(۱۳۹۰/۹/۵ عصر ۰۷:۰۲)بهزاد کازابلانکا نوشته شده:  

یک حبه قند

صحنه پایانی فیلم پسند سیاه پوشیده و برای صبحانه میاد پیش جمع و موبایلش با آهنگ "یار مبارک باد"  زنگ میزند .خواهرزاده اش میخواهد موبایل را برایش بیاورد ولی پسند نمی خواهد جواب بدهد خواهرهایش و شوهرهایشان هم همینطور ، در آخر در جواب سوال می گوید بعد از چهلم دایی جوابشان را می دهم. کارگردان با زبان تصویر سرنوشت داستان ر ا مشخص میکند

خیلی از سکانسها مییرکریمی با زبان تصویر با مخاطبش حرف میزند و این باعث می شود یک حبه قند  از یک کله قند هم شیرین تر باشد ...

ممنون بهزادجان! چه خوب که در این مورد اتفاق سلیقه داریم.

من هم دقایق آخر فیلم را خیلی خیلی دوست دارم. میرکریمی چه تاکیدهای بی تاکیدی داشت! حیرت خاموش حاضرین سر سفره از لباس سیاه پسند، صدای موبایل ، مکث و تردید پسند ، تردید حاضرین برای جواب به وزیری ها ، سوال از مادر ، محول کردن پاسخ به پسند توسط مادر ، پاسخ پسند ، لبخند از سر رضایت مادر و ... یک دنیا حرف داشتند در سکوتهایشان! هر بار دیدنش از زاویه ای زیبایی عیان می کند و تاویل می پذیرد.

وقتی پسند در سکانس آخر ، یکی یکی چراغها را خاموش می کند ، تک تک به اتاقها سر می زند و به همه از سر محبت نگاه می کند و دست آخر آن ترانه جادویی کوروس سرهنگ زاده از رادیویی که به دست قاسم تعمیر شده و وصف حال قاسم و گوینده حرفهای نگفته اوست.

هرکس این فیلم را با تامل دیده باشد و لااقل در چند سکانس اختیار از کف نداده و نگریسته باشد،  من در سلامت احساسی اش شک می کنم!