یکی از معایب فیلم باز بودن اینه که آدم رو کم حوصله می کنه.

گذر زمان، کند و کسل کننده به نظر میرسه... چرا که عادت کردی در یک بازه 2 ساعته کلی اتفاق خوب و بد ببینی...

به نظرم یکی از دلایل جذابیت فیلم ها (بخصوص در پایان های غافلگیر کننده) همین سرعته. سرعت تغییرات (یا همون مشتق خودمون!)

شاید یکی از دلایل جذابیت غرایز هم همین سرعت تغییرات باشه. تصور کنید که غذا خوردن و سیر شدن یک فرآیند چند ساعته بود. مثل یک سرم که به بدن وصل باشد... در این صورت بجای احساس خوشآیند سیری، احساس رضایتی از جنس رضایت دوران نقاهت بیماری داشتید.

.

ولی دنیا اینجوری نیست.

زمان انقدر آهسته و پیوسته به جلو میره که تغییرات رو زیاد متوجه نمیشید.

و این میشه که مجبور می شیم به شکل مصنوعی اون رو گسسته کنیم تا یک کم این یکنواختی رو از بین ببریم.

یک جورایی مثل تابع «جز صحیح» کاری می کنیم که قبل از اینکه بریم به پله بعدی این ناپیوستگی و در نتیجه تغییرات رو توش حس می کنیم...

ولی خوشبختانه، ابزاری داریم که می تونیم بوسیله اون، توی زمان سفر کنیم.

یک سفر سریع که تغییرات رو نشون میده.

اون ابزار چیزی نیست بجز تصویر...

تصاویری که می تونند فاصله های زمانی رو انقدر کم کنند که تفاوت های کوچیک، خودشون رو نشون بدن...

و این همون چیزیه که عادت کردیم نادیده اش بگیریم...

.

این، مقدمه ای بود بر هدیه ای که به عنوان یک عضو کوچک، برای شما بزرگواران آماده کرده ام:

با سپاس فراوان از زردابری عزیز بابت به اشتراک گذاری موسیقی...

امیدوارم خوشتون بیاد...

پیشاپیش قدم برداشتن به پله بعدی تابع جز صحیح زمان رو به شما تبریک میگم و آرزو می کنم که براتون پله خوبی باشه...

کوچیک شما...

هانیبال رادیکال!