همین دیروز پریروز بود که داشتم مطلبی درباره اش میخوندم و پشت بندش هم فیلمی از نظرات بزرگان موسیقی ایران درباره اش رو تماشا کردم. و ناگهان امروز صبح خبر درگذشتش ته دلم رو خالی کرد: پدر موسیقی پاپ ایران ، استاد مسلم تنظیم ترانه ، آندرانیک آساتوریان کبیر به سوی ابدیت پرگشود. با این که حال و حوصله ای برای نوشتن ندارم اما دلم نیومد از این فقدان هم مثل خیلی از فقدان های اخیر به راحتی بگذرم. مثل فقدان ایرج رزمجو شاعر و ترانه سرا و ورزشکار که بسیاری از ماها با ترانه های پر احساس و زیبایی که سروده آشنا هستیم ترانه هایی مثل ندیم و روزگار نامهربون داریوش ، عروسک و راوی هایده ، طعنه مهستی و مهمون مارتیک که چند روز پیش بی صدا پرکشید. اما آندرانیک دارای چنان جایگاهی سترگ در موسیقی پاپ مدرن ایران است که به راحتی نمیشود از او گذشت. کافیه به ترانه هایی که او تنظیم کرده نگاهی بیندازیم تا متوجه بشیم این مرد چه سهمی در ایجاد خاطرات موسیقیایی بیشتر ماها دارد. ترانه های زیر قطره ای از دریای بزرگ ترانه هاییست که او تنظیم کرده:

غریبه ، رحم کن ، سادگی منو ببخش ، خورشید بی حجاب ، بدرقه(ابی) شقایق ، حادثه ، گل بارون زده ، جشن دلتنگی ، ولایت ، تکیه بر باد ، سرود آفرینش (داریوش) گل پونه ، وارث ، خاک خسته (ستار) قصه گل و تگرگ ، پرنده های قفسی (سیاوش قمیشی) خیلی وقته عاشقم ، باغ بارون زده (عارف) نیمه گمشده من ، مرهم ، نفس (گوگوش) معراج (مازیار) به تو می اندیشم ، بانو ، صفای اشک ، پنجره (معین) گل سرخ ، مهتاب ، دل غافل (ویگن) پادشه خوبان ، قصه من ، روزای روشن ، افسانه هستی (هایده) و ...

ترانه های او امضای او را داشت. ملودی های لطیف و جادوگونه و رویایی همراه با سازهای ملایمی مانند چنگ. موسیقی پاپ مدرن ما به نوعی مدیون اوست. اصولا ارمنی ها کمک شایانی به موسیقی پاپ فارسی کرده اند ، بزرگانی چون ویگن ، واروژان و اندرانیک.

آندوی کبیر در سن 73 سالگی در ساعت 2 و نیم صبح سوم اسفند به وقت لس آنجلس بر اثر بیماری سرطان درگذشت. اما یادش و ترانه هایی که خلق کرد تا ابد با ماست.

کاش میشد اما نمیشه این مرام روزگاره رفتنت همیشگی بود دیگه برگشتن نداره.

ترانه احساس با صدای آندرانیک