یکی از کارتون هایی که در دهه 60 حس ناخوشایندی ایجاد می کرد ,  در مورد یک مرغ ماهیخوار یا پلیکان بود که با وعده دروغ , تعدادی ماهی را فریب می داد تا آنها را به مکانی واهی و خوش آب و هوا منتقل کند . اما پس از اینکه طعمه ها  را با منقار برمی داشت و در غبغبش جاسازی می کرد ,  اندکی که فاصله می گرفت ,  آنها را می خورد و استخوانشان را پرت می کرد تا حدی که به مرور انبوهی از اسکلت ماهی در اطراف و اکناف پراکنده شد . سرانجام ,   یکی از حیوانات که دوست ماهی ها بود (خرچنگ بود به نظرم ) با دیدن اجساد لت و پار شده و اسکلت ماهی های فریب خورده اشک از چشمانش سرازیر شد و تصمیم گرفت انتقام بگیرد . او خود را طعمه پلیکان قرار داد و با این ترفند در آسمان ,   گلوی پلیکان را فشرد و هردو از ارتفاع سقوط کردند و به این شکل مرغ ماهیخوار را به سزای خود رساند .

این کارتون وطنی که احتمالا براساس حکایت های کهن ادبی ساخته شده بود , بیش از آن که پندآموز باشد (چه پندی ,  چه آشی ؟! چه کشکی !؟) موجی از غم و اندوه را برمی انگیخت . مسئولان دلسوز و آینده نگر سیما (!) این نوع از  انیمیشن ها را بار ها و بارها (حتی در ایام نوروز) پخش می کردند ; فقط به این دلیل که خودشان – احتمالا با 40, 50 سال سن -  خوششان می آمد . همیشه برایم این سوال بوده و هنوز  هست که چه کسی تصمیم می گرفت که چه کارتونی پخش شود یا نشود . کاش می شد با او – یا آنها – درمورد این روند و استحاله نرم که تنها بازخورد آن نهادینه شدن افسردگی و اضطراب در دل و جان کودکان دهه 60 بود , گفت و گو کرد . در نیمه دوم این دهه ی سرشار از تناقض ,  تقریبا امکان نداشت که در یک روز غیرمناسبتی و معمولی بنشینی پای تلوزیون و کارتون هایی نظیر تنسی تاکسیدو ,  گربه کلونداک ,  یوگی و دوستان ,  زورو *,  معاون کلانتر ,  گالیور ,  پلنگ صورتی ,  بازرس ,  مورچه خوار , دهکده سبزیجات ,  قصه باغ گلها (خپل) و ...  را تماشا کنی .  گناه این برنامه ها این بود که بیشتر آنها ساخت ایالات متحده بودند و گناه  بزرگ تر و نابخشودنی تر اینکه اول بار در دهه 50 پخش شده بودند . پس  یا آنها را به مرور امحا کردند ( با بی توجهی تعمدی و هدفمند و رها سازی و گم و گور کردن و نگهداری در شرایط نامناسب ;  درست مثل تصفیه نژادی ) ,   یا پخش برخی قسمت های آنها را با جرح و تعدیل و سانسور و سلاخی به روزهای بسیار بسیار ویژه موکول کردند  و با منت فراوان و به شیوه قطره چکانی در کام ما نشاندند تا مبادا رویمان زیاد شود و اندکی ,  فقط اندکی خوشحالی و نشاط مطلق را تجربه کنیم . و ما که ناخواسته و ندانسته به تماشای کارتون ها و برنامه های حزن انگیز و رقت بار و اسف ناک و تراژیک معتاد شده بودیم  , باورمان شده بود که مثلا پخش نیم ساعت پلنگ صورتی در یک روز عادی از تلوزیون امری محال است  . یا اگر آسمان به زمین دوخته شود ,  امکان ندارد که دیگر زورو را ببینیم یا ارکان عرش متلاشی می شود اگر 4-5 قسمت سندباد را پشت سر هم لاینقطع به طور کامل پخش کنند یا روزمان شب نمی شود اگر این قدر نصیحتمان نکنند .

-----------------------------------------------------

* زوروی والت دیزنی ,  به عنوان یکی از محبوب ترین مجموعه های تلوزیونی در بسیاری از کشورها و از جمله میهن خودمان ,  به دلیل اعمال سلیقه شخصی و سطحی نگری و تنگ نظری و برخورد حقیرانه ,  از 1361 تا اوایل دهه 80 ,  به مدت بیش از 20 سال پخش نشد و این داغ بر دل دوستدارانش ماند .