فیلمهای سینمایی دهۀ شصت

در دهه شصت با توجه به اینکه فقط دو شبکه داشتیم و  همچنین محدود بودن مدت زمان روزانۀ پخش ، تعداد فیلمهای سینمایی پخش شده از دوشبکه محدود بود. در واقع عملاً این دو شبکه،  هفته ای یک فیلم بیشتر پخش نمی کردند. البته گاهی اوقات هم این برنامه دستخوش تغییر میشد. به عنوان مثال به یاد دارم دوره ای را که چهارشنبه ها هم شبکه یک در آخر شب ، فیلم سینمایی پخش میکرد. تاریخ پخش فیلمهای شبکۀ دو را دقیق به خاطر ندارم ، اما فکر میکنم پنجشنبه شب بود (یا جمعه شب ؛ به هرحال دقیق به یاد ندارم)

و اما فیلمهایی که پخش میشد (در این قسمت کاری به فیلم های داخلی نداریم):

1- فیلمهای جنگی و پارتیزانی : به دلیل همزمانی دهه شصت با جنگ ، پخش اینجور فیلم ها معمول بود. ما بچه ها هم که عاشق این جور فیلمها بودیم. از این فیلمها نام و مشخصاتی به یاد ندارم. هرچه که به یاد دارم کلاه ذوزنقه ای شکل پارتیزانی است که در وسط کلاه  ، ستاره ای به چشم میخورد(علامت پارتیزان های یوگسلاوی) و مسلسل های مخصوص آن دوران که بعدها فهمیدم از نوع MP40 Schmeisser و Sten Gun Mark 2 هستند. یادمه با تیر و تخته برای خودمان سلاح میساختیم ، با پارچه مخمل کلاه پارتیزانی درست میکردیم و در کوچه با بچه های دیگر و یا در خانه با سایر اعضای خانه، نبردهای جنگ جهانی دوم را بازسازی می کردیم!

2- فیلمهای هندی : تعدادی فیلم هندی از نوع گریه آور و سوزناک هم (البته با حذف حرکات موزون و آوازهای فیلم!) در آن دوران شاهد بودیم که از معروفترین آنها میتوان به فیلم  بگذار گریه کنم و قانون اشاره کرد. اولی که از اسمش معلوم است چه جور فیلمی بود! و اما در مورد دومی. این دومی با ما کاری کرد کارستان! تمام فکر و ذکرمون شده بود این فیلم. با ویجِی زندگی کردیم و با مرگ او گریه کردیم. تمام دیالوگهای حساس فیلم را از بر بودیم . کتابش را خریدیم! کتابی بود با چاپ بد که سودجویان بعد از استقبال مردم آن را وارد بازار کردند. در واقع مثل این بود که یک نفر داستان فیلم را برای کسی دیگر تعریف کند و آن کس آن را بنویسد،چاپ کند و روانه بازار کند!

چی داشتم میگفتم. آها! خلاصه این فیلم ما را درگیر خودش کرد. آنجا بود که فهمیدیم خسروشاهی کیست. سعی کردیم با لحن او سخن بگوییم:

اون کثافت مادر منو کشت... پدر... من همیشه دوسِت داشتم... 

منظور ویجی از اون کثافت ، مرحوم آمریش پوری معروف بود که در نقش منفی فیلم بازی میکرد. سایر بازیگران هم که آمیتاب بچن ، نقش ویجی و دیلیپ کومار ، نقش پدرش را داشت. آنیل کاپور هم در ابتدای دوران بازیگریش بود که در فیلم قانون (تا یادم نرفته بگویم که نام اصلی فیلم شاکتی Shakti است به معنای قدرت)به نقش پسر ویجی ایفای نقش کرد.

3- فیلمهای چینی: این فیلمها هم مثل فیلم های پارتیزانی ، پخششان واجب بود! فیلمهایی که در آن انقلابیون چینی با دشمنان ضد انقلاب! (که عمدتا ژاپنی ها بودند) به نبرد می پرداختند. نمونه ای از این فیلم ها که یادم می آید فیلمی بود که در آن رزمندگان چینی با کندن تونلی طولانی در شهر، در آن پنهان شده و از آنجا میتوانستند با دشمن نبرد کنند.(اسمش هم البته فکر کنم رزمندگان شهر یا تو همین مایه ها بود)

4- فیلمهای دیگر: فیلم هایی هم بود که میشود گفت ارزشمند بودند؛ مثلا اکثر فیلم های کارگردانان معروف ژاپنی را ما در آن دوران دیدیم مثل هفت سامورایی و ریش قرمز و سامورایی و سکه طلا و سانشوی مباشر و ... . بعضی فیلمها هم بود که برای ما با آن سن کممان عجیب و غریب به نظر می آمد. مثل فیلم آدلا هنوز شام نخورده:

یا فیلم بانی لیک گم شده که فضای وهمناکی داشت:

به هر حال فعلاً همین ها یادم بود. در صورتیکه فیلمهای جدیدتری از آن دوران به یادم آمد در این بخش مینویسم.