خب . به جای اینکه طبق معمول به اول تاریخ سینمای ایران و عصر قجر بریم من از آخر شروع می کنم و سراغ
فیلمساز مورد علاقه ام یعنی علی حاتمی می رم که فیلمهاش از هر نظر ایرانی ناب به تمام معنا بود.
حاتمی دارای سبک خاص و منحصر به فرد بود که مانند هیچکس دیگر نبود ( درست مانند هیچکاک ) .

فیلم های حاتمی داستان هایی زیبا داشت و سرشار از دیالوگ های طلایی بود به خصوص اینکه او اعتقاد
خاصی به دوبله کردن فیلم های خود داشت و همیشه از بهترین بازیگران در فیلم های خود استفاده می کرد.

آهنگ هایی که برای فیلم هایش می ساخت ، اهمیتی که برای جزئیات صحنه قائل بود و .... اما .... همه
اینها به کنار ... مهم اینست که فیلمهایش حقیقتا جذاب هستند و غبار زمان بر آنها نمی نشیند.

هزاردستان ( که اپیزودهای متعددی داشت ) - سوته دلان - کمال الملک - مادر - حاجی واشنگتن - دلشدگان
اینها هر یک شاهکارهایی هستند که هر بار به تماشای چند باره شان بنشینی باز سیر نمی شوی.