(۱۳۹۴/۳/۱۲ عصر ۱۰:۲۴)ژیگا ورتوف نوشته شده:  

زاپاتای عزیز ، متاسفانه با تحریف بخشی از نوشته من شمشیر را کشیده و به من حمله ور شده اید .

ژیگای عزیز، من شمشیر را از غلاف نکشیده بودم که آن را در غلاف کنم ، شما باحکمی قاطع یکی از جریان سازترین فیلمهای تاریخ سینمای ایران را مبتذل می نامید بدون اینکه با مصداق نظریه خود را بیان کنید. حتی استاد هوشنگ کاووسی که در زمان اکران قیصر با نقدهای منفی به آن تاخته بود ،19 سال بعد در جلسه انجمن منتقدان از مواضع گذشته خود کوتاه آمد.عناد استاد با گوشه ای از سینمای مبتذل موجب این نقدها شده بود. شما وقتی با صراحت آمار می دهید که 90درصد فیلمهای آن دوره بی ارزشند کاملا مشخص می کند که آشنایی شما با سینمای گذشته در حد بسیار ناچیزی است و اطلاعاتتان در حد همان چند فیلمی است که دیده یا در موردشان شنیده اید.

قیاس سینمای فقیر - چه از حیث محتوا و چه فنی - قبل از انقلاب با آثار چاپلین و هیچکاک نامنصفانه است.مگر تمام فیلمهای هیچکاک شاهکار هستند؟ از بین 58 فیلمی که استاد ساخته چندتای آنها شاهکارند؟با کلی گویی نمی توان حکم صادر کرد؟ شما اگر قیصر را کامل دیده اید علاقمندم دلائل مبتذل بودن آن را تشریح کنید .ما هرگز حق نداریم به سلائق متفاوت با خودمان با عباراتی چون روانی برخورد کنیم . بنده بهترین فیلمهای تاریخ سینمای جهان را دیده ام و در کنار آن هم فیلم به زعم شما مبتذل قیصر و قهرمان قهرمانان و ... کسی که خوره سینماست هم همشهری کین را می بیند و هم چیچو فرانکو و هم کج کلاه خان مرحوم بیک ایمانوردی را . حالا ممکن است چند دقیقه از هرکدام را بیشتر تحمل نکند و دوست نداشته باشد که آن بحث دیگری است.

من الان در سلامت روح و روان هرگز حاضر نیستم فیلم کسالت بار پرتقال کوکی مرحوم کوبریک را ببینم و کاری که متاسفانه روشنفکران بر سر سینما آورده اند ناشی از دیکته همین حرفهاست. ما گونه ای در سینمای ایران و شاید دنیا داریم بعنوان سینمای عامه پسند. بسیاری از فیلمهای ایرانی در زیر مجموعه آن قراردارند . حالا کسی مانند کمال تبریزی پیدا می شود و فیلمی استاندارد در این گونه می سازد و یکی هم مانند قدرت ا... صلح میرزایی ، شاخه گلی برای عروس را که از بدیهیترین اصول ساخت یک فیلم حرفه ای فرسنگها فاصله دارد.این تفاوت ناشی از نگرش دو فیلمساز است. در گنج قارون رقص یک بازیگر را داریم و در قیصر دیگری را . اما باید دید کدام فیلمساز از این سکانس چه بهره ای در روند داستان گرفته است.

چند هفته پیش سفری یک روزه به تهران داشتم که پس از انجام کارم ،یکی از دوستان عزیز کافه با توجه به وقت محدودم تور فشرده ای برایم تدارک دید که از ایشان خواستم من را به قطعه هنرمندان ببرد. بعد از ظهر پنجشنبه بود. از خیل سنگ قبور 4 قبر شسته شده بود و افرادی بر سرآنها فاتحه می خواندند. مرحوم فردین ،خسروشکیبایی ،پوپک گلدره و مرتضی پاشایی .

براستی اگر سینمای آن دوره به زعم شما اینقدر بی ارزش است چرا مزار فردین مملو از فاتحه خوان بود؟بیشتر کسانی که بر سر مزار او بودند متولدان دهه 60 و 70 بودند.جوانانی که اکثرشان عصر وی اچ اس را بیاد نمی آوردند یا خاطره ای مبهم از آن دوره داشتند.درباره مرحوم مرتضی پاشایی مطلبی را نمی گویم که سوء تفاهم نشود.(با بخشهایی از نظریات دکتر اباذری موافقم). پس آن جوان متولد اوایل دهه 70 سال 1344 فیلم گنج قارون را درسینما ندیده و حس نوستالوژیکی نسبت به آن دوران ندارد چرا در آنجا حاضر شده است ؟

ژیگای عزیز بهتر است به علاقه انسانها احترام بگذاریم و به ضرب و زور از آنها نخواهیم مثلا روشنایی های شهر چاپلین را ببینند. شما یک تحقیق کوچک در درب خروجی یک سینما انجام دهید و ببینید چند نفر از تماشاگران بلبت تهیه کرده اند که از هنر هفتم پند و اندرز بگیرند و در زندگی شخصی اشان از آن استفاده کنند؟!قطعا آنها آمده اند لحظاتی را فارغ از دغدغه های زندگی روزمره سپری کنند و فیلم ببینند. والا نیازی به این کار نداشتند و موارد حقیقی را در عالم واقعیت می بینند و برایشان کاملا ملموس است.

قصد من دفاع از سینمای نازل فارسی نیست . اما بر این عقیده استوارم که سینما یعنی سرگرمی و اگر این سرگرمی با ظرافتهای هنری تنیده باشد که دیگر ناب ناب است .اما درباره کتابهای جمال امید احتمالا منظورتان فرهنگ چهارجلدی سینمای ایران است که به مشخصات فیلمهای تولیدی از ابتدا تا کنون پرداخته است . اما کتابی را نام بردم تاریخ سینمای ایران است که به تفصیل به تاریخ سینمای ایران از بدو تولد تا سال 1369 پرداخته و شاید تنها کتابی باشد که برای شناخت سینمای ایران می توان به آن رجوع کرد و با اطمینان خاطر نظریاتش را پذیرفت.