The Silence سکوت

آخرین فیلم کلاسیکی که دیدم سکوت اثر برگمان بزرگ بود.

آنچه منو ترغیب به دیدن این فیلم کرد نظراتی مبنی بر بی معنی بودن و خسته کننده بودن فیلم بود و از اونجایی که اینطور نظرات در مورد فیلم های کارگردان های بزرگ منو کنجکاو میکنه که بدونم چرا اینطور فکر میکنن باعث شد با این که جز اولویت هام نبود ولی این فیلم رو ببینم.

فیلمی پر از مفاهیم و لایه های روانشناختی که لذت تماشای اون رو برای من به عنوان یک دانشجوی روانشناسی بسیار بیشتر کرد. در سرتاسر فیلم میشد رد پای نظریه پردازان بزرگ روانشناسی فروید، هورنای و آدلر رو مشاهده کرد. مطمئنم اگر کسی فرزند اول خانواده باشه به راحتی میتونه با کاراکتر استر همذات پنداری کنه ( حداقل برای من که این طور بود ).

اگر عده ای نتونستن با این فیلم ارتباط برقرار کنن به خاطر مفهوم روانشناختی هست که در لایه های زیرین فیلم قرار داره و تصویر تنها سطح و روبنا هست .

اگر در دو کلمه بخوام کل فیلم رو توصیف کنم میتونم بگم : در جستجوی محبت واقعی .

خلاصه فیلم :

استر (تولین) به همراه خواهرش آنا (لیندبلوم) و پسر ده‌ساله او، یوهان (لیندستروم) در راه مراجعت به سوئد با قطار، در شهری عجیب توقف کوتاهی دارند. تنشی تند و فرساینده میان خواهران وجود دارد .....