سلام

با تشكر از سم اسپيد عزيز

بالشخصه طناب 1948 رو بيشتر دوست دارم. تم مورد علاقه من در فيلم ها روانشناسي و نشان دادن لايه هاي مختلف شخصيت افراد در فيلم هست كه بيشتر در فيلم هاي نوآر ديده ميشه . طناب رو بدليل شخصيت پردازي عاليش و صد البته بازي هاي بي نظير تك تك بازيگراش هميشه توي TOP10 فيلم هاي مورد علاقه ام بوده.

اينبار هم فيلم پنجره عقبي 1954 رو ديدم.

بازيگران گريس كلي و جيمز استوارت

يه اتاق ، يه مرد با پاي شكسته ، يه پنجره عقب ساختمون كه مشرف ميشه به فضاي پشت ساختمون و مابقي پنجره ها.

اين پاي شكسته تكليف بيننده رو از اول مشخص ميكنه كه خبري از تعقيب و گريز نخواهد بود. انتخاب شخصيت براي همسايه ها عالي بود. يه زن تنها كه نميتونه با اجتماع ارتباط برقرار كنه ، يه موسيقيدان ، يه رقاص باله كه مجبوره براي گذران زندگي خودشو براي همه شيرين كنه ولي عشق واقعيش يكي ديگه است ، يه زن و شوهر با زندگي معمولي و يه زن و شوهر كه گويا با هم مشكل دارن و يه روز خانم ناپديد ميشه.

اين آخري قضيه رو هيچكاكي ميكنه و با گل كردن فضولي آقاي جفريس ، فضولي بيننده هم گل ميكنه و ميخكوب تا آخر براي حل اين معما از پاي فيلم جنب نميخوره.

تو اين فيلم هايي كه از هيچكاك ديدم يه چيز جدا و دوست داشتني اي بود.

لينك IMDB