این روزها وقتی گهگاهی که از شبکه های نمایش و آی فیلم (تنها شبکه های قابل تحمل از رسانه وطنی)  فیلمی از دهه شصت پخش میگردد ناخودآگاه علیرغم آنکه بارها آنرا دیده ام انگیزه بیشتری برای دیدن مجددش دارم تا فیلمهای جدید فعلی.  شاید بخاطر موضوعاتش باشد و یا شاید بخاطر هنرنمایی هنرپیشه های قدیمی اش باشد. نمیدانم ..... حتی موسیقی فیلمهای ایرانی دهه شصت هم با موسیقی فیلمهای امروزی یه جورهایی فرق دارد .......  اما همه اینها بهانه است ، من میدانم  همه ما فقط و فقط در اعماق آن فیلمهای قدیم و گذشته تمام وجودمان در گوشهایمان خلاصه میگردد و بدنبال صداهایی هستیم که امروز در حسرت شنیدن مجددش هستیم. چه فیلمهایی بود فیلمهای دهه شصت.

از اوایل دهه هفتاد ناگهان فیلمهای ایرانی رنگ و بوی دیگری بخود گرفت. چقدر سخت بود وقتی دیگر چهره جمشید مشایخی را با صدایی غیر از منوچهر اسماعیلی میدیدم و فرامرز قربییان را با صدایی بجز جلال مقامی . گویا این هنرپیشه ها را برای اولین بار است که میدیدیم و چقدر برایمان غریب بودند. اختلافهای زیادی بین سلاطین صدا و سلاطین تصویر مطرح گردید. گذشت و گذشت تا اینکه گوشهای همه به صدای حنجره های این هنرپیشگان عادت کرد و صداگذاری فارسی به فارسی برای همیشه از روی پرده های سینما رخت بر بست و رفت.

و در این وانفسا چه صبور بودند این گویندگان عزیز ما که در این ایام تحمل نمودند مصاحبه های برخی از هنرمندان خودکامه را که می گفتند اگر امکانات بود زودتر از اینها دوبله را کنار می گذاشتند. باید پذیرفت که  هستند افرادی که اعتقاد دارند فیلمهای ایرانی با صدای اصلی جذابتر است. در اینخصوص نیز گاها بحثهای پراکنده ای میان عشاق دوبله در کافه انجام شده است. بهمین منظور با اجازه دوستان یک نظر سنجی آزاد را بین دوستان برگزار می کنیم تا  اعضای کافه حداقل بعنوان یک مخاطب از حداقل خقوق شهروندی هنری خود بهره ببرند و نظر خود را ابراز نمایند که آیا فیلمهای ایرانی با دوبله جذابتر است یا با صدای اصلی.

متاسفانه در این زمینه همانطور که مستحضر هستید یک اراده دولتی در پشت پرده وجود داشت تا به هر طریق که ممکن است فیلمها به سمت صدای اصلی هدایت شوند. تهیه کننده یک فیلم هر چقدر هم که فیلمش زیبا و جذاب باشد اگر از دوبله بجای صدای سر صحنه استفاده نماید هرگز فیلمش به درجه الف سوق پیدا نمی کند و این اولین فشاری بود که مسئولین دولتی بر علیه دوبله فیلمهای فارسی بر پیکره دوبله وارد نمودند.

نمی خواهم علائق شخصی خود را زیاد در سربرگ این جستار اعمال نمایم اما از آنجا که خود نیز بعنوان یک عضو در این جستار حق رای دارم جهت جلوگیری از تعدد پستها اشاره ای به نظر خود نیز می نمایم. بنده شخصا با گزینه یک موافقم و در پستهای قدیمی هرجا که چنین بحثی درگرفت عنوان نمودم بعد از ورود صدای اصلی به فیلمهای سینمایی ایرانی دیگر نتوانستم با فیلمهای ایرانی مانند گذشته ارتباط برقرار کنم. وقتی فیلمهای امروزی را می بینم حس میکنم سرگرم تماشای تاتر هستم و یا گویی انکار هنر پیشه ها در همین اتاق کناری محل اقامتم مشغول صحبت کردن با هم هستند.

من معتقدم وجود دوبله در فیلمهای ایرانی به جذابیت فیلمها می افزاید. همانطور که گریم برای یک هنرپیشه از الزامات یک فیلم می باشد صدای مناسب هم از واجبات یک فیلم زیباست. براستی اگر قرار است تمام هنرپیشه ها با صدای اصلی خود در فیلمها ظاهر شوند چرا مصوب نمی کنند که هنرپیشه ها باید با چهره اصلی خود نیز در فیلمها بازی کنند؟؟؟؟

نگاهی به گذشته کنید.... آنچه دیدن بسیاری از فیلمهای بی کیفیت و حتی گاها بی محتوای سینمای قبل از انقلاب را تا حدی قابل تامل نموده است همین صدای زیبای بزرگان دوبله می باشد که اگر این صدای سر صحنه در همان زمان باب می گردید امروز هیچ انگیزه ای برای دیدن بسیاری از فیلمهای گذشته نداشتم.

بنظر من یکی دیگر از ضربه هایی که صدای سر صحنه به سینمای ایران زد ضمن حذف صداهای گیرا و زیبایی که مخاطبین به شنیدن آن روی چهره هنرپیشه های محبوب خود عادت نموده بودند حذف صدای بچه گویان روی چهره هنرپیشه های خرد سال بود. بچه ها هرگز نمی توانند احساسات خود را در حین بازی در فیلم بدلیل عدم تجربه با صدای خود به مخاطب انتقال دهند. و این در حالی است که گویندگان بچه گوی این عرصه کمک شایانی در ابراز احساسات کودکانه به مخاطب می کردند.

البته مسائلی که مطرح نمودم اغلب نظر شخصی بنده می باشد و ممکن است در تضاد با دیگران باشد در مجموع بنظر من تکنولوژی هرچه هم پیشرفت کند  دوبله فیلمهای فارسی همچنان می تواند به جذابیت فیلم کمک می کند. بنظر من همانطور که چهره یک هنرپیشه توسط گریم با توجه به موضوع و نقش تغییر می کند صدای او هم باید تغییر کند. کاری که در حالت عادی از دست هنرپیشه بر نمی آید و قطعا باید در استودیوهای صدابرداری و توسط گویندگان انجام پذیرد.

دوستان می توانند ضمن شرکت در نظر سنجی نظرات موافق یا مخالف خود را نیز با سایر دوستان به اشتراک بگذارند. مضافا اینکه چون نظر سنجی نسبی نمی باشد و پاسخ مطلق است بنابراین دوستان فقط می توانند یک گزینه را انتخاب نمایند و سیستم از پذیرش بیش از یک گزینه معذور است. ضمنا این یک نظر سنجی عمومی می باشد و سایر کاربران می توانند نظر شما را مشاهده نمایند. مدت نظر سنجی نیز نامحدود است و کاربران تازه وارد نیز در هر مقطع زمانی که عضویت آنها تایید می گردد می توانند در نظر سنجی شرکت نمایند.

ارادتمند

بروبیکر

بنده هم معتقدم به جای دوبله فیلم های ایرانی بیاییم روی پرورش بیان و صدای بازیگرهایمان کار کنیم. الان در هالیوود اکثر بازیگران اعم از زن و مرد دارای صدای پخته و آموزش دیده هستند طوری که حتی از آنها برای دوبله انیمیشن ها استفاده می شود. دوبله در هالیوود فقط برای بازیگرانی استفاده می شود که دارای لهجه هستند و آن لهجه به درد فیلم نمی خورد.

البته در سینمای ما زیاد به صدای بازیگرها اهمیت داده نشده و فقط هنر بازیگری بازیگر برای کارگردان کافیست. چون کارگردان می دانست دوبلورهای حرفه ای ما میتوانند این نقص را برطرف کنند. مثلا پروانه معصومی وقتی با صدای خود بازی میکند خیلی نچسب و گوشخراش است. در عوض هنرپیشه هایی هم بوده و هستند که صدای پخته و زیبایی داشتند مثل مرحوم خسرو شکیبایی ، بهزاد فراهانی ، پرویز پرستویی ، فاطمه معتمد آریا و ...

سلام به همه

سپاس از بروبیکر جهت توجه به مسائل ریز و مهم و نظر سنجی های سایت

من به شخصه با صدای طبیعی بازیگران در سر صحنه موافقم ، یکی از دلایلم این است که در بعضی از فیلمهای قدیمی صداها بسیار تصنعی به نظر میرسند ، به طور مثال کاراکتر مردی با 2 متر قد و یک هیبت ترسناک را با صدای یک شخصی دوبله کرده اند که کوچک ترین خَشی در صدایش نیست و به قدری صدای بم و ملایم و صاف و بدون خَشی دارد که تماشاگر با تعجب روبرو می شود ، البته شاید دوستان بگویند چه اشکالی دارد و صدای صاف و بدون خش خیلی بهتر از صدای خَش دار است و من در جواب باید بگویم بله حق با شما است به شرطی که در یک فیلم که به طور مثال 10 نفر شخصیت دارد 2 نفر هم صدای خَش دار داشته باشند نه اینکه همه آنها صدایی در حد یک استاد آواز داشته باشند .

البته این باید دارای استثنا باشد زیرا بعضی وقتها لازم می شود ،  به طور مثال به تازگی فیلمی دیدم که در آن یک نفر که به تازگی وارد کار بازیگری و سینما شده بود و متاسفانه فن بیان خوبی هم نداشت ، طوری صحبت می کرد که برای انسان آن صدا نا آشنا به نظر میرسد و گوش را اذیت می کرد ، در اینجا باید صدای شخص دیگری برای آن شخصیت استفاده شود .

البته این موضوع را هم باید مطرح کنم که بیشتر تماشاگران فیلم موضوع صدا را نادیده میگیرند و به آن به شکلی که باید توجه نمی کنند ، اما خود من برایم صدا مهم و قابل توجه است و به فن بیان هم اهمیت میدهم.

در کل باید گفت افراد بازیگر باید فن بیان و نوع صدای خود را همانطور که بقیه حالات بازیگری را ارتقا میدهند صدا را هم ارتقاء دهند ، که این خود به شخصیت و جایگاه بازیگری و فیلمها کمک شایان توجهی می کند .

ضمن تشکر ازبروبیکر عزیز بابت ایجاد این تاپیک

خواستم حرفی را بزنم که شاید حرف دل خیلی سینمادوستان این کافه باشد.آخه مگر فیلم هایی که در این چند سال ساخته شده اند ارزش دیدن دارند که بخواهند فیلم ها رو دوبله کنند.فیلم هایی بشدت بی محتوا و تکراری که کافیه فقط 5 دقیقه از فیلم را ببیند بعدا تا آخرش خواهید فهمید موضوع فیلم چیست.

البته استثنا هایی هم داریم مثل فیلم های جدایی نادر از سیمین / درباره الی / برف روی کاج ها و چند تا فیلم دیگر که البته  انگشت شمار هستند که دارای ساختاری قوی و سناریوی خوب هستند که قضیه شان با فیلم های دیگر فرق می کند.

یا چند بازیگر خوب داریم ؟ بازیگرانی که با زد و بند و یا بر اساس چهره شان وارد این عالم شده اند و بشدت بی استعداد هستند مثل گلزار یا حامد بهداد که این بهداد از نظر روانی هم مشکل دارد و...... آیا بازیگران ارزش شان را دارند کسی چون چنگیز جلیلوند و یا سایر بزرگان دوبله به جایشان گویندگی کنند.

دیگر سینمای ما مثل سینمای دهه 50 و 60 و 70 و اوایل 80 شمسی نخواهد شد.

اگر امروز بخواهیم یک فیلم دوبله شود،چندنفر از نسل طلایی مانده اند که این کا را به سر منزل مقصود برسانند؟

دوبله رنگ آمیزی نقشها بود با سرانگشتان هنرمندانه دوبلورها در اتاقهای تاریک . در تاریکی آفریدن رنگ یعنی کمال...

شخصیتها در استودیو هویت پیدا می کردند و می شدند تکمیل کننده کار دهها نفر که در ساخت فیلم همت گمارده بودند.نه آن بازیگران توانا دیگر هستند و یا می توانند آن نقشها و فیلمها را بازی کنند و نه گویندگان بزرگ و نه آن فیلمها...

دیشب جنگ نفتکشها را برای بار چندم دیدم .دوبله آن انتهای هنر است . اصلا مگر می شود مجید مظفری را بدون صدای خسروشاهی تصور کرد؟ جمشید جهانزاده بیشتر هنرنمایی اش مدیون بهرام زند است . آن سکانس زیبای انتقال ناو از طرف کاپیتان خارجی به ناخدای ایرانی اوج هنرمندی ژرژ پطرسی عزیز است . نحوه بیان کلمه کپتان بهرام (همان کاپیتان با فتحه روی کاف) آنچنان بر دل می نشیند که بارها شنیدنش هم کافی نیست.

یا سکانس ورود افراد همراه شاهین به اردوگاه در فیلم افعی که حسین عرفانی با هنرمندی تمام بجای کامران باختر صحبت می کند و می گوید به اردوگاه افعی خوش آمدید ،آنچنان کوبنده ، گوینده توانسته رذالت و بدی این شخصیت را درکلامش بازتاب دهد که انگار که زنگ خطری است برای اتفاقات بعدی . مطمئنم کامران باختر هم دیالوگش را اینگونه ناب نگفته است.

یا سکانس گفتگوی مرحوم احمد هاشمی با ولی الله شیراندامی در فیلم قرق ،چه استادانه و زیبا زنده یاد عطالله کاملی بجای احمدهاشمی ،شیراندامی را کهنه تفنگچی خطاب می کند . با تاکید روی حرف ه که انتهای دلتنگی و ارادتش به زیردست وفادارش است .

سکانس ملاقات مجید مظفری با افسانه بایگان در بیمارستان روانی در فیلم گل مریم از آن دست دوبله هایی است که هرگز تکرار نخواهد شد .سعید مظفری آنچنان بغضهای بازیگر را در صدایش متبلور کرده که ناحوداگاه اوج درماندگی یک مرد را در کنار شریک بیمار زندگی اش بنمایش می گذارد.

ناصرطهماسب در فیلم بازیچه چنان پخته بجای عزت الله انتظامی صحبت می کند که انگار استاد بجای خود صحبت کرده است.آن هم در سالهایی که بازی های عزت الله انتظامی را با صدای خودش دیده بودیم.

آخ که چه زیبا استاد تازه از دست رفته دوبله ،احمدرسول زاده بجای زنده یاد مهدی فتحی در فیلم کشتی آنجلیکا درافشانی می کند.

ایرج ناظریان نازنین هرچه بجای داود رشیدی صحبت کرده اوج هنرش است . در سکانس ملاقات رضاشاه و کمال الملک درفیلم کمال الملک ،داود رشیدی سیخ کباب را در دست گرفته و رو به استاد می گوید : کبااااب داغش خوبه استاد. این جمله را فقط باید شنید . جمله ای که آمیخته با نیش و کنایه و تهدید است.هزاردستان که جای خود دارد.

از استاد منوچهر اسماعیلی که نمی شود گزینشی گفت . هرآ نچه که گفته عالی گفته!

منوچهروالی زاده که یکبار بجای پور عرب در فیلم رابطه پنهانی صحبت کرد چه زیبا گفت . بنظرم اگر فیلمهای بعدی او را هم می گفت همینقدر استادانه بود.

آن سکانس دیوانه کننده فریادهای زهره شکوفنده بجای گلچهره سجادیه درفیلم  آرایش مرگ را فقط باید شنید . جایی که دوبلور همپای بازیگر قدم بر می دارد.

جاودانه های بانو رفعت هاشمپور زیادند . اما ناله ها و نجواهای مادرانه فخری خوروش در فیلم تاراج را چه کسی غیر از این بانوی هنرمند می توانست از آب و گل در بیاورد؟

و دهها و صدها نقش ماندگار دیگر...

نمی دانم نسلهای آینده برایشان مهم خواهد بود که بدانند که ما دوبله بازان با شنیدن این صداها چه ضیافت پرباری در سالنهای تاریک سینما داشتیم؟