غم و شادیِ توامان ...

فیلم اینک کلاسیک شده ی  Life is Beautiful 1997  را دیدم.

چقدر زیبا و دلنشین بود. واقعا در دهه نود میلادی اینقدر فیلم خوب و بزرگ ساخته شد که چنین فیلم هایی در آن زمان در سایه قرار گرفتند. حالا بعد از گذشت 26 سال ارزش آنها بیشتر شناخته می شود.

فیلمی ایتالیایی با کارگردانی و بازی درخشان روبرتو بنینی که از زاویه ای جالب به اردوگاههای آلمان نازی در جنگ جهانی دوم پرداخته و از معدود فیلم هایی است که پایان تراژیک آن , اشک و لبخند را همزمان بر چهره می نشاند.

بازی بچه خردسال فیلم من را یاد توتو در فیلم  سینما پارادیزو انداخت ! همچنین ترکیب پدر و پسر فیلم ناخودآگاه شما را به یاد فیلم دزد دوچرخه می اندازد که آن هم ایتالیایی است. فیلم سکانس های زیبا و فراموش نشدنی ای دارد.

در یکی از زیباترین آنها , افسری آلمانی وارد خوابگاه اردوگاه اسیران می شود و می پرسد چه کسی آلمانی بلد است و بنینی الکی می گوید من ! سپس افسر آلمانی شروع به سخنرانی برای اسیران خوابگاه می کند و بنینی سخنان افسر خشن آلمانی را با تخیلات خود برای اسیران ترجمه می کند بدون اینکه شک افسر آلمانی را برانگیزد.

تمام کوشش پدر اینست که به پسرش وانمود کند که اینجا یک بازی در جریان است .

بعید است که بعد از تماشای این فیلم تا آخر عمر آن را فراموش کنید ... زندگی زیباست .