برخوردم به این ویدیوt1p.de/b5j4w، با آهنگ اسب پیر که سبب شد آخرین کلاسیکی که دیدم، "خنده تلخ" -برنج تلخ- دسانتیس باشد. فیلمی که نمایی از دوران ایتالیای بعد از جنگ را، به همراه تاثیراتی که از فرهنگ آمریکایی پذیرفته- با نمادهایی مانند آدامس، جاز و مجله مد - ارایه میدهد. خود فیلم را هم که ،نمونه بارز کلاسیک نیو ریالیسم می شناسند، هر چند عاری از عناصر یک فیلم دیدنی و سرگرم کننده هم نیست. حس نوعی از بی ملاحظگی و بی شایبگی در رفتار و معاشرت ایتالیایی ها که حداقل در فیلم هایشان وجود دارد، همیشه برایم جذاب است. دلیل این که چندی قبل "گنجینه سان جنارو" را هم برای چندمین بار دیده بودم هم، همین و مضافا طنز و کمدی دلچسب ایتالیایی بود! جذابیت سیلوانو و دوریس و پرسوناژهایشان هم شایان ذکر است. اگر رنگ و لعاب مثلا بر باد رفته را هم می داشت که ، عالی می شد.

پی‌نوشت: حس آشنایی که- دریغ، اگر با همین آدم تشکیل خانواده می داد و با هم خوشبخت می شدند- با فیلم چهار قدم در ابرهای بلازتی تجربه کرده بودم، باز به سراغم آمد!