(۱۳۹۰/۷/۲۴ عصر ۰۴:۲۴)راتسو ریــزو نوشته شده:  

دیشب جایی مهمون بودیم، یک نفر که گویی منتظر پای تلویزیون نشته بود گفت : وضعیت سفید شروع شد!!! منم که می خواستم کلاس کارو حفظ کنم که بابا این سریال های در پیت در حد ما نیست و ما که اصلا به کمتر از اسکورسیزی رضایت نمی دیم اصلا به روی خودم نیاوردم، توی همین فکرها بودم که تیتراژ شروع شد و منم که داشتم زیر چشمی نگاه می کردم ناگهان چهار چشمی به تلویزیون خیره شدم و گفتم وای وای، البته واقعا جای وای وای گفتن هم داشت، تیتراژ خاطره انگیزی بود انگار سال های اولیه دهه 60 رو توی چند دقیقه خلاصه کرده باشی، انگار همه خاطرات کودکیت توی چند دقیقه جلوی چشمات رژه برن. جنگ، تیتراژ برنامه کودک، کوپن، سربداران، صف مدرسه، هزاردستان و ... زنده یاد مهین شهابی توی سریال آیینه و ...، تیتراژی که برای آدم های نوستالژیکی مثل من حکم دوپینگ رو داره.

سریال وضعیت سفید به نظر من یکی از بهترین سریالهای تاریخ تلویزیون ایران است. فیلمنامه ای با سنجیدگی در حد معماری تاج محل! با جزئیاتی که به ظاهر کم اهمیت ترینشان به وقتش گره دراماتیک مهمی می شوند. شخصیت پردازی دقیق و عالی (با تاکید بر کاراکتر امیر و مامان بزرگه و شیرین) و بازی های بسیار طبیعی. میزانسن و قاب بندی های زیبا و حرکات سنجیده دوربین که مصداق بارز تبدیل گوهر مضمونی به فرم هنری است.

ابایی ندارم از اینکه بگویم ، در نهایت جایگاهی در حد دایی جان ناپلئون خواهد یافت.

پیشنهاد بحث مستقلی برای این سریال (که به نظرم ارزشش ده ها بار برتر از مختار و امثالهم است) را داده بودم ، که مثل باقی پیشنهادهایم جدی گرفته نشد.

خلاصه اینکه با هر معیاری یک اتفاق برای سینما و تلوزیون ایران به حساب می آید. به چند دلیل از جمله :

1- اینکه به برهه ای از تاریخ می پردازد ( روزهای آخر جنگ و موشک باران تهران)  که کمتر به آن پرداخت شده و تئاتر زمستان 66 نوشته و اجرا شده توسط محمد یعقوبی نیز کار متوسطی است.

2- در تصویر کردن زندگی ایرانی و آدمهای ایرانی و جزئیات و خلقیاتشان ساخته شده و به نظرم یکی از معدود آثاری است که این تم را دستور کار خود قرار داده. او در لفافه به روانشناسی اجتماعی نیز دست میزند و به عبارتی ریشه ها و دلایل وضع امروزمان را موشکافانه واکاوی می کند. این وجه در کنار وجه نوستالژیک سریال برای من یادآور آمارکورد و فلینی است.

3- پرداخت نعمت الله ، به ایده و تم محدود نمی شود و در فرم هنری دست به بداعت های زیبا و بعضا شگفت انگیزی دست زده. تاثیر کورتوریتسا و فلینی و تا حدی بونوئل (در حمله به محدودیت های فرهنگی با بیان سورئالیستی) بر شیوه فیلمسازی نعمت الله دیده می شود ، اما او ابدا ایده هایش را با ذوق زدگی خراب نکرده و کارش تقلید صرف نیست و اثرش ارزش سینمایی خودویژه اش را دارد.

در یکی از قسمت های سریال ، امیر در میان خواب و بیداری معشوق بی اعتنایش شیرین را در ذهنیتش می بیند ، انفجارهایی که امیر در خیالش برای ترساندن شیرین به پا می کند و دلالت بر تاثیر سرکوبهای عاطفی بر میل به تخریب و خشونت جوانان دارد ، در فرم نیز با دوربین سوبژکتیو ، حرکتهای دورانی آن و موسیقی آشفته و ناهمگون با بقیه صحنه ها که تداعی گر درون پر آشوب امیر است ، پیاده شده.

سربه سر گذاشتن سرخوشانه خانواده چادرنشین با امیر خواب آلوده و در سکانس بعد شیون خانواده به خاطر مرگ مادرشان ، تلویحا میرایی خوشی ها و حقیقت لحظه را تداعی می کند. نمای بسته از دو کلاغ (نشانه مرگ) که سپس به لانگ شات نشان دادن عواقب مرگ پیرزن از نمای بالا منجر می شود و تداعی عروج روح پیرزن به آسمان و نظاره کردن عکس العمل بازماندگانش است ، نمونه بسیار خوب و البته کمیابی از تناسب بین فرم و مضمون است.

در یکی از قسمتها محترم در اثر عذاب وجدانی که به خاطر کباب درست کردن در میان جمع دارد ، با کابوس دیدن زن باردار از خواب میپرد و میان خواب و بیداری در سکانسی هجو آلود و معلق میان عینیت و ذهنیت با شعر طعنه آمیز زن باردار مواجه میشود ، سپس به مرور فضا عینی تر می شود و تراولینگ آرامی محترم را در حیات مدرسه و در حالی که باز میان خواب و بیداری دارد دیوارنوشته های مدرسه را می خواند ، تعقیب می کند. این صحنه به لحاظ اجرا شگفت انگیز بود و دهن کجی آشکاری بود به کسانی که فیلمها و سریالهایشان را انباشه می کنند از شعارها و ایده های تحمیلی ، بی هیچ ظرافتی!