زاپاتا جان ! متاسفانه این دیالوگ دارد به مجرای تکرار برخی مفاهیم می افتد.شما می گویید من علاقمندان فیلمفارسی را روانی خطاب کرده ام و من می گویم فرق است بین روانی خطاب کردن و مشکل روانی داشتن . که مورد دوم را عرض کردم کمتر کسی را می توان مبرا از آن دانست . خودم را مثال زدم و بعد گفتم این گونه برخوردها راغیر اصولی می دانم و یوسف اباذری را برایتان مثال زدم و توهین به  دیگران را بخاطر علاقه به مرتضی پاشایی و فلان هنرپیشه بهمان فیلمفارسی غیر اخلاقی و بدور از یک تعامل متمدنانه دانستم .آن سه فیلم کوبریک را هم نه به عنوان شاهکار بل که به عنوان فیلم هایی که علیرغم استفاده از برهنــــــــگی  فاقد عنصر ابتذال و سوء استفاده های بصریند مطرح کرده بودم. ما عمر محدودی داریم که بیشتر آن صرف تلاش برای معاش درمان بیماری ها و حل گره های زندگی می شود.مهلت کمی می ماند تا بهانه های دل را پاسخ گوییم . گفتم ترجیح می دهم این مهلت اندک را به نحو احسن استفاده کنم . به جای دیدن فیلم قیصر و نظایر آن ، از میراث ارزشمند سینمای جهان استفاده کنم اصلن قصدم مقایسه سینمای بی بضاعت  و بقول شما بی محتوا یا کم محتوای ایران با سینمای جهان نبود.سینما هنر است . هنر هم زبان خاص خود را دارد . اکثر کسانی که در تولید فیلمفارسی ها مشارکت داشته اند حتی الفبای این زبان را هم نمی دانستند.کاسب بودند نه هنرمند.فردین هنرمند نبود .ولی روابط اجتماعی خوبی داشت و بمردم احترام می گذاشت آن کس که بالای سر قبر وی می رود برای هنر نمی رود.همین طور مرتضی پاشایی ، عوامل دیگری غیر از هنر ، مردم را به سرخاکش می کشاند. تشییع جنازه مهوش ، فردین و پاشایی  هیچ کدام برای هنر نبوده است. علت این تشییع جنازه های با شکوه را آدم هایی مثل اباذری باید بیابند که ایشان هم با آن برخورد مفتضحشان ، فحش و فحش کاری با مردم ، این تعامل را بگند می کشد. سینما هنر است . فیلم های عامه پسند ربطی به هنر ندارند. این ها از قماش همان چیزی است که پاشایی عرضه کرده است . 20 سال دیگر هیچ نشانی از این ها نخواهد ماند.فیلم های عامه پسند تاریخ مصرف کوتاه مدت دارد خیلی زود فاسد می شود.و بویش غیر قابل تحمل . همان گونه که سری فیلم های چیچو و فرانکو . همان گونه که فیلم های سه نفره گرشا سپهرنیا و متوسلانی . در صورتی که فیلم های د سیکا ، روسلینی و ...بهرام بیضایی و برخی فیلم های کوتاه گلستان و.. هنوز طراوت و تازگی خود را حفظ کرده اند و دارند نفس می کشند.این دسته از فیلم ها علاوه بر این که اوقات فراغت را اعتلا می بخشند به بیننده این امکان را می دهند تا با گام هایی استوارتر و محکم تر بسوی روشنی حرکت کند.
زاپاتای عزیز ، متاسفانه نمی دانم از کجا این تصور برای شما ایجاد شده من به عقاید دیگران احترام نمی گذارم . شاید ما دو تعریف متفاوت از احترام داریم .فقط در نوشته اول یک بار نوشتم "خود من چندان علاقه ای به این قبیل فیلم ها ندارم " آیا این بی احترامی به عقاید دیگران است؟ اگر چنین است حتمن کسی هم که بگوید من فیلم قیصر را دوست دارم ، بی احترامی به عقیده من خواهد بود؟در ضمن گمان نمی کنم وظیفه هنر پند و اندرز دادن باشد.این تنزل منزلت هنر است تحقیر آن و کاهش و حذف وظیفه آن.
" تاریخ سینمای ایران " نوشته جمال امید را نخوانده ام با همین نام کتابی سراغ دارم از مسعود مهرابی صاحب امتیاز مجله فیلم .
روزهایتان پربار و دلنشین