راستش به خاطر نقدهایی که خوانده بودم و همه ی آنها در مورد تلخ بودن بیش از حد فیلم متفق القول بودند رغبتی به دیدن فیلم نداشتم.سردر سینمای نمایش دهنده فیلم هم با آن زمینه ی خاکستری اش به این تلخی دامن زده و من را نسبت به ندیدن فیلم بیشتر تشویق می کرد.چند روز پیش همسرم فیلم را بدون اطلاع من تهیه کرد.بعد از کمی غر زدن فیلم را به زور در خانه اکران کردم! و در آخر چیزی که برایم ماند کلی خجالت زدگی و وجدان درد! بابت تمام نق زدن ها و آیه ی یاس هایی که می خواندم بود....

مرهم

به نظر من مرهم بهترین کار چند سال اخیر داودنژاد و یکی از بهترین فیلمهای اکران شده ی امسال است.بازی های فیلم عموما (به خصوص بازی طناز طباطبایی) بسیار خوب است.(شاه بیت بازی طباطبایی زمانی است که به طور همزمان گریه می کند و با دوست پسرش رپ می خواند و می خندد.....)

نکته ی جالب توجه اینکه داودنژاد پنجاه و خورده ای ساله بسیار بیشتر از خیلی از کارگردانان نسل جدید و قدیم سینمای ما با دنیای جوانان نسل سوم (و چهارم؟!) آشناست.موضوع فیلم با اینکه اعتیاد است و بسیار مستعد افتادن در ورطه ی احساسات گرایی ((همان تلخی))- اما خوشبختانه به هیچ عنوان در این وادی نمی افتد.نگاه فیلم نسبت به مقوله ی اعتیاد بکر و تازه است.تقریبا تمام پیش بینی های تماشاگر در سکانسهای مختلف اشتباه از کار درمی آید.فیلم با اینکه یک شاهکار کامل نیست اما ارزش دیده شدن را دارد.(نمی دانم آن سر در سینما چقدر در میزان فروش فیلم تاثیر گذاشته). ضمنا سکانس پایانی فیلم هم بسیار تاثیرگذار و دیدنی از کار در آمده است....

مورد دیگری هم که باید به آن اشاره کنم (و ربطی هم به داستان فیلم ندارد!) اینستکه استفاده از دوربین روی دست و تکانهای زیاد دوربین در بعضی سکانسها کمی باعث آزار چشم می شود (مثل زمانیکه داخل اتوبوس فیلم می بینید یا کتاب می خوانید).مواظب خودتان باشید!

قصد تحلیل فیلم را نداشتم وقصدم از این نوشته ترغیب دوستان به دیدن فیلم است.

از دست ندهیدش.

و در آخر : هیچ وقت به حرف منتقدان محترم اعتماد نکنید!

یا حق....