(۱۳۹۰/۳/۲۳ صبح ۱۲:۱۰)هری لایم نوشته شده:  

من با این پیش فرض شما کاملا مخالفم میثم عزیز که می گویید منتقدان زیاد فیلم می بینند . شواهد و قرائن حاکی از آن است که اغلب منتقدان بیش از آنکه زیاد فیلم ببینند ,  ادای زیاد فیلم دیدن را در می آورند . آنها برای اینکه از مد عقب نمانند ,  فیلم های روز ( هرچند آشغال) را بدو بدو می بینند تا در محافل مربوطه کم نیاورند و این ور آن ور در این مجله و آن روزنامه ,  اظهار فضل کنند .  اما من یقین دارم بسیاری از آثار درجه یک و بنام تاریخ سینما را ندیده اند ; چه رسد به فیلم های کمتر شناخته شده اما ارزشمند .

اینکه منتقدین زیاد فیلم می بینن یا نمی بینن ربطی به نظر میثم عزیز، من یا هر شخص دیگری که به سینما علاقه مند هست نداره. منتقد کارش فیلم دیدنه، نقد نوشتن، حالا می خواد مثبت باشه یا منفی، زندگیش رو از این راه میگذرونه، ممکنه تئوریسین و مدرس سینما هم باشه، ممکنه یه ژورنالیست و منتقد معمولی باشه. هر چی هم می نویسه نظر اونه. هر کس می تونه تایید کنه یا تکذیب. حرف هیچکدام از منتقدین وحی منزل نیست. بر اساس علائق و دیدگاه خودش نقد می نویسه. کی گفته فیلم های روز همشون آشغال هستن؟! کی گفته فیلم باید شاهکار باشه تا بشه واسش نقد نوشت؟! منتقد باید با زمان پیش بره، این طبیعت ژورنالیسمه. چند نفر رو پیدا می کنی که به مطالب کلاسیک علاقه مند باشن، حتی در بین اعضای همین کافه؟ اون فیلم هایی که شما می فرمائید سالهاست به تاریخ پیوستن، کلاسیک شدن، تاریخ سینما هستن، ازشون واسه تدریس استفاه میشه. کی میره در سال 2011 نقد یه فیلم 1950 رو بخونه تازه اگه فیلم رو دیده باشه. کجا اکران میشه که بعدش بره نقدش رو بخونه؟! فکر کنم شما تو نوآرهای دهه 50 و 60 باقی موندی، فراموش کردی الان سال 2011! مگه مسابقه هست که خیلی از فیلم ها رو ندیدن، هر چی دیدن نقدش رو می نویسن هر چی هم ندیدن نمی نویسن. منتقدین فیلم نمی بینن؟! منقدین فیلم می خورن!

کتاب راهنمای فیلم، جلد دوم (بهزاد رحیمیان، صفحه 700):

منتقدان از اغلب مردم عادی، بسیار بیشتر فیلم می بینند. جو لیدون، یکی از نویسندگان هیوستن پست می دانست در طول دهه 1980 دقیقا چند فیلم دیده است _ او تا 29 اوت 1989، 2695 فیلم دیده بود. شیلا بنسن، نویسنده لس آنجلس تایمز، اظهار کرده بود که 4460 فیلم _ یک دوجین کمتر یا بیشتر _ دیده است. اما پیشگام همه آنان جان هارتل، منتقد سیاتل تایمز بود که طی 10 سال این دهه، 5500 فیلم _ به طور متوسط روزی 1/5 فیلم _ تماشا کرده بود.

بر فرض اینکه 2 برابر این اعداد هم فیلم دیده بودند افتخار محسوب نمیشه. کارشون اینه:

دیدن فیلم + نوشتن نقد = درآمد و اعتبار

(۱۳۹۰/۳/۲۳ صبح ۱۲:۱۰)هری لایم نوشته شده:  

تعریف و تمجید بیش از حد از هیچکاک و کوبریک شاهدی بر این مدعاست . موج "هیچکاک زدگی" در شرایطی علما و فضلا را فرا گرفته که آنها هرگز نمی دانند و نمی خواهند که بدانند نصف آنچه هیچکاک به واسطه آن مشهور شده,  کپی کاری و باسمه بوده . مثلا :

1- حضور هیچکاک در سکانسی از فیلم ( به عنوان امضای کارگردان !) قبلا توسط چاپلین در "زنی از پاریس" انجام شده. کاملا بی ادعا .

2- پرده دری و حریم شکنی و شکستن تابو ها در فیلم "روانی" .(که آن را نوعی ارزش و ویژگی ناب برای او برمی شمارند!!)  2 سال قبل از آن در فیلمی از راجر کورمن به نام "من ,  خلافکار" صورت گرفته .

3- صحنه نخست فیلم روانی که به عنوان شاهکار تراولینگ از آن یاد می کنند ,  14 سال قبل از آن در فیلم رده B "فرشته سیاه" به طرزی به مراتب باورپذیر تر به تصویر کشیده شده .

این تنها یک مثال بود از کوته نظری و عدم اشراف و شناخت منتقدان که از کارگردانی نظیر هیچکاک بت ساخته اند و با آن هی تند تند عکس می گیرند . عرض بنده این است که پدیده ی هیچکاک زدگی یا کوبریک زدگی ,  سندی است براین که منتقدان و صاحب نظران سینمایی (هرکه می خواهند باشند )  اتفاقا اصلا زیاد فیلم نمی بینند . خواه این منتقدان در ایران باشند یا در آمریکا یا هر کجای دیگر .

به امید پیروزی حق بر باطل در تمامی عرصه ها .

تقلید در هنر اصلا عیب نیست، منتها نباید کورکورانه و مو به مو باشه. کاری به درستی و نادرستی حرفهایی که زدی ندارم، نظر شما قابل احترامه ولی حرف شما مثل این هستش که یک نقاش بعنوان مثال سبکی رو در نقاشی ابداع کنه و بعد از اون هر کس در اون سبک نقاشی کرد بگه ادای من رو در آورده، با این حساب در هر سبک 1 نقاش مبدع داریم و بقیه تقلید کار هستن، در صورتیکه اینطوری نیست نقاش اول سبک رو بوجود آورده و بقیه ادامه دادن. هنر یعنی همین. اتفاقا خودت تو پست بعدی حرف قشنگی زدی، صد البته که این ابداعات جنبه تاریخی داره، ممکنه ارزش هنری هم نداشته باشه، ممکنه هم داشته باشه، به هر حال تاریخ سینماست، نمیشه جداش کرد. در فلان تاریخ، فلان فیلم، این تکنیک ابداع شد. این باید باشه. اگه بحث تقلید باشه، خود چارلی چاپلین که شما علاقه خاصی بهش داری ته تقلید کاره:

فیلم عصر جدید چارلی چاپلین دقیقا از فیلم آزادی از آن ماست رنه کلر کپی برداری شده.

کتاب تاریخ سینمای هنری (ترجمه هوشنگ طاهری، صفحات 238 و 239 با اندکی تلخیص):

گرایش به نوعی طنز اجتماعی که در بیشتر آثار رنه کلر به صورتی نامرئی وجود دارد در فیلم آزادی از آن ماست (1931) به گونه ای کاملا آشکار خودنمایی می کند، گر چه این می تواند مساله اصلی نباشد.

کلر به گفته خود در این دوران چپگرا به شمار می رفت. او می خواست فیلمی بر ضد سلطه گری مدرن ماشین و علیه فکر مقدس بودن کار در صورتی که جالب و فردی نباشد به وجود آورد.

فیلم بر شالوده فکری بنیادی و در عین حال ساده بنا شده است: مشابهت کاری که زندانیان در زندان انجام می دهند، با کار روی تسمه نقاله مدرن بیرون زندان.

یکی از زندانیان موفق می شود از زندان بگریزد. او با نامی مستعار دست به تاسیس یک فروشگاه آلات موسیقی می زند و دیری نمی پاید که کارخانه عظیم تولید گرامافون از آن پدید می آید. او اکنون از همه تجربیات دوران زندان خود بهره برداری می کند: در کارخانه او با کارگران مانند آدم های مصنوعی رفتار می شود. تمامی زندگی و رفتارشان مانند بردگان تحت کنترل در می آید.

به جای گفتگو، بیشتر صدای آواز یا آواز صدا به گوش می رسد. ترانه آزادی از آن ماست که هر دو قهرمان فیلم سر می دهند، به صورت شاه مایه آزادی در می آید. این سرود نه تنها یادآور فرار از زندان است، بلکه نشانه فرار از دیکتاتوری کارخانه نیز هست.

منشی پرتحرک و بامحبت، شخصیتی است که در همه آثار کلر به نوعی ظاهر می شود.

دکورهای فیلم موجب گردیدند که دنیای کار، شکلی انتزاعی، غیر انسانی و ناشناخته پیدا کند. در پایان فیلم، ورود دو دوست به دنیای بی مساله و افسانه وار ولگردی، به گونه ای کاملا غیر واقعی جلوه می کند.

سکانس خنده دار تسمه نقاله در فیلم آزادی از آن ماست بعدها الهام بخش چاپلین در فیلم عصر جدید (1936) او گردید. موسسه تولیدی توبیس متعلق به کلر تلاش کرد تا چاپلین را به دادگاه بکشاند اما کلر به آن نپیوست.

صحنه های مشابه بین این 2 فیلم بسیار زیاده (و همینطور روایت داستان) و از آنجائیکه می دونم دوستان بارها و بارها فیلم عصر جدید رو دیده اند و تک تک صحنه ها در خاطرشون هست با چند عکس از فیلم آزادی از آن ماست مطلب رو به پایان می برم: