شعری از استاد علی معلم دامغانی شاعر فحل روزگار ما وتقدیم به همه ی هم کویری ها

کویر و وای کویرا چه حیرتی ست تورا

به هیچ دل نسپاری چه غیرتی ست تو را

به قعر شب به ره پیچ پیچ می مانی

به وهم محض به حیرت به هیچ می مانی

اگرچه خار عدم در نفس شکسته تو را

وجود همچو غباری به رخ نشسته تو را

وجودی و نه وجودی عدم دقیق تر است

عدم نه ای و وجودت شکی عمیق تر است

به هست وبود نه پس را نه پیش را مانی

نمود محض وجودی تو خویش را مانی

چه بیم فهم کس و درک ناکس است مرا

کویر عین کویر است این بس است مرا

من از کویر می آیم کویر خاموشی ست

کویر از همه جز عاشقی فراموشی ست

کویر کهنه شرابی ست در سبوی زمین

کویر عقده ی تلخی ست در گلوی زمین

کویر تشنه شور است وشور شوریده است

کویر تعبیه در دل کویر در دیده است