درخت گلابی حدیث همه کودکی های نسل سوخته و برزخی ما و نسل پیشین ماست. نسل پیشینی که چه گوارا و نزار قبانی و  قهرمانهایشان بود و خیلی از آنها پسوند رفیق  اسامی آنها را یدک میکشید.عشق اول و بقول شهیار قنبری نازنین اولین بار اولین یار/اولین دلدل دیار/اولین تب،اولینشب/ سرفه های خشک سیگار. اما سوای همه پلانها و نماهای خوبی که داشت آن سکانس که میم (گلشیفته) خواب بود و قهرمان نوجوان فیلم در خواب نیمروزی دستانش را برای ابراز عشق دراز میکرد و استرس و اضطراب تمام صورتش را گرفته بودوناخودآگاه یاد شعر فروغ می افتادیم که و عشق بود ، آن حس مغشوشی که در تاریکی هشتی. ناگاه. محصورمان می کرد. و جذبمان می کرد ، در انبوه سوزان نفس ها و تپش ها و تبسم های دزدانه،نمای زیبای دیگر آنجا بود که میم از شهر برگشته بود برای خداحافظی و عاشق بیمار شده بود و برف سنگینی میبارید.وقتی میم آمد با همان حالت جسورانه  و شوخ چشمی که داشت اورا دید که دررختخواب خوابیده بود و ملحفه سفیدی روی صورتش بود و نمیتوانست میم را بنگرد و اشکهایش بود که از پشت ملحفه دوگودی خیس را در پارچه سفید نمایان کرد،بعد وقتی میم از پله ها پایین میرفت در حیاط دوگلوله برفی را به سمت پنجره پرت کردو این آخرین دیداربود.همان حکایت عشقهایی که سر باز نمیکردند در فضای سنتی محیط و این همان عشق و خاصیت عشق بود که نمایان میشد. بازی فوق العاده گلشیفته در سنین نوجوانی ، داستان جذاب ،کارگردانی خوب استاد مهرجویی همه دست به دست هم داده است تا شاهد یکی از زیباترین فیلمهای تاریخ سینمای ایران باشیم. داستان فیلم اقتباسی از کتابی به همین نام نوشته خانم گلی ترقی است که به زیبایی هرچه تمام تر استاد مهرجویی آن را برروی پرده نقره ای آورده است.