به نام خدا

و با سلام به دوستان کافه کلاسیک 

.

.

با آرزوی بهروزی، تقدیم به همه دوستان

.

.

در جهان بال و پر خویش گشودن آموز ...

.

.

مثل آئینه مشو محو جمال دگران

                                 از دل و دیده فرو شوی خیال دگران

آتش از ناله مرغان حرم گیر و بسوز
                                 آشیانی که نهادی به نهال دگران


در جهان بال و پر خویش گشودن آموز
                                که پریدن نتوان با پر و بال دگران


مرد آزادم و آن گونه غیورم که مرا
                                 می توان کشت بیک جام زلال دگران
 

ایکه نزدیک تر از جانی و پنهان ز نگه
                                هجر تو خوشترم آید ز وصال دگران

.

محمد اقبال لاهوری 

.

.

kurt steiner

تهران تابستان 1394

تب دارد تهران
تب بالای چهل

***

خم ، ستون فقرات گل یاس .
با عصایی در دست ،
سرو ، استاده کنار نفس گرد و غبار .
آب ، قلبش تپشی دارد همرنگ غروب
و جهنم انگار
پرسه‎زن در کوچه .
و چراغانی هر چه گل سرخ ،
و چراغانی تالار بزرگ بوسه ،
و چراغانی خاموشی بوق بوق هزاران خودرو ،
و چراغانی آواز سیاووش خاموش .
آبِ جوبارۀ لبخند لجن
ساز کلهر
ساز ساکت
و صدای شهرام
همه هق هق ، همه زاری ، همه آوای محن
هیچ‎کس نیست در اندیشۀ بیماری تهران امروز
تا کند خیس و خنک پارچۀ درکش را
بگذارد ،
روی پیشانی داغ و عرق آلودۀ او

***

تب دارد تهران
از چهل افزون‎تر

میزگرد مروت

یک شعر کانکریت از طاهره صفارزاده

این شعر کوتاه را تقدیم میکنم خدمت دوستان فرهیخته ام . امید است که کاستی های بیشمارش را ( به قول فروغ نازنین) بر من ببخشایید

می خواهمت ...

می خواهمت چنان که پرنده آسمان را

          می خواهمت چنان که زخم ، درد را

                          ای تمام آنچه از شور ، در منی

                                      می خواهمت ، می خواهمت

                                                    چنان که چشم ، اشک را

 با درود و احترام

هانا

چوخ بختیار

این‎جا که منم سبزی دل سبزی باغ است
عطر خوشی پیچیده به درگاه دماغ است

این‎جا که منم پنجۀ من پنجۀ باران
آغوش عدالت پر الماس چراغ است

هرجا ، همه جا جلوۀ تشویش درخشان
این‎جا که منم راه فقط راه فراغ است

بر شاخ درختان گلستانۀ ساعی
صد کفتر بق بق بقو کن جای کلاغ است

هستم به کنار تو و در سایۀ لطفت
حرف و سخنم یک‎سره در اوج بلاغ است

هر بیت غزل‎های سخن گویی با تو
سرسبز و معطر چو غزل‎خوانی راغ است

این‎جا که منم همدم و هم صحبت با تو
شادی و طرب با دلکم سخت ایاغ است

                                            94-5-24
______________________________

دیو و دلبر

باید متافیزیک انگشت و کلاویه
متافیزیک لبخند
و متافیزیک پله‎های اوج رونده تا ملکوت را
                                                     فرا خوانم
باید مگس‎های سمج تاریک و اندوه را بتارانم
و اضطراب لزج آینه را پاک کنم
باید دل‎شوره‎های هر روزه را
در پستوی تو در توی یادها به بند کشم
و ایوان اندیشه را
مثل یک باغ‎چۀ گل تازه آب خورده مهیا کنم

باید کسی شوم که او نترسد

چراغ‎های دروغ را
این‎جا و آن‎جا روشن کنم
و امیدهای نبوده را بسیج
تا فضا را با صداهای موزارتی گلوی خود
                                                لب‌‎ریز کند

باید کسی شوم که سبزه‎های چشمش
                                        آسیب نبیند.

باید از بال‎های نداشته‎ام
باید از عطرهای مرموزی که در کتاب‎هایم
                                               پناه داده‎ام
باید از سونات‎هایی که در
                            باغ‎چه‎های کاغذی کاشته‎ام
                                                           برایش بگویم

***

وقتی بدیدارم می‎آید
باید کسی شوم که نترسد
اگر
       اگر
این دریای کزکرده در گوشۀ چشم
امانم دهد و
               بر طبل رسوایی نکوبد.

                                                94-5-28

دوستان ارجمند درود

شعری فی البداهه سرودم  در باب حکایت حاجیان و مکه رفتن این روزها ... وحال که دریافتم دراین جستارزیبا میتوانیم تراوشات فکری خودرانیز بگنجانیم تقدیم محضرشریفتان مینمایم باشد که مقبول فتد:

در مسجدِ بازار مرا راه ندادند

گفتند که مستی و خرابی و خماری

گفتم که پی عشق بدین خانه فتادم

گفتند برو، اذن و روادید نداری

گفتم که اذان است و صلاتی بگزارم

در وقت مقرر ، من و معشوق فراری

گفتندکه پاکان طلب بانگ اذانند

حاشا تو نجسی چه صلاتی چه قراری؟!

گفتم که به زمزم روم و غسل نمایم

دست و لبم از باده شود طاهر و عاری

گفتند عجب گیر دهی! ذات نجاست!

در کوثر اگر غرق شوی سر به درآری!

گفتم که به «موسی و شبان» نیک نظر کن

گفتند تو را موعظه آخر به چه کاری

رو سوی خرابات که منزلگه رند است

بی خود به در ما نزن آخر سرِِکاری!

القصه دم خانه نمازم به قضا رفت

فاتح متولی شد و بنده متواری

«دیوانه منم من که روم خانه بخانه»

درخانه ی دل به ، که کنی شکرگزاری

شعری از هوشنگ ابتهاج (ه.ا. سایه)  با خوانش آن توسط ایشان و آهنگی از زنده یاد محمدرضا لطفی

در این سرای بی کسی کسی به در نمی زند
به دشت پر ملال ما پرنده پر نمی زند

یکی زشب گرفتگان چراغ بر نمی کند
کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند

نشسته ام در انتظار این غبار بی سوار
دریغ کز شبی چنین سپیده سر نمی زند

دل خراب من دگر خراب تر نمی شود
که خنجر غمت از این خراب تر نمی زند

گذر گهی است پر ستم که اندرو به غیر غم
یکی صلای آشنا به رهگذر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این دریچه های بسته ات
برو که هیچ کس ندا به گوش کر نمی زند

نه سایه دارم و نه بر بیفکنندم و سزاست
اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند

لینک ویدئو از mp4.ir

سلام به دوستان اهل دل

در این شب تابستانی این شعر حزن آلود از قیصر عزیز تقدیم به شما دوستان خوبم

پیشنهاد من به شما عزیزان اینه که خودتون رو به هنگام خوندن این شعر زیبا به یک قطعه موسیقی هم مهمان کنید تا لذت آن دوچندان شود

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست
حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست
دیگر دلم هوای سرودن نمی کند
تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست
سربسته ماند بغض گره خورده در دلم
آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
ای داد، کس به داغ دل باغ دل نداد
ای وای ، های های عزا در گلو شکست
آن روزهای خوب که دیدیم ، خواب بود
خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست
" بادا " مباد گشت و " مبادا " به باد رفت
" آیا " ز یاد رفت و " چرا " در گلو شکست
فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند
نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا .... در گلو شکست

با احترام

هانا از اخترک ب 612

حقیر در ادبیات بی سواد و بی هنرم. اینجا جایگاه عزیزان ادیب و ادب دوست است و بنده فقط می خوانم و لذت میبرم. امروز پستی از جناب منصور عزیز ارسال شده بود که شعری زیبا در آن بود:

سحر آمدم سراغت به شکار رفته بودی :: تو که سگ نبرده بودی به چه کار رفته بودی؟

وزن این بیت را بسیار دوست دارم و یاد شعری افتادم از امیرخسرو دهلوی. جسارت کرده به محضر دوستان ادب دوست تقدیم میدارم. امیدوارم لذت کافی و وافی ببرید. (بعضی کلمات به جهت تاکید بیشتر رنگی شده) :

دلم برای کسی تنگ است

که آفتاب صداقت را

به میهمانی گل های باغ می آورد

و گیسوان بلندش را

 به بادها می داد

و دست های سپیدش را

به آب می بخشید

دلم برای کسی تنگ است

که آن دونرگس جادو را

به عمق آبی دریای واژگون می دوخت

و شعرهای خوشی چون پرنده ها می خواند

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می سوخت

و مهربانی خود را

نثار من می کرد

دلم برای کسی تنگ است

که تا شمال ترین شمال

و در جنوب ترین جنوب

درهمه حال

همیشه در همه جا

آه با که بتوان گفت

که بود با من و

پیوسته نیز بی من بود

و کار من ز فراقش فغان و شیون بود

کسی که بی من ماند

کسی که با من نیست

کسی ... 

دگر کافی ست.

حمید مصدق

----------------------------

شبی از شبها

تو مرا گفتی :

شب باش

من که شب بودم و شب هستم و شب خواهم بود

شبِ شب گشتم

به امیدی که تو فانوس نظرگاه شب من باشی

محمد زهری

--------------------------

من نوشتم از راست

تو نوشتی از چپ

وسط سطر ، رسیدیم به هم

محمد زهری

-------------------------

تنها انسان گریان نیست

من دیده ام پرندگان را

من برگ و باد و باران را

گریان دیدم .

تنها  انسان

گریان نیست

تنها انسان نیست که می سراید

من سرودها از سنگ

نغمه ها از گیاهان شنیده ام

من خود شنیده ام سرودی از باد و برگ.

تنها انسان

سرودخوان نیست

تنها انسان نیست که دوست میدارد

دریا و بادبان

خورشید و کشتزاران

یکسر

عاشقند.

تنها انسان نیست...

م. آزاد

------------------------------

گر بدینسان زیست باید پست

من چه بی شرمم  اگر فانوس عمرم را به رسوائی نیاویزم

بر بلند کاج خشک کوچه ی بن بست

گر بدینسان زیست باید پاک

من چه ناپاکم  اگر ننشانم از ایمان خود ، چون کوه

یادگاری جاودانه بر طراز بی بقای خاک

احمد شاملو

سلام بر همه دوستان و سروران گرامی

در حدود سال 1300 شمسی هم زمان با احداث خیابان ولی عصر تهران(به طول حدود 18 کیلومتر)در دو طرف خیابان نزدیک 60000 (بعضی برآوردها کمتر است)چنار کاشته شد که اکنون حدود 6000 اصله از آن باقی مانده است.

حدود 94 سال است که این درختان میهمان و میزبان پایتخت نشینان هستند.

متنی (در حقیقت مرثیه ای) در هفته نامه پیام ساختمان(شماره 218) مشاهده کردم که اگر دوستان اجازه بفرمایند قسمتی از آن را تقدیم می کنم:(به یاد خاطراتی که در دوران خدمت سربازی، از این خیابان داشتم)

ایستاده اند ردیف به ردیف،بلند و قد کشیده،شانه به شانه هم

چتر کرده اند سایه هایشان را،بی دریغ روی سرآدمها

دل داده اند به آب روانی، نفس به نفسشان آمده در تمام این سالها

ریشه دوانده اند ،سفت وسخت در دل خاک،پا محکم کرده اند روی زمین

گذر عمر دیده اند، لب جوی و هنوز اینجا هستند.مثل دانه های گردن بند،

چنارهای ولیعصر،آویز گردن تهران شده اند از سالها پیش

دلشان اما گرمنیست.داغ دیده اند،زخم خورده اند،

آفت به جانشان نشسته و همچنان چشم دوخته اند،

به ماشین های گیجی که تند تند ،بالا و پایین می کنند آسفالت داغ این

روزهای تهران را .

 حکایت چنارهای خیابان ولیعصر حکایت یک عمر عاشقی درختانی استکه

باد هر روز غزل خداحافظی را در گوششان زمزمه می کند

آخرین بازمانده های طهران قدیم ،اما ایستاده اندهنوز ،

دل داده اند و دل بریده اند در این سال ها،خاطره ساخته اند

و خاطره شده اند و روایت عاشقی شان برقرار است همچنان.

نوشته :خانم مینا مولایی

1

در این جنگ نابرابر
" که غم
          لشکر انگیخته "*
من خلع سلاح شده
با غلافی بر کمر
خالی از شمشیر عشق
________________
* با نگاهی به حافظ
                                       94-6-5


2

سگ ها
بسوی نیامدنت
               پارس می‎کنند
پاره شعری سویشان پرتاب می‎کنم
بو می‎کشند و
                بو می‎کشند و
                                آرام می‎شوند

                                        94-6-7

با چنان هایی چنین دیگر

بی شک اینجا دیگر اقلیمی ست

آسمان دیگر، زمین دیگر

آفتاب و سایه را ذات دگر، حتی

کائنات عقل و حس را رسم و دین دیگر...

دل من چه خردسال است

ساده می نگرد

ساده می پوشد

ساده می خندد

دل من از تبار دیوارهای کاهگلی ست

ساده می افتد

ساده می شکند

ساده می میرد

دل من تنها سخت می گیرد

ما، عشق‌مان همانا

ميراب کينه بود

ما، کينه کاشتيم

و تا کِشت‌مان ببار نشيند

از خون خويش و مردم

رودی کرديم.

ما، خام سوختگان

زان آتش نهفته که در سينه داشتيم

در چشم خويش و دشمن

دودی کرديم.

ما، آرمان‌هامان را

معنای واقعيت پنداشتيم

ما، بوده را نبوده گرفتيم

و از نبوده

- البته در قلمرو پندار خويش -

بودی کرديم.

ما کينه کاشتيم

و خرمن خرمن

مرگ برداشتيم

نفرين به ما !

ما مرگ را سرودی کرديم.

آیندگان / بر ما مبخشایید

هر یاد و یادبود از ما را / به گور بی‌نشان فراموشی بسپارید

و از ما اگر به یاد می‌آرید

هرگز / مگر به ننگ و به بیزاری

از ما به یاد میارید.

(توبه نامهء دکتر اسماعیل خویی، کمونیست دیروز و آزادی خواه امروز !)

اسیر

من این‎جا تمام تنم شعله‎ور ، غرق آتش
من این‎جا عطش‎ناک

تو آن‎جا زلال جمیل دو صد چشمه آبی
که روی نفس‎های ابریشمین گل یاس می‎خرامی

من این‎جا گمم در خم کوچه‎های حقارت
و مصلوب برتخته‎بند مفاهیم پوچی

تو آن‎جا شفای صداهای مجروح
تو آن‎جا تجلی بشکوه هستی

من این‎جا اسیرم ، اسیرم ، اسیر
از آن‎جا بیا باز کن بند بال و پر من
به بر با خودت تا به معراج دل‎بستگی‎ها
رها کن مرا
رها کن ز جان خستگی‎ها

                            حدود ده سال پیش