واحه ای در لحظه

****************

بوی عید می آید و شوق خانه تکانی یک جایی ته دل همه ی ما  سر به شورش برداشته. امروز سراغ حافظه ی خارجی سیستم رفتم تا سر و سامانی به آن بدهم و اگر شد "دامنی گل پر کنم هدیه ی اصحاب را". بین فایل های موسیقی به ترانه ای از احسان خواجه امیری برخوردم به نام لحظه که "بوی گل چنانم مست کرد که دامنم از دست برفت".

آمدم تا عطرش را مهمان مشام دل خوبان کافه کنم. به دنبال جستار درخور این مطلب می گشتم که چشمم به نام جستار پاپ متعهد خورد و باز موج فکر آمد و گریبان گیری کرد که چرا متعهد؟ متعهد به که و چه؟ چرا نگفتیم پاپ اصیل یا پاپ فخیم؟ چرا که سخیف ترین ترانه های دنیا هم به ایده ای متعهدند یا در بدترین حالت, به بی تعهدی و هرزگویی.

نمی دانم گاهی کارکردهای اجتماعی, کلماتی را که بار ارزشی دارند به ضد ارزش تبدیل می کنند و بعد موصوف آن صفت خاص یا موسوم آن اسم ویژه می شود لکه ی سیاهی روی ذهن و دل آدم. آن هم در بلبشو بازاری که از هر زیرزمین و زیر پله ای صدای ساز و آواز می آید و انگار الهه ی الهام بخش موسیقی تبدیل به موجودی دم دستی و خیابانی شده که که هرکسی جرئت می کند دخیل آرزوی شهرت اش را به گیسوی به رنگ شب اش بیاویزد. بر ما چه رفت که از خالقی و محجوبی و بنان و بدیعی زاده رسیدیم به اسم های چند نقطه ای که نمی دانم به درگاه کدام اعتقاد سر خم می کنند. کاش یادشان می دادند و یادشان می ماند که هنر, اندیشه می سازد و اندیشه به کنش می رسد و هر کنشی, هرچند کوچک خشتی به دیواری می افزاید یا کلنگ وار تیشه بر ریشه ی بنای بلندی می زند که برای بالابردن هر رج دیوارهای آن, اشک مجنونی ریخته است و خون دل لیلایی. کاش اگر گوهری به جامه ی این الهه ی نفرین شده اضافه نمی کنند, دست کم پنجه در سیمای غمگین اش نکشند.

از من به دل نگیرید اگر می گویم نفرین شده؛ چرا که همه خوب می دانیم اهالی موسیقی کمتر مثل دیگر هنرمندان قدر دیدند و بر صدر نشستند.

میان این همه بغض و حسرت اما, باز کورسوی امیدی هست. دلخوشی به این که موج ها می گذرند و شیوه ی دریای هنرست که خس و خاشاک را یا در اعماق آبی اش مدفون می کند یا آن ها را به ساحل باز پس می دهد و دامن بلندش را از تهمت شبه هنرها و شبه هنرمندهای یک شبه وامی رهاند. و باز یادم آمد که فرهنگ و هنر ایرانی بارها و بارها از دل آتش روزگار مثل ققنوس سر برداشته اند. امیدوارم ما که میراث وزینی چون وزیری و شجریان و ناظری را از پدران مان گرفتیم و بر سر چشم گذاشتیم, آنچه از نسل مان برای آیندگان برجای می گذاریم, اگر مایه سربلندی نیست, دست کم موجب سرشکستگی هم نباشد.

بر من ببخشید اگر به هوای برپا کردن مهمانی ترانه ای, سر درد دل های تاریخی ام باز شد. این شما و این هم رهآورد این خانه تکانی پرماجرا:

http://www.4shared.com/get/H-pNFcl2/Lahze.html

استاد ایرج و پسر برومندش احسان خواجه امیری