امروز به دلیل بارانی بودن * بیرون نرفتیم و فرصتی بود تا پای تلویزیون به تماشای برنامه خاطره انگیز بچه های دیروز از شبکه 5 بنشینم. کارتون بچه های مدرسه والت مرا به 20 سال پیش برد. یادم  آمد که حتی دنیای آن زمان ما هم ، با دنیای کارتون هایی که در تلویزیون می دیدیم فرق داشت . در کارتون بچه های والت ، در هر کلاس حداکثر 20 بچه می نشستند اما ما می دیدیم که در کلاس ما 60 نفر در هم لولیده اند ! یا معلم دلسوز آنها ، اگر یک بچه درسخوان یکبار نمره پایینی می گرفت سعی می کرد علت واقعی افت نمره او را بفهمد و مشکل اش را حل کند اما در کلاس ما اینطور نبود. یادم می آید یکبار سر کلاس عمدا سوال ها را عوضی جواب دادم تا برخلاف همیشه که نمره ام 19 و 20 بود ، نمره زیر 10 بگیرم. وقتی معلم نمره ها را می خواند فقط به یک چشم غره کردن به من قناعت کرد و من چقدر ساده بودم که فکر می کردم حتما معلم ، مانند معلم بچه های مدرسه والت ، در آخر زنگ کلاس مرا به گوشه ای فرا می خواند و علت آن نمره پایین را جویا می شود . زنگ خورد و معلم ما مثل همیشه سریع از کلاس رفت تا دنبال بدبختی های خودش برود !

این تفاوت ها در دیگر موضوعات حتی شدیدتر بود . در سالهای پایان دبستان ، که جنگ به شهرها و بمباران هوایی هم کشیده بود ؛ با شنیدن صدای آژیر فکر می کردیم که الان صدها هواپیما در راه شهر ما هستند تا هزاران بمب روی آن بریزند و حداقل 1000 نفر را نابود کنند ، از بس فیلم های جنگ جهانی از تلویزیون پخش می شد  ما فکر می کردیم که همه جنگ ها و بمباران ها باید شبیه به هم باشند ! هر بار که آژیر حمله هوایی به صدا در می آمد و این صدا با شلیک های مهیب ضدهوایی ها توآم می شد ، منتظر فرود آمدن صدها بمب یا چترباز - به سبک نبردهای آلمان و متفقین - بودیم ، اما دریغ از یک بمب ! جنگ تمام شد و ما نه یک هواپیمای واقعی و نه یک بمباران در شهرمان دیدیم. انگار جنگ ما هم با جنگ آنها خیلی فرق داشت.

برنامه بچه های دیروز ( شبکه 5 ) که  عصرهای جمعه بازپخش دارد یکی از برنامه های انگشت شمار خوب صدا و سیماست. خیلی از کارتون هایی که پخش می کند را ما در زمان تلویزیون های سیاه و سفید دیده ایم و تماشای رنگی آنها جالب است. در زیرنویس برنامه ، پیامک های تماشاچیان پخش می شود که برخی از آنها خواندنی است. برخی افسوس و حسرت گذشته را می خورند و برخی تشکر می کنند. به نظر من باید به این نوع برنامه ها با دید یادآوری خاطرات خوش نگریست و انرژی گرفت برای آینده . افسوس خوردن و حسرت گذشته را داشتن ، فقط آدم را از سرزندگی می اندازد. راستی این برنامه  علاوه بر پخش کارتون های قدیمی ، دارای  بخش پخش نقاشی هم هست که بچه های دیروز و مردان بالای 30 سال امروز ، نقاشی های جدید خود را به یاد قدیم برای برنامه می فرستند !  مثلا پگاه مازندرانی 32 ساله از تهران ! البته اینطور که از نقاشی ها بر می آمد ، نقاشی اکثر آنها در حد دبستان باقی مانده است !!

 * چقدر روزهای بارانی دل انگیز است .