خیلی ممنونم از مرد آرام کافه و پدرخوانده محلات و حومه! به خاطر ارزش دادن به این بحث.

کورلئونه جان! یک بار در بحث کتابخانه از شما خواهش کردم که از این حرفها نزنید.

راستش فیلم آقای مهرجویی را ندیده ام متاسفانه. بقالی سر کوچه مان! فیلم را در چند حلقه اکران کرده بود که زود از روی اکران/پیشخوان! برداشت.

اما در مورد این خطابه! جناب هومن شریفی ، من فکر میکنم ایشان را کمی شور حسینی برداشته است! البته برداشت ایشان از هر موضوعی از جمله همین فیلم محترم است ، اما در هر حال بد نمی بینم به مواردی  اشاره داشته باشم.

در این فیلم نه طرف سنت گرفته میشود نه مدرنیسم حتی می شود گفت کفه ترازوی گناهان مدرنیسم سنگین تر است! سالها پیش مرحوم جلال آل احمد (که این روزها بیش از موقع دیگری لعن و نفرین میشود!) مقاله ای نوشت به نام در خدمت و خیانت روشنفکران و در آن ظهور طبقه متوسط (بورژوا) روشنفکر ناقص الخلقه ای را پیش بینی کرد! خانواده سیمین و نادر نمونه ای از همان پیش بینی جلال هستند.

این فیلم - شاید ناخوداگاه - مدرنیته و ماهیت لیبرالیستی آن را ناسازگار با فرهنگ شرقی و ایرانی نشان می دهد. این تحمیل هنجار غیر بومی نتیجه ای جز از هم پاشیدگی و جدایی ندارد. نادر چنان به آزادی فردی همسرش احترام می گذارد و در سخنانش در دادگاه تمام احساسات و علاقه اش را پس می زند که روی تصمیم شخصی سیمین اثر نگذارد. "اگه ترجیح میدی بری خارج برو!" اما سیمین خود این آزادی فردی را نمی خواهد! در سکانسی که بی دخترش با پیرمرد از کار افتاده به سمت خانه مادرش می رود ، پشت فرمان با گریه از شوهرش شکوه می کند : "یه کلمه نگفت نرو! طلاقت نمی دم نمی ذارم بری!"

از همان ابتدا هم دادخواست طلاق او یک بازی بوده ، خارج رفتن هم برایش بهانه ای بوده تا شوهرش را مجبور کند که به او بگوید : نرو! طلاقت نمی دهم! برای او حتی ساز اروپایی (پیانو) هم هوسی بیش نبوده، چیزی که آرامش می کند همان شجریان است! پیانو یک بار اضافی است که در راه پله هم گیر کرده و آخرش هم تمام اتفاقات بد به همان بر می گردد!

بله طبقه ای که تمامی سنت های پیشین را نفی و انکار کرده (و نه نقد و بازسازی) و هنجارهایی را پذیرفته که متعلق به خود او نیست و کفشی به پا کرده که پایش را می زند ، محکوم است به متلاشی شدن و جدایی!