(۱۳۸۹/۶/۱۲ صبح ۰۵:۳۶)موسيو وردو نوشته شده:  

 گنج هاي سيرامادره محصول 1948 و به كارگرداني جان هيوستون.

نامزدهای بهترین کارگردان در سال 1948 بدین قرار هستند:

1. جان هیوستن برای گنج های سیه را مادره
2. آناتول لیتواک برای دارالمجانین (که چند وقت پیش از تلویزیون پخش شد و الیویا دهاویلند در نقش یک بیمار روانی بازی می کرد. فیلمی احساساتی در باب مشکلات روان درمانی)
3. ژان نگولسکو برای جانی بلیندا
4. لرد لارنس الیویه برای هاملت (اسکار بهترین فیلم را دریافت کرد.)
5. فرد زینه مان برای جست و جو

صراحت گنج های سیه را مادره در بیان تباهی روح انسانی که گرفتار طمع شده برای هر بیننده ای آزار دهنده است. و این فیلم در گیشه هم شکست خورد. اما در سالیان بعد بارها و بارها در کانون های فیلم نمایش داده شد. جان هیوستن این مسیر به سوی تباهی را با حوصله و قدم به قدم برای ما تعریف می کند و وقتی که در نهایت تمام اون طلاها که عامل فلاکت و زوال عقل دابز بوده به سادگی تو هوا پودر می شود، آن وقت است که خنده ی عجیب و غریبی که والتر هیوستن (همانطور که می دانید او پدر جان هیوستن است.) در انتهای فیلم سر می دهد و جمله ای که به کورتین می گوید، تکان دهنده می شود:

 "Laugh, Curtin, old boy! It's a great joke played on us by the Lord or fate or by nature"

این جمله را شاید بتوان به این صورت معنی کرد. (با توجه به فعل play on که معنی اش می شود «استفاده کردن یا بهره بردن از چیزی»)

«الان باید بخندی کورتین بیچاره! ما ناخواسته ابزار دست خدا یا سرنوشت یا طبیعت بودیم، ابزاری که باهاشون یک جوک ساخته شد!»

و این به  شکلی عالی می تواند پوچی و مسخرگیِ مسیری که آدمی با شرارت به طرفش می رود را نشان بدهد.

پی نوشت:

1. تطابق صدای والتر هیوستن که دندان ندارد! با عزت اله مقبلی بی نظیر است!

2. یک سوال محض یادآوری! در کدام فیلم ایرانی با نشان دادن تکه هایی از این فیلم به آن ادای دین می شود؟