سلام به همه دوستان

بشر فاني است و خود بين ......و زندگي هيچ نيست جز تداومي ناپايدار ، از قيدهايي كه بشر را از آن آزردگي است به گريز و اين نشانه اي است از حد ضعف اين موجود فاني.

سرير خون (تخت خون) محصول 1957 و به كارگرداني كوروساوا

توشيرو ميفونه هم در نقش واشيزو ظاهر شده كه سنگ تمام گذاشته.

اين فيلم جزو فلسفي ترين  فيلم هايي است كه من تا الآن ديده ام.

دو نفر وارد جنگل ميشوند تا به قلعه تار عنكبوت كه متعلق به خودشون ميباشد بروند و راه را گم ميكنند . در جنگل به يك پيرزن پنبه ريس برخورد ميكنند كه شعرهايي را درباره جاه طلبي بشر زمزمه ميكند. پيرزن به آن دو آينده شان را مي گويد و ناپديد ميشود. آينده اي كه براي هر دوي آنها جز آرزويي بيش نيست. ولي وعده پيرزن تحقق مي يابد و ........

فيلم پر شده از نمادها . روي تك تك صحنه هاي فيلم ميتوان بحث كرد و جزو نادر فيلمهاي كم نقسي است كه بنده تا كنون ديده ام.

و البته جزو معدود فيلم هايي است كه تصويري تا اين حد منفي از زن را به تصوير كشيده است.

در صحنه هاي آخر فيلم وقتي همسر واشيزو دچار عذاب وجدان شده و ميخواهد اثر خون را از روي دستش پاك كند چونان فرد جن زده اي است كه جن از بدن او خارج شده است.

صحنه هاي برتر فيلم از نظر من:

1)صحنه گم شدن واشيزو و ميچي در جنگل . در صحنه هايي كه در مه غرق شده اند دوربين ثابت مانده و 2 شخصيت را دنبال نميكند و در عوض بعد از مدفون شدن در مه باز به سمت دوربين مي آيند كه بيننده متوجه ميشود اين 2 دارند دور خود مي گردند.

2) صحنه برخورد با پيرزن كه بعد از ناپديد شدن پيرزن متوجه ميشويم اينجا يك سرزمين مردگان است.

3) صحنه اي كه واشيزو و ميچي ترفيع ميگيرند. در اين صحنه به راهتي ميتوان تفاوت بازي اين دو بازيگر را درك كرد. مخصوصا آنجا كه نامه ترفيع خود را ميگيرند و بر ميگردند تا بروند . در يك نماي مشترك به نحوه شوكه شدن واشيزو و ميچي توجه كنيد.

4)جايي كه واشيزو جهت قتل حاكم اقدام ميكند و دوربين در عوض دنبال كردن او ، ميماند و از همسر او فيلم ميگيرد. حركت قمري وار و رقص گونه همسر در اين صحنه بسيار زيبا بود.(زيباترين صحنه فيلم به نظر من)

IMDB فيلم