زاپاتای عزیز و گرامی

غیبت و هجرت دوستان اتفاق ناگواریست که هرزگاه در این کافه اتفاق می افتد. گاهی غیبتها مقطعی می باشد ، و گاهی طولانی ، و گاهی بی بازگشت. غیبتهای مقطعی که در اثر مشغله کاری و یا گرفتاریهای زندگی پیش می اید اجتناب ناپذیر است و از دوستانیکه به خاطر آن مجبور به ترک کافه می گردند را نمی توان خرده گرفت. اما همینکه گاهی به کافه سر می زنند و دوستان از سلامتی شان آگاه می شوند خود موجب مسرت سایر اعضا می شود.

من بارها در پستهای خود گفته ام محیط مجازی دیگر زیاد مجازی نیست. در همین کافه بسیاری از دوستان بجز ارتباطشان از طریق کافه گاها آنقدر با یکدیگر آشنا شده اند که  از طریق سایر وسایل  ارتباط جمعی  مانند تلفن یا پیام کوتاه با یکدیگر ارتباط دارند و حتی ممکن است ملاقاتهایی هم در فضای غیر مجازی با یکدیگر داشته باشند.

اینکه  در این فضا گاها برخی از دوستان علیرغم آنکه هیچ رابطه ای با یکدیگر ندارند اما به یکدیگر عادت می کنند کاملا بدیهی می باشد ، در چنین شرایطی ترک ناگهانی یکی از اعضا به نظر من نوعی بی احترامی به دیگران می باشد. اما در خصوص موضوعی که مطرح نمودید و بنده تقریبا متوجه منظورتان نیز گردیدم جای دارد نکته ای را  عرض کنم.

هریک از دوستانی که در کافه قلم می زنند و یا اطلاعاتی را از جایی دیگر جمع آوری می کند و با سایر دوستان به اشتراک می گذارد عاشقانی هستند که بدون جیره و مواجب از در اختیار گذاشتن اطلاعاتشان و حتی نظراتشان با دیگران لذت می برند. قطعا در چنین شرایطی ممکن است مطلب بنده و یا عقیده من در خصوص موضوعی ، در تضاد با نظر شخص دیگری باشد. عکس العمل افراد در چنین شرایطی متفاوت است. گاهی ممکن است نظر متضاد بنده با دوستی دیگری موجب ایجاد بحث شیرینی شود ، اما گاهی ممکن است آستانه تحمل فرد مقابل من قدری پایین باشد و باعث گردد او در مقابل عقیده من از ادبیات مناسبی استفاده نکند.

من ادبیات نامناسب را تایید نمی کنم اما از طرفی قهر و ترک کافه را نیز تایید نمی کنم. اگر قرار باشد بنده ساعتها و گاها روزها و هفته ها وقت بگذارم و در خصوص موضوعی تحقیق کنم و آنرا در اختیار کافه قرار دهم ، قطعا اگر توقع تشویق از سوی دوستانم را نداشته باشم ، حداقل توقع بی احترامی و یا گاها توهین را نیز ندارم. اما بنظر شما اگر فرضا یکی از دوستان با پست بنده موافق نباشد و متعاقب آن به بنده بی احترامی کند و یا حتی توهین کند آیا قهر و یا ترک کافه روش مناسبی می باشد؟

تکلیف دوستی که از پست بنده دچار شعف می شود و از آن راضی می باشد چیست؟ آیا منطقی ست بخاطر توهین یک کاربر شال و کلاه کنم و کافه را ترک کنم؟ آیا بهتر نیست بمانم و از عقاید خود دفاع کنم؟ مطمئن باشید سایر اعضا قضات خوبی هستند و بخوبی می توانند درک و قضاوت کنند که حق با کیست. کافیست نیم نگاهی به پستهای قدیمی داشته باشیم. گاهی بحث های بسیار کودکانه ای از سوی برخی از دوستان می بینیم که حتی تحمل پذیرش تشخیص اشتباه خود، نسبت به صدای یک گوینده را ندارند.

در هر حال اگر قرار باشد راه حل ادبیات تند ، قهر از کافه باشد بسیاری از اعضا اکنون نباید به کافه بیایند. زاپاتای عزیز ، ریشه یابی و آسیب شناسی  این مشکل با شناسایی یک یا چند کاربر که فرضا موجب قهر برخی از کاربران شده اند به جایی نمی رسد. بجای آن باید فرهنگ ارتباط با یکدیگر را بازسازی کنیم. باید آستانه تحمل خود را بالا ببریم و نهایتا باید یاد بگیریم با یکدیگر با احترام متقابل گفتگو نمائیم. حتی باید یاد بگیریم با کسی که به دیگران احترام نمی گذارد چگونه رفتار کنیم.

تمام دوستان در اینجا محترم هستند ، چه آنان که سالهاست در این کافه هستند و چه آنان که اخیرا به کافه پیوسته اند ، من آموخته ام اخلاق و گفتار و ادبیات انسانها با یکدیگر متفاوت است. معمولا با چنین دیدگاهی ،  پاسخ منتقدان خود را می دهم. پیشنهاد شما در خصوص گروه حقیقت یاب بسیار متین است. اما بنظر من حقیقت تا حدودی واضح است . باید به دنبال راه حل بود تا کشف حقیقت. بنظر بنده بجای گروه حقیقت یاب ، گروه یا هیئتی که دارای وجه مثبتی هم باشند تشکیل گردد و در مواقع بروز مشکل با ارسال پیامهای خصوصی طرفین را به آرامش دعوت کنند به مراتب موثر تر می باشد. در چنین مواقعی این هیئت پس از دعوت طرفین به آرامش حتی می تواند برای جلوگیری از تنش پستهای طرفین را با اطلاع قبلی حتی حذف نماید.

یادمان باشد درخت هرچه پر بارتر باشد افتاده تر است. محصول ضریب ادعا در معلومات یک عدد ثابت است. پس هرکسی ،کمترین اطلاعاتی از ریاضیات داشته باشد می داند که هرچه ادعا بیشترباشد ، معلومات کمتر تر است و هرچه معلومات بیشتر باشد ادعا کمتر.

درگیریهای لفظی همه جا هست . بین خانواده ها ، بین برادر و خواهر ، بین پدر و مادر ، بین دو همکار و ....  تنها تفاوت این درگیریها در فضای مجازی با فضای واقعی در این است که در آنجا ، برادر با خواهر یا پدر با مادر در پسِ هر کدورتی مجبور هستند یکدیگر را تحمل کنند، اما در اینجا هیچکس مجبور نیست دیگری را تحمل کند. بنابراین  در پسِ هر کدورتی آسان ترین راه برای اعضا بستن چمدانها می باشد که بنظر من بدترین انتخاب همین راه می باشد. بویژه برای دوستانی که سالهاست در این کافه با سایر دوستان مانند اعضا یک خانواده زندگی کرده اند. برای آن دوستان آرزوی سلامتی می کنم اما همیشه یادشان باشد در اینجا ممکن است ، گاهی برخی از دوستان دلتنگشان شوند و همیشه بیادشان هستند و البته ..... چشم انتظار.

ارادتمند

بروبیکر