از دون کورلئونه عزیز بابت معرفی دلنشینش از این شاهکار ارزشمند سپاسگزارم.

هر چند دون عزیز حق مطلب را درباره این فیلم ادا کردند اما حیفم می آید من هم اشاره ای به برخی ظرافت های هنرمندانه این فیلم نکنم.

فیلم با رویکردی مینیمالیستی به معرفی شخصیت اصلی اش و نمایش دادن تنهایی و انزوای ذهنی او می پردازد.

مثلا حسادت زنانه ای که طاهره نسبت به منشی شرکت شوهرش حس می کند را بدون نشان دادن صریح این مساله بلکه با یک سری واکنش های طبیعی طاهره در کار روزمره اش نشان می دهد. مثل پرتاب ظرف کثیف داخل ظرفشویی وقتی جلوی گفتگوی صمیمانه پسرش با منشی کم می آورد.

یا فاصله گرفتن و عدم درک پسربچه از مادرش را بیشتر از بگومگوها - مثل ایراد گرفتن به سر و وضع مادر که دون کورلئونه هم اشاره کردند - در جایی عمیق و دردناک نشان می دهد که پسر در اتوبوس نقش مادرش در زندگی آنها را به طور غیر مستقیم با واژه من در آوردی House Worker (!!) بیان می کند. یعنی از نظر او مادر در خانه آنها نقشی بیش از یک مستخدمه ندارد! و چه متاثر کننده است نگاه غریب و نومیدانه طاهره به بیرون از اتوبوس پس از شنیدن این حرف از پسرکش!

برخی از دوستان ، پایان این فیلم را یک هپی اند تحمیلی دانسته اند. من اینطور فکر نمی کنم. اتفاقا به نظرم پایان این فیلم یکی از تلخ ترین پایان هاست. زنی تنها محکوم به ماندن می شود. استخاره پایان فیلم هم که خیلی ها را در تحلیل فیلم به اشتباه انداخته به نظرم نه یک اشاره به تحولی معنوی که یک خودگول زنی و تسکین موقت ذهنی به تصویر کشیده می شود. در صحنه ای هوشمندانه در انتهای فیلم ، شوهر را می بینیم که دستش را روی تخت دراز کرده و جای خالی طاهره را حس کرده و همانطور با چشمان بسته او را صدا می زند و وقتی از حضور طاهره در اتاق مطمئن می شود بلافاصله با خیال راحت به خواب می رود!

طاهره که خوابنما شدن اتفاقی همسایه و اصرار به استخاره او را "به همین سادگی" از رفتن منصرف کرده ، فردا هم با چشیدن تلخ تر دوباره تنهایی های خویش به همان سادگی می تواند عزم رفتن کند. شاید چنان "تصادفاتی" نیز او را منصرف نسازد.

قاب بندی زیبایی از فیلم که انزوای قهرمان را در شلوغی زندگی به اصلاح مدرن ایرانی نشان می دهد