اینک آخر الزمان .........

چند روز پیش دوستان به سالروز تولد جیمز کامرون کارگردان فن سالار هالیوود اشاره کردند.

کامرون بدلیل استفاده خلاقانه از جلوه های ویژه در فیلمهایش و اینکه جلوه هایش در خدمت فیلمند و نه بر عکس! یکی از کارگردانان محبوب من است.

نگاه کنید به فیلمهایی که او از نابودگر 1 به بعد ساخته : بیگانه ها-نابودگر2- قعر اقیانوس-دروغهای راست-تایتانیک و آواتار

همگی در زمان خودشان (و حتی همین الان) از نظر کیفیت جلوه های ویژه،در بالاترین سطح ممکن در صنعت سینما قرار داشته اند و در زمان خود، پرهزینه ترین .........

اما از این همه من میخواهم به بخش خاصی از فیلم تایتانیک اشاره کنم.

دو سوم ابتدایی فیلم به جز موارد تکنیکی چیز خاصی برای گفتن ندارد.داستان بارها گفته شده و اکثرا مبتذل عشق دختر پولدار و پسر فقیر که در نگاه اول عاشق می شوند....

اگر کم حوصله باشید و علاقه مند جدی سینما، همان وسط فیلم قید دیدنش را میزنید.ولی اگر حوصله داشته باشید و تا زمان برخورد کشتی به کوه یخ دوام آورده باشید،چشمتان به شعبده کامرون روشن میشود.

کامرون با استفاده از جلوه های ویژه حیرت انگیزش تصاویری را در برابر دیدگان ما قرار میدهد که تا به حال نظیرش را ندیده ایم.خطر مرگ را با تمام وجود حس می کنیم و تلاش برای زنده بودن را.مرگ خود خواسته طراح سازه کشتی، ناخدا و آن پیرمرد و پیرزنی که در تختخواب خوابیده اند.شکاف طبقاتی و پست ترین روشها برای زنده بودن که نفرت را به وجودتان می آورد.لحظه لحظه ای که کشتی به سمت غرق شدن پیش می رود ترس بیشتر خود را نشان می دهد.اینها حتی یاد اور آموزه های مذهبی ما در زمینه های مختلف از قیامت و رستاخیز و اعتقاد و ... است که به نظر من فوق العاده اند و قابل رقابت با بهترین فیلمهای تاریخ سینما.

اما سکانسی که شخص من از بین این همه بیشتر دوست دارم،نوازندگی آن 4-5 نوازنده روی عرشه کشتی است که تا آخرین لحظه نیز دست از نواختن بر نمیدارند .تک نوازی انتهایی ویولون که با صحنه های فاجعه یکی می شود و بازگشت نوازندگان در طی این تصاویر را با تمام وجود دوست دارم.