در توصیف این غزل پرشور و جام هستی بخش، خود چیزی نگویم بهتر است. همین را بگویم که سینما برایم شده بود میکده حافظ! تماشای دو سانس پی در پی اش برایم مثل همان آب شدن حبه قندی در دهان گذشت!

اما بنگرید که صاحبدلان چه گفته اند در توصیف مدهوشی خود و شورانگیزی این نوا :

مجید اسلامی :

به نقل از وبلاگ پر ارج هفت و نیم

یک شاهکار به تمام معنا، در دوره‌ای که دیگر یادمان رفته بود شاهکار چه جور چیزی‌ست. میرکریمی در ادامه‌ی مسیر «به‌ همین سادگی» ولی این‌بار در فضایی بومی و پرجمعیت و با استفاده از لهجه، فیلمی ساخته که به‌لحاظ حسی یادآور «آمارکورد» فلینی‌ست و به‌لحاظ اجرا یادآور «همشهری‌‌کین» ولز و «قاعده‌ی بازی» رنوار. باورکردنی نیست که بشود این‌ همه کم‍پوزیسیون عالی، تصحیح کادرهای درخشان و حرکت‌های چندلایه‌ در میزانسن‌های پرعمق را چنین با این احساسات پرشور و ایما و اشاره‌های بامعنا و حرف‌های ناگفته‌ درآمیخت.

بازی‌ها مثال‌زدنی‌ست: هر کس سر جای خودش است، از کیانیان و هدایت هاشمی و پورصمیمی تا سهیلا رضوی و ریما رامین‌فر، و بچه‌هایی که در فیلم می‌درخشند. بااین‌حال نگار جواهریان در نقشی استثنایی مثل شمایلی از معصومیت و هوشمندی، تجسم بارز تمام ارزش‌هاست، بی‌آن‌که ذره‌ای از واقعی‌بودن‌اش کم شود. فیلم میرکریمی اگرچه رئالیستی به نظر می‌رسد، بیش‌تر امپرسیونیستی‌ست؛ مسحور واقعیت نیست، بلکه می‌خواهد به حقیقتِ لحظه دست پیدا کند.

****

دکتر حمیدرضا صدر : غزلی زیبا و شورانگیز

****

دکتر امید روحانی : يك پرده عظيم رنگارنگ نقالي ايراني پر از رنگ و نقش و گوشه‌های جذاب