محمدحسن رهی معیری، در سال 1288 در تهران و اندکی پس از فوت پدر زاده شد. مادر ایشان، اورا همنام پدر (محمد حسن) نام می نهد اما، تا سالها به حرمت پدر و صغر سن فرزند، بیوک صدایش می زدند...

هردو خانواده پدری و مادری ایشان اهل ادب بودند، لذا با پرورش در یک چنین محیطی و با در دست داشتن گنجینه ای از متون کهن پارسی که یگانه یادگار پدر بود، مطالعه می کند، نقاشی و موسیقی می آموزد و بیش از هرچیز بینشی توام با زیبانگری نسبت به عالم خلقت در وجودش شکل می گیرد.کودکی را با امیری فیروزکوهی گذراند، زیباترین تصویرگری از شخصیت مرحوم رهی را می توان در نوشته های استاد امیری یافت... ((انسانی فرشته خو بود، در آداب معاشرت و حسن خلق، بی نظیر و رفتاری منحصر به فرد داشت؛ همواره آراسته و با وقار بود...بسیار اهل مطالعه، به گونه ای که مثلا خمسه نظامی را حداقل 10 بار با دقت تمام خوانده بود و بارها به بحث درمورد آن با بزرگان ادب پرداخته بود، سبک شناسی را نیک می دانست، به نحوی که حتی یک کلمه خارج از اسلوب را در قصیده ای طویل می یافت، پس از شنیدن بیتی سبک را می گفت و نام شاعر را به درستی ذکر می نمود....))

رهی تا پایان عمر تاهل اختیار نکرد و خود دلیل این امر را فنا کردن زندگی همسرش می دانست چراکه ذهن سیال و گریزگر او به ادبیات و تحقیق از او مردی مناسب زندگی مشترک نمی ساخت...و شاید به نوعی مردانگی خود را در حق همسری که می بایست عمری به پای او می سوخت و می ساخت را به اتمام رسانیده بود!

در جوانی عشق را نیز تجربه کرد... عاشق شد و نرسید و دنیای تغزلی روحش اشعاری ساخت در وصف عشقی بسیار لطیف و در دسترس که نمی توان ریا و گزافه گویی به آن نسبت داد...اشعارش ساده و روان و یکدست است آنچنانکه با خواندنشان به ذهن می رسد که شاعری چه کار ساده ایست اما...!می گفتند تحت تاثیر قدما می نویسد، شعرش را اینگونه می دانم به همه شبیه است و شبیه هیچکس هم نیست! کلام از خود اوست... و وسواس این مرد در تصحیح اشعار سبب شد تا تنها دیوانی نازک و آنهم یک سال مانده به مرگش از او به چاپ برسد...(به عکس این دوره که هرچه بیشتر چاپ کنی، مهم تری!)گاه بیتی از اورا به هم می ریزم، اما در آخر این پازل کلمات تنها در همان قالب زیبایی که خود انتخاب کرده بازچینی می شود... شعرش را دوست دارم و ترانه هایش را هم...

رهی در کار ترانه سرایی نیز بدعت گذار بود، بعد از اساتید به نامی چون عارف و شیدا، خوابی سنگین بر ترانه ایران مستولی گشت، بسیاری از منتقدین او را آغاز دوره نوینی دانسته اند، دورانی که با ((خزان عشق)) با صدا و آهنگ مرحوم بدیع زاده و در سال 1313آغاز شد ، نخستین ترانه رهی همان شد خزان گلشن آشنایی مشهور... و آهنگ نیز یک مدگردی کامل در دستگاه همایون بود که می توان تقریبا تمامی گوشه های معروف همایون را در آن شنید. دوستانی که به تاریخچه ترانه سرایی علاقه دارند حتما این برنامه را از رادیو بی بی سی شنیده اند که اینگونه آغازمی شد: " سیری در ترانه سرایی ایران...ترانه سرایی از اوج تا ابتذال.

از عارف تا رهی معیری و از رهی معیری تا پرویز وکیلی و از پرویز وکیلی تا شهیار قنبری و از شهیار قنبری تا...."

مهستی را ایشان به علی تجویدی معرفی نمود و سپس هایده را به ایشان شناساند، و اولین ترانه هایده (با نام آزاده و با این مطلع : با آنکه همچون اشک غم، بر خاک ره، افتاده ام من ....) شد آخرین ترانه رهی...

سرانجام  در 59 سالگی، پس از رنجی که در اثر بیماری سرطان گریبانگیرش شده بود، در نیمه شب جمعه 24 آبان 1347 دارفانی را وداع گفت ... پیکرش در آرامگاه ظهیرالدوله در تجریش و در کنار بزرگانی چون مرحوم رضا محجوبی، ایرج میرزا، بانو قمرالملوک وزیری، استاد بنان، استاد قوامی و...آرمیده است...

و از آثار اوست:

کاروان (بنان – در مایه دشتی، با  این بند مشهور: با ما بودی، بی ما رفتی، چو بوی گل به کجا رفتی...تنها ماندم...تنها رفتی...) در فراق رضا دیوانه (رضا محجوبی نوازنده قدرتمند ویولون که به دلیل افسردگی بسیار شدید به رضا دیوانه شهرت داشت)

من از روز ازل دیوانه بودم (در سه گاه – بنان و بعدها شجریان)

عاشقم من (دلکش ... حتما شنیده اید: عاشقم من، عاشقی بیقرارم...کس ندارد، خبر از دل زارم، آرزویی جز تو در دل ندارم.....)

دیدی که رسوا شد دلم (مرضیه...با آهنگ علی تجویدی)

دریای غم ساحل ندارد (با صدای رویا...دردا که عشق آتشین، جز خون دل، حاصل ندارد...سرگشته چون موجم ولی؛ دریای غم، ساحل ندارد...)

با تو رفتم، بی تو باز آمدم  (ویگن ... به مزار سینه ام، با غم دیرینه ام، بخواب آرام...دل دیوانه....)

از راست به چپ: عزت الله انتظامی، پرویز خطیبی،عطاالله زاهد، رهی معیری، سپهر و حمید قنبری

داوود پیرنیا (بانی برنامه وزین گلها) به همراه رهی معیری (که بعد از درگذشت مرحوم پیرنیا سرپرست این برنامه شدند) ؛  در ایستگاه رادیو تهران واقع در میدان ارگ

با مهر...بانو