(۱۳۹۴/۳/۱۲ عصر ۱۲:۳۶)ژیگا ورتوف نوشته شده:  

الباقی فیلم ها هم یک مشت آشغال و تصاویر مستهجن و دل بهم زن هستند که فقط بدرد موزه می خورند . تا آیندگان ببینند چه بنجل هایی را بنام هنر در مقطعی از تاریخ بخورد مردم می دادند و همه می دانیم کسانی که به موزه می روند هرگز با ظرف های سفالی دوهزار ساله آب نمی نوشند . ظرف سفالی دو هزار ساله امروزه برای هدف های دیگری نگهداری می شود .

لزومی ندارد هر کس آثار مبتذل آن دوره را برای دیدن و داشتن تهیه کند.اگر گرایشی برای دیدن این قبیل فیلم ها مشاهده می شود ناشی از هزار مشکل روانی و روحی و تاریخی مردمی است که راه را عوضی می روند.

دوست گرامی

باید اعتراف کرد شما مغلطه گر قهاری هستید.

ابتدای امر و در لفافه ، بینندگان آثار پیش از انقلاب را "راه عوضی رو" خطاب میکنید و وقتی به لحن شما اعتراضی صورت میگیرد سخن خود را به نوعی تطهیر کرده و آنرا با مشکلات روحی روانی عمومی همه مردم پیوند میزنید!

لحن شما مرا یاد عده ای از متعصبین اوایل انقلاب انداخت که میگفتند باید لودر و بولدوزر به تخت جمشید برد و تمام بقایای شاهان را از بین برد چون شاهان هرچند بودند مبتذل بودند ، راه عوضی رو بودند ، بنجل بودند و دل بهم زن.

به درست به موزه اشاره کرده اید اما مفهوم را به غلط و با لقمه ای خاص از پشت سر به دهان میگذارید. طبیعی است هر هنری حشویات و زوائد نیز داشته باشد. البته تا زوائد را از دید چه کسانی ببینیم. چیزی که در عالم سینما من خوشم نمی آید (یا جامعه روشنفکر و منتقد خوشش نمی آید) نامش زوائد نیست. این خط کش لوده را از هیچوقت و تکرار میکنم هیچوقت بکار نگیرید تا با کم کردن از کسی یا چیزی بر قدر خود بیفزائید. عوامل بیشماری در این تمییزها دخیلند. از اقبال عمومی مردم و مقتضیات زمانی و مکانی بگیرید تا داشته ها و نداشته ها.زوائد هنری پایه های هنر اصیلند. درهر برهه  و زمانی که باشند. اینها ساخته میشوند تا بهتر از اینها ساخته شود. بنابراین هیچوقت تیشه بر ریشه این پایه ها نزنید (حتی در قالب سفسطه و مغلطه). نصرت اله وحدت در یک مصاحبه گفت : پایه های سینمای ایران را را امثال ما گذاشتند اما سالها بعد کسی از ما یاد که نکرد هیچ ، قلم هم برداشت تا روی ما را سیاه هم کند ... و من متاسفم که شخص شما یکی از مصداقهای بارز صحبت ایشانید...

آثاری که در قالب هنر (در مفهوم خاص) تولید میشوند (از نقاشی بگیرید تا سینما) هرچه باشند باید نگهداری و بدقت مراقبت شوند. هرچه که باشند. یک فیلم با یک آشغال فرق دارد. آشغال را باید دور انداخت . چرا؟ چون یک زباله قابلیت خود را در قالب مصرفی که از آن میشود پس داده است و مجددا قابل در همان شکل قابلیت استفاده نیست (بازیابی ها را کنار بگذارید) ، اما یک اثر هنری را نه. هرچه که باشد. هرکدام ازینها بیانگر ذائقه های مردم در دوره ای خاصند. هریک از اینها مبین بخشی از فرهنگ (مرده یا زنده ، ابدی یا مقطعی) یک ملتند ، هریک از اینها حکم آجرهائی را دارند که بنای یک ساختمان به اسم سینما را ساخته و پرداخته کرده اند. شما حق ندارید آجرهائی را از این ساختمان بیرون بکشید که از رنگ و جنس آنها خوشتان نمی آید. حق دارید خود نپسندید  اما حق ندارید به دیگران هم دیکته کنید که نپسندند و آرشیو آنها را جمع آوری نکنند و در مورد آنها صحبت نکنند و از آنها دفاع نکنند.

مردم ما ذائقه های کم و بیش ثابتی دارد. این ذائقه ها زمانی خود را در قالب فردین و ناصر ملک مطیعی نشان میداد. آرزوی رسیدن به آرزوها ، یک شبه پولدار شدن ، داشتن چهره ای زیبا که جنس مخالف در برابرش کرنش کند ، مردانگی و صلابت در برابر ظلم ، وفای به عهد ، خوشبختی و ... مردم ما تمام این خصلتهای ستوده را زمانی در هیبت فردین می دید. مردی که تمام اینها را یکجا داشت. در قالب یک فیلم. آرزوهای مردم روی پرده سینماها بود. مردم از سینما (با تمام نقصها و نداشته هایش) تا عمق جان لذت می بردند. توجهی نمیکردند که کارگردانی و موسیقی و چهره پردازی و فیلمبرداری و دکوپاژ یعنی چه. آنچه بود سینمای دل ها بود. مردم دوست داشتند علی بی غمی را ستایش کنند که واقعا گنج قارون نمیخواست . کسی که برده ثروت باشد در دیدگاه مردم محکوم به فناست. مردم دوست داشتند در پرده سینما ثروتمندان متکبر را کوچک و کوچکهای جامعه را بزرگ ببینند چراکه عامه مردم از جنس همین کوچک ها بودند. شما با تحقیر آنگونه سینما در واقع خط بطلان بر آرزوهای مردمی میکشید که خود بخشی از آنید. درست است که از لحاظ هنر سینما این فیلمها عمدتا ضعیف بودند اما هرچه بودند مبین آمال این ملت بودند. مردم ما با این فیلمها و قهرمانانشان زندگی کرده اند. و شما از این آمال و آرزوهای مردم تعبیر به مشکلات روانی ایشان میکنید و سرخود را بالاتر هم میگیرید تا مبادا بر تک تک جملات شما خدشه ای وارد شود.

چه قدر دور میدان چرخیدن خوبست
چه قدر روی پشت بام خوابیدن خوبست
چه قدر باغ ملی رفتن خوبست
چه قدر مزهٔ پپسی خوبست
چه قدر سینمای فردین خوبست
و من چه قدر از همهٔ چیزهای خوب خوشم می آید
....

از میان پچ و پچ گلهای اطلسی
کسی از آسمان توپخانه در شب آتش بازی می آید
و سفره را می اندازد
و نان را قسمت می کند
و پپسی را قسمت می کند
و باغ ملی را قسمت می کند
و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند
و روز اسم نویسی را قسمت می کند
و نمرهٔ مریضخانه را قسمت می کند
و چکمه های لاستیکی را قسمت می کند
و سینمای فردین را قسمت می کند
درخت های دختر سید جواد را قسمت می کند
و هر چه را که باد کرده باشد قسمت می کند
و سهم ما را هم می دهد
من خواب دیده ام ...

(فروغ فرخزاد)

درمورد چشمان باز بسته و کوبریک صحبت زیاد دارم که اینجا جایگاه مناسبی نیست. از کلمه رمز این فیلم (فیدیلیو) بگیرید تا 40 برداشت برای برخی صحنه ها در این فیلم توسط کارگردان و تببین این واقعیت که  همیشه : " نتیجه خیانت ، خیانت نیست" و ما عادت داریم که فکر کنیم همیشه "مرغ همسایه غاز است" ...