از روی عناد، جهل ورزیدن یا از روی جهل، عناد ورزیدن ،،نه سخت است و نه پسندیده!.....

زندگی تراژدی است برای آن‌کسی‌که احساس می‌کند و کمدی است برای آنکه می‌انديشد .(ژان دلابروير)

زیبارویی که می داند ، زیبای ماندنی نیست ، پرستیدنی است . اُرد بزرگ

یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم

در میان لاله و گل آشیانی داشتم ...

چون سرشک از شوق بودم خاکبوس درگهی

چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم...

درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من

داشتم آرام، تا آرام جانی داشتم

(رهی)

 میگویند بر سردر خانه ابوالحسن خرقانی این جمله را نوشته اند :

هرکه در این سرای درآمد نانش دهید و از ایمانش نپرسید. چرا که آنکه به درگاه ایزد باریتعالی به جان ارزد ، البته بر خوان بوالحسن به نانی بیرزد.

در جائی دیگر این عارف صوفی میگوید :

آن دوست که دیدنش بیاراید چشم 

بی دیدنش از گریه نیاساید چشم

ما را ز برای دیدنش باید چشم

گر دوست نبیند به چه کار آید چشم؟

سلام به کافه نشینان عزیز

تا تو به خاطر منی کس نگذشت بر دلم

مثل تو کیست در جهان تا ز تو مهر بگسلم؟!

زن

نه می بینم

نه می شنوم

بله همه چیز روبراه است

----

فاحشگی

با چشم های ریز و دور

به من چشمک نزن آسمان

زنم

که به لبخندی حتی کوچک در شب

                                       فاحشه خوانده می شوم.

----

از زمین که...

از زمین که بگذرم جهنم دیگر کاری ندارد

کمی آتش و بیگاری و سین جیم

سخت است زمین

با سوختن و ساختن و سین جیم و زایمان

که هر چه می زاییم

باز هم آن کسی که باید

به دنیا نمی آید

 لیلی گله داران  مجموعه یوسفی که لب نزدم

شعری از گروس عبدالملکیان:

از ماه

لکه ای بر پنجره مانده است

از تمام آب های جهان

قطره ای بر گونه ی تو

و مرزها آنقدر نقاشی خدا را خط خطی کردند

که خون خشک شده

دیگر نام یک رنگ است

از فیل ها

گردنبندی بر گردن هایمان

و از نهنگ

شامی مفصل بر میز

فردا صبح

انسان به کوچه می آید

و درختان از ترس

پشت گنجشکها پنهان می شوند

پوریای ولی گفت که صیدم به کمند است 

 از همت داوود نبی بخت بلند است

افتادگی آموز اگر طالب فیضی

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است

 ***********************************

بهشت و دوزخت با تست در پوست                       چرا بیرون ز خود می جوئی ای دوست

اگر تو خوی خوش داری بهر کــــــار                      از آن خـویـت بهشت آید پـــدیــــــدار

وگــر خــوی بــدت انــدر ربـــایــــــد                          از آن جــز دوزخـــت چــیــزی نـیـایـد

دهـان تـو کـلیـدانی است هــموار                             زبــان تــو کــلــیــد آنـــرا نـــگــه دار

بهشت و دوزخت را یک کلید است                         کلیدی این چنین هرگز که دیده است

کزو گه گل دمد در باغ و گـه خار                            گـهی جـنـت گشاید زو گهی نــار

زبانت را کلیدی هـمـچــنــان دار                              بدان کت آرزو باشـد بــــگـــــردان

در این عالم نزن از نیک و بد دم                              که هم ابلیس می باید هم آدم

 پوریای ولی، مثنوی کنزالحقایق

طفلی به نام «شادی»

دیریست گمشده ست

با چشمهای روشنِ براق

با گیسویی بلند،

                       به بالای آرزو

هرکس از او نشانی دارد

ما را کند خبر

این هم نشان ما:

                        «یک سو خلیج فارس ، سوی دگر خزر»

«محمدرضا شفیعی کدکنی»

تنها

غمگین
نشسته با ماه
در خلوت ساکت شبانگاه
اشکی به رخم دوید ناگاه
روی تو شکفت در سرشکم

دیدم که هنوز عاشقم آه

* * * * * * * * *

یک لحظه نشد خیالم آزاد از تو
یک روز نگشت خاطرم شاد از تو
دانی که ز عشق تو چه شد حاصل من
یک جان و هزار گونه فریاد از تو

(فریدون مشیری)

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

بنده طلعت آن باش که آنی دارد

شیوه حور و پری گر چه لطیف است ولی

خوبی آن است و لطافت که فلانی دارد

چشمه چشم مرا ای گل خندان دریاب

که به امید تو خوش آب روانی دارد

تاج از فرق فلک برداشتن

جاودان آن تاج  بر سرداشتن :

در بهشت آرزو ره یافتن،

هر نفس شهدی به ساغر داشتن،

روز در انواع نعمت ها و ناز،

شب بتی چون ماه در بر داشتن ،

صبح از بام جهان چون آفتاب ،

روی گیتی را منور داشتن ،

شامگه چون ماه رویا آفرین،

ناز بر افلاک اختر داشتن،

چون صبا در مزرع سبز فلک،

بال در بال کبوتر داشتن،

حشمت و جاه سلیمانی یافتن،

شوکت و فر سکندر داشتن ،

تا ابد در اوج قدرت زیستن،

ملک هستی را مسخر داشتن،

برتو ارزانی که ما را خوش تر است :

لذت یک لحظه "مادر" داشتن

                                                                                             فريدون مشيري

ابويزيد بسطامي را پرسيدند كه اين پايگاه به دعاي مادر يافتي، اين بزرگي و معروفي به چه يافتي؟» گفت؟ « آن را هم به دعاي مادر، كه شبي،  مادر ازمن آب خواست،  بنگريستم،  در خانه آب نبود. كوزه برداشتم، به جوي رفتم، آب بياوردم. چون بر سر مادر آمدم، خوابش برده  بود. گفتم كه اگر بيدارش كنم، من بزهكار باشم، بايستادم، تا مگر بيدار شود. تا بامداد بيدار شد. سر بر كرد و گفت چرا ايستاده اي؟ قصّه بگفتم. برخاست و نماز كرد ودست به دعا برداشت و گفت: الهي،چنان كه اين پسر،مرا بزرگ و عزيز داشت، اندر ميان خلق اورا بزرگ و عزيز گردان

یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا 
یار تویی غار تویی خواجه نگهدار مرا

نوح تویی روح تویی فاتح و مفتوح تویی     
سینه مشروح تویی بر در اسرار مرا

نور تویی سور تویی دولت منصور تویی   
مرغ که طور تویی خسته به منقار مرا

قطره تویی بحر تویی لطف تویی قهر تویی  
قند تویی زهر تویی بیش میازار مرا...................

با سلام

ماهي و تنگ بلور
سکه و سبزه و آب
نرگس و جام شراب
باز هم شادي عيد
آرزوهاي سپيد
باز ليلاي بهار
باز مجنوني بيد
باز هم رنگين کمان
باز باران بهار
باز گل مست غرور
باز بلبل نغمه خوان
باز رقص دود عود
باز اسفند و گلاب
باز آن سوداي ناب
کور باد چشم حسود
باز تکرار دعا
يا مقلب القلوب
يا مدبر النهار
حال ما گردان تو خوب
راه ما گردان تو راست
باز نوروز سعيد
باز هم سال جديد
باز هم لاله عشق
خنده و بيم و اميد

دوستان عیدتان پیشاپیش مبارک 

با سلام

سیـمیـن دانـشور

بانوی رمان ایران، دنیا را بدرود گفت ...

دبیات ایران در این روزهای سرد و سخت زمستانی یكی دیگر از چهره‌های برجسته خود را از دست داد. چراکه سیمین دانشور نویسنده و مترجم مطرح ایران، اولین رییس كانون نویسندگان ایران و آخرین نویسنده پرتیراژ ادبیات سال‌های اخیر بود که در روز پنجشنبه ۱۸ اسفند ۱۳۹۰ در سن ۹۰ سالگی در تهران درگذشت.

سیمین دانشور در هشتم اردیبهشت 1300 شمسی در شیراز به دنیا آمد. پدرش دكتر محمدعلی دانشور، پزشك و مادرش قمرالسلطنه حكمت، نقاش و مدیر هنرستان دخترانه هنرهای زیبای شیراز بود. دوره ابتدایی و دبیرستان را در مدرسه انگلیسی مهرآیین گذراند، سپس تحصیلاتش را در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران ادامه داد و در سال 1328 با مدرك دكترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد.

دانشور نوشتن را با مقاله‌نویسی برای رادیو‌تهران و روزنامه ایران با نام مستعار "شیرازی بی‌نام" آغاز كرد. وی رساله دكترایش را با راهنمایی فاطمه سیاح و بدیع‌الزمان فروزانفر نوشت. به گفته خودش پنج سال با راهنمایی سیاح روی دكترایش كار كرد و به پیشنهاد او اولین داستان‌هایش را برای شخصی می‌خواند كه بعدها دریافت، "صادق هدایت" بوده است. در همان‌سال‌های دانشگاه در راه سفر به شیراز با جلال‌ آل ‌احمد نویسنده/ روشنفكر مطرح آشنا شد و سال 1329 با وی ازدواج كرد.

سیمین دانشور زمانی آغاز به نوشتن کرد که ادبیات و داستان نویسی در ایران در تسلط مردان بود. "زمستان بی شباهت به زندگی ما نیست" نخستین مقاله‌ی اوست که در کلاس هشتم دبیرستان نوشته است. به کارنامه‌ی سیمین دانشور که مراجعه کنیم، بیش از هر چیز به عنوان اولین بر‌می‌خوریم. اولین زن نویسنده. اولین مجموعه‌ای که نام یک زن را بر پیشانی داشت. شاگرد اول سال ششم نهائی در سراسر ایران. اولین زن ایرانی که قصه‌های کوتاهش به زبان انگلیسی در نشریات ادبی آمریکا منتشر شد.

سیمین بهبهانی، شاعر مشهور ایران درباره تفاوت نثر سیمین دانشور با همسرش جلال‌آل احمد به دویچه وله گفته بود: "هر نویسنده‌ای خودش استقلال خودش را دارد. خانم دانشور را با جلال آل‌احمد اگر مقایسه کنید، از لحاظ سبک، از لحاظ تفکر، از لحاظ احساس، از همه‌ی این اصول نویسندگی مغایرت دارند با یکدیگر. او یک طور دیگر است، مردانه می‌نویسد. چیزهای متفکرانه. خانم آنشور آنچه می‌نویسد از روی احساس و با لطافت زنانه است. من هیچ نشان یا اثر دستی از جلال آل‌احمد در نوشته‌های خانم دانشور ندیده‌ام."

گروه کافه کلاسیک درگذشت این بانوی اندیشمند را به جامعه فرهنگ و ادب ایران زمین تسلیت می گوید.

پیکر سیمین دانشور بانوی داستان‌نویسی ایران صبح دیروز از مقابل تالار وحدت
با حضور جمع کثیری از نویسندگان و اهل فرهنگ تشییع شد.

روحش شاد و یادش گرامی باد

خانم ها .... آقایون .... شب بر همگی شما خوش

امشب شب چهارشنبه سوریه 1390 و کم کم داره وقت وداع با یه سال دیگه فرامیرسه.
از چهارشنبه سوری های کودکی تا امروز کلی راه اومدیم .
یاد اون سالا بخیر ، دوستا و همکلاسی های دوران بچگی ، شیطونیا ، ترسوندن دختر خانوما ....
دآرت زدن ، زرنیخ و کلرات ، ترکوندن آنتن آخر شب هم سیب زمینی تو آتیش انداختن ، به به

با یاد چهارشنبه سوری های دوران بچگی تو اینترنت میگشتم و قطعه شعری رو دیدم .
خیلی پسندیدمش اونو تقدیم میکنم به همه شما آتیش پاره ها :


رسیدی و پر از شادی و شوری                    آهای چارشنبه سوری!
شنیدم با جوانان جفت و جوری                    آهای چارشنبه سوری!
بساط «سرخی تــو، زردی من»                    سر هر کوی  وبرزن
تو هم چون مردمــان غرق سروری                آهای چارشنبه سوری
مش اصغر توی چادر دیدنی شد                     پی قاشق زنی شد
که باشد استتار اینجا ضروری!                     آهای چارشنبه سوری!
یکی از جیغ و داد  اهل کوچه                       کند  دندان قروچه
بگوید: داد از این حد بی شعوری!                  آهای چارشنبه سوری!
بر اعصــــــابش زند یکریز تقّه                       هیاهــــــــوی ترقّه
ندارد بیش از این تاب صبــوری                      آهای چارشنبه سوری!
مقصــر من نمی گویم تـو هستی                      ولی از  بمب دستی
چه چشمانی که شد محکوم کوری                   آهای چارشنبه سوری!
امید است اینکه  با شادی معقول                    همه خوشحال و شنگول
کنیم از شیوه‌ی این  عده   دوری                    آهای چارشنبه سوری

اگه بدونید چقدر دلم لک زده ....واسه اینکه یه بار دیگه یه همچین شعرایی رو از رادیو
و توسط اجراهای خاطره انگیز بروبچه های صبح جمعه با شما بشنوم .....
آخ که دلم خیلی لک زده.

این آخر سالی و نرسیده به جمعه آخر سال

خدا همه رفته گان اون شادی آفرینان رو بیآمرزه .... روحشون شاد .... نور به قبرشون بباره

مرحوم مقبلی ، آژیر ، نوذری ، مهرپرور ، امیرفضلی ، مرحومه مهین دیهیم و و و و و

روزی لقمان به پسرش گفت امروز به تو 3 پند می دهم که کامروا شوی.

اول اینکه سعی کن در زندگی بهترین غذای جهان را بخوری!

دوم اینکه در بهترین بستر و رختخواب جهان بخوابی !

سوم اینکه در بهترین کاخها و خانه های جهان زندگی کنی !!!

پسر لقمان گفت ای پدر ما یک خانواده بسیار فقیر هستیم چطور من می توانم این کارها را انجام دهم؟

لقمان جواب داد :

اگر کمی دیرتر و کمتر غذا بخوری هر غذایی که میخوری طعم بهترین غذای جهان را می دهد .

اگر بیشتر کار کنی و کمی دیرتر بخوابی در هر جا که خوابیده ای احساس می کنی بهترین خوابگاه جهان است .

و اگر با مردم دوستی کنی در قلب آنها جای می گیری و آنوقت بهترین خانه های جهان مال توست...

سلام

مرگ من

مرگ من روزی فرا خواهد رسيد
در بهاري روشن از امواج نور
در زمستاني غبار آلود و دور 
يا خزاني خالي از فرياد و شور  
مرگ من روزي فرا خواهد رسيد
روزي از اين تلخ و شيرين روزها
روز پوچي همچو روزان دگر
سايه اي ز امروز ها ‚ ديروزها
ديدگانم همچو دالانهاي تار
گونه هايم همچو مرمرهاي سرد
ناگهان خوابي مرا خواهد ربود
من تهي خواهم شد از فرياد درد
مي خزند آرام روي دفترم
دستهايم فارغ از افسون شعر
ياد مي آرم كه در دستان من
روزگاري شعله ميزد خون شعر
خاك ميخواند مرا هر دم به خويش
مي رسند از ره كه در خاكم نهند
آه شايد عاشقانم نيمه شب

گل به روي گور غمناكم نهند
بعد من ناگه به يكسو مي روند
پرده هاي تيره دنياي من
چشمهاي ناشناسي مي خزند
روي كاغذها و دفترهاي من
در اتاق كوچكم پا مي نهد
بعد من با ياد من بيگانه اي
در بر آينه مي ماند به جاي
تار مويي نقش دستي شانه اي
مي رهم از خويش و ميمانم ز خويش
هر چه بر جا مانده ويران مي شود
روح من چون بادبان قايقي
در افقها دور و پنهان ميشود
مي شتابند از پي هم بي شكيب
روزها و هفته ها و ماهها
چشم تو در انتظار نامه اي
خيره ميماند به چشم راهها
ليك ديگر پيكر سرد مرا
مي فشارد خاك دامنگير خاك
بي تو دور از ضربه هاي قلب تو
قلب من ميپوسد آنجا زير خاك
بعد ها نام مرا باران و باد
نرم ميشويند از رخسار سنگ
گور من گمنام مي ماند به راه
فارغ از افسانه هاي نام و ننگ

زنده یاد فروغ فرخ زاد

این جزر و مد چیست که تا ماه می‌رود؟
دریای درد کیست که در چاه می‌رود؟

 
این سان که چرخ می‌گذرد بر مدار شوم
بیم خسوف و تیرگی ماه می‌رود

 
گویی که چرخ بوی خطر را شنیده است
یک لحظه مکث کرده به اکراه می‌رود

آبستن عزای عظیمی است، کاین چنین
آسیمه سر نسیم سحرگاه می‌رود

امشب فرو فتاده مگر ماه ازآسمان
یا آفتاب روی زمین راه می‌رود؟

در کوچه‌های کوفه صدای عبور کیست؟
گویا دلی به مقصد دلخواه می‌رود

دارد سر شکافتن فرق آفتاب
آن سایه ای که در دل شب راه می‌رود

  قیصر امین پور