در روزهای سرشار از استرس در محیطهای حقیقی و مجازی! دیدن این فیلم غنیمتی است بدیع و زیبا.هدیه ای است فاخر برای ما خستگان:

طهران : روزهای آشنایی

داریوش مهرجویی در هفتمین دهه ی زندگی اش خیام مسلکی پیشه کرده.گور بابای زندگی واقعی، بی خیال مردمان اطرافمان، انگار نه انگار که بارها و بارها از کنار مکانهایی عبور می کنیم و حتی به آنها نگاه هم نمی کنیم.....

کارگردان عمدا تصاویر توریستی و چشم نوازی را در دل داستانی جذاب (و تخیلی؟!) مهمان ما بی انگیزه ها و بی تفاوتها می کند و امید داشتن را دوباره به ما یادآوری می کند و دوست داشتن محیط زندگی و توجهی مجدد به آن را.( نیازی هم نیست که حتما از اهالی تهران باشی).....

آن مدینه ی فاضله ای که در مهمان مامان آنقدر دروغین و عذاب آور بود چرااینجا اینقدر دلنشین است؟!چقدر این پیرمرد و پیرزنان کمی تا قسمتی مرفه! باورپذیر و دوست داشتنی اند.چه خوب که علی عابدینی ای  که در هامون، نجات دهنده و مراد شخصیت پریشان و عزیز ما بود، اینجا هم در کسوت (دایی بابا) نجات دهنده خانواده ای از قشر متوسط رو به ضعیف جامعه و همچنین افراد  مسن دور از خانواده است.... چه زیبا که بر عکس زندگی واقعی اینجا می بینیم که دختر، مادر چشم به راهش را در ((پانسیون)) (و نه خانه ی سالمندان) فراموش نکرده و در سال نو دیدار را به مادرش هدیه می دهد....و دست آخر چقدر تاثیر گذار است دور هم جمع شدن افراد پانسیون به واسطه ی این (دیدار فرخنده ی آشنایی) و خواندن ترانه ی (بی تو زمونه نامهربونه ).....

ای کاش مردم بی عاطفه ی زندگی واقعی ما این فیلم را می دیدند و ای کاش که (هنوز هم چیزهای زیبا رو می شد تو این دنیا دید)....

حیف که این فیلم را که از زمان جشنواره منتظر دیدنش بودم اینقدر دیر و وقتی که ویدئو کلوپی شده دیدم و باز هم حیف که فیلم را روی پرده ندیدم.

فیلم انقدر زیبا و تاثیر گذار بود که هنوز که هنوزهست با اینکه سه بار دیدمش اصلا رغبتی به دیدن اپیزود دوم فیلم اصلی :تهران: سیم آخر پیدا نکرده ام.

امید که مهرجویی رویه ای را که پیش گرفته ادامه دهد و کارگردانان فرهیخته و تلخ اندیش ما نیز به زیبایی های زندگی روی خوش نشان دهند.

یا حق....