و اما بازی دوم جناب رومرو

این بازی قبلا توی این تاپیک معرفی نشده بود. از چند تا از دوستان هم که پرسیدم یادشون نبود. ولی جز بازی های ثابت کودکی من بود. در واقع اگه سه تا بازی خوب داشتم یکی اش این بود، یکی اش همون بازی پست قبل و یکی هم Prince of Persia

Keen The Commander 4

که بنده این بازی رو هم در دوران دانشجویی تموم کردم و حتی بعد از اون Keen The Commander 5 و 6 رو هم که قبلا از وجودشون بی اطلاع بودم شروع و تمام کردم.

بازی محصول سال 1991 است. یعنی تنها یک سال پس از Dangerous Dave ولی از لحاظ گرافیکی، تعداد و تنوع مراحل، داستان بازی، منو و قابلیت ذخیره بازی و تعیین درجه سختی بازی بسیار پیشرفته تر از آن است.

تصویر سمت اول اولین چیزی است که از بازی می دیدیم. بعد از آن منو و نهایتا این نقشه بازی (تصویر سوم و چهارم)

اول کار توی اون خونه مرحله سوم بودی و دو تا انتخاب داشتی. یا مرحله توی اون پرچین رو بازی کنی یا بیای این شبه مرحله هواپیما رو بازی کنی.با رد کردن هر مرحله یک پرچم توی این بست طلایی کنار هر مرحله برافراشته می شد. از اون مرحله پرچین هم که رد میشدی می تونستی بیای مرحله کنار دریا ولی اوایل بازی چون لباس غواصی نداشتی اجازه وارد شدن به این مرحله رو نمی داد.

تصویر اول همان هواپیما است که هیچ اتفاقی خاصی در آن نمی افتاد. در تصویر دوم یک توپ قرمز رنگی وجود داشت که آزاری به آدم نمی رسوند بجز اینکه بعضی وقتا مزاحم آدم بود. حتی یادمه می تونستی روی اون وایسی و این طرف و اون طرف بری. قطرات آب وقتی به یک تعداد مشخصی می رسید یک جون به آدم اضافه می شد. بقیه چیزها مثل نوشابه و بیسکوئیت و بادکنک و ... امتیاز داشتند.

بازی پر بود از میله های صورتی رنگی که می شد از طریق اونا به زیر زمین رفت و یه جورایی میانبر زد. (مثل ماریو)

وقتی هم یک مدتی بازی نمی کردید کین رو به دوربین دست هاش رو می برد بالا و اگه باز هم بازی نمی کردید چهارزانو روی زمین می نشست و یک کتاب قرمز رنگی رو می خوند...

از دشمنانتون توی بازی اول از همه میشه به اون کرم کلفت زرد زنگ اشاره کرد که مدام راه می رفت و فضولات به جای می گذاشت که این فضولات بعد از حدود 10 ثانیه مضمحل می شدند. کشتن این کرم ها اصلا کار سختی نبود و اتفاقا بعد از مرگ خیلی خوشگل هم می شدند.

بعد از آن این توپ های آبی رنگ بودند که یک جورایی وحشی ترین دشمن شما بودند و با سرعت خیلی زیادی به سمت شما می آمدند.

و نهایتا نفرت انگیزترین دشمن هم اون قارچ آبی رنگی که با تیر نمی مرد و شما باید سر بزنگاه از زیر آن عبور می کردی...

در بعضی از مراحل هم این تفنگ های سبز رنگی(تصویر چهارم) بودند که در دیوار و سقف کار گذاشته شده بود و شما حتی اگه به خود تفنگ هم می خوردی می باختی.

یکی از به یاد ماندنی ترین اجزای بازی این آسانسور(!) هایی (تصویر سوم) بود که حرکات افقی و عمودی برای آدم مهیا می کرد. کلید روشن و خاموش آن هم در تصویر مشخص است. بعضی از آسانسورها کلید روشن و خاموش نداشتند و بعد از رفتن روی آنها باید فورا آن را ترک می کردید.

یکی از مهم ترین چیزهای بازی هم اون الماس هایی بودند که باید پیدا می کردید و در جا الماسی همرنگ خودش می گذاشتید تا یک دروازه فیروزه ای رنگ برای شما باز شود.

در اواسط بازی در یکی از مراحل معمولی، یک شاهزاده برنزه ای وسط هوا و زمین معلق بود که به محض برخورد باهاش آزاد میشد! درست یادم نیست ولی فکر نکنم نقش خاصی در ادامه بازی داشته باشد و به نظر میشد حتی او را آزاد نکرد!

از موجودات بامزه دیگر بازی هم این پنگوئن قرمز رنگ است که او هم کاری به شما نداشت و فقط ممکن بود جلو حرکات شما رو بگیرد. اتفاقا این پنگوئن هم به این دلیل که خیلی زیبا می مرد، همیشه در همون لحظه اول هدف تیر بنده قرار می گرفت.

و اما یکی از مراحل دوست داشتنی بازی مرحله ای بود که تمام دکور آن شیشه ای بود. فضای این مرحله خیلی آرام بود و تعداد دشمنان شما در آن کم بود.

منتهی سختی این مرحله پله هایی بود که مرتبا محو و ظاهرا می شدند و شما باید به سرعت از آنها بالا می رفتی.

در طول بازی تعداد سنگ کله قندی (تصویر دوم) در گوشه و کنار تصویر بود. بعضی از این سنگ ها یه دفعه چشم در می آوردند و به سمت شما پرتاب می شدند که شما باید به سرعت جاخالی می دادید.

تصویر سوم مرحله نهایی بازی است. جایی که شما در یکی از مراحل قبل لباس غواصی را پیدا کرده اید و به درون آب رفته اید و این جا یک ماهی خیلی بزرگ با سرعت زیاد به دنبال شما راه می افتد و شما باید به نجات پیرمرد بازی بروید...

البته طول بازی چندین بار این پیرمرد رو آزاد می کردید ولی دوباره گرفتار میشد. شاید هم تعداد زیادی پیرمرد یک شکل بودند!

خوشبختانه در این بازی هم هدف آزاد کردن شاهزاده نبود.

--------------------

اما از کل بازی که بگذریم یک بازی فرعی در پایین منو بود که این خود یک نوآوری بزرگ بود.

یک پینگ پونگ با خود کامپیوتر که اتفاقا خیلی هم قوی بود. تنها ضرباتی که شانس گل شدن داشتند ضرباتی بود که با منتهی الیه گوشه راکت به توپ می خورد و آن هم از هر 5 تا ضربه یکی اش به زور گل می شد. عیب کار این بود که اگه گل می خوردی توپ بعدی خیلی سریع در ادامه اون ولی با یک جهت نسبتا تصادفی ظاهر میشد...

--------------------

از نکات دوست داشتنی این بازی هم این بود که بعضا در اول یک مرحله چند مسیر مختلف برای ادامه بازی داشتید و اصولا یکی از این مسیرها خیلی زود به جواب می رسید ولی اصولا مسیری بود که آدم فکرش رو هم نمی کرد.

--------------------

این بود شرح مختصری از خاطراتی که جناب جان رومرو جان برای ما ساختند.

=======================================

باز هم مثل بازی قبل لینک یک ویدئوی خاطره انگیر و تحقیرآمیز رو میذارم که کل بازی رو در 10 دقیقه تموم می کنه! این بازی هم با اون صدایی که از توی کیس در می اومد بسیار بازی جذابی بود.