر خیز و میان  ببند  ای  ساقی  چست

کاندوه جهان به می  فرو خواهم  شست

*** 

جــز راه  قـلـنـدران  مـیخـانه   مـپوی

جز باده و جز سماع و جز یار  مجوی

بر کف  قدح  باده  و  بر دوش  سبوی

می نوش کن ای نگار و بیهوده مگوی

***

ساقـی غـم  مـن  بلند  آوازه  شده  است

سرمستی مـن برون ز اندازه شده است

با  مـوی  سپید  سـر خوشم  کـز می  تو

پيرانه  سرم  بهار  دل  تازه  شده  است

***

حکیم عمر خیام نیشابوری

این بیت شعر نغز و عاشقانه از مولانا استاد عرفان همواره در ذهن من جاریست:

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس مرغان وحشی را از این خوش تر نمی گیرد

(۱۳۸۸/۶/۳۱ عصر ۰۵:۱۲)shahrzad نوشته شده:  

این بیت شعر نغز و عاشقانه از مولانا استاد عرفان همواره در ذهن من جاریست:

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس مرغان وحشی را از این خوش تر نمی گیرد

گمانم اشتباه لپی کوچکی رخ داده باشد...

بیت حافظ ....

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس مرغان وحشی(در برخی نسخ: آهوی وحشی) را ازین خوشتر نمی گیرد

بدین شعر تر شیرین ز شاهنشه عجب دارم

که سرتاپای حافظ را چرا در زر نمی گیرد...؟

اما شعر زیباست....شک ندارم...

با مهر

(۱۳۸۸/۶/۳۱ عصر ۰۹:۱۰)بانو نوشته شده:  

[quote='shahrzad' pid='581' dateline='1253626935']

گمانم اشتباه لپی کوچکی رخ داده باشد...

بیت حافظ ....

چه خوش صید دلم کردی بنازم چشم مستت را

که کس مرغان وحشی(در برخی نسخ: آهوی وحشی) را ازین خوشتر نمی گیرد

بدین شعر تر شیرین ز شاهنشه عجب دارم

که سرتاپای حافظ را چرا در زر نمی گیرد...؟

اما شعر زیباست....شک ندارم...

با مهر

به گمانم مسئله فراموشی من جدی است بانوی عزیز. از تصحیح شما مشکرم.

ولی دیگر این ابیات متعلق به مولاناست:

گر رود دیده و عقل و خرد و جان، تو مرو

که مرا دیدن تو بهر از ایشان، تو مرو

آفتاب و فلک اندر کنف سایه توست

گر رود این فلک و اختر تابان، تو مرو

تا شمع تو افروخت پروانه شدم

با صبر ز دیدن تو بیگانه شدم

در روی تو بیقرار شد مردم چشم

یعنی که پری دیدم و دیوانه شدم

مولوی

من لذت شباب ندیدم به عمر خویش        از دیگران حدیث جوانی شنیده ام

 رهی معیری

همراه خود نسیم صبا می برد مرا

یارب چو بوی گل به کجا می برد مرا...؟

سوی دیار صبح رود کاروان شب

باد فنا به ملک بقا می برد مرا

با بال شوق، ذره به خورشید می رسد

پرواز دل به سوی خدا می برد مرا

گفتم که بوی عشق که را می برد ز خویش؟

مستانه گفت دل: که مرا... می برد مرا...

برگ خزان رسیده بی طاقتم رهی....

یک بوسه نسیم...، زجا می برد مرا...

از راست به چپ: عزت الله انتظامی، پرویز خطیبی،عطاالله زاهد، رهی معیری، سپهر و حمید قنبری

همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی
نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی...

سعدی

با مهر برای بانوی عزیز

شیخ بهایی

بیا با من مدارا کن که من مجنونم و مستم

اگر از عاشقی پرسی بدان دلتنگ آن هستم

بیا از غم شکایت کن که من هم درد تو هستم

اگر از حال من پرسی بدان نازک دل و خسته ام

بیا از درد حکایت کن که من محتاج آن هستم

اگر از زخم دل پرسی بدان مرهم بر آن بستم

 و چند تک بیتی زیبا :

ریشه ی نخل کهنسال از جوان افزون ترست ....   بیشتر دلبستگی باشد به عالم ، پیر را

صائب تبریزی

آدمی پیر چو شد ، حرص جوان می گردد  ....   خواب در وقت سحرگاه ، گران می گردد

صائب تبریزی

از طلا گشتن پشیمان گشته ایم  .... مرحمت فرموده ما را مس کنید !

لا ادری

نیکویی با بدنهادان ، عمر ضایع کردن است  ....  کی ز آرایش عروس زشت زیبا می شود ؟

سیار

(مرحوم عماد خراسانی)

دلم آشفتۀ آن مایۀ ناز است هنوز   مرغ پر سوخته در پنجۀ باز است هنوز...

جان به لب آمد و لب، بر لب جانان نرسید   دل به جان آمد و او، بر سر ناز است هنوز...

گرچه بیگانه زخود گشتم و دیوانۀ عشق   یار، عاشق کش و بیگانه نواز است هنوز...

خار گردیدم و بر آتش من، آب نزد   غافل از حسرت ارباب نیاز است هنوز...

همه خفتند به غیر از من و پروانه و شمع   قصۀ ما دوسه دیوانه، دراز است هنوز...

گرچه رفتی، ز دلم حسرت روی تو نرفت    در این خانه، به امید تو باز است هنوز...

این چه سوداست عمادا، که تو در سر داری...؟!   این چه سوزیست که در پردۀ ساز است هنوز...؟

و یک ترانه به لهجه مشهدی که توسط استاد شجریان هم به شیرینی اجرا شد...

با مهر...بانو

در عشق گشتم فاش تو، وز همگنان قلاش تر

وز دلبران خوش باش تر، مستان سلامت می کنند

بر تو چون ساحل آغوشم گشودم

در دلم بود که دلدار تو باشم

وای بر من که ندانستم از اول

روزی آید که دل آزار تو باشم

فروغ فرخ زاد

حضرت خیام می فرمایند:

گويند کسان بهشت با حور خوش است

                                                     من ميگويم که آب انگور خوش است

اين نقد بگير و دست از آن نسيه بدار

                                                     کاواز دهل شنيدن از دور خوش است

خیام واقعا محشره ... این مرد حسابی از زمان خودش جلو بوده ؛

گویند روزی حضرت خیام بساط عیش و مستی گسترده بود و مشغول صفا   . ناگهان بادی آمد و جام می او را انداخت و شکست . خیام نگاهی به آسمان کرد و گفت:

ابریق   مرا    شکستی           ربی                                    

بر من  در   عیش را  ببستی      ربی

من   می   خورم و  تو میکنی بد مستی ؟!

خاکم به دهن  ،  مگر تو مستی  ربی ؟!

ناگهان صورتش سیاه شد.باز رو به آسمان کرد و گفت:

ناکرده گنه در این جهان کیست    بگو    ؟                            

آن کس که گنه نکرد ، چون زیست  بگو  ؟

من بد کنم و  تو بد    مکافات    دهی

پس  فرق میان من و تو چیست   بگو ؟!

صورتش دوباره سفید شد. اینجا بود که از خداوند خواست که او را نزد خودش ببرد و سرش را بر زمین گذاشت و بمرد !!

(۱۳۸۸/۷/۲۰ صبح ۰۹:۲۶)سروان رنو نوشته شده:  

خیام واقعا محشره ... این مرد حسابی از زمان خودش جلو بوده ؛

من بد کنم و تو بد مکافات دهی

گویند روزی حضرت خیام بساط عیش و مستی گسترده بود و مشغول صفا   . ناگهان بادی آمد و جام می او را انداخت و شکست . خیام نگاهی به آسمان کرد و گفت:

ابریق   مرا    شکستی           ربی                                    

بر من  در   عیش را  ببستی      ربی

من   می   خورم و  تو میکنی بد مستی ؟!

خاکم به دهن  ،  مگر تو مستی  ربی ؟!

ناگهان صورتش سیاه شد.باز رو به آسمان کرد و گفت:

ناکرده گنه در این جهان کیست    بگو    ؟                            

آن کس که گنه نکرد ، چون زیست  بگو  ؟

من بد کنم و  تو بد    مکافات    دهی

پس  فرق میان من و تو چیست   بگو ؟!

صورتش دوباره سفید شد. اینجا بود که از خداوند خواست که او را نزد خودش ببرد و سرش را بر زمین گذاشت و بمرد !!

به حق که در خارق العاده بودن خیام و عقاید روشنفکرانه اش شکی نیست. ولی فکر نمی کنید که این داستان بیشتر به خرافه شبیه است؟ شاید این قصه ساخته ذهن همان مخالفان خرافه پرداز او بوده که خواسته اند اشعار و سخنان او را رنگ توجیه ببخشند.

قرآن که مهین کلام خوانند آن را

گه گاه نه بر دوام خوانند آن را

بر گرد پیاله آیتی هست مقیم

کاندر همه جا مدام خوانند آن را

البته مهم نیست که این داستان واقعی بوده یا نه ، همین وجه افسانه ای داستان ، باز  زیباست.

و یا اینجا که گل و خاک را همان باقیمانده تن افراد بشر می داند و تمثیل زیبایی به کار می برد:

و یا آنجا که خوشی های دنیای اکنون را بر وعده های آن جهانی ترجیح می دهد :

زمانیکه صحبت از حکیم عمر خیام باشد، بد نیست پای منتقدی بنام را نیز به میان کشید...صادق هدایت که خود به اندازه کافی در میان دوستداران ادبیات معاصر ایران جای بازکرده و چه تعصب کور باشد و چه برخورد صرفا منطقی، نمی توان به سادگی از کنار مجموعه گزینش شده و تصحیح او بر رباعیات خیام تحت عنوان ((ترانه های خیام)) گذر کرد... هدایت این مجموعه را در 22 سالگی اش گردآورد...جوان بود اما خام نه که پژوهشی عمیق همراه با دقتی خاص روحیه اش بر ظرائف این کتاب انجام داده بود...

هدایت از میان نسخی که به نام خیام منتشر شده اند، با بررسی یکدستی سبک و محتوی و قدرت شعرو کلام سراینده، تنها رباعیات 13 گانۀ ((مونس الاحرار)) و نیز دو رباعی از کتاب ((مرصاد العباد)) را اصیل دانسته و در قبول یکسان بودن شاعر برای اینهمه رباعی منسوب به وی تردید کرده است.((از 80 رباعی الی 1200 رباعی تا کنون تحت عنوان خیام منتشر شده است!))

و مقوله ای دیگر اینکه آیا حکیم عمر خیام منجم، ریاضی دان و حکیم و فیلسوف همان شاعر رباعیات مذکور است یا خیر؟! می توان گفت اگر منظور از مطالعه این اشعار تنها لذت باشد و آموختن، تفاوتی نمی کند شاعر، خود به راستی که باشد! به قول هدایت (( ما عجالتا این ترانه ها را به اسم همان خیام منجم و ریاضی دان ذکر می کنیم، چون مدعی دیگری پیدا نکرده تا ببینیم این اشعار مربوط به همان خیام منجم و عالم است و یا خیام دیگری گفته! برای این کار باید دید طرز فکر و فلسفۀ او چه بوده است...))

از آنجا که تعداد ابیات نسبت داده شده به وی از حساب و عدد بدر رفته و هر کجا رباعیی می بینیم پی بندش می خوانیم حکیم عمر خیام، آنچنان تنوع فکر و مضمون بالا می زند که با استناد به نسخ پر بیت، باز نمی توان به قدرت و  قطعیت، وحدتی برای تفکر و فلسفه و بینش شاعر قائل شد... به قول هدایت : (( مضمون این رباعیات روی فلسفه و عقاید مختلف است از قبیل: الهی، طبیعی، دهری، صوفی، خوش بینی، بدبینی، تناسخی، افیونی، بنگی، شهوت پرستی، مادی، مرتاضی، لامذهبی، رندی و قلاشی، خدایی، وافوری و....!!))

و خلاصه که دقت در انتخاب منبع برای مطالعۀ اشعار خیام، مسئله ای کم اهمیت نیست... عده ای گفته بودند خیام در خلال عمر چندین بار تغییر رویه داده و افکارش سمت و سوهای گوناگون کاویده و باز هدایت با استناد به رباعیاتی یکدست و هم محتوی مربوط به دو دوره سنی مختلف شاعر( با توجه به قایل شدن شاعری واحد به دلیل انتخاب مرجعی یکدست تر از رباعیات) افکار اورا بر یک روال و ثابت می داند...

دو رباعی از دوران جوانی حکیم اینگونه اند:

هرچند که رنگ و روی زیباست مرا.....چون لاله رخ و چو سرو، بالاست مرا

معلوم نشد که در طربخانۀ خاک........نقاش ازل بهر چه آراست مرا.....؟

------------------

امروز که نوبت جوانی من است........می نوشم ازآن که زندگانی من است

عیبم مکنید، گرچه تلخ است خوش است........ تلخ است، چراکه زندگانی من است 

و این دو رباعی که براساس مضمون، قاعدتا باید مربوط به دوران کهولت وی باشند:

افسوس که نامۀ جوانی طی شد..........وآن تازه بهار زندگانی دی شد

حالی که ورا نام جوانی گفتند............. معلوم نشد که او کی آمد، کی شد....؟!

-----------------

من دامن زهد و توبه طی خواهم کرد.............با موی سپید، قصد می  خواهم کرد

پیمانۀ عمر من به هفتاد رسید..........این دم نکنم نشاط، کی خواهم کرد...؟! 

و به قول هدایت، ((این رباعیات برفرض هم از خود خیام نباشد، از پیروان خیلی زبردست او خواهد بود که مستقیما از فکر فیلسوف و  شاعر بزرگ الهام گرفته اند....)) 

در خاتمه بگویم، امروز بزرگداشت حافظ بود، اما کلام به سمت خیام میل کرد و اینگونه گشت...پس به حرمت لسان الغیب، مطلب را با غزلی از وی می بندم...

نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید...........فغان که بخت من از خواب در نمی آید

صبا به چشم من انداخت، خاکی از کویش.........که آب زندگی ام در نظر نمی آید

قد بلند تورا تا ببر نمی گیرم............درخت بخت مرادم ببر نمی آید

مگر به روی دلآرای یار ما ور نی.............به هیچ وجه دگر کار بر نمی آید

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید..............وزان غریب بلاکش خبر نمی آید

ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا...........ولی چه سود یکی کارگر نمی آید!

بسم حکایت دل هست با نسیم سحر..............ولی به بخت من امشب سحر نمی آید

دراین خیال بسر شد، زمان عمر و هنوز....................بلای زلف سیاهت بسر نمی آید

ز بس که شد دل حافظ، رمیده از همه کس............کنون ز حلقۀ زلفش بدر نمی آید

با مهر

بانو

او شراب بوسه می خواهد ز من

من چه گویم قلب پر امید را؟

او به فکر لذت و غافل که من

طالبم آن لذت جاوید را

فروغ فرخ زاد

خب ، چندی  پیش روز حافظ بود و به جاست ، با شعری از استاد غزل پارسی ، یادی از شیخ شیراز کنیم:

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه  نقاب     ....   تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

بی شک اگر حافظ و دیوان اش را از زبان پارسی بگیریم ، بخش اعظم زیبایی و غنای این زبان را از آن ستانده ایم. حافظ ، رند و هوشمندانه می سراید و سبک او فقط مخصوص خودش است. زیبایی ظاهری و معنوی برخی از شعرهای لسان الغیب ، بی نظیر است:

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست  .....  عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی

شعرهای زیبای حافظ ، پر از مفاهیم و معانی و تعابیر زیباست و مملو از پیام هایی است که هیچگاه غبار زمان بر آنها نمی نشیند. درست مانند پیام های فیلم های کلاسیک که هیچگاه کهنه نخواهند شد. معناهایی که حتی در زندگی ماشینی امروز هم روشنگر و کارگر است :

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو  ..... یادم از کشته خویش آمد و هنگام درو

چه قدر مایه شرمندگی است که تاکنون حتی یک فیلم سینمایی ، در مورد این شاعر فرهیخته ایرانی ساخته نشده

بر سر تربت ما گر گذری ، همّت خواه   ......  که زیارت گه رندان جهان خواهد بود

امروز بی مقدمه قطعه شعری از حمید مصدق را به یاد آوردم و در پی آن پاسخ فروغ فرخ زاد به آن را. بد ندیدم که هر دو قطعه را در اینجا بیاورم:

تو به من خنديدي و نمي دانستي

من به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدم

باغبان از پي من تند دويد

سيب را دست تو ديد

غضب آلود به من كرد نگاه

سيب دندان زده از دست تو افتاد به خاك

و تو رفتي و هنوز،

سالهاست كه در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تكرار كنان مي دهد آزارم

و من انديشه كنان غرق در اين پندارم

كه چرا باغچه كوچك ما سيب نداشت

" جواب زيباي فروغ فرخ زاد به حميد مصدق":

من به تو خنديدم

چون كه مي دانستم

تو به چه دلهره از باغچه همسايه سيب را دزديدي

پدرم از پي تو تند دويد

و نمي دانستي باغبان باغچه همسايه

پدر پير من است

من به تو خنديدم

تا كه با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم

بغض چشمان تو ليك لرزه انداخت به دستان من و

سيب دندان زده از دست من افتاد به خاك

دل من گفت: برو

چون نمي خواست به خاطر بسپارد گريه تلخ تو را ...

و من رفتم و هنوز سالهاست كه در ذهن من آرام آرام

حيرت و بغض تو تكرار كنان

مي دهد آزارم

و من انديشه كنان غرق در اين پندارم

كه چه مي شد اگر باغچه خانه ما سيب نداشت

ای نوبهار خندان از لامکان رسیدی   ........  چیزی به یار مانی ، از یار ما چه دیدی ؟

خندان و تازه رویی ، سرسبز و مشک بویی ......... همرنگ یار مایی یا رنگ از او خریدی ؟!

ای گل چرا نخندی کز هجر باز رستی  .........  ای ابر چون نگریی کز یار خود بریدی ؟

ای باد شاخه​ها را در رقص اندرآور ..........  بر یاد آن که روزی بر وصل می​وزیدی

بنگر بدین درختان چون جمع نیکبختان ............  شادند ، ای بنفشه از غم چرا خمیدی ؟

مولوی

بود آیا که خرامان ز درم بازآیی؟                                   گره از کار فروبستۀ ما بگشایی؟

نظری کن، که به جان آمدم از دلتنگی                        گذری کن؛ که خیالی شدم از تنهایی

گفته بودی که: بیایم، چو به جان آیی تو                 من به جان آمدم، اینک تو چرا می نایی...؟

بسکه سودای سر زلف تو پختم به خیال                  عاقبت چون سر زلف تو، شدم سودایی

همه عالم به تو می بینم و این نیست عجب                  به کی بینم، که تویی چشم مرا بینایی

پیش از این گر دگری در دل من می گنجید،            جز تورا نیست کنون در دل من گنجایی....

جز تو اندر نظرم هیچ کسی می ناید              وین عجب تر که تو خود، روی به کس ننمایی

          گفتی از لب بدهم کام عراقی روزی

                 وقت آن است که آن وعده؛ وفا فرمایی....

فخرالدین ابراهیم همدانی متخلص به عراقی ( قرن هفتم هجری قمری)

ما بدان مقصد عالي نتوانيم رسيد   ....  هم مگر لطف شما پيش نهد گامي چند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب  ....   فرصت عیش نگه‏دار و بزن جامی چند

قند آمیخته با گل نه علاج دل ماست     ....      بوسه‏ای چند برآمیز به دشنامی چند

زاهد از کوچه رندان به سلامت بگذر    ...        تا خرابت نکند صحبت بدنامی چند

عیب می جمله چو گفتی هنرش نیز بگو    ....    نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

ای گدایان خرابات خدا یار شماست    ....    چشم انعام مدارید ز انعامی چند

پیر میخانه چه خوش گفت به دردی کش خویش   ....    که مگو حال دل سوخته با خامی چند

حافظ از شوق رخ مهر فروغ تو بسوخت   ....    کامگارا نظری کن سوی ناکامی چند

حافظ شیرین سخن

به یاد شادروان ایرج بسطامی...آواز افشاری بود گمانم...

اگر دستم رسد روزی که انصاف از تو بستانم 
چراغ عهد ماضی را شبی دستی برافشانم

چنانت دوست می‌دارم که گر روزی فراق افتد؛
تو صبر از من توانی کرد و من صبر از تو نتوانم...

دلم صد بار می‌گوید: که چشم از فتنه بر هم نه !
دگــر ره دیـده می‌افـتـد بــر آن بــــالای فـتـانـم

تو را در بوستان باید که پیش سرو بنشینی
و گر نه بـاغبان گویـد که دیگر سرو ننشانم

رفیـقـانـم سفر کردند هـر یـاری بـه اقصـایی
خلاف من که بگرفته است دامن در مغیلانم

بـه دریـایـی درافـتـادم که پایانـش نـمی‌بینم
کسی را پنجه افکندم که درمانش نمی‌دانم

فـراقـم سـخت می‌آیـد ولـیـکن صبـر می‌بـاید
که گر بگریزم از سختی رفیق سست پیمانم

مپـرسم دوش چون بـودی، بـه تاریـکی و تنهایی
شب هجرم چه می‌پرسی که روز وصل حیرانم!

شبان آهسته می‌نالم مگر دردم نهان ماند
بـه گوش هر که در عالـم رسیـد آواز پنـهانم

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت
مـن آزادی نـمی‌خـواهـم کـه بـا یـوسـف بـه زندانم...!

من آن مرغ سخندانم که در خاکم رود صورت
هـنـوز آواز می‌آیـد بـه مـعنـی از گـلـستـانـم

((سعدی شیرازی))

(۱۳۸۸/۸/۲۰ صبح ۱۲:۳۱)سروان رنو نوشته شده:  

عیب مِی جمله چو گفتی هنرش نیز بگو    ....    نفی حکمت مکن از بهر دل عامی چند

 حافظ شیرین سخن

(۱۳۸۸/۸/۲۰ صبح ۰۹:۵۰)بانو نوشته شده:  

دمی با دوست در خلوت به از صد سال در عشرت        مـن آزادی نـمی‌خـواهـم کـه بـا یـوسـف بـه زندانم...!

 ((سعدی شیرازی))

چقدر زیبا ....

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست   ....   پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش (1) عربده جوی و لبش افسوس کنان    ....   نیم شب دوش به بالین من آمد ، بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین   ....    گفت :  ای عاشق دیرینه ی  من ؛ خوابت هست  ؟!

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند    ....    کافر عشق بود گر نشود باده پرست  !

حافظ

(1) نرگس : چشم

(۱۳۸۸/۸/۲۳ عصر ۰۷:۰۸)IranClassic نوشته شده:  

زلف آشفته و خوی کرده و خندان لب و مست   ....   پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست

نرگسش عربده جوی و لبش افسوس کنان    ....   نیم شب دوش به بالین من آمد ، بنشست

سر فرا گوش من آورد به آواز حزین   ....    گفت :  ای عاشق دیرینه ی  من ؛ خوابت هست  ؟!

 

عاشقی را که چنین باده شبگیر دهند    ....    کافر عشق بود گر نشود باده پرست  !

 حافظ

هرچه کوشیدم دلم نیامد از این شعر بگذرم...سالها قبل بود که این شعر را با صدای مرحوم بسطامی بر روی یکی از قویترین آهنگهای ساخته شده تا کنون(این حرف را به جرات می گویم) در دستگاه همایون از حمید متبسم شنیدم...تصویری ترین غزل حافظ بر روی یک اثر کاملا توصیفی...اگر آلبوم بوی نوروز را در اختیار دارید که چه بهتر وگرنه می توان از این لینک،هم کل اثر و هم تنها این آهنگ(تصنیف باده شبگیر) را شنید...به سازبندی متفاوت کار و ارکستراسیون بی نظیر آن توجه کنید...چک چک های اول قطعه، ساز کمانچه است که با انگشت نواخته می شود به جای آرشه و این تکنیک بعدها رونقی یافت و کمانچه هم مانند ویولون گسترده تر نواخته شد... جلوی اشکهایم را به سختی گرفتم...ممنون کلاسیک عزیز...

http://iranava.ir/App/TrackDetails.aspx?TrackId=4118&CdId=444&PackageId=370

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت    .....  و اندر آن برگ و نوا خوش ناله​های زار داشت

گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست  ....   گفت ما را جلوه معشوق در این کار داشت

یار اگر ننشست با ما ، نیست جای اعتراض   ....   پادشاهی کامران بود ، از گدایی عار داشت

گر مرید راه عشقی فکر بدنامی مکن   ....      شیخ صنعان ، خرقه رهن خانه خمار داشت

چشم حافظ زیر بام قصر آن حوری سرشت  ....  شیوه جنات تجری تحتها الانهار داشت

حافظ

(شاهد افلاکی)

چون زلف تو ام جانا، در عین پریشانی             چون باد سحرگاهم، در بی سر و سامانی

 من خاکم و من گردم، من اشکم و من دردم؛      تو مهری و تو نوری، تو عشقی و تو جانی! 

خواهم که تورا در بر، بنشانم و بنشینم؛                    تا آتش جانم را، بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی، در مستی و در پاکی؛                 من چشم تورا مانم،  تو اشک مرا مانی!

در سینه سوزانم،  مستوری و مهجوری                      در دیده بیدارم، پیدایی و پنهانی

من زمزمه عودم، تو زمزمه پردازی...                      من سلسله موجم،  تو سلسله جنبانی...

از آتش سودایت، دارم من و دارد دل            داغي که نمی بینی، دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو، نسپاری و بسپارم...          کام از تو و تاب از من، نستانم و بستانی...

ای چشم رهی سویت،  کو چشم رهی جویت...؟

 روی از من سرگردان، شاید(1) که نگردانی...

پ.ن: یکی از نمونه های خوب بکارگیری صنعت لف و نشر مرتب و مشوش در غزل معاصر

(1) شاید= شایسته است

پی نوشت : بانو جان آواتار تازه مبارک است. راستی شهرزاد مدتی است که از کافه خارج شده و تاکنون مراجعت نکرده ! اگر صلاح می دونید  آگهی بدیم ؟!

یک مطلب جالب در سایت کلوب دیدم ( البته در منابع مختلفی آمده و منبع اصلی آن مشخص نیست )

آیا می دانید بر روی پیام گیر تلفنی خانه هر کدام از  شاعران چه ضبط شده است ؟

پیغام گیر فردوسی

نمی باشم امروز اندر سرای

که رسم ادب را بیارم به جای

به پیغامت ای دوست گویم جواب

چو فردا بر آید بلند آفتاب      

     پیغام گیر خیام

      این چرخ فلک عمر مرا داد به باد

    ممنون توام که کرده ای از من یاد

    رفتم سر کوچه ، منزلِ کوزه فروش

    آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد

    پیغام گیر منوچهری

    از شرم به رنگ باده باشد رویم

    در خانه نباشم که سلامی گویم

    بگذاری اگر پیغام پاسخ دهمت

    زان پیش که همچو برف گردد رویم

         پیغام گیر مولانا

    هر سماع از خانه ام رفتم برون.. رقصان شوم

    شوری برانگیزم به پا.. خندان شوم شادان شوم

    برگو به من پیغام خود...هم نمره و هم نام خود

    فردا تو را پاسخ دهم..جان تو را قربان شوم

    پیغام گیر بابا طاهر

     تلیفون کرده ای جانم فدایت

    الهی مو به قوربون صدایت

    چو از صحرا بیایُم نازنینُم

    فرستم پاسخی از دل برایت

    پیغام گیر حافظ

    رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود ، غم مخور

    تا مگر بینم رخ جانانه ی خود ، غم مخور

    بشنوی پاسخ ز حافظ گر که بُگذاری پیام

    زآن زمان کو باز گردم خانه ی خود ، غم مخور

    پیغام گیر سعدی

    از آوای دل انگیز تو مستم

    نباشم خانه و شرمنده هستم

    به پیغام تو خواهم گفت پاسخ

    فلک را گر فرصتی دادی به دستم

    پیغام گیر نیما

      چون صداهایی که می آید

    شباهنگام از جنگل

    از شغالی دور

    گر شنیدی بوق

    بر زبان آر آن سخن هایی که خواهی بشنوم

    در فضایی عاری از تزویر

    ندایت چون انعکاس صبح آزا کوه

    پاسخی گیرد ز من از دره های یوش

     
    پیغام گیر شاملو

    بر آبگینه ای از جیوه ء سکوت

    سنگواره ای از دستان آدمیت

    آتشی و چرخی که آفرید

    تا کلید واژه ای از دور شنوا

    در آن با من سخن بگو

    که با همان جوابی گویم

    تآنگاه که توانستن سرودی است

     
    پیغام گیر سایه

    ای صدا و سخن توست سرآغاز جهان

    دل سپردن به پیامت چاره ساز انسان

    گر مرا فرصت گفتی و شنودی باشد

    به حقیقت با تو همراز شوم بی نیاز کتمان

    پیغام گیر فروغ

    نیستم.. نیستم..اما می آیم.. می آیم ..می آیم

    با بوته ها که چیده ام از بیشه های آن سوی دیوار می آیم.. می آیم ..می آیم

    و آستانه پر از عشق می شود

    و من در آستانه به آنها که پیغام گذاشته اند

    سلامی دوباره خواهم داد

گرگ نزديک چراگاه و شبان رفته به خواب

(۱۳۸۸/۹/۱۸ صبح ۱۲:۴۹)IranClassic نوشته شده:  گرگ نزديک چراگاه و شبان رفته به خواب  

بره دور از رمه و عزم چرايي دارد

این تیکه اش رو پدر بیژن ( پارسا پیروز فر ) در سریال تاریخی در چشم باد ، چندین بار زمزمه می کرد ... زیباست

نمی دانم دوستان با چه فلسفه هایی در این تالار گرد آمده اند، متریالیسم، اگزیستانسیالیسم، پست مدرنیسم و و و ....اما، این عزاداری اصیل، تقدیم به تمامی گوشهای خسته از عربده های زشت و خزعبلات (به ظاهر مداحان!) ناآگاه امروز....

بند اول:

باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است

باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز اين چه رستخيز عظيم است كز زمين

بي نفح صور، خاسته تا عرش اعظم است

اين صبح تيره باز دميد از كجا كزو

كار جهان و خلق جهان جمله در هم است

گويا طلوع مي كند از مغرب آفتاب

كاشوب در تمامي ذرات عالم است

گر خوانمش قيامت دنيا بعيد نيست

اين رستخيز عام كه نامش محرم است

در بارگاه قدس كه جاي ملال نيست

سرهاي قدسيان همه بر زانوي غم است

جن و ملك بر آدميان نوحه مي كنند

گويا عزاي اشرف اولاد آدم است

باز اين چه شورش است كه در خلق عالم است

باز اين چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

بند دوم:

كشتي شكست خورده ز طوفان كربلا

در خاك و خون فتاده به ميدان كربلا

گر چشم روزگار بر او فاش مي گريست

خون مي گذشت از سر ايوان كربلا

نگرفت دست دهر گلابي به غير اشك

زآن گل كه شد شكفته به بستان كربلا

از آب هم مضايقه كردند كوفيان

خوش داشتند حرمت مهمان كربلا

بودند ديو و دد همه سيراب و مي مكيد،

خاتم ز قحط آب سليمان كربلا...

زآن تشنگان هنوز به عيوق مي رسد

فرياد العطش ز بيابان كربلا

آه از دمي كه لشكر اعداء نكرد شرم

كردند رو به خيمه ي سلطان كربلا

آندم فلك بر آتش غيرت سپند شد

كز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

 بند سوم:

كاش آن زمان سرادق گردون نگون شدي

وين خرگه بلند ستون بي ستون شدي

كاش آن زمان بر آمدي از كوه تا به كوه

سيل سيه كه روي زمين تيره گون شدي

كاش آن زمان ز آه جگر سوز اهل بيت

يك شعله برق خرمن گردون دون شدي

كاش آن زمان كه اين حركت كرد آسمان

سيماب وار روي زمين بي سكون شدي

كاش آن زمان كه پيكر او شد درون خاك

جان جهانيان همه از تن برون شدي

كاش آن زمان كه لشكر آل نبي شكست

عالم تمام غرقه ي درياي خون شدي

اين انتقام گر نفتادي به روز حشر

با اين عمل معامله ي دهر چون شدي

آل نبي چو دست تظلم بر آورند

اركان عرش را به تزلزل در آورند

بند چهارم:

بر خوان غم چو عالميان را صلا زدند

اول صلا به سلسله ي انبيا زدند

نوبت به اوليا چو رسيد آسمان طپيد

زان ضربتي كه بر سر شير خدا زدند

پس آتشي ز اخير الماس ريزه ها

افروختند و بر حسن مجتبي زدند

وانگه سرادقي كه فلك محرمش نبود

كندند از مدينه و بر كربلا زدند

پس ضربتي كزان جگر مصطفي دريد

بر حلق تشنه ي خلف مرتضي زدند

وز تيشه ي ستيزه در آن دشت، كوفيان

پس نخلها ز گلشن آل عبا زدند

اهل حرم دريده گريبان گشوده مو

فرياد بر در حرم كبريا زدند

روح الامين نهاده به زانو سر حجاب

تاريك شد ز ديدن او چشم آفتاب

بند پنجم:

چون خون حلق تشنه ي او بر زمين رسيد

جوش از زمين به ذوره ي چرخ برين رسيد

نزديك شد كه خانه ي ايمان شود خراب

از بس شكست ها كه به اركان دين رسيد

نخل بلند او چو خسان بر زمين زدند

طوفان بر آسمان ز غبار زمين رسيد

باد آن غبار چون به مزار نبي رساند

گرد از مدينه بر فلك هفتمين رسيد

يكباره جامه در خم گردون به نيل برد

چون اين خبر به عيسي گردون نشين رسيد

پر شد فلك ز غلغله چون نوبت خروج

از انبيا به حضرت روح الامين رسيد

كرد اين خيال و هم غلط كار كآن غبار

تا دامن جلال جهان آفرين رسيد

هست از ملال گرچه بري ذات ذوالجلال

او در دل است و هيچ دلي نيست بي ملال

بند ششم:

ترسم جزاي قاتل او چون رقم زنند

يكباره بر جريده ي رحمت قلم زنند

ترسم كزين گناه شفيعان روز حشر

دارند شرم از گنه خلق دم زنند

دست عقاب حق بدر آيد زآستين

چون اهل بيت دست بر اهل ستم زنند

آه از دمي كه با كفن خون چكان ز خاك

آل علي چو شعله ي آتش علم زنند

فرياد از آن زمان كه جوانان اهل بيت

گلگون كفن به عرصه ي محشر قدم زنند

جمعي كه زد به هم صفشان شور كربلا

در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند

از صاحب عزا چه توقع كنند باز

آن نا كسان كه تيغ به صيد حرم زنند

پس بر سنان كنند سري را كه جبرئيل

شويد غبار گيسويش از آب سلسبيل

بند هفتم:

روزي كه شد به نيزه سر آن بزرگوار

خورشيد سر برهنه برآمد ز كوهسار

موجي به جنبش آمد و بر خاست كوه كوه

ابري به جنبش آمد و بگريست زار زار

گفتي تمام زلزله شد خاك مطمئن

گفتي فتاد از حركت چرخ بيقرار

عرش آنچنان به لرزه درآمد و چرخ نيز

افتاد در گمان كه قيامت شد آشكار

آن خيمه اي كه گيسوي حورش طناب بود

شد سرنگون ز باد مخالف حباب وار

جمعي كه پاس محملشان داشت جبرئيل

گشتند بي عماري و محمل شترسوار

با آنكه سر زد اين عمل از امت نبي

روح الامين زروي نبي گشت شرمسار

وانگه ز كوفه خيل الم رو به شام كرد

نوعي كه عقل گفت قيامت قيام كرد

بند هشتم:

بر حربگاه چون ره آن كاروان فتاد

شور و نشور واهمه را در گمان فتاد

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فكند

هم گريه بر ملائك هفت آسمان فتاد

هر جا كه بود آهوئي از دشت پا كشيد

هر جا كه بود طايري از آشيان فتاد

شد وحشتي كه شور قيامت ز ياد رفت

چون چشم اهل بيت بر آن كشتگان فتاد

هر چند بر تن شهدا چشم كار كرد

بر زخمهاي كاري تير و سنان فتاد

ناگاه چشم دختر زهرا در آن ميان

بر پيكر شريف امام زمان فتاد

بي اختيار نعره ي هذا حسين از او

سر زد چنان كه آتش از او در جهان فتاد

پس با زبان گله آن بضعت بتول

رو بر مدينه كرد كه يا ايها الرسول

بند نهم:

اين كشته ي فتاده به هامون حسين توست

وين صيد دست و پا زده در خون حسين توست

وين ماهي فتاده به درياي خون كه هست

زخم از ستاره بر تنش افزون حسين توست

اين غرقه ي محيط شهادت كه روي دشت

از موج خون او شده گلگون حسين توست

اين شاه كم سپاه كه با خيل اشك و آه

خرگه از اين جهان زده بيرون حسين توست

اين قالب طپان كه چنين مانده بر زمين

شاه شهيد ما شده مدفون حسين توست

اين خشك لب فتاده ي ممنوع از فرات

كز خون او زمين شده جيهون حسين توست

وين نخل تر كز آتش جانسوز تشنگي

دود از زمين رسانده به گردون حسين توست

پس روي در بقيع به زهرا خطاب كرد

وحش زمين و مرغ هوا را كباب كرد

بند دهم:

كاي مونس شكسته دلان حال ما ببين

ما را غريب و بي كس و بي آشيان ببين

اولاد خويش را كه شفيعان محشرند

در ورطه ي عقوبت اهل جفا ببين

در خلد بر حجاب دو كون آستين فشان

وندر جهان، مصيبت ما برملا ببين

ني ني درآچو ابر خروشان كربلا

طغيان سيل فتنه و موج بلا ببين

تنهاي كشتگان همه در خاك و خون نگر

سرهاي سروران همه بر نيزه ها ببين

آن سركه بود بر سر و دوش نبي مدام

يك نيزه اش ز دوش مخالف جدا ببين

آن تن كه بود پرورشش در كنار تو

غلطان به خاك معركه ي كربلا ببين

يا بضعة الرسو ل ز ابن زياد داد

كو خاك اهل بيت رسالت به باد داد

بند يازدهم:

اي چرخ غافلي كه چه بيداد كرده اي

وز كين چها در اين ستم آباد كردهاي

بر طعنت اين بس است كه برعترت رسول

بيداد كرده خصم و تو امداد كرده اي

اي زاده ي زياد نكردست هيچ گاه

نمرود اين عمل كه تو شداد كرده اي

كام يزيد داده اي از كشتن حسين(ع)

بنگر كه را به قتل كه دلشاد كرده اي

بهر خسي كه بار درخت شقاوت است

در باغ دين چه با گل و شمشاد كرده اي

با خصم دين نتوان كرد آنچه تو

با مصطفي و حيدر و اولاد كرده اي

حلقي كه سوده لعل لب خود نبي بر آن

آزرده اش به خنجر فولاد كرده اي

ترسم تو را دمي كه به محشر درآورند

از آتش تو دود به محشر درآورند

بند دوازدهم:

خاموش محتشم كه دل سنگ آب شد

بنياد صبر و خانه ي طاقت خراب شد

خاموش محتشم كه از اين حرف سوزناك

مرغ هوا و ماهي دريا كباب شد

خاموش محتشم كه از اين شعر خون چكان

در ديده اشك مستمعان، خون ناب شد

خاموش محتشم كه از اين نظم گريه خيز

روي زمين به اشك جگرگون كباب شد

خاموش محتشم كه فلك بسكه خون گريست

دريا هزار مرتبه گلگون حباب شد

خاموش محتشم كه به سوز تو آفتاب

از آه سرد ماتميان ماهتاب شد

خاموش محتشم كه ز ذكر غم حسين

جبريل را ز روي پيمبر حجاب شد

تا چرخ سفله بود خطايي چنين نكرد

بر هيچ آفريده جفايي چنين نكرد

(ترجيع بند محتشم كاشاني در دوازده بند- قرن دهم) 

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر            بجز از خدمت رندان نکنم کار دگر
خرم آن روز که با دیده گریان بروم              تا زنم آب در میکده یک بار دگر
معرفت نیست در این قوم خدا را سببی      تا برم گوهر خود را به خریدار دگر
یار اگر رفت و حق صحبت دیرین نشناخت    حاش لله که روم من ز پی یار دگر
گر مساعد شودم دایره چرخ کبود             هم به دست آورمش باز به پرگار دگر
عافیت می‌طلبد خاطرم ار بگذارند              غمزه شوخش و آن طره طرار دگر
راز سربسته ما بین که به دستان گفتند     هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر
هر دم از درد بنالم که فلک هر ساعت       کندم قصد دل ریش به آزار دگر
بازگویم نه در این واقعه حافظ تنهاست       غرقه گشتند در این بادیه بسیار دگر

حافظ

یکی از  مثنوی های دلنشین ایرج میرزا را می نویسم... ایرج میرزا از آن دسته شعراییست که در تاریخ ادبیات ما آنگونه که باید، معرفی نشده است، که اگر هجویه و اگر رکیک سروده، به جایش اشعاری بسیار سلیس،دلنشین و شیرین و نزدیک به زبان و سلیقه مردم نیز دارد، جایی خواندم از پایبندی محکم وی به اصول اخلاقی در زندگی شخصی، از پرهیز از هرزه گویی اش در حضور دوستان... در خاطرات یکی از شعرا آمده که ایرج با ملک الشعرای بهار سالهای سال قهر بود چراکه بهار در حضور جمع، دوبار دو شوخی بسیار رکیک می کند و ایرج به عکس اشعارش تاب این لودگی را نیاورده و کار به قهر و رنجش می کشد و قطع رفت و آمد (درست به عکس آنچه در سریال شهریار نشانمان دادند؛ که شهریار ایرج را ارشاد می کند و بهار هم بر وی سر تاسف می جنباند و ...!) برایم جالب است...شعر بهار را متین می دانیم و شعر ایرج را لوده و شخصیت این افراد،.... الله اعلم!

هدیه عاشق

عاشقی محنت بسیار کشید     تا لب دجله، به معشوقه رسید

نشده از گل رویش سیراب     که فلک، دسته گلی داد به آب

نازنین، چشم به شط دوخته بود...    فارغ از عاشق دلسوخته بود...

دید در روی شط آید به شتاب؛       نوگلی چون گل رویش شاداب!

گفت: به به! چه گل رعناییست!       لایق دست چو من زیباییست!

حیف از این گل که برد آب اورا          کند از منظره، نایاب اورا!

زین سخن، عاشق معشوقه پرست،      جست در آب، چو ماهی از شست!

خوانده بود این  مثل آن مایۀ ناز           که نکویی کن و در آب انداز!

خواست کازاد کند از بندش        اسم گل برد و در آب افکندش

گفت رو تا که ز هجرم برهی        نام بی مهری، بر من ننهی!

مورد نیکی خاصت کردم           از غم خویش، خلاصت کردم

باری آن عاشق بیچاره، چو بط،         دل به  دریا زد و افتاد به شط!

دید آبیست فراوان و درست          به نشاط آمد و دست از جان شست

دست و پایی زد و گل را بربود      سوی دلدارش پرتاب نمود...

گفت: کای آفت جان سنبل تو،            ما که رفتیم، بگیر این گل تو!

بکنش زیب سر، ای دلبر من،          یاد آبی که گذشت از سر من.....

جز برای دل من بوش مکن        عاشق خویش، فراموش مکن....

خود ندانست مگر عاشق ما           که ز خوبان، نتوان جست وفا...

عاشقان را همه گر آب برد؛          خوب رویان، همه را، خواب برد.....!

پ.ن: این شعر را بانو قمرالملوک وزیری در قالب تصنیف، اجرا کرده اند.

(۱۳۸۸/۱۱/۳ عصر ۰۷:۲۸)بانو نوشته شده:  

  ...   ما که رفتیم، بگیر این گل تو ....

 جز برای دل من بوش مکن .... عاشق خویش، فراموش مکن....

چقدر زیبا و تراژیک .  مخصوصا این سکانس پایانی اش  .

برخی مواقع اشعار و جملات زیبایی در جاهای مختلف می بینیم. حتی ممکن است پشت کامیون ها یا بالای سردر مغازه ها باشد و یا در امضای برخی کاربران در فروم های اینترنتی.

یاد دارم در غروبی سرد سرد                  می گذشت از کوچه ما دوره گرد

داد می زد:کهنه قالی می خرم              دست دوم جنس عالی می خرم

کاسه و ظرف سفالی می خرم              گر نداری کوزه خالی می خرم

اشک در چشمان بابا حلقه بست           عاقبت آهی کشید بغضش شکست

اول ماه است و نان در خانه نیست          ای خدا شکرت ولی این زندگیست؟

بوی نان تازه هوشش برده بود                اتفاقا مادرم هم روزه بود

خواهرم بی روسری بیرون دوید               گفت:آقا سفره خالی می خرید؟

بي قرار توام و در دل تنگم گله هاست
آه بي تاب شدن عادت کم حوصله هاست
مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب
در دلم هستي و بين من تو فاصله هاست
آسمان با قفس تنگ چه فرقي دارد
بال وقتي قفس پر زدن چلچله هاست
بي تو هر لحظه مرا بيم فرو ريختن است
مثل شهری که به روي گسل زلزله هاست
باز مي پرسمت از مساله دوري و عشق
و سکوت تو جواب همه مساله هاست

زندگی بافتن یک قالی است

نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی

نقشه را اوست که تعیین کرده ، تو در این بین فقط می بافی

نقشه را خوب ببین !

نکند آخر کار ، قالی زندگیت را نخرند !

از غزلیات ناب مرحوم شهریار، سالها قبل عبدالوهاب شهیدی آنرا اجرا کرده بودند...

از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران
رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران...

ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی؛
تو بمان و دگران، وای به حال دگران...!

رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند
هر چه آفاق بجویند، کران تا به کران

می روم تا که به صاحبنظری بازرسم
محرم ما نبود دیده‌ی کوته نظران...

دل چون آینه‌ی اهل صفا می‌شکنند
که ز خود بی‌خبرند این ز خدا بیخبران...

دل من دار که در زلف شکن در شکنت
یادگاریست ز سر حلقه‌ی شوریده سران

گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود
لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران!

ره بیداد گران، بخت من آموخت ترا !
ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران...؟!

سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن...
کاین بود عاقبت کار جهان گذران

شهریارا غم آوارگی و دربدری؛
شورها در دلم انگیخته چون نوسفران...

   ((تصویر مرحوم نیما یوشیج به همراه پسرشان شراگیم و نیز شهریار با دخترشان. این عکس توسط مرحوم سیروس طاهباز به علیرضا پنجه ای اهدا شده است.))

با تشکر از بانوی گرامی بابت مثنوی زیبایی که از ایرج شیرین سخن گذاشتند واشاره ای که به قمرالملوک وزیری کردند.حالا که بحث به این جا کشید،بد نیست یادی هم از عشق میان ایرج میرزا و قمر بکنیم.

این طور که از روایات برمیاد،ایرج میرزا علاوه بر دوستی و آشنایی نزدیکی که با قمر داشته،عاشق این قمری خوش خوان طبیعت-به تعبیر شهریار- هم بوده و البته قمر هم میل به این رابطه ی عاشقانه داشته-چه آن که بنا به گفته ی مرتضی خان نی داوود(خالق آهنگ مرغ سحر و کسی که صدا و آواز قمر رو کشف می کنه وروایتش از عشق پنهانی که به قمر پیدا کرده ،بسیار شورانگیزه) قمر بسیار عاشق پیشه بوده و زود عاشق می شده و دل میباخته.

ایرج میرزا ابیاتی در ستایش قمر داره که عشقش به قمرو کاملا نشون می ده:

قمر آن نيست كه عاشق بَرَد از ياد او را    يادش آن گل نه ، كه از ياد برد باد او را

مَلَكي بود قمر پيش خداوند عزيز    مرتعي بود فلك خرّم و آزاد او را

چون خدا خلق جهان كرد به اين طرز و مثال    دقتي كرد و پسنديده نيافتاد او را

ديد چيزي كه به دل چنگ زند در او نيست    لاجَرَم دل ز قمر كَند و فرستاد او را

حسن هم داد خدا بر وي و حسن عجبي    گر چه بس بود همان حسن خدا داد او را

بلبل از رشك وي اينگونه گلو پاره كند    ورنه از بهر چه است اين همه فرياد او را؟

هم چنین به این ابیات هم می شود اشاره کرد:

ای نوگل باغ زندگانی      ای برتر وبهتر از جوانی

ای شبنم صبح در لطافت   ای سبزه ی تازه در نظافت

مام تو چون آفتاب زاده    نامت از چه رو قمر نهاده

قمر بعد از مرگ ایرج میرزا سروده ای از «امیر جاهد» با نام «امان از این دل» را خواند که امیر جاهد این شعر را در سوگ ایرج سروده بود:

ای گنج دانش ایرج کجایی         در سینه ی خاک پنهان چرایی

تا بوده در این دنیای فانی          کی برده از خوبان به جز رنج جدایی

استاد شهریار هم در شعری که برای قمر سروده به این عشق ایرج وقمر اشاره داره،شهریار در جایی از این شعر می گه:

ای عاشق روی قمر ای ایرج ناکام    برخیز که باز آن بت بیدادگر این جاست.

شعر کامل استاد شهریار با نام یک شب با قمر که بیت بالایی،یکی از ابیات این شعره هم بسیار زیباست که این جا نوشتم.

از کوری چشم فلک امشب قمر اینجاست     آری قمر امشب به خدا تا سحر اینجاست

آهسته به گوش فلک از بنده بگوئید        چشمت ندود این همه یک شب قمر اینجاست

آری قمر آن قمری خوشخوان طبیعت       آن نغمه سرا بلبل باغ هنر اینجاست

شمعی که به سویش من جانسوخته از شوق       پروانه صفت باز کنم بال و پر اینجاست

تنها نه من از شوق سر از پا نشناسم        یک دسته چو من عاشق بی پا و سر اینجاست

هر ناله که داری بکن ای عاشق شیدا        جائی که کند ناله عاشق اثر اینجاست

مهمان عزیزی که پی دیدن رویش         همسایه همه سرکشد از بام و در اینجاست

ساز خوش و آواز خوش و باده دلکش        آی بیخبر آخر چه نشستی خبر اینجاست

ای عاشق روی قمر ای ایرج ناکام      برخیز که باز آن بت بیداد گر اینجاست

آن زلف که چون هاله به رخسار قمر بود         بازآمده چون فتنه دور قمر اینجاست

ای کاش سحر ناید و خورشید نزاید      کامشب قمر این جا قمر این جا قمر اینجاست

محتسب* مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت ای دوست،این پیراهن است افسار نیست

گفت:مستی، زان سبب افتان و خیزان می روی

گفت:جرم راه رفتن نیست،ره هموار نیست

گفت:میباید تو را تا خانه ی قاضی برم

گفت:روصبح آی،قاضی نیمه شب بیدار نیست

گفت:نزدیک است والی را سرای،آنجا شویم

گفت:والی از کجا در خانه ی خمار** نیست

گفت:تا داروغه را گوییم،در مسجد بخواب

گفت:مسجد خوابگاه مردم بد کار نیست

گفت:دیناری بده پنهان و خود را وارَهان

گفت:کار شرع کار درهم و دینار نیست

گفت:از بهر غرامت جامه ات بیرون کنم

گفت:پوسیده است،جز نقشی ز پود و تار نیست

گغت:آگه نیستی کز سر در افتادت کلاه

گفت:در  سر عقل باید،بی کلاهی عار نیست

گفت:می بسیار خوردی زان چنین بی خود شدی

گفت:ای بیهوده گوی، حرف کم و بسیار نیست

گفت:باید حد زند هشیار مردم مست را

گفت:هشیاری بیار،اینجا کسی هشیار نیست

                                                        پروین اعتصامی

(۱۳۸۹/۴/۲۲ عصر ۰۸:۴۷)سامورایی نوشته شده:  

با تشکر از بانوی گرامی بابت مثنوی زیبایی که از ایرج شیرین سخن گذاشتند واشاره ای که به قمرالملوک وزیری کردند.حالا که بحث به این جا کشید،بد نیست یادی هم از عشق میان ایرج میرزا و قمر بکنیم.

من صدای قمر رو زیاد نشنیدم اما فکر می کنم تا حدودی تون صداش شبیه سوسن باشه. درسته ؟

(۱۳۸۹/۴/۲۴ صبح ۱۱:۲۰)بهزاد ستوده نوشته شده:  

محتسب* مستی به ره دید و گریبانش گرفت

مست گفت ای دوست،این پیراهن است افسار نیست

گفت:مستی، زان سبب افتان و خیزان می روی

گفت:جرم راه رفتن نیست،ره هموار نیست

 

یکی از زیباترین اشعار فارسی معاصر . عجب مست حاضر جوابی بود . یادمه دوران مدرسه همین که به این شعر می رسیدیم ، کلمه محتسب منو یاد داروغه ناتینگهام ( کارتون رابین هود ) می انداخت و اونو اینطور مجسم می کردم . آخه اونم مثل  محتسب ها خوب زورگیری می کرد !

شعری که میخونید شعری است از شهریار قنبری (فرزند مرحوم حمید قنبری گوینده) که در سال 1355 , توسط آهنگ ساز بزرگ تاریخ سینمای ایران اسفندیار منفرد زاده ساخته و پرداخته شد و توسط فرهاد و به مدت 5 دقیقه و 23 ثانیه اجرا گردیدو خودتون میدونید که صدای فرهاد چه عظمتی به کار می بخشید

بوی عیدی  ، بوی توپ     بوی کاغذ رنگی

 بوی تند ماهی دودی      وسط سفره ی نو

  بوی یاس جانماز         ترمه ی مادر بزرگ

با اینا زمستو سر میکنم       با اینا خستگیمو در میکنم

شادی شکستن قلک پول

وحشت کم شدن سکه عیدی از شمردن زیاد

بوی اسکناس تا نخورده ی لای کتاب

با اینا زمستونو سر میکنم      با اینا خستگیمو در میکنم

فکر قاشق زدن یه دختر چادر سیا

شوق یه خیز بلند از روی بُته های نور

برق کفش جفت شده تو گنجه ها

با اینا زمستونو سر میکنم     با اینا خستگیمو در میکنم

عشق یک ستاره ساختن با دولک

ترس ناتموم گذاشتن جریمه های عید مدرسه

بوی گُلٍ محمدی که خشک شده لای کتاب

با اینا زمستونو سر میکنم      با اینا خستگیمو در میکنم

بوی باغچه بوی حوض         عطر خوب نذری

شب جمعه پی فانوس         توی کوچه گم شدن

توی جوی لاجرودی          هوس یه آبتنی

با اینا زندگیمو  سر میکنم     با اینا خستگیمو در می کنم

با اینا زمستونو سر میکنم     با اینا خستگیمو در می کنم

(نقل از کتاب جاودانه های 2 با گردآوری مسعود ذاکر)

از اینجا هم میتونید آهنگ رو گوش کنید که مجددا در یک کنسرت اجرا شده است

http://www.persiangig.com/pages/download/?dl=http://parsig.persiangig.com/audio/Booye-eydi-farhad.mp3

(۱۳۸۹/۴/۲۴ عصر ۰۷:۰۵)سروان رنو نوشته شده:  

 من صدای قمر رو زیاد نشنیدم اما فکر می کنم تا حدودی تون صداش شبیه سوسن باشه. درسته ؟

این شاید بیشتر تجربه حسی باشه.به هر حال قمر،قمره،سوسن هم سوسنه.(عجب جمله ی نغزی).من یه چندتا آهنگ از قمر دارم.ولی متاسفانه دسترسی به اینترنت پرسرعت ندارم.وگرنه آپلودشون می کردم.ولی یه وبلاگ هست،آهنگ های قمرو داره:

http://ghamarelmolok.blogfa.com/

یکی از انواع شعر، مربع است که جزو انواع فانتزی شعر محسوب می شود و در قدیم شاعران وقتی به هم می رسیدند ، برای روکم کنی! و نشان دادن مهارتشان در شعر و شاعری ، از این جور شعرا می سرودند.

نمونه شعر مربع: 

به جانت  نگارا     که داری   وفا 

نگارا   وفا کن   به دل   بی جفا

که داری به دل  دوستی مرمرا 

وفا   بی جفا    مرمرا   خوشترا 

همانطور که می بینید این دو بیت ،از نظر افقی و عمودی یکسان خوانده می شود.  ضمنا بنده تابحال مورد مشابهی برای این نوع شعر پیدا نکرده ام. 

به کورش چه خواهیم گفت

اگر سر برآرد زخاک

اگر باز پرسد ز ما

چه شد دین زرتشت پاک

چه شد ملک ایران زمین

کجایند مردان این سرزمین

به کورش چه خواهیم گفت

اگر دید وپرسید از حال ما

چه کردید برّنده شمشیر خوشدستتان

کجایند میران سرمستتان

چه آمد سر خوی ایران پرستی

چه کردید با کیش یزدان پرستی

به شمشیر حق،نیست دستی

که بر تخت شاهی نشسته است

چرا پشت شیران شکسته است

در ایران زمین شاه ظالم کجاست

هواخواه آزادگی

پس چرا بیصداست

چرا خامش و غم پرستید؛های

کمر را به همت نبستید؛های

چرا اینچنین زار و گریان شدید

سر سفره خویش میهمان شدید

چه شد عرق میهن پرستیتان

چه شد غیرت و شور و مستیتان

سواران بیباک ما را چه شد

ستوران چالاک ما را چه شد

جرا ملک ، تاراج می شود

جوانمرد ، محتاج می شود

چرا حال ایران زمین ناخوشست

چرا دشمنش اینچنین سرکش است

چرا بوی آزادگی نیست؛وای

بگو دشمن میهنم کیست؛های

بگو کیست این ناپاک مرد

که بر تخت من اینچنین تکیه کرد

که تا غیرتم باز جوش آورد

زگورم صدای خروش آورد

2 مرداد، درگذشت احمد شاملو. شاعر، محقق، روزنامه نگار... (1304-1379)

گمنام نیست پس بسنده می کنم به شعر شبانه از مجموعه ابراهیم در آتش و بعد یک ترانه...

مرا
تو
بي سببي
نيستي
به راستي
صلت كدام قصيده اي
اي غزل؟
ستاره باران ِ‌جواب كدام سلامي
به آفتاب
از دريچه ي تاريك؟
كلام از نگاه تو شكل مي بندد
خوشا نظر بازيا كه تو آغاز مي كني!
پس ِ پشت ِ‌مردمكانت
فرياد كدام زنداني ست
كه آزادي را
به لبان برآماسيده
گل سرخي پرتاب مي كند؟
ورنه
اين ستاره بازي
حاشا
چيزي بدهكار آفتاب نيست.
نگاه از صداي تو ايمن مي شود
چه مومنانه نام مرا آواز ميكني!
و دلت
كبوتر ِ آشتي ست،
درخون تپيده
به بام ِ‌تلخ.
با اين همه
چه بالا
چه بلند
پرواز مي کنی...

---------------------------------------------

ترانه " یه شب مهتاب" با آهنگ مرحوم اسفندیار منفرد زاده و صدای فرهاد مهراد...

یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب

 منو می بره ، کوچه به کوچه

باغ انگوری ، باغ آلوچه

دره به دره ، صحرا به صحرا

 اونجا که شبا ، پشتِ بیشه ها

یه پری میاد ، ترسون و لرزون

 پاشو می ذاره ، تو آبِ چشمه

 شونه می کنه ، موی پریشون

یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب

منو می بره ، تهِ اون دره

اونجا که شبا ، یکه و تنها

تک درخت بید ، شاد و پرامید

می کنه به ناز ، دستشو دراز

که یه ستاره ، بچکه مثِ

یه چیکه بارون ، به جای میوه ش

نوکِ یه شاخه ش ، بشه آویزون

یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب

منو می بره ، از توی زندون

مثِ شب پره ، با خودش بیرون

می بره اونجا ، که شب سیاه

تا دم سحر ، شهیدای شهر

با فانوسِ خون ، جار می کشن

تو خیابونا ، سر میدونا :

عمو یادگار ، مردِ کینه دار

مستی یا هشیار ؟ خوابی یا بیدار ؟

مستیم و هشیار ، شهیدای شهر

 خوابیم و بیدار ، شهیدای شهر

آخرش یه شب ، ماه میاد بیرون

از سر اون کوه ، بالای دره

روی این میدون ، رد میشه خندون

یه شب ماه میاد... یه شب ماه میاد...

دشت ها آلوده ست

در لجن زار ، گل لاله نخواهد رویید .

در هوای عفن آواز پرستو به چه کارت آید ؟

فکر نان باید کرد

و هوایی که در آن

نفسی تازه کنیم

گل ِ گندم خوب است

گل ِ خوبی زیباست

ای دریغا که همه مزرعه ی دلها را

علف هرزه ی کین پوشانده است

هیچ کس فکر نکرد

که در آبادی ویران شده دیگر نان نیست

و همه مردم شهر

بانگ برداشته اند

که چرا سیمان نیست

و کسی فکر نکرد که چرا ایمان نیست

و زمانی شده است

که به غیر از انسان

هیچ چیز ارزان نیست

از : حمید مصدق

شاعریم و از پی الهام ها

می رویم و گوشه ای كز می كنیم



ما برای گفتن یك شعر طنز

هی عبور از خط قرمز می كنیم



مثل آن خواننده غیر مجاز

كی تقاضای مجوز می كنیم؟



لاجرم چون اكثر ایرانیان

همدگر را خوب سنتز می كنیم



ابتدا داروی مسهل می خوریم

بعد از آن خواهش ز قابض می كنیم



بهر اسكن بر سر كوه دنا

تبلیغ لاستیك بارز می كنیم



ما به ظاهر مؤمنیم و كار زشت

پشت پرده- مثل واعظ- می كنیم



اتفاقی، زیر چشمی یك نظر

بر جینیفر خان! لوپز می كنیم



در سیاست دكترین داریم ما

پول‌ها ما صرف این تز می كنیم



چای می نوشیم با شیخ عرب

دعوی هَل مِن مبارز می كنیم



گر خلیج فارس را نامد عرب

نفت در حلق معارض می كنیم!



پاچه خواری می كنیم از كاسترو

چند ماچ از هوگو چاوز می كنیم



با پوتین عهد اخوت بسته ایم

باج دادن هست جایز، می كنیم



مشكلات مملكت خالی سرِ

این قلم بر دست مغرض می كنیم



هر كسی گوید به زشتی هجو ما

در نشیمنگاهش پونز می كنیم!



بعد از انشای چنین شعری قبیح

معذرتخواهی ز حافظ می كنیم

دوستان عزیز اشعاری از آنا آخماتووا  (آنّا آندرییوا گارینکو) شاعر روسی انتخاب کردم .همانطور که مستحضر هستید   ادبیات روسیه از  پربارترین و  زیباترین ادبیات  در سراسر جهان محسوب می شود.

خاطره ها سه دوره دارند:

اوایل چنان نزدیکند که می گوییم

انگار همین دیروز بود.

جان در پناهشان می آرامد

و جسم در سایه شان سر پناهی می یابد.

خندهای است که فرو ننشسته و اشکی که همچنان جاری ست

لکه جوهری روی میز که هنوز هست

و بوسه خداحافظی که گرمی اش در دل احساس می شود...

اما چنین حسی دیری نمی پاید...

*

زمانی میرسد که درآن سر پناهدیگر نیست

در جایی پرت به جایش خانه ای تنهاست

با زمستانی سردسرد و تابستانی سوزان

خانه ای سراسر خاک گرفته و لانه عنکبوت ها گشته

جایی که نامه های عاشقانه آتشین خاکستر می شوند

و عکس ها رنگ می بازند

آدم ها طوری آن جا می روند که به گورستانی

باز که می گردند دست ها را با صابون می شویند

اشكها روانشان را پاك كمي كنند و سخت آه مي كشند...

پارسال یکی از همین روزهای تابستونی بود که مثل بقیه ی روزهای اون تابستون دل گرفته بودم .تو روزایی که خبر روتین، تایید کشته شدن آدما بود،هجرتشون به اون دنیا، یه خبر هجرت که نه به اون دنیا. به دنیای غربت،دل گرفته ترم کرد.

خبر اومد استاد شفیعی کدکنی برای تدریس به دانشگاه پرینستون امریکا رفتند وهمه چیز حکایت از یک هجرت همیشگی داشت،از نوع هجرت خیلی هایی  که هرکدوم به گوشه از دنیا رفتند و دور از وطن آرمیدند. آنها که نمی خواستند «در وطن خویش غریب» باشند، رو به غریبی در غربت آوردند.

ما هم چون همیشه فقط نظاره کردیم وعبور نسیم وار مرد کوچه باغ های نیشابور رو از این کویر پرگون به امید رساندن سلام ها به شکوفه ها و باران دیدیم و باور نکردیم.این دوری نه ماه طول کشید واین اواخر بود که خبر اومد استاد بعد از یک سال تدریس برگشتند به کشور واین بار باور کردیم،چرا که ایمان داشتیم به این شعر شاملو که «شاعران خود شاخه ای ز جنگل خلقند».

صحبت از محمدرضا شفیعی کدکنی است که جاش در این جستار حسابی خالیست.متولد 1318 در کدکن نیشابور.دکترای زبان وادبیات پارسی از دانشگاه تهران،شاعر،محقق،نویسنده واستاد دانشگاه.از مجموعه شعر های شفیعی «در کوچه باغ های نیشابور» شهرت بیشتری دارد.

در این جا چند شعر از ایشون رو قرار میدم:

در آینه دوباره نمایان شد

با ابر گیسوانش در باد

با آن سرود سرخ اناالحق

ورد زبان اوست

تو در نماز عشق چه خواندی؟

که سال هاست

بالای دار رفتی و این شحنه های پیر

 از مرده ات هنوز پرهیز می کنند

نام تو را به رمز

رندان سینه چاک نیشابور

در لحظه های مستی

مستی وراستی!

آهسته زیر لب تکرار می کنند

وقتی تو روی چوبه ی دارت

خموش ومات بودی

ما انبوه کرکسان تماشا

با شحنه های مامور

مامورهای معذور

هم سان وهم سکوت ماندیم

خاکستر تو را

باد سحرگهان

هرجا که برد

مردی ز خاک رویید

در کوچه باغ های نیشابور

مستان نیمه شب

به ترنم

آواز های سرخ تو را باز ترجیع وار زمزمه کردند

نامت هنوز ورد زبان هاست.

***********************************

هیچ می دانی چرا چون موج

در گریز از خویشن پیوسته می کاهم؟

زانکه بر این پرده ی تاریک

این خاموش نزدیک

آنچه می خواهم نمی بینم

وآنچه می بینم نمی خواهم.

***************************

موج موج خزر از سوگ سیه پوشانند

بیشه دلگیر و گیاهان همه خاموشانند

بنگر آن جامه کبودان افق،صبح دمان

روح باغ اند کزین گونه سیه پوشانند

چه بهاری است خدا را که در این دشت ملال

لاله ها آینه ی خون سیاووشانند

آن فرو ریخته گل های پریشان در باد

کز می جام شهادت همه مدهوشانند

نامشان زمزمه ی نیمه شب مستان باد

تا نگویند که از یاد فراموشانند

گرچه زین زهر سمومی که گذشت از سر باغ

سرخ گل های بهاری همه بی هوشانند

باز در مقدم خونین تو ای روح بهار

بیشه در بیشه درختان همه آغوشانند.

*******************************

این شعر پایینی رو هم این اواخر منتشر کردند:

طفلی به نام شادی،

دیریست گمشده ست

با چشم های روشن براق

با گیسویی بلند به بالای آرزو

هرکس از او نشانی دارد

ما را کند خبر

این هم نشان ما

یک سو خلیج فارس

سوی دگر خزر.

بهار بود که در بوستان عشق و امید

شکوفه های گل آرزوی من بشکفت

چو رقص سایه نرگس به نغمه های نسیم

نگاه تو سخن از شعله نهان می گفت

بهار بود که پیمان جاودان بستیم

بهار بود که لبهای ما بهم پیوست

بهار بود که آهنگ خنده های امید

به روی ناله غم راه زندگانی بست

بهار بود که با عطر سنبل وحشی

شراره های تمنا به اشک تو آمیخت

نسیم،رنگ غم از گونه چمن می شست

شراب هستی من بر لبان تو می ریخت

بهار بود که در دامن شقایقها

به اشک دیده نوشتی:همیشه مال منی

به چشم من ، نگه بیقرار تو می گفت

گلی،بهار منی،عشق بی زوال منی

بهار بود،گل من چو مرغی ازسر شاخ

ترانه های وفا از لب من و تو شنید

"هنوز اول عشق است" خواند و زار گریست

میان گریه ز شادی چو شمع می خندید

بهار هست و تو هستی و یاد مهر تو هست

ولی به چهر وفا،رنگ زندگانی نیست

از آن بهار هوسباز عشق و مستی ما

بجز خزان جدایی دگر نشانی نیست 

                                                             لعبت والا

http://zamaaneh.com/parsipur/2007/09/post_72.html

  کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست

مصرع ناقص من کاش که کامل می شد

شعر در وصف تو از سوی تو نازل می شد

شعر در شأن تو شرمنده به همراهم نیست

واژه در دست من آنگونه که می خواهم نیست

من که حیران تو حیران توام می دانم

نه فقط من که در این دایره سرگردانم

همه ی عالم و آدم به تو می اندیشد

شک ندارم که خدا هم به تو می اندیشد

کعبه از راز جهان راز خدا آگاه است

راز ایجاز خدا نقطه ی بسم الله است

کعبه افتاده به پایت سر راهت سرمست

«پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست»

کعبه وقتی که در آغوش خودش یوسف دید

خود زلیخا شد و خود پیرهن صبر درید

کعبه بر سینه ی خود نام تو ای مرد نوشت

قلم خواجه ی شیراز کم آورد، نوشت:

«ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه

مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه»

راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست

کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست

روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید

«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید 

    می رسد دست شکوه تو به سقف ملکوت

ای که فتح ملکوت است برای تو هبوط

نه فقط دست زمین از تو تو را می خواهد

سالیانی ست که معراج خدا می خواهد-

زیر پای تو بهزانوی ادب بنشیند

لحظه ای جای یتیمان عرب بنشیند

دم به دم عمر تو تلمیح خدا بود علی

رقص شمشیر تو تفریح خدا بود علی

وای اگر تیغ دو دم را به کمر می بستی

وای اگر پارچه ی زرد به سر می بستی

در هوا تیغ دو دم  نعره ی هو هو می زد

نعره ی حیدریه «أینَ تَفرو» می زد

بار دیگر سپر و تیغ و علم را بردار

پا در این دایره بگذار عدم را بردار

بعد از آن روز که در کعبه پدیدار شدی

یازده مرتبه در آینه تکرار شدی

راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست

کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست

روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید

«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید.

شعر زیبای احمد شاملو در تیتراژ پایانی فیلم بن بست ساخته پرویز صیاد (1358):

همه
لرزش دست و دلم
از آن بود
که عشق
پناهی گردد
پروازی نه
گریزگاهی گردد

آی عشق آی عشق
چهره ی آبیت پیدا نیست

و خنکای مرهمی
بر شعله ی زخمی
نه شور شعله
بر سرمای درون

آی عشق آی عشق
چهره ی سرخت پیدا نیست

غبار تیره ی تسکینی
بر حضور وَهن
و دنجِ رهایی
بر گریز حضور
سیاهی
بر آرامش آبی
و سبزه ی برگچه
بر ارغوان

آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت
پیدا نیست

                                              همای رحمت

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را - که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را

دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین - به علی شناختم من, به خدا قسم, خدا را

مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ - به شرار قهر سوزد همه جان ما سوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن - که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من - چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا

به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب - که علم کند به عالم شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز میان پاک بازان - چو علی که می تواند که به سر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت - متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را

به دو چشم خون فشانم, هله ای نسیم رحمت - که ز کوی او غباری به من آر توتیا را

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت - چه پیام ها سپردم, همه سوز دل, صبا را

چو تویی قضای گردان, به دعای مستمندان - که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چو نای هر دم, ز نوای شوق او دم - که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را

همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی - به پیام آشنایی بنوازد آشنا را

ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب - غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا

                                                                                                            شهریار

تیغ بر فرق عدالت زده و خندیدند

خون به ابعاد غریبی علی پاشیدند

زاغ‏ها از دل شب کنده و بر روز زدند

روز و شب، گوشه محراب به هم پیچیدند

زخم بر سلسله باور و ایمان افتاد

همه افلاک از این زخم به خود لرزیدند

شب پر از رخوت نامردی مردم گردید

آسمان، ماه، ستاره، همگی خوابیدند

صبح، امّا دو سه تا کاسه شیر آوردند

کودکانی که علی را همه شب می‏دیدند

هق هق چاه شناور شده در گریه نخل

همه از هم فقط از درد علی پرسیدند

دلا بايد که هردم يا علي گفت - نه هر دم بل دمادم يا علي گفت 

یه صدق دل همیشه یاد او كرد  -  به هر پیچ و به هر خم  یا علی گفت 

ز ليلايي شنيدم يا علي گفت - به مجنوني رسيدم يا علي گفت 

مگر اين وادي دارالجنون است - که هر ديوانه ديدم يا علي گفت؟ 

نسيمي غنچه اي را باز ميکرد - به گوش غنچه آندم يا علي گفت 

سرشک لاله را گل شستشو داد  -  گل از این لطف شبنم یا علی گفت 

چمن با ریزش باران رحمت  -   دعایی کرد نم‌نم، یا علی گفت 

به خود لرزید شاخ بید مجنون  -  به خاک افتاد و از غم یا علی گفت 

خروش رعد و فریاد فلک‌ها  -  ز بی‌تابی مسلم یا علی گفت 

یقین خالق زمان آفرینش  -  به گوش کل عالم یا علی گفت 

که در روز ازل قالوبلا را - هر آنچه بود عالم يا علي گفت 

خمير خاک آدم چون سرشتند - چو بر ميخاست آدم يا علي گفت 

زبطن حوت یونس گشت آزاد -  زبـس در ظلمت یـم یـا علی  گفت 

سبا هم تخت شه برباد داده  -   سلیمان بس‌که محکم یا علی گفت 

چه نوح ازموج طوفان ایمنی خواست  -  توسل جســت هر دم  یا علی  گفت 

به هنگام فکندن داخل نار - خليل الله اعظم يا علي گفت 

شنیدم کودکی، شیرین زبانی  - چو می‌جوشید زمزم یا علی گفت 

عصا در دست موسي اژدها شد - کليم آنجا مسلم يا علي گفت 

مسيحا گر دم از اعجاز ميزد - زبس بيچاره مريم يا علي گفت 

کجا مرده به آدم زنده ميشد - يقين عيسي بن مريم يا علي گفت 

نزول وحی چون فرمود سبحان - ملك  در اولیـن دم ، یـا علی گفت 

رسول الله شنید از پرده غیب - ندائـی آمد آن هم یـا علـی  گفت 

پيمبر در عروج از آسمانها - بقصد قرب اعظم يا علي گفت 

به هنگام فرو رفتن به طوفان - نبي الله اکرم يا علي گفت 

وفاداری شروط عشق‌بازی است  -  که جان را داده میثم یا علی گفت 

مگر خيبر زجايش کنده ميشد - يقين آنجا علي هم يا علي گفت 

علي در خُم به دوش آن پيمبر - قدم بنهاد و آندم يا علي گفت 

علي را ضربتي کاري نميشد - گمانم ابن ملجم يا علي گفت 

به فرقش كی اثر میكرد شمشیر - یقینم قاتلش هم یا علی  گفت

سلام

اميدوارم تو كافه تكراري نباشه

.

.

.

اول به سراغ يهودي‌ها رفتند.

من يهودي نبودم، اعتراضي نکردم .

پس از آن به لهستاني‌ها حمله بردند.

من لهستاني نبودم و اعتراضي نکردم .
 

آن‌گاه به ليبرال‌ها فشار آوردند.

من ليبرال نبودم، اعتراض نکردم.

سپس نوبت به کمونيست‌ها رسيد.

کمونيست نبودم، بنابراين اعتراضي نکردم .

سرانجام به سراغ من آمدند.

هر چه فرياد زدم کسي نمانده بود که اعتراضي کند.

برتولت برشت

كــوچـــه

اثری ماندگار از زنده یاد فریدون مشیری



بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن كوچه گذشتم،
همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم،
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم،
شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.

در نهانخانة جانم، گل یاد تو، درخشید
باغ صد خاطره خندید،
عطر صد خاطره پیچید:

یادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دلخواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.

تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.
من همه، محو تماشای نگاهت.

آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
خوشه ی ماه فرو ریخته در آب
شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ

یادم آید، تو به من گفتی:
از این عشق حذر كن!
لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن،
آب، آیینة عشق گذران است،
تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است،
باش فردا، كه دلت با دگران است!
تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!

با تو گفتم:‌ حذر از عشق!؟ ندانم!
سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،
نتوانم!

روز اول، كه دل من به تمنای تو پر زد،
چون كبوتر، لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم،

باز گفتم كه : تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم، نتوانم!

اشكی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب، ناله ی تلخی زد و بگریخت

اشك در چشم تو لرزید،
ماه بر عشق تو خندید!

یادم آید كه : دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه كشیدم.
نگسستم، نرمیدم.

رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،
نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم،
نه كنی دیگر از آن كوچه گذر هم


بی تو، اما، به چه حالی من از آن كوچه گذشتم!



كــوچـــه

سروده "هما میرافشار"

(پاسخی به اثر فریدون مشیری)

بی تو طوفان زده دشت جنونم
صید افتاده به خونم
تو چه‌سان می‌گذری غافل از اندوه درونم؟

بی من از کوچه گذر کردی و رفتی
بی من از شهر سفر کردی و رفتی
قطره‌ای اشک درخشید به چشمان سیاهم

تا خم کوچه به دنبال تو لغزید نگاهم
تو ندیدی ...
نگهت هیچ نیفتاد به راهی که گذشتی

چون در خانه ببستم،
دگر از پا نشستم
گوئیا زلزله آمد،
گوئیا خانه فروریخت سر من

بی تو من در همه شهر غریبم
بی تو، کس نشنود از این دل بشکسته صدائی
بر نخیزد دگر از مرغک پر بسته نوائی

تو همه بود و نبودی
تو همه شعر و سرودی

چه گریزی ز بر من
که ز کوی‌ات نگریزم
گر بمیرم ز غم دل
به تو هرگز نستیزم

من و یک لحظه جدایی؟!
نتوانم، نتوانم
بی تو من زنده نمانم



Room

اما هیچ فکر کردین که اگر زنده یاد آقا فریدون خان مشیری
میخواست اون شعر معروف و محبوب "کوچه" رو امروزه بگه،چطوری می سرود؟

آخه امروز دیگه همه چی کامپیوتری شده و فکر کنم این مضمون بیشتر به دوره و زمونه ی فعلی میاد ... 

بی تو Online شبی باز از آن Room گذشتم
همه تن چشم شدم، دنبال ID ی تو گشتم

شوق دیدار تو لبریز شد از Case وجودم
شدم آن User دیوانه که بودم

وسط صفحه Room ،Desktop یاد تو درخشید
Ding صد پنجره پیچید

شکلکی زرد بخندید
یادم آمد که شبی با هم از آن Chat بگذشتیم

Room گشودیم و در آن PM دلخواسته گشتیم
لحظه ای بی خط و پیغام نشستیم

تو و Yahoo و Ding و دنگ
همه دلداده به یک Talk بد آهنگ

Windows و Hard و Mother Board
آریا دست برآورده به Keyboard

تو همه راز جهان ریخته در طرز سلامت
من بدنبال معنای کلامت

یادم آمد که به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این Room نظر کن

Chat آئینه عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به Email ی نگران است

باش فردا که PM ات با دگران است
تا فراموش کنی چندی از این Log Out ،Room کن

باز گفتم حذر از Chat ندانم
ترک Chat کردن هرگز نتوانم نتوانم

روز اول که Email ام به تمنای تو پر زد
مثل Spam تو Inbox تو نشستم

تو Delet کردی ولی من نرمیدم نه گسستم
باز گفتم که تو یک Hacker و من User مستم

تا به دام تو درافتم Room ها رو گشتم و گشتم
تو مرا Hack بنمودی. نرمیدم. نگسستم

Room ی از پایه فرو ریخت
Hacker ی Ignore تلخی زد و بگریخت

Hard بر مهر تو خندید
PC از عشق تو هنگید

رفت در ظلمت شب آن شب و شبهای دگرهم
نگرفتی دگر از User آزرده خبر هم

نکنی دگر از آن Room گذر هم
بی تو اما به چه حالی من از آن Room گذشتم

        ای قوم به حج رفته ، کجایید ، کجایید                  معشوق همین جاست ، بیایید ، بیایید

        معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار                    در بادیه سرگشته شما در چه هوایید؟

       گر صورت بی‌صورت معشوق ببینید                      هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید

       ده بار از آن راه بدان خانه برفتید                         یک بار از این خانه بر این بام برآیید

       آن خانه لطیف است ، نشان‌هاش بگفتید             از خواجه آن خانه نشانی بنمایید

       یک دسته گل کو ، اگر آن باغ بدیدیت؟ *              یک گوهر جان کو ، اگر از بحر خدایید؟

       با این همه آن رنج شما گنج شما باد                  افسوس که بر گنج شما پرده شمایید

 *بدیدیت : بدیدید                                                   حضرت مولانا

دو سه ماه پیش که برای اولین بار داستان امید را خواندم ، چنان تحت تاثیر قرار گرفتم که به خودم قول دادم در ماه مبارک رمضان این داستان را در کافه کلاسیک بنویسم ، که به لطف خدا انجام شد .در پایان امیدواریم پروردگار متعال همه ما را هم ، مورد لطف و رحمت خویش قرار بدهد .

داستان امید 

شخصی را به جهنم می بردند ، در راه بر می گشت و به عقب خیره می شد . ناگهان خدا فرمود : او را به بهشت ببرید. فرشتگان پرسیدند چرا ؟ پروردگار فرمود : او چند بار به عقب نگاه کرد ... او امید به بخشش داشت.

روز پاییزی میلاد تو در یادم هست

روز خاکستری سرد سفر یادت نیست

ناله ناخوش از شاخه جدا ماندن من

در شب آخر پرواز خطر یادت نیست

تلخی فاصله ها نیز به یادت ماندست

نیزه بر باد نشسته است و سپر یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

خواب روزانه اگر در خور تعبیر نبود

پس چرا گشت شبانه در به در یادت نیست

من به خط و خبری از تو قناعت کردم

قاصدک کاش نگویی که خبر یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

عطش خشک تو بر ریگ بیابان ماسید

کوزه ای دادمت ای تشنه مگر یادت نیست

تو که خودسوزی هر شبپره را می فهمی

باورم نیست که مرگ بال و پر یادت نیست

تو به دل ریختگان چشم نداری بیدل

آنچنان غرق غروبی که سحر یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

خواب روزانه اگر در خور تعبیر نبود

پس چرا گشت شبانه در به در یادت نیست

من به خط و خبری از تو قناعت کردم

قاصدک کاش نگویی که خبر یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

یادم هست ، یادت نیست

شعري زيبا و بسيار پرمعنا از مولوي

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود
به کجا میروم آخر ننمایی وطنم

مانده ام سخت عجب کز چه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مراد وی از این ساختنم

آنچه از عالم عِلوی است من آن می گویم
رخت خود باز بر آنم که همانجا فکنم

مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

کیست آن گوش که او می شنود آوازم
یا کدام است سخن می کند اندر دهنم

کیست در دیده که از دیده برون می نگرد
یا چه جان است نگویی که منش پیرهنم

تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یک دم آرام نگیرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد
به یکی عربده مستانه به هم درشکنم

من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آنکه آورد مرا باز برد تا وطنم

تو مپندار که من شعر به خود می گویم
تا که هشیارم و بیدار یکی دم نزنم

When I am with you, we stay up all night.When you’re not here, I can’t go to sleep.

Praise God for those two insomnias!.....And the difference between them

(۱۳۸۹/۶/۱۹ عصر ۱۰:۱۱)Kassandra نوشته شده:  

شعري زيبا و بسيار پرمعنا از مولوي

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

با تشکر از Kassandra عزیز بابت شعرهای زیبایشان . مطلبی را درباره این غزل خواندم که بد نیست به آن اشاره شود . ( منبع : شرکت نرم افزار رایورز )

 توضیح : این غزل از غزلیات منسوب به مولانا می باشد . این غزل که از معروفترین غزلیات فارسی است و در همه جا به نام مولانا شهرت دارد، در نسخه های قدیمی دیوان کبیر وجود ندارد و با همه زیبایی و بلندی مضمون که در برخی از ابیات آن هست، تناقضهایی در خلال آن دیده می شود و ابیات با یکدیگر همخوانی ندارند . پرسشهایی از نوع " از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟ " با اندیشه خیامی بستگی دارد نه با طرز فکر مولانا، که می داند از کجا آمده و آمدنش بهر چیست . شاید برخی از ابیات این غزل از آن مولاناست و دیگران بیتهایی بر آن افزوده اند . آنچه این معنی را تایید می کند وجود یکی از ابیات این غزل است در یکی از جنگهای قرن هفتم که نزدیک به عصر مولانا کتابت شده و بسیاری از غزلیات مولانا در آن ثبت شده است . از این غزل فقط یک بیت بی ذکر نام گوینده درآن جنگ آمده که زیباترین بیت غزل* و دارای حال و هوای مولاناست :

می وصلم بچشان، تا در زندان ابد    ************     از سر عربده مستانه به هم درشکنم

و هرکس با نوع صور خیال مولانا آشنایی داشته باشد می داند که چنین تصویری با عناصری ماخوذ و از وسیعترین مفاهیم هستی ( ازل و ابد ) جز از او نیست .

توضیحات :

* زیباترین بیت غزل : این تنها نظر نویسنده بوده و ممکن است دیگران با این نظر موافق نباشند .

عالم علوی : ( در مقابل عالم سفلی ) جهان بالا، آسمان

باغ ملکوت : علم ملکوت، عالم باطن( در مقابل عالم ملک و ظاهر)

درجات عوالم : ملک ( ناسوت ) ، جبروت ، ملکوت ، لاهوت

هميشه پشت هر مرد موفقي يه زن موفق وجود داره و پشت سر هر زن موفقي كه ميبينيم يه مرد وجود داره كه هر چي تلاش كرده جلوي پيشرفت خانومش رو بگيره نتونسته

ایران یا پرسیا  (البته به صورت پرشیا نوشته می شه) زمانی مهد تمدن جهان به شمار می رفت .در دل این آب و خاک کسانی زاده شدند که در جهان به عنوان پدر حقوق بشر شناخته شدند.متاسفانه انگار که همه قدر این اشخاص را می دانند جز مملکت خودمان.یکی از این اشخاص حضرت مولاناست البته حتی بعضی ایشان رو به بی دینی نیز محکوم کرده اند اما چه باک که این اشخاص نیازی به توجیه و تفسیر این افراد ندارند و از هر اتهامی مبرا هستند

آرامگاه مولوی در قونیه، ترکیه 

این شاه بیت  که در آغاز  مثنوی  معنوی آمده تقدیم به تمامی عاشقان این حضرت

بشنو از نی چون حکایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند
در نفیرم مرد و زن نالیده اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم
جفت بدحالان و خوشحالان شدم

هر کسی از ظن خود شد یار من
از دورن من نجست اسرار من

سر من از ناله ی من دور نیست
لیک چشم و گوش را آن نور نیست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد نیست باد

آتش عشق است کاندر نی فتاد
جوشش عشق است کاندر می فتاد

نی حریف هر که از یاری برید
پرده هاایش پرده های ما درید

همچو نی زهری و تریاقی که دید؟
همچو نی دمساز و مشتاقی که دید؟

نی حدیث راه پرخون می کند
قصه های عشق مجنون می کند

محرم این هوش جز بی هوش نیست
مر زبان را مشتری جز گوش نیست

در غم ما روزها بیگاه شد
روزها با سوزها همراه شد

روزها گر رفت گو:"رو باک نیست
تو بمان ای آنک چون تو پاک نیست"

هرکه جز ماهی ز آبش سیر شد
هرکه بی روزیست روزش دیر شد

درنیابد حال پخته هیچ خام
پس سخن کوتاه باید_ والسلام

 آب طلب نكــــرده همیشــه مـــــراد نیست

شعری از  (فاضل نظری)

از بــاغ می ‌برنــــد چـراغانی ‌ات كننــــد

   تا كـاج جشــن های زمستانی ‌ات كننــد

 ******

   پوشانده‌اند «صبح» تو را «ابرهای تار»

    تنهــا به این بهانـــه كه بارانی ‌ات كنند

******

   یوسف! به این رهـا شدن از چاه دل مبند

    این بار می ‌برند كه زنــــدانی‌ ات كنند

******

  ای گل گمان مكن به شب جشن می ‌روی

   شاید به خاك مـرده‌ای ارزانی ‌ات كنند

******

 یك نقطـه بیش فرق رحـیم و رجـیم نیست

  از نقطه‌ ای بترس كه شیطانی ات كنند

******

  آب طلب نكــــرده همیشــه مـــــراد نیست

   گاهی بهانه‌ای است كه قربانی ‌ات كنند

شهریارا تا بود از آب ،آتش را گزند/باد خاک پاک ایران جوان مهد امان

می نویسم به بهانه سالگرد  درگذشت  بزرگ مرد ایرانی ، استاد شعر و ادب پارسی استاد شهریار

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من
وز گوشه نشینان توخاموشتر از من
هر کس به خیالیست هم آغوش و کسی نیست
ای گل به خیال تو هم آغوشتر از من
می*نوشد از آن لعل شفقگون همه آفاق
اما که در این میکده غم نوشتر از من
افتاده جهانی همه مدهوش تو لیکن
افتاده*تر از من نه و مدهوشتر از من
بی ماه رخ تو شب من هست سیه*پوش
اما شب من هم نه سیه*پوشتر از من
گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق
ای نادره گفتار کجا گوشتر از من
بیژن*تر از آنم که بچاهم کنی ای ترک
خونم بفشان کیست سیاوشتر از من
با لعل تو گفتم که علاجم لب نوشی است
بشکفت که یارب چه لبی نوشتر از من
آخر چه گلابی است به از اشک من ای گل؟
دیگی نه در این بادیه پرجوشتر از من

زندگي كن


هنوز هم بعد از اين همه سال، چهره‌ي ويلان را از ياد نمي‌برم. در واقع، در طول سي سال گذشته، هميشـه روز اول مـاه کـه حقوق بازنشستگي را دريافت مي‌کنم، به ياد ويلان مي‌افتم ...

ويلان پتي اف، کارمند دبيرخانه‌ي اداره بود. از مال دنيا، جز حقوق اندک کارمندي هيچ عايدي ديگري نداشت. ويلان، اول ماه که حقوق مي‌گرفت و جيبش پر مي‌شد، شروع مي‌کرد به حرف زدن ...

روز اول ماه و هنگامي‌که که از بانک به اداره برمي‌گشت، به‌راحتي مي‌شد برآمدگي جيب سمت چپش را تشخيص داد که تمام حقوقش را در آن چپانده بود.


ويلان از روزي که حقوق مي‌گرفت تا روز پانزدهم ماه که پولش ته مي‌کشيد، نيمي از ماه سيگار برگ مي‌کشيد، نيمـي از مـاه مست بود و سرخوش...

من يازده سال با ويلان هم‌کار بودم. بعدها شنيدم، او سي سال آزگار به همين نحو گذران روزگار کرده است. روز آخر کـه من از اداره منتقل مي‌شدم، ويلان روي سکوي جلوي دبيرخانه نشسته بود و سيگار برگ مي‌کشيد. به سراغش رفتم تا از او خداحافظي کنم.

کنارش نشستم و بعد از کلي حرف مفت زدن، عاقبت پرسيدم که چرا سعي نمي کند زندگي‌اش را سر و سامان بدهد تا از اين وضع نجات پيدا کند؟

هيچ وقت يادم نمي‌رود. همين که سوال را پرسيدم، به سمت من برگشت و با چهره‌اي متعجب، آن هم تعجبي طبيعي و اصيل پرسيد: کدام وضع؟

بهت زده شدم. همين‌طور که به او زل زده بودم، بدون اين‌که حرکتي کنم، ادامه دادم:
همين زندگي نصف اشرافي، نصف گدايي!!!
ويلان با شنيدن اين جمله، همان‌طور که زل زده بود به من، ادامه داد:
تا حالا سيگار برگ اصل کشيدي؟
 
گفتم: نه !
گفت: تا حالا تاکسي دربست گرفتي؟
گفتم: نه !
گفت: تا حالا به يک کنسرت عالي رفتي؟
گفتم: نه !
گفت: تا حالا غذاي فرانسوي خوردي؟

گفتم نه

گفت: تا حالا همه پولتو براي عشقت هديه خريدي تا سورپرايزش كني؟
گفتم: نه !

گفت: اصلا عاشق بودي؟

گفتم: نه
گفت: تا حالا يه هفته مسکو موندي خوش بگذروني؟
گفتم: نه !
گفت: خاک بر سرت، تا حالا زندگي کردي؟
با درماندگي گفتم: آره، ...... نه، ..... نمي دونم !!!

ويلان همين‌طور نگاهم مي‌کرد. نگاهي تحقيرآميز و سنگين ....
 حالا که خوب نگاهش مي‌کردم، مردي جذاب بود و سالم. به خودم که آمدم، ويلان جلويم ايستاده بود و تاکسي رسيده بود. ويلان سيگار برگي تعارفم کرد و بعد جمله‌اي را گفت. جمله‌اي را گفت که مسير زندگي‌ام را به کلي عوض کرد.

ويلان پرسيد: مي‌دوني تا کي زنده‌اي؟
جواب دادم: نه !
ويلان گفت: پس سعي کن دست کم نصف ماه رو زندگي کني

بيستم مهر ماه ، به گواهي تقويم ، روز بزرگداشت حافظ است . خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي ، چيره ترين غزل سراي سبك عراقي ، كه ابيات گرانسنگ و روح نوازش سالهاست كه  رامشگر جان هاي خسته و دل هاي شيدا است ، براي فارسي زبانان چهره اي شناخته شده و دوست داشتني است .

" فال حافظ " شايد ، بهترين مدعاي حافظ دوستي ايرانيان است . وضويي مي گيرند ، و ديوان خواجه را باز مي كنند ... و دل به زمزمه غزل او مي سپارند :

... تو اهل فضلي و دانش ، همين گناهت بس ... شاه شمشاد قدان خسرو شيرين دهنان ... كه عشق آسان نمود اول ولي افتاد مشكل ها ... اگر آن ترك شيرازي به دست آرد دل ما را ... دوش در حلقه ما قصه گيسوي تو بود ... دوش ديدم كه ملائك در ميخانه زدند ... خدايا منعمم گردان به درويشي و خرسندي ... در نظربازي ما بي خبران حيرانند ... با ما منشین و گرنه بدنام شوی  ... روشن از پرتوي رويت نظري نيست كه نيست ... حافظ از مشرب قسمت گله نا انصافي است ...

منبع: پارس نمودار ( با اندکی تغییر )

   بر سر تربت ما چون گذری همت خواه   ....    که زیارتگه رندان جهان خواهد بود   

دریا 

صبور و سنگین

می خواند و می نوشت

خواب نیستم

خاموش اگر نشسته ام

مرداب نیستم

روزی که برخروشم و زنجیر بگسلم

روشن شود که آتشم و آب نیستم

برای زیستن دوقلب لازم است

قلبی که دوست بداری  وقلبی که دوستش بداری

در سقوط 

هم می توان سهمگین و باصلابت و مقتدر بود

این را

آبشار 

به من گفت

در آن سالهاي نوجواني كه نوشته هاي فهيمه رحيمي را تقريبا همه جا مي شد ديد و خواند، بيشتر رمانهايش را مي خواندم. گرچه نتوانستم با همه انها ارتباط خوبي برقرار كنم اما هيچوقت هم-چه در آن دوران و چه امروز كه اين همه سال از آن روزها گذشته-نتوانسته ام زيبايي خاص و دلچسب پنجره را انكار كنم:

ایستاده بودم منتظر به امید دستی که پنجره ام را به روی روشنایی باز کند و تو آنرا گشودی با سخاوت خورشید و رحمت باران.
دانه ام را از کویر نادانی برون آوردی و در دشت علم رویاندی. من با دست های تو بارور شدم و رشد کردم. تو مرا به انتهای دشت بردی، در آنجا اقاقی هایی دیدم که نور می پاشند و از دیار شب گذر می کردند.
تو یک اقاقی به دستم دادی و راهم را روشن نمودی، اینک ما ایستاده ایم، من و تو، تا که باز کنیم پنجره بسته را بر روی طالبان نور.
روبرویمان دریچه ای است که به دشت رو شنایی گشوده می شود..

برگرفته از مقدمه رمان پنجره نوشته فهميه رحيمي

Yesterday's world is a dream

Like a river that runs through my mind

Made of fields and the white pebble stream

That I knew as a child

Butterfly wings in the sun

Taught me all that I needed to see

For they sang, sang to my heart

"Oh look at me, oh look at me"

"Free as the wind, free as the wind"

"That is the way you should be"

Love was the dream of my life

And I gave it the best I know how

So it always brings tears to my eyes

When I think of it now

Gone like the butterfly days

And the boy that I once used to be

But my heart still hears a voice

Tellin' me "look, look and you'll see"

"Free as the wind, free as the wind"

"That is the way you should be"

There's no regret that I feel

For the bittersweet taste of it all

If you love, there's a chance you may fly

If you fall, well you fall

Rather the butterfly's life

To have lived for a day and been free

For my heart still hears that voice

Tellin' me "look and you'll see"

"Free as the wind, free as the wind"

"That is the way you should be"

"Free as the wind, free as the wind"

"That is the way you should be"

باد دوباره شروع به وزيدن كرد. باد شرق بود كه از آفريقا مي وزيد. نه بوي بيابان را مي آورد و نه خطر حمله مغربيها را همراه داشت. در عوض عطر آشناي او را مي آورد و هم بوسه هايش را-بوسه اي كه آرام آرام از آن دورها آمده بود و حالا بر لبان او مي آرميد.

پسر لبخندي زد، اين اولين باري بود كه لبخند مي زد.

او گفت:

"فاطمه من مي آيم."

برگرفته از كيمياگر نوشته پائولو كوييلو

خاموشتر از گذشته محو سکوت شده ام…
چند برگ کاغذ،يک خودکار نيمه تمام،
و دلي که هيچگاه همراه من نبوده است در کنارم نشسته اند…
غافله دقايق از مقابلم مي گذرد..
.با حسرت نگاهش مي کنم.
ديگر حرفهايم براي کاغذ تازگي ندارد
دفترها خط مرا نمي خوانندو
کلمات که از ناشناخته ترين نقطه ي خيالم فرياد مي کشند
هيچ حسي را در کسي بيدار نمي کنند

به نام مهربانترین مهربانان

الف: اشتیاق برای رسیدن به نهایت آرزوها

ب: بخشش برای تجلی روح و صیقل جسم

پ: پویاپی برای پیوستن به خروش حیات

ت: تدبیر برای دیدن افق فرداها

ث: ثبات برای ایستادن در برابر باز دارنده ها

ج: جسارت برای ادامه زیستن

چ: چاره اندیشی برای گریز از گرداب اشتباه

ح: حق شناسی برای تزکیه نفس

خ: خودداری برای تمرین استقامت

د: دور اندیشی برای تحول تاریخ

‌ذ: ذکر گوپی برای اخلاص عمل

ر: رضایت مندی برای احساس شعف

ز: زیرکی برای مغتنم شمردن دم ها

ژ: ژرف بینی برای شکافتن عمق دردها

س: سخاوت برای گشایش کارها

ش: شایستگی برای لبریز شدن در اوج

ص: صداقت برای بقای دوستی

ض: ضمانت برای پایبندی به عهد

ط: طاقت برای تحمل شکست

ظ: ظرافت برای دیدن حقیقت پوشیده در صدف

ع: عطوفت برای غنچه نشکفته باورها

غ: غیرت برای بقای انسانیت

ف: فداکاری برای قلب های دردمند

ق: قدر شناسی برای گفتن ناگفته های دل

ک: کرامت برای نگاهی از سر عشق

گ: گذشت برای پالایش احساس

ل: لیاقت برای تحقق امیدها

م: محبت برای نگاه معصوم یک کودک

ن: نکته بینی برای دیدن نادیده ها

و: واقع گرایی برای دستیابی به کنه هستی

ه: هدفمندی برای تبلور خواسته ها

ی: یکرنگی برای گریز از تجربه دردهای مشترک