شبهای تابستان وقتی به نیمه می رسید، بوی نم از خاک خیس باغهای اطراف خانۀ ما بر می خاست. سکوت شیرین شبانگاهی را ایست ناگهانی یا صدای دستگاه پخش خودروی دیوانه ای نمی شکست و آهنگ پس زمینۀ آسمان پرستاره صدای جیر جیرکها بود که یکی یکی نغمۀ خود را سر می دادند.

گاهی از دوردست صدای زوزۀ شغال یا پارس سگی آواره به گوش می رسید که تنوعی دلچسب بود. انسانی ترین صدا، صدای چرخ چاهی بود که با نیروی برق کار می کرد و سوختن کوره اش صدایی مبهم را به دیگر اصوات می افزود. صدا صدای طبیعت بود. شبهای کوتاه تابستان با امید دیدار دوبارۀ آبی جاودان آسمان سریع تر سپری می شد.

اگر قوّه ای (باطری دیروز و باتری امروز) داشتیم، در رادیو قرار می دادیم تا صدای گرم منوچهر نوذری را در راه بی پایان شب به حیاط خانه بیاوریم.

پلکها که سنگین می شد، داخل پشه بند می رفتیم و نسیمی از داخل پشه بند نمناک چونان نسیم بهشتی، روح افزا وزیدن می گرفت.

خواب هم خواب های قدیم