دعوت می کنم به همراهی در زمزمه دو سروده ارزشمند از شاعر بزرگ جناب آقای (( پابلو نرودا )) :

شعر زیبای (( هوا را از من بگير ، اما ؛ خنده ات را نه .))

((نان را از من بگير ، اگر ميخواهي ،
هوا را از من بگير ، اما ؛
خنده ات را نه .

گل سرخ را از من مگير
سوسني را كه ميكاري ،
آبي را كه به ناگاه
در شادي تو سر ريز ميكند ،
موجي ناگهاني از نقره را
كه در تو ميزايد .

از پس ِ نبردي سخت باز ميگردم
با چشماني خسته
كه دنيا را ديده است
بي هيچ دگرگوني ،
اما خنده ات كه رها ميشود
و پرواز كنان در آسمان مرا مي جويد
تمامي درهاي زندگي را
به رويم ميگشايد .

عشق من ، خنده ي تو
در تاريكترين لحظه ها مي شكفد
و اگر ديدي ، به ناگاه
خون من بر سنگفرش خيابان جاري است ،
بخند ، زيرا خنده ي تو
براي دستان من
شمشيري است آخته .

خنده ي تو ، در پاييز
در كناره ي دريا
موج كف آلوده اش را
بايد برافروزد،
و در بهاران ، عشق من ،
خنده ات را ميخواهم
چون گلي كه در انتظارش بودم .

بخند بر شب
بر روز ، بر ماه ،
بخند بر پيچاپيچ خيابان هاي جزيره ، بر اين پسر بچه ي كمرو
كه دوستت دارد ،
اما آنگاه كه چشم ميگشايم و ميبندم،
آنگاه كه پاهايم ميروند ، و باز ميگردند
نان را ، هوا را ،
روشني را ، بهار را ،
از من بگير
اما خنده ات را هرگز !
تا چشم از دنيا نبندم .))

.............................................................

و شعری دیگر از همین کتاب : شعری دلنشین با عنوان ((بانو )) که پابلو نرودا آنرا برای همسرش (( ماتیلدا)) سروده ...

تقدیم به همه بانوان محترم کافه ، با اندکی تلخیص :

((تو را بانو ناميده ام

بسيارند از تو بلندتر ٬ بلندتر .

بسيارند از تو زلالتر ٬ زلالتر .

بسيارند از تو زيباتر ٬ زيباتر .

اما بانو تويی .

از خيابان که می گذری

نگاه کسی را به دنبال نمی کشانی .

کسی تاج بلورينت را نمی بيند .

کسی بر فرش سرخ زرين زير پايت ٬

نگاهی نمی افکند .

و زمانی که پديدار می شوی

تمامی رودخانه ها به نغمه در می آيند .

در تن من ٬ زنگ ها آسمان را می لرزانند ٬

و سرودی جهان را پر می کند .

تنها تو و من ٬

تنها تو و من ٬ عشق من ٬

به آن گوش می سپريم . ))