"هیوگو و کودکی سینما"

"هیوگو" یادمانی است از ساخته های کارگردانی بزرگ همانند اسکورسیزی در بزرگداشت سوزن بان سینما "جرج ملی یس"، همو که مسیر سینما را با دست های شعبده باز خود عوض کرد.

جرج ملی یس سینما را جدی گرفت و از آن یک کارخانه ی رویاسازی ساخت. او همانند یک سوزن بان، مسیر سینما را از یک راه کوتاه به طولانی ترین راه ممکن تغییر داد و با خردمندی او، سینما از یک سرگرمی ساده و خام به پرشکوه ترین، ماندگارترین، ارزشمندترین و شاید گرانقدرترین میراث هنری قرن بیستم بدل شد.

اگر جرج نبود، سینما سال های سال پیش از تب و تاب افتاده بود اما او خلاقانه سینما را با شعبده پیوند داد و انرژی ای را به کالبد سینما تزریق کرد که قطار آن هرگز در طول تاریخ باز نخواهد ایستاد و اسکورسیزی شایسته ترین انسانی است که می تواند به شیواترین صورت ممکن این تحول را به تصویر درآورد.

**********

"هیوگو" فیلمی خوب است درباره ی فیلمسازی خوب همانند "جرج ملی یس"
"هیوگو" بازسازی یک حماسه ی انسانی است.
"هیوگو" داستان کودکی سینماست از زبان کودکی یتیم و تنها و بی کس

*********

کسانی که با تاریخ سینما به خوبی آشنا هستند می دانند که سینما، کودکی اش را در تنهایی و یتیمی به سر آورد و تا به شکوفایی برسد آسیب های فراوانی را دید و رنج های بی شماری را به جان خرید و جرج ملی یس هم از این آسیب ها در امان نماند.

فیلم های لومیر و استودیوی باشکوه ادیسون تا آن روزگار به ساخت فیلم هایی درباره ی "خوراک بچه" و "عطسه زدن" و "گذر قطار" و "ریختن آوار" بسنده کرده بودند.

.

ناگهان کودکی بزرگسال که زندگی اش را خیال بافی های ژول ورن پر کرده از راه می رسد و برای پر و بال دادن به خیال هایش، شعبده بازی را پیشه می کند و همین که چشمش به دوربین فیلم برداری می افتد، گم شده ی خود را باز می یابد و خلاقانه، سینما را با شعبده پیوند می زند و برای مردمی که از گذر قطار و ریختن آوار در فیلم وحشت می کردند، جلوه های ویژه را پایه گذاری می کند که صدها برابر خیره کننده تر و هیجان انگیز تر است.

.

اگر این جمله ی زیبای استیو جابز را باور داشته باشیم که: "خلاقیت متصل کردن چیزهاست"، جرج با پیوند میان سینما و شعبده، خلاقانه کارخانه ای می سازد که هرگز از کار نمی افتد و مسیری را در راه سینما می گشاید که پایانی برای آن نمی توان برشمرد.

"هیوگو" کودکی است که نقش "دوران کودکی سینما" را بازی می کند که شاید با دزدی و کش رفتن و حتی چسباندن خود به سایر هنرها می خواهد جایی برای خود برپا کند اما با جرج که برخورد می کند هویت راستین خود را پیدا می کند و مگر غیر از این است.

.

"جرج ملی یس" شاید اولین کسی است که داستان گویی، جلوه های ویژه، فانتزی، هم ذات پنداری، تدوین و ... را با سینما در هم می آمیزد و این "ادوین اس پورتر" است که روح هنری سینما را از هنرهای دیگر جدا می کند و به آن هویتی تازه و مستقل می بخشد. این جدا سازی از جرج آغاز شده و بزرگانی همانند پورتر، گریفیث، چاپلین، هارولد لوید، فریتس لانگ، فرانک کاپرا، ویکتور فلمینگ، اورسن ولز، هیچکاک، فلینی، کوروساوا، ... که ذره ذره آن را می تراشند تا مجسمه ای زیبا و بی بدیل همانند سینما از دل این سنگ گرانبها بیرون آید.

.

و فیلم "هیوگو"، سپاس و قدردانی از کسی است که کوشش کرد تا در آغاز از دل این سنگ، تصویری زیبا و ارزشمند بیرون بکشد و سپاس از همه ی کسانی است که در این راه گام نهاده اند و هر کدام به سهم آخود آن را به پیش برده اند.
جرج ملی یس کودک سینما را می پروراند و به او روح و جانی تازه می بخشد و سینما هم در برابر به او روحیه ای تازه می دهد و این بده بستان را به زیبایی در فیلم، در روبرو شدن این دو  با هم می بینیم.

کودک سینما از میان دخمه ها و انباری ها و گوشه و کنار سینما دوباره سر بر می آورد تا جانی تازه به جرج ببخشد و سپاسگزاری جرج از "هیوگو"، نماد این جان دوباره است.
اما چیزی که نظر را به این فیلم جلب می کند، سکانسی زیبا و به یاد ماندنی است که در آن شباهت میان انسان ها و ماشین ها به میان می آید.

**********

-:"چند شب پيش ، آقاي " لابيس " يک کتاب به من داد."
-:"اون هميشه از اين کارا ميکنه - فرستادن کتابها به منزلگاه اصليشون - اسميه که خودش واسه اين کار گذاشته."
-:" ...اون از انجام اين کار هدف داره"
-:" منظورت چيه؟"
-:"هر چيزي يه هدفي داره! حتي دستگاهاي مکانيکي هم هدف دارن، مثلاً ساعتها ، زمان رو نشون ميدن، قطارها ، مردم رو از جايي به جاي ديگه ميبرن، اونا کاري رو انجام ميدن که بخاطرش ساخته شدن. شايد بخاطر همينه که دستگاهاي مکانيکيِ خراب باعث ناراحتيه من ميشن. اونا نميتونن اون کاري رو انجام بدن که بخاطرش ساخته شدن. شايد اين در مورد انسانها هم صدق کنه، اگه هدفت رو گُم کني، ميشي مثل همون دستگاه مکانيکيِ خراب!"
-:" مثلِ  بابا جورج!"
-:"شايد بتونيم درستش کنيم."

-:"اينم هدفِ توئه، که وسايلِ مختلف رو تعمير کني؟"
-:"نميدونم. بعد از اينکه پدرم مُرد من زياد ميومدم اين بالا. توی ذهنم دنيا رو يک دستگاه مکانيکي بزرگ تجسم ميکردم، ميدوني که، دستگاهاي مکانيکي هيچ قطعات اضافي تو خودشون ندارن. به اندازه مورد نيازشون قطعات دارن بنابراين پيش خودم تصور کردم اگه کل دنيا يک دستگاه مکانيکي بزرگ باشه، پس من نبايد يه قطعه اضافي باشم حتما يه دليلي داره که من اينجام پس يعني اينکه يه دليلي داره که تو هم اينجايي"

**********

فیلم نامه نویس به زیبایی با یک مقایسه ی ساده میان یک کارخانه و آفرینش به این نتیجه می رسد که هر کسی قطعه ای از پازل آفرینش است که نه تنها در آن زیادی نیست، که باید نقشی که برای آن به آفرینش دعوت شده را بپذیرد و در آن جا بیافتد و گرنه تا ابد سرگردان خواهد ماند.

سینما در طول چند سال و با پشتیبانی همه ی دست آوردهای انسانی در همه ی طول تاریخ به آن چه در خور آن بود دست یافت و گویی این هنوز آغاز راه است.
"هیوگو" شایستگی های بیشتر و بیشتری دارد و سینما، گویی هنوز به نقش راستین خود در زندگی انسان چندان نزدیک نشده است.

سینما دفترچه ی خاطرات بشر، چشم انداز آینده، عرصه ی خیال پردازی، مدرسه ی زندگی، کانون نقشه کشی برای جهان آینده و برانگیزاننده ی توانایی های بی پایان انسانی است و "هیوگو" یک نمونه ی زیبا و ارزشمند آن است.