مطلب ساب زیرو در مورد کمودور 64 که در دخمه ژول سدری نوشته بود جرقه ای شد که یکی از شیرین ترین بحث های غیر سینمایی کافه را شروع کنیم. همه ما حاضران در کافه مطمئنا روزی که اولین کامپیوتر یا کنسول بازی گرفتار انگشتانمان شد را فراموش نکرده ایم .به راستی اولین باری که دستتان به کیبورد خورد یا دسته بازی کامپیوتری را در دست گرفتید کی بود ؟

در این تاپیک علاوه بر بحث در مورد تاریخچه کامپیوتر ، به خاطرات خود با اولین کامپیوتر هایی که خریدیم ؛ از آتاری و اسپکتروم تا کمودور و آمیگا و SEGA ، نینتندو ، سپس PC و هر چه در پی آنها سرمان آمده می پردازیم. همچنین از بازیهای خاطره انگیز آنها می گوییم و ...

با درود
اولين ماشين بازى الكترونيكى مورد استفاده من ،‌ TV GAME بود ،‌ (حدود 18 يا 19 سال پيش) پس از آن لحظات خوشي با ATARI 2600 داشتم ( به خصوص آن بازى مشهور هواپيما كه بسيارى از دوستان عزيزم هنوز هم آن را به خاطر دارند ، يادش بخير يك روز تصميم گرفتم كه بازى را تمام كنم و بيش از 8 ساعت بدون وقفه تلاش كردم ، اما همانطور كه مى دانيد اين بازى فاقد پايان بود ! )

پس از ATARI 2600 ، كامپيوتر خانگى ZX SPECTRUM 48 را به جهت برنامه نويسي و بعضي مواقع بازى مورد استفاده قرار مي دادم ( ياد بازيهايي نظير NOMAD‌، GIFT FROM THE GODS و .. بخير )

پس از اسپكتروم 48 ، يك دستگاه اسپكتروم 128 +3 تهيه كردم ( كه داراى يك ديسك درايو 180 كيلوبايتى بود و در زمان خودش مدرنترين كامپيوتر خانگى محسوب مى شد ، تقريبا بيش از 80 درصد از دانش پايه برنامه نويسي را مديون اين ماشين فوق العاده هستم ، زبان برنامه نويسى اين كامپيوتر ، سينكلر بيسيك بود و هنوز بعد از سالها تمام دستورات را با جزئيات در خاطر دارم) با اسپكتروم 128 +3 اولين بار بازيهاى داستانى ، رزمى و حتي استراتژيك را تجربه كردم .

(( ZX SPECTRUM 128 +3 يكي از بهترين كامپيوتر هاى خانگى ، كه هنوز هم با تمام وجود آن را دوست دارم ))

پس از اسپكتروم ، به سراع كمودور 64 و 128 رفتم اما امكانات ضعيف برنامه نويسى اين ماشينها باعث شد كه پس از چند ماه ، به سراغ آميگا بروم ، در سيستم هاي كمودور بازيهايى نظير NINJA ، DEFENDER OF THE CROWN ، COMMANDO و .... را هنوز به خاطر دارم .

آميگا 500 را با تمامى تجهيزات جانبى خريدارى نمودم و انصافا بايد گفت كه در زمان خودش يكه تاز دنياى دنياى گرافيك و صدا بود ،‌ آميگا 500 با استفاده از تراشه هاى قدرتمند گرافيكي و صوتي ( نظير آگنس تپله ) در عرصه بازيها و دموهاى كامپيوترى حكمفرمايي مي كرد ، هنوز هم لذت بصري دموهاى بسيار زيباى آميگا 500 را به ياد دارم ( واقعا خارق العاده بود ) اما از بازيهاى مشهور آميگا مي توانم به AIRSTRIKE ، BARBARIAN 2 ، BODY BLOWS و .... اشاره كنم.

البته به سراغ آميگا 600 هم رفتم اما اين ماشين برايم همانند آميگا 500 جذاب نبود و پس از آن بود كه به سراغ PC رفتم.

موسیقی بعضی از بازیهای کمودور 64 توسط افرادی بغایت خوش ذوق و حرفه ای تهیه می شد . مایه تعجب است اگر بدانید که موسیقی زیبای بازی ژیروسکوپ که در فایل زیر نیز موجود است تنها 4 کیلوبایت از حافظه کمودور را به خود اختصاص می داد ( البته در تبدیل به فایلهای MIDI طبیعتا حجم این موسیقیها افزایش یافته است )

آن دوران کامپیوترهای خانگی منابع سخت افزاری زیادی در اختیار نداشتند ، اما ایده و اصالت بازیهای آن دوران به نوعی جبران کننده کمبودهای سخت افزاری بود .

گفتی آمیگا و کردی کباب دلم را ashk

یک زبان برنامه نویسی داشت به نام Hisoft basic که معرکه بود. دهها برنامه باهاش نوشتم و عجب کیفی می داد وقتی برنامه رو اجرا می کرد. انگار که یه چیزی اختراع کرده باشی . سه سال پشت سر هم معدل بالای 19 آوردیم تا والدین رو راضی کردیم که هزینه سنگین خرید آمیگا رو بپردازند. خدای صورت و تصویر بود این کامپیوتر . وقتی PC ها حداکثر بوق بوق می کردن این کامپیوتر موزیک چهار کاناله با بهترین کیفیت استریو تولید می کرد.

بازیهاش حرف نداشت. اون لوتوس بود ماشینه ، عجب موزیکی داشت. ما که آخرش نفهمیدیم که این شرکت آمیگا چطور در اوج محبوبیت و فروش یکدفعه اعلام ورشکستگی کرد ! idont

راستی این آهنگ های کمودور که گذاشتی چطور اجرا می شه . من دانلود کردم اما فرمتش استاندارد نیست :huh:

برای پخش موسیقی های موجود در فایل C64 MUSIC می توانید از برنامه WINAMP استفاده کنید

به نظر می رسد که اکثر شیفتگان کامپیوتر ، روندی شبیه به هم را طی کرده اند :

که البته بینابین آنها تنقلاتی مانند : میکرو ، نینتندو ، سگا ، و ... هم ایفای نقش کرده اند. این پیشرفتِ پله به پله ، از سیستم های ساده به سیستم های پیچیده ، باعث شده که این نسل قدیمی بهتر و مفیدتر با کامپیوتر ارتباط برقرار کند. متاسفانه نسل جدید مستقیما پشت قویترین و پیچیده ترین سیستم های بازی کامپیوتری و PC می نشیند و آن لذتی که باید ببرد را نمی برد. وقتی شما از نحوه کار داخل موتور ماشین خود ، یا کامپیوتر خود اطلاع داشته باشید ، کار با آن لذت بخش تر و موثرتر خواهد بود. یادم می آید که چندین بار دستگاه کمودور 64 خود را باز می کردم و نام IC های آنرا با مجله کامپیوتر های خانگی ( که آن زمان تنها مرجع بود ) مطابقت می دادم. زبان برنامه نویسی آن سایمونز بیسیک بود که خود داستان جالبی داشت. آنرا یک پسر بچه 16 ساله به نام سایمون طراحی کرده بود و چقدر من می خواستم که مانند او شوم ... :lovve:

درمورد دیاگرام مربوطه , به نظر می رسد با تی وی گیم شروع می شد . نه ؟

اکثر عشاق بازی های کامپیوتری از آتاری شروع کردند و کمتر بچه دهه 60 ای وجود دارد که حداقل یکبار دستش به دسته بازی آتاری نخورده باشد ، اما TV Game یک وسیله عمومی در حد آتاری نبود و مختص بچه های کمتری بود. چیزی که آتاری را برای بچه های کم سن و سال ( و حتی بزرگتر ) جذاب می کرد ، همانا سبک ساده بازی های آن بود به طوری که همه می توانستند به راحتی با بازی ارتباط برقرار کنند ؛ از بچه 3 ساله تا مرد 30 ساله. اصولا بازی یک رسم کودکانه است پس باید تابع متقضیات کودکان باشد و آتاری این رسم را درست انجام می داد اما شما در بازیهای بسیار پیشرفته و پیچیده امروزی ( مثلا PS3 , Xbox و ... ) چنین چیزی نمی بینید برای همین جذابیت آن محدود به سنین خاصی است.

علاوه بر اینها ، این بازیها به دلیل سادگی ( مانند فیلم های صامت ) ، نیازی به دوبله و ترجمه نداشت و چون صدا و نوشته ای هم وجود نداشت ( صدا در حد موزیک بود ) بازی ها به معنای کامل کلمه ، جهانی و فراگیر بودند. بچه 10 ساله ایرانی فارسی زبان ، دقیقا به همان اندازه کودک 10 ساله انگلیسی در لس آنجلس آمریکا با بازی ارتباط برقرار می کرد . بچه هایی که پدر و مادرشان توانایی خرید آتاری نداشتند به کلوپ های بازی می رفتند و عقده خود را آنجا خالی می کردند. برخی کلوپ ها هم دستگاه آتاری را ساعتی کرایه می دادند تا به خانه ببری و این لحظات بازی با آتاری کرایه ای ( ساعتی 15 تومان ) ، لذت بخش ترین لحظات دوران کودکی بود...

البته همونطور که ایران کلاسیک عزیز گفتن بازیهای آتاری خیلی ساده بودند و سناریو خاصی نداشتند . در کمودور و بعدها میکرو نینتندو ، بازیها کم کم دارای سناریو و فیلمنامه شدند ! درست مانند روند تکاملی خود سینما که از فیلم های بدون فیلمنامه شروع شد و به فیلم های فوق پیچیده رسید. اوج بازی های کامپیوتر در آن زمان با آمدن کامپیوتر افسانه ای آمیگا بود. آمیگا در حقیقت چیزی شبیه به کامپیوتر های اپل مکینتاش امروزی بود و رقیب قدر این مارک معروف در زمینه قدرت صوتی و تصویری بود. همین قدرت باعث شد که بازیهای بسیار زیبایی برای آن نوشته شود. برای اولین بار ؛ بازیها دارای سناریو و هدف بودند و معمولا قبل از شروع بازی ، یک تیکه فیلم ( که به نام دمو Demo شناخته می شد ) نمایش داده می شد و شرح داستان رو می داد. بدین گونه بازی جذاب تر و هدفمند تر می شد.

یکی از بهترین و زیباترین بازی های آمیگا ، سایه شیطان Shadow of the Beast II بود که روی دو عدد فلاپی دیسک (هر یک با حجم 880 کیلوبایت ! ) عرضه می شد. موزیک منوی اولیه این بازی شاهکار موسیقی الکترونیکی در آن زمان بود و مجلات خارجی مقالات زیادی در مورد آن نوشته بودند. دموی اول بازی که نشان می داد یک بچه نوزاد توسط یک موجود خفاش مانند ربوده می شود ، مو بر تن آدمیزاد سیخ می کرد. حساب کنید این مورد مربوط به 20 سال پیش است که هنوز سگا و پلی استیشن وجود نداشت و ویدیو های VHS در زیرزمین ها و زیر پتوها مخفی بود. در زیر لینک تیکه ای از این بازی پر رمز و راز را مشاهده می کنید:

دستگاهی را که در زیر مشاهده می فرمایید متعلق است به سگا مگادرایو ( رحمه الله فاتحه الصلوات ... ) . زمانی که این کنسول بازی وارد ایران شد ، انقلابی در بازیهای کامپیوتری به پا کرد و سالن های بازی کامپیوتری از صدقه سری آن ، مانند قارچ در کوچه پس کوچه ها و خیابان های شهرها روییدند. بازی های محبوب کاراگاهی ( دیک تریسی ) و لین چان ( شینوبی ) و اوسانیانگی ( اسم اصلی اش یادم نیست ) و ... به مدد قدرت بالای صوتی و تصویری این دستگاه برای بچه های آن زمان مثل درس و مشق مدرسه شده بود. یکی از بازیهای پر طرفدار این دستگاه شورش در شهر بود که اسم لاتینش هم طبق معمول یادم نیست و چه اهمیتی دارد ؟ چون بچه های ایرانی برای هر بازی به طور خودجوش یک نام انتخاب می کردند و کسی به نام های لاتین بازی ها اهمیت نمی داد ( به این میگن بومی سازی ! ) . شورش یک بازی خشونت آمیز بود که یک عده لات توی خیابون راه می افتادن و با همه موجودات و جمادات ( حتی کیوسک تلفن و سطل زباله ! ) درگیر می شدن. هر وقت هم کم می آوردن دکمه A رو می زدن تا ماشین پلیس بیاد و کمکشون کنه !! خلاصه حکایتی بود . البته بعضی بچه ها ( مثل ما ) این نوع بازی ها رو دون شان می دونستیم و سعی می کردیم به جاش بازی های فکری و استراتژیک تر رو بازی کنیم و کلاس می ذاشتیم [تصویر: acigar.gif]

گفته شما دقیقا درست است و من حتی می گویم طراحی ساده و منطقی بازی های آتاری باعث شده بود که افرادی در سن و سال بالا هم جذب آن شوند. شور و شوقی که آتاری به وجود می آورد بخصوص در بین جمع های خانوادگی و دوستانه امروز باور نکردنی به نظر می رسد. کسانی آتاری بازی کرده اند که حتی از سواد خوبی بهره مند نبوده اند و بعد از آن جوی استیک هیچ کنسول دیگری را به دست نگرفته اند.

بهتر بگویم: تعقیب بازی دیگری در آتاری برای افراد دیگر هم جذابیت داشت. و این از همان سادگی نشات می گیرد. بازی های جدید به غیر از استثناهایی مثل فیفا صرفا برای شخص بازی کننده جذابیت دارند و محیط های سیال و پیچیده آنها برای شخص ثالث سرگیجه آور هستند. و نمی توانند چنین محفل هایی پدید بیاورند.

شورش در شهر با نسخه های 2 و 3 به روز شد و در نسخه 3 به اوج اکشن و چشم نوازی گرافیکی خود رسیده بود. نام اصلی آن در نسخه آمریکا Streets of rage و در نسخه اصلی ژاپنی آن Bare Knuckle است. نسخه ژاپنی کاملتر و البته خشنتر و بی پروا تر از نسخه آمریکایی آن است. و این نکته ای بود که سالها بعد به آن پی بردم. زمانی که می خواستم به یاد گذشته ها و این بار در کامپیوتر سگا بازی کنم. حتما مطلعید که برای این کار لازم است شبیه ساز سگا را داشته باشیم و فایل های بازی را که اکثرا بین 1 تا 2 مگا بایت بیشتر حجم ندارند را دانلود کنیم.

عکس بالا را که یادتان هست؟ مرحله انتخاب بازیکن. من بیشتر adam بودم. شما کدامیک را بیشتر دوست داشتید؟

یادم هست که ورود این بازی ( شورش در شهر ) رونق مضاعفی به کلوپ های بازی داده بود و طوری شده بود که در هر خیابان حداقل یک سالن بازیهای کامپیوتر باز شده بود و اتفاقا همه آنها هم شلوغ و پرمشتری بودند. انتخاب بازیکن زن ، برای خیلی ها جذاب بود به خصوص اینکه تا آن زمان شمایلی شبیه به آن را ندیده بودند ( با آن لباس و آن قدرت و حرکات آکروباتیک ! ) . خلاصه کار به جایی رسید که بخشنامه ای به تمام کلوپ ها ارسال شد مبنی بر اینکه کسی حق ندارد بازیکن زن را انتخاب کند. مسئولان کلوپ هم یک کاغذ در بالای تلویزیون ها چسبانده بودند بدین مضمون: " مشتریان گرامی ، لطفا از انتخاب زن خودداری کنید " ... !! :haha::

سال‌ها قبل زمانی که نه از اینترنت در ایران خبری بود و نه از کامپیوترهای پرقدرتی که بازیهای سه بعدی را اجرا می‌کنند نوجوانان و جوانان علاقمند به کامپیوتر تکنولوژی را با کمودور 64 ( Commodore 64 ) و آمیگا 500 ( Amiga 500 ) تجربه می‌کردند. کامپیوترهای پی سی PC (نسلی که به سازگار با آی بی‌ام IBM مشهور است) آن زمان گران بودند و بیشتر در دفاتر اداری کاربرد داشتند. محصولاتی مانند کمودور و آمیگا به دلیل ارزانی و فراوانی بازیهای کامپیوتری برای آن‌ها بیشتر مورد توجه جوانان بود. کار با این کامپیوترها نیاز به تخصص خاصی نیاز داشت و در ضمن به تلوزیون هم وصل می‌شدند که در هزینه خرید و استفاده از آن‌ها بسیار موثر بود. کمودور به خصوص به دلیل ارزان‌تر بودن بسیار مورد توجه علاقمندان بازیهای کامپیوتری بود. آمیگا نیز محبوب گرافیست‌ها و علاقمندان موسیقی بود. مجله ای نیز در آن زمان به نام کامپیوترهای خانگی منتشر می‌شد که پر بود از روشهای نسوز کردن بازی‌ها، معرفی بازیهای جدید، ترفندها و آموزش استفاده حرفه‌ای‌تر از کمودور یا آموزش کار با نرم‌افزارهای تحت آمیگا و ساخت تصاویر گرافیکی و انیمیشن با آمیگا.

در هر دوی این کامپیوترها امکان برنامه‌نویسی وجود داشت و بیسیک که به صورت توکار در کمودور وجود داشت و کارتریجهای برای نسخه پیشرفته تر بیسیک آن نیز در بازار بود و آمیگا نیز اگرچه چندان برای برنامه نویسی استفاده نمی‌شد اما به خاطر دارم که زبانهای بیسیک و سی برای سیستم عامل آن که ورک بنچ نام داشت و مانند سیستمهای عاملهای امروزی از یک محیطی گرافیکی بهره می‌برد وجود داشت. من شخصاً اولین کدهای بیسیک خود را با کمودور و نخستین کد سی را نیز با لتیس سی آمیگا نوشته‌ام. در آن زمان اجرای چند خط برنامه که مثلا چند دایره رسم می‌کرد برای من و دوستان اهل کامپیوترم بسیار هیجان‌انگیز بود.

امروز که به مشخصات فنی این کامپیوترها نگاه می‌کند فاصله آن‌ها را با کامپیوترهای بسیار زیاد می‌بینیم. کمودور 64 از CPU با سرعت تنها یک مگاهرتز (سرعت کلاک کامپیوترهای امروز به گیگا هرتز است که بیش از هزار مگاهرتز است) بود. همچنین رم آن 64 کیلو بایت بود که در مقایسه به یک یا چند گیگا بایت رم کامپیوترهای امروز بسیار بسیار اندک است. دقت تصویر آن یا به اصلاح گرافیک آن تنها 320 پیکسل در عرض و 200 پیکسل در طول بوده است. امروزه بسیاری از دستگاههای موبایل از سی پی یو و گرافیک بهتری از کمودور 64 بهره می‌برند. کمودور 64 به صورت پیش فرض بدون دیسک درایو (چه فلاپی و چه هارددیسک) بود و معمولا با نوار و با استفاده از تیپ نرم افزارها و بازیها به حافظه این کامپیوتر منتقل می‌شد.
آمیگا البته از مشخصات سخت افزاری بهتری برخوردار بود. سرعت کلاک سی پی یو استفاده شده در آمیگا 500 نیز تنها هفت مگاهرتز بود (هفت برابر کمودور و حداقل 145 برابر کمتر از کامپیوترهای ضعیف امروزی). این کامپیوتر 512 کیلو بایت رم داشت و در دقت تصویر 640x256 یا 640x512 را پشتیبانی می‌کرد. آمیگا به خصوص نسل 1200 آن تا مدت‌ها از لحاظ گرافیکی و موسیقی از کامپیوترهای پی سی آن زمان جلوتر بودند. آمیگا 500 مانند کمودور 64 هارددیسک نداشت اما یک فلاپی درایور توکار داشت و در آمیگا 600 هارددیسک نیز اضافه شده بود.

غالبا وقتی درباره اشخاص تأثیرگذاری که در ساخت و رواج کامپیوترهای شخصی نقش داشته‌اند، صحبت می‌کنیم، یاد استیو جابز، استیو وزنیاک، بیل گیتس، پل الن، گوردون مور و اندی گروو می‌افتیم، در این میان باید یادی هم از «جک ترامیل» کرد، کسی که «کومودور» را برای استفاده کاربران آماده کرد و بعدها رئیس شرکت آتاری شد.

ترامیل کسی است که نقش زیادی در پشت سر رایانه‌های PET، Vic-20 و کومودور ۶۴ بازی کرد، این آخری را شاید بتوان پرفروش‌ترین رایانه شخصی در طول تاریخ محسوب کرد. گرچه این موضوع قابل بحث است، ولی احترام بزرگان «سیلیکون ولی» به ترامیل، غیر قابل انکار است. ترامیل یک بازمانده آشویتس و عضو سابق ارتش آمریکا است که تصمیم گرفت کارش منحصر به تعمیر ماشین‌های تحریر نشود و به الکترونیک بپردازد. دوشنبه شب، صدها نفر از ریش‌سفیدان «سیلیکون ولی» در «مانتین ویو» و در موزه تاریخ کامپیوتر، گرد هم آمدند تا بیست و پنجمین سالگرد به بازارآمدن کومودور ۶۴ را گرامی بدارند. سایت CNET News.com از فرصت استفاده کرد و گفتگویی با ترامیل داشت و با او در مورد مشهورترین محصولش، جایگاه کامپیوترهای شخصی در حال حاضر و درمورد حال و هوای جامعه و کاربران کومودور ۶۴ و اپل II درمیانه دهه ۸۰ میلادی، صحبت کرد. اما قبل از اینکه درباره این مصاحبه بنویسم، بد نیست کمی درباره سرگذشت جالب ترامیل برایتان بنویسم:

ترامیل در سال ۱۹۲۸ در Łódź لهستان به دنیا آمد. بعد ازحمله آلمان نازی در سال ۱۹۳۰ او و خانواده‌اش به یک گتو منتقل شدند، جایی که او در یک کارخانه تولید پوشاک کار می‌کرد. بعد از برچیده شدن گتوها، او و خانواده‌اش به آشویتس فرستاده شدند، در آشویتس او به وسیله دکتر منگل معاینه شد، و تشخیص داده شد که برای کار مناسب است. او و پدرش به یک اردوگاه کار اجباری نزدیک هانوفر فرستاده شدند، ولی مادر ترامیل در آشویتش باقی ماند. مدتی بعد مادر ترامیل به طرز مشکوکی از دنیا رفت، گرچه نازی‌ها گفتند او به خاطر ابتلا به تیفوس مرده است ولی خود ترامیل عقیده دارد مادرش را نازی‌ها با تزریق گازوئیل به قتل رسانده‌اند. Mengele سرانجام در آوریل سال ۱۹۴۵، او از اردوگاه کار اجباری آزاد شد. در نوامبر سال ۱۹۴۷ او به آمریکا مهاجرت کرد و به ارتش پیوست، جایی که یاد گرفت چگونه ماشین‌های تحریر را تعمیر کند. در سال ۵۳ او یک راننده تاکسی شد و یک مغازه در برونکس برای تعمیر ماشین‌های اداری خرید و نامش را «ماشین تحریر قابل حمل کومودور» گذاشت. Bronx پس از آن او شروع به تجارت و وارد کردن ماشین‌های تحریر کرد. به خاطر محدودیت‌های وارداتی، او به این فکر افتاد که در تورنتو شرکتی برای تولید ماشین‌های تحریر تأسیس کند. گرچه او علاقه داشت از یک نام نظامی مثل آدمیرال و یا ژنرال برای شرکت تازه‌تأسیسش استفاده کند ولی به خاطر ثبت شدن قبلی این اسامی همان نام کومودور را ترجیح داد.

در سال ۶۲ شرکت کومودور عمومی شد ولی ترامیل تا میانه دهه ۸۰ رئیس این شرکت باقی ماند. در طی این سال‌ها شرکت کومودور محصولات دیگری مانند ماشین حساب هم تولید می‌کرد تا سرانجام نوبت به تولید رایانه‌های شخصی و در صدر آن‌ها کومودور ۶۴ رسید که در سال ۱۹۸۲ وارد بازار شد. در سال ۸۴، ترامیل از کومودور استعفا داد و یک شرکت دیگر برای تولید رایانه‌های شخصی تولید کرد. در جولای ۸۴، او آتاری را خرید. در سال‌های پایانی دهه ۸۰ او کار روزانه را در شرکتش متوقف کرد و شرکت را به پسرش -سام- منتقل کرد. در سال ۹۶ او، آتاری را به یک شرکت تولیدکننده دیسک، فروخت. رایانه کومودور ۶۴ در آگوست سال ۱۹۸۲ وارد بازار شد، این کامپیوتر یک کامپیوتر ۸ بیتی بود که به قیمت ۵۹۵ دلار فروخته می‌شد! این کامپیوتر ۶۴ کیلوبایت رم داشت و از لحاظ عملکرد صوتی تصویری از نمونه‌های مشابه شرکت IBM، در آن زمان بهتر بود. بین سال‌های ۸۲ تا ۹۴، ۳۰ میلیون دستگاه کومودور ۶۴ فروخته شد، چنین میزان فروشی این رایانه را پرفروش‌ترین مدل کامپیوتر شخصی در طول تاریخ کرد. در زمان اوج شهرت به گفته ترامیل، شرکت او ماهانه ۴۰۰ هزار دستگاه کومودور تولید می‌کرد. در سال‌های ۸۳ تا ۸۵، کومودور به تنهایی ۴۰ درصد بازار رایانه‌های شخصی را در اختیار داشت و بیشتر از پی‌سی‌های اپل و IBM می‌فروخت. تقریبا ۱۰ هزار نرم‌افزار تجاری از انواع مختلف برای کومودور نوشته شد.

حتی امروز هم بعضی از علاقمندان و مشتاقان کامپیوتر این رایانه را در خانه دارند، حتی برنامه‌های شبیه‌ساز کومودور ۶۴ هم نوشته شده است که به کاربران اجازه می‌دهد در حین کار با کامپیوترهای مدرن، یادی هم از کومودور ۶۴ کنند. جک ترامیل هنوز یک کومودور ۶۴ در خانه دارد و با آن هر روز چند دقیقه بازی محبوبش یعنی Pac-Man را بازی می‌کند. البته کامپیوتر اصلی او در حال حاضر یک کامپیوتر Dell است. ترامیل علت محبوبیت کومودور ۶۴ را دارا بودن خصوصیاتی می‌داند که تا قبل از ان در یک کامپیوتر شخصی مجتمع نشده بودند. او ویژگی‌ها صدا، تصویر و رنگ را وارد کومودور کرده بود و یک صفحه کلید برای آن گذاشته بود. استفاده از کمودور آسان بود. روابط تجاری که ترامیل با خریداران محصولات قبلی‌اش یعنی ماشین‌های تحریر و ماشین‌های اداری داشت، باعث شده بود که او بتواند خیلی آسان از این روابط برای فروش کومودور هم استفاده کند. بنابراین او خیلی راحت از فروشگاه‌های خرده‌فروشی هم برای فروش کومودور استفاده می‌کرد و مجبور نبود فروش را تنها منحصر به فروشگاه‌های لوازم الکترونیک کند. جک ترامیل حالا بازنشسته شده است و با همسرش -هلن- که با او در سال ۴۷ ازدواج کرده است در «مونته سرنو»ی کالیفرنیا زندگی می‌کند. او سه پسرو چند نوه دارد.

یادداشت کافه کلاسیک: متاسفانه دو ماه پیش جک ترامیل درگذشت. او به گردن همه ما حق داشت و این مقاله کمترین کاری بود که ما می توانستیم برای او انجام دهیم. جک عزیز ! سپاس از تو به خاطر عرضه این دستگاه های شگفت انگیز که خاطرات شیرین کودکی و نوجوانی ما با آنها گره خورده است. ... یاد تو همیشه زنده است. :heart:

+ سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز ..... مرده آنست که نامش به نکویی نبرند +

موزه ملی محاسبات انگلیس پس از یک ربع قرن مجددا نخستین کامپیوتر جهان را روشن کرده است.

به گزارش انتخاب ؛ کامپیوتر 61 ساله معروف به "ویتچ" که در حقیقت یک ماشین حساب 2.5 تنی است،در سال 1951 به عنوان یک فناوری شگفت اگیز معرفی شد اما تنها چند دهه بعد از آن دانشمندان توانستند آنرا در یک مقیاس جیبی برای کاربری ساده تر تولید کنند،پس از آن بود که این ماشین حساب غول پیکر به موزه تحویل داده شد که در پایان پس از جدا سازی اجزا در انبار قرار گرفت.

"ویتچ" اکنون برای اولین بار مجدداً برای استفاده در موزه ملی محاسبات پارک "بلچلی" در "بوکینگهام شایر" راه اندازی شده است.

این کامپیوتر که توسط موزه به 50 بخش تقسیم و جداسازی شده بود، با همکاری تیمی از داوطلبان پس از سه سال تلاش بازسازی شده است.

تلنا:یکی از بزرگترین اتفاقات جامعه بشری در چند دهه اخیر که توانست دنیا را متحول کند تولد اینترنت بود. شبکه ای که در آن میلیون ها کامپیوتر از سراسر جهان به هم متصل شده اند.

تلنا:یکی از بزرگترین اتفاقات جامعه بشری در چند دهه اخیر که توانست دنیا را متحول کند تولد اینترنت بود. شبکه ای که در آن میلیون ها کامپیوتر از سراسر جهان به هم متصل شده اند.
به گزارش خبرنگار تلنا،در دنیای امروزی کمتر کسی را می توان پیدا کرد که با اینترنت و قابلیت های آن آشنا نباشد.
در اواخر دهه شصت و در جریان جنگ سرد ، دولت ایالات متحده تصمیم گرفت که راهی را ابداع کند که از طریق آن در هنگام حملات اتمی ، خطوط ارتباطی باز باشند. در گذشته برای انجام این کار یک مرکز کنترل وجود داشت که وظیفه انتقال پیام ها را بر عهده داشت . اگر یکی از این مراکز مورد بمباران قرار می گرفت تمامی شبکه ها از کار می افتاد. در نتیجه اداره تحقیقات روی پروژه های پیشرفته (ARPA) تصمیم به ایجاد یک شبکه کامپیوتری بدون مرکز کنترل گرفت و در اوایل دهه نود شبکه ARPA تبدیل به اینترنت شد. اینجا تصاویری جایی است که اینترنت در آن متولد شد.

من تنها دستگاهی که در بچگی داشتم همون Atari 2600 بود که 128 تا بازی در حافظه داشت. کم کم با میکرو آشنا شدم که بازی های قشنگ تری داشت. یکی از همسایه هامون میکرو داشت و وقتایی که باباشون خونه نبود (باباشون بد اخلاق بود) می رفتم خونشون و با بچه ها میکرو بازی می کردیم. بعد هم یه آتاری دستی خریدم

ولی قبل تر از این ها و اولین باری که من با یه کامپیوتر که نمیدونم چه مدلی بود بازی کردم مربوط میشه به حدود سال 71 یا 72 که تقریبا دوم سوم دبستان بودم. یکی از همکاران پدرم که مهندس کامپیوتر بود در همسایگی طبقه پایین ما می نشست و چون مجرد بود شب ها بعضی وقت ها با پدرم می نشستن و صحبت می کردن. من هم می رفتم سر کامپیوترش و PRINCE بازی می کردم.

هر شب بندال بابام میشدم که بره خونه همسایمون تا من بازی کنم

یادمه که یه شب که بابامو زورکی وادار کردم بریم خونشون بهم گفت که کامپیوترش ویروسی شده و داره ویروس کشی میکنه. چه ضد حالی بود

همون شب قسمت آخر یه سریالی بود که اسمشو یادم نمیاد. چون خیلی بهش علاقه نداشتم

بالاجبار مجبور شدم بشینم و فیلم را ببینم. یه تکه از دیالوگ که یادمه را می گم

"قراره که تو گرگ و میش اعدامت بشی. بیا و جای اون محموله را بهمون بگو تا دست شخص دیگری نیفته"

یه سریال ایرانی بود که دنبال متلاش کردن یه باند قاچاق مواد مخدر یا دراگ بودن. رئیس باند را گرفته بودن و قرار بود که اعدامش کنن ولی محموله را نتونسته بودن گیر بیارن. در آخر هم رئیس که هیکل درشت و مو های جو کندمی مجعدی داشت جای محموله را می گه و فردا اعدام میشه.

دوستان ! خيلي كنسول بازي هم بود كه به ايران راه نيافت يكي از بهتريناش تربر گرافيك شركت ان اي سي بود. البته من آرشيو كاملي از كنسولهاي بازي دارم در اولين فرصت براتون به نمايش مي ذارم. خاطرات شيريني بود. حيف از دست رفت.

خوب دوستان همونطور كه گفته بودم من براتون در باره كنسولهاي بازي توضيح ميدم نسل به نسل جلو ميريم سوالي بود يا اطلاعات بيشتر مطرح كنيد

نسلهای اولیه-دومیه

Magnavox Odyssey-1972

سازنده:Magnavox

Coleco Telstar-1976

سازنده: Coleco

Fairchild Channel F-1976

سازندهManufacturer

The Channel F System II

TV Boy

Atari 2600-1977

سازنده: Atari

Bally Astrocade-1977

سازنده: Midway

Magnavox Odyssey2-1987

سازنده:Magnavox/Philips

Microvision-1979

سازنده: Milton Bradley Company

ColecoVision-1982

سازنده:Coleco

Atari 5200-1982

سازنده: Atari

Arcadia 2001-1982

سازنده: Emerson Radio Corp

Vectrex-1982

سازنده: Smith Engineering

Commodore MAX Machine-1982

سازنده: Commodore

الان اثری ازش نمونده / یادمه انقدر به لبه فیلم آب میزدم که بالاخره دستگاه سوخت!

دو تا بازی که بصورت کارتریج بود و زیاد بازی میکردم

امروز بعد از سالها بازی کاراته (KUNG FU) دوباره به آخر رسوندم (یه دور تمومش کردم اما ادامه داره)

احتمالا همه این بازی یادشونه / تقریبا هر جا میکرو بود این بازی هم به چشم میخورد

هنوز کنسول با یه سری از بازیها دارم که سالم هستن( تقریبا از 18 سال قبل)

این سه بازی رد کردن مراحلش واقعا مشکل بود اما بارها بازی کردم تا بالاخره به آخر رسوندم

XPERTS دارای گرافیک عالی بود اما گیم پلیش تعریفی نداشت و از انحصاری های سگا بود!

BATMAN FOREVER موزیک زیبا و فضای تاریکی داشت و شخصیت های بازی همگی از نسخه فیلم الهام گرفتن (کیلمر/کیدمن/تامی لی جونز/ و____) نسخه سوپر نینتندو گرافیک بالاتری داشت

شخصیت BLAZE از سری شورش در شهر که علاقه خاصی بهش داشتم

در عین زیبایی گیم پلی روان و فن های خیره کننده ای داره!

از لحاظ تکنیک با بیشترین ستاره حرف اول میزد (نسخه 3)

غیر از شورش انحصاریهای زیادی از سگا منتشر شد که واقعا عالی بودن و کنسولهای هم دورش هم نتونستن همچین بازیهایی ارائه بدن!

بازی فکری خیلی زیبایی که باعث شد شب امتحان بشینم پاش و از اون درس بیافتم!

هردو مورد فوق را من و خیلی ها دیگر تجربه کرده ایم ( به قول چناب کلاسیک : کمتر بچه دهه 60 ای وجود دارد که حداقل یکبار دستش به دسته بازی آتاری نخورده باشد )

اما یه مورد خیلی ( نمیدونم بگم خنده دار یا غم انگیز ) اینکه من و یکی از داداش هام میرفتیم خونهء عمهء گرامی تا اونجا با ( کومودور ) پسرعمه ها بازی کنیم و نمیدانم چرا همیشه 5دقیقه بعداز وردمان به خانهء همان عمهء بزرگوار ، برق میرفت.

وقول بی جا و هرگزعملی نشدهء عمه ( شانس و ببین تورو خدا ، اشکالی نداره انشااله دفعهء بعد)

و در همین آمدن و رفتن ها پایمان به کلوپ باز شد.

از دیگر اتفاقات تکان دهنده دوران کودکی بسیار از ما، آشنایی با کامپیوترهای اینتل 386 بوده است. و سیستم عامل DOS و ...

انکار نکنید که در نگاه اول، همه فکر میکردیم فلاپی دیسک های 5.5 اینچی از 3.5 اینچی بیشتر حافظه دارند.

نصب سیستم عامل داس بر روی این کامپیوترها، به کمک فلاپی دیسک راه انداز (bootable) شابد اولین تجربه مهندس شدن خیلی از ماها باشد!

و استفاده از نرم افزار NC که کلاس ویژه ای داشت

همه اینها برای این بود که به نصب این برنامه ها برسیم:

اول از همه بازی Prince of Persia (که یادم است به چه مکافاتی کشف کردم کد تقلب این بازی چه بود! prince megahits )

این هم از مخترع ماوس که متاسفانه امروز فوت کردن..

«داگ انگلبارت» مخترع ماوس رایانه در سن 88 سالگی درگذشت.

«انگلبارت» علاوه بر اختراع ماوس رایانه، توسعه دهنده برنامه واژه پرداز (word processing) و اینترنت نیز محسوب می شود.

یکی از مهمترین دستاوردهای علمی این محقق، طراحی و توسعه ماوس رایانه در دهه 1960 میلادی و معرفی این محصول در سال 1970 بود که شامل دو چرخ فلزی پوشش داده شده با یک پوسته چوبی بود.

این وسیله نخستین بار در سال 1984 میلادی همراه با رایانه جدید مکینتاش اپل بصورت تجاری عرضه شد.

اختراع ماوس در زمان خود دستاورد زودهنگامی محسوب می شد و «انگلبارت» سود چندانی برای این اختراع کسب نکرد و نتوانست حق امتیاز فروش بیش از یک میلیارد ماوس تا اواخر دهه 1980 میلادی را بدست آورد.

تحقیقات «انگلبارت» در آزمایشگاه شخصی (Augmentation Research Center) و همکاری با محققان موسسه تحقیقات استنفورد (SRI) همچنین به توسعه شبکه ARPANet کمک کرد.

شبکه ARPANet بعنوان شبکه تحقیقاتی دولتی به توسعه اینترنت منجر شد.

بر اساس اعلام موزه تاریخ رایانه در کالیفرنیا، «داگ انگلبارت» روز چهارشنبه سوم جولای (12 تیر) در سن 88 سالگی درگذشته است.

اما این بازی زیبا و خاطره انگیز را چه کسی تولید کرده است؟

خانم کارول شاو (Carol Shaw) کسی بود که با کدنویسی بازی آتاری هواپیما (River Raid) ، خاطرات دوران کودکی خیلی ها را در دنیا رقم زد.

جالب است بدانید که در سال ۱۹۸۴ دپارتمان مطبوعات مضر برای نوجوانان در آلمان اعلام کرد این بازی به دلیل اینکه یک روحیه شبه نظامی در کودکان ایجاد می کند، آنها را به تخریب تشویق میکند، تفکرات غیرمعمول را برمی انگیزد و روحیه تهاجمی و نهایتا مشکلات جسمی نظیر سردرد ایجاد میکند، برای اطفال مناسب نیست.

این ممنوعیت تا سال ۲۰۰۲ در آلمان ادامه داشت!شاید حرفه ای تر ها به خاطر دارند که بعد از پیشرفت زیاد در بازی، بسیاری از صحنه های بازی دوباره تکرار می شدند.او برای طراحی این بازی، باتوجه به محدودیتهای سخت افزاری آن زمان، از یک سری الگوریتمها و سیکلها در بازی استفاده کرد تا میزان حافظه و پردازش مورد نیاز را به حداقل برساند.

اگر چه بوشنل بازی های ویدئویی را اختراع نکرد، اما توانست تقاضای عمومی را برای این بازی ها به وجود آورد. او در سال 1971 توانست کمپانی افسانه ای آتاری را پایه گذاری کند. این کمپانی در سال 1976 به شرکت ارتباطات وارنر فروخته شد.

هرچند بوشنل، فقط 7 سال بر آتاری حکم رانی کرد، اما در همین مدت این شرکت توانست به شدت رشد کند و تبدیل به بزرگ ترین کمپانی بازی های ویدئویی در جهان گردد.قبل از اینکه آقای بوشنل آتاری را ترک کند، این شرکت فروشی برابر 800 میلیون دلار داشت.

تحت نظارت او، آتاری توانست بازار خوبی برای کنسول های بازی خانگی درست کند. این شرکت همچنین یک سری موفق، از کنسول های خانگی Pong را هم معرفی نمود. آتاری 2600 هم از سایر محصولات معروف، در دوران بوشنل بود. اولین کامپیوتر خانگی آتاری هم در این دوران توسعه داده شد. جالب است بدانید که بوشنل در سال 1974، استیو جابز را برای کار در آتاری استخدام کرد.

نسخه بعدی آتاری که در سال 1979 ارائه شد (آتاری 400)

نسل سوم آتاری که از سال 1980 تا 1982 ارائه گردید و عمده خاطرات ما با این دستگاه زیبا و قهار است!

آتاری 1040 ST که از 1984 تا 1996 ارائه شد(البته بسیاری از ما آن را ندیده ایم)

من این بخش راخیلی دوست دارم چون از طرفداران بازیهای کامپیوتری از طفولیت تا ... هستم .اولین بازی نرم افزاری بنده با تی وی گیم بود که بسیار خاطره انگیزبود ...مهمان بودیم با کلی جوان مشتاق بازی ندیده!من چون خیلی کوچک بودم بازیم نمیدادند تابالاخره مجبور شدم از سلاح کاری گریه برعلیه شان استفاده کنم واینگونه اولین بازی کامپیوتریم شکل گرفت... البته بعنوان یک جمله معترضه عرض کنم باتوجه به باستانی بودن این اثر تاریخی(تی وی گیم)مپنداریدبنده همسن آن آقایی که خیلی مشهوره هستم. {#smilies.biggrin}

یادش بخیر کمودور 64 افسانه ای و برنامه نویسی بیسیک با آن

کار کردن با این اینترفیس آبی و کامپایلر بسیار گیر آن واقعا دنیایی داشت

یکی از زیباترین بازی های ماجرایی قدیمی , آخرین نینجا The Last Ninja بود که در ابتدا برای کمودور 64 ارائه شده بود. سازندگان این بازی علی رغم محدودیت شدید امکانات سخت افزاری آن زمان مانند حافظه 64 کیلوبایتی و رنگ 16 تایی این دستگاه , چنان هنرمندانه صحنه های این بازی را طراحی کرده بودند که ما تصاویر را بر روی صفحه تلویزیون نزدیک به واقعی حس می کردیم. این بازی به مانند یک فیلم سینمایی , دارای فیلمنامه و داستان روایی جذاب بود به طوری که حتی برای آن در تنها مجله اختصاصی کامپیوترهای خانگی آن زمان , راهنمای کامل چندین صفحه ای به چاپ رسید و به راستی هم که بدون آن راهنما , به پایان بردن بازی بسیار سخت بود. موزیک این بازی در نوع آن و در آن زمان کم نظیر بود...

درلینک زیر در سایت آپارات می توانید بخشی هایی از این بازی زیبا را به صورت ویدیو مشاهده کنید:

وای! وای! من عاشق این بازی بودم. :ttt1

سال 72 یا 73 این رو بازی میکردم. موسیقی زیبایی هم داشت. یادمه از چند نوع سلاح مختلف میتونستیم استفاده کنیم مثل نانچیکو و شمشیر و چوب . آخرش هم نتونستم تمومش کنم و این شده یکی از حسرتهای مهم زندگی من!!

ممنون سروان رنو برای یادآوری این بازی؛ چون اسمش رو فراموش کرده بودم. ولی همیشه تو ذهنم باقی موند. این بازی همراه بازیهای "ماموریت غیر ممکن" و ACE II و استر.یپ پو-کر! از بازیهای مورد علاقه من در دوران کمودور 64 بود.

پ. ن: فکر کنم بد نباشه یه پست هم در مورد بازیهای مورد علاقمون در PS1 بنویسیم. بازیهایی مثل رزیدنت اویل ها ، پارازیت ایو ها ، متال گیر ، هاروست مون ، ایس کومبات ها ، داینوکریسیس ها و ... . ها چطوره؟

سایتی که بسیاری از بازیهای گمشده کودکی تونو در آن خواهید یافت.

به شرط نصب dosbox روی سیستم خود، گذشته را روبروی چشم خودتون خواهید دید.(البته اکثر بازیها مربوط به PC است) و دانلودشون مجانیه.

مطمئنا یکی از معماهای لاینحل قرن بیستم که مردم عادی و دانشمندان از حل آن عاجز بودند , تمام کردن بازی هواپیمایی آتاری بود. چه بسا کودکان و بزرگسالانی که در حسرت تمام کردن این بازی ماندند و این حسرت تا آخر عمر با آنها بود .... مژده که دو نفر فوق نابغه توانستند بالاخره به آخر این بازی برسند و همه را انگشت به دهان کنند. در کلیپ زیر پایان بازی هواپیمایی را ببینید تا حسرت به دل از این دنیا نروید:

یکی از دستاوردهای مهم ما ایرانی ها , نامگذاری بازی های آتاری و بعد از آن کمودور , میکرو , سگا و ... بود که کاری کاملا بومی و ذوقی بود و در بیشتر مواقع هیچ شباهتی با ترجمه نام اصلی بازی نداشت. مثلا همان بازی بالایی که همه به نام هواپیمایی می شناختند در اصل با نام River raid عرضه شده بود که ترجمه آن به فارسی چیزی شبیه تاخت و تاز در رودخانه و یا یورش در رودخانه می شود. و یا بازی زیر که با نام pitfall ساخته شده بود به معنی دام یا تله اما در ایران ما به آن تارزان می گفتیم و صد البته که تارزان نام بهتری بود :cheshmak:

... .

PITFALL همینطور که از اسمش پیداست بازی تقریبا مشکلی بود و نسخه های SEGA/ 32X / SNES به آخر رسوندم اما هیچ وقت نتونستم تمام رازهای بازی ( 7 حرف (نام بازی) که در مکانهای خاصی قرار گرفته و از دید گیمور پنهانه) رو پیدا کنم و همیشه یک حرف باقی موند! تو سایت یوتی هم که فیلم پایانی نسخه های مختلف نگاه کردم پایان اونهام ناقص بود! نمیدونم کسی تا به حال این بازی کامل کرده یا نه؟!

مورد جالب؟ نسخه ATARI که سروان عزیز تصویرش قرار دادن به عنوان مرحله مخفی در سه نسخه ای که نام بردم وجود داره و میشه تجربش کرد!

هر سه نسخه کلاسیک (تا الان بهترین نسخه از این بازی بودن) داستان یکسانی دارن (نسخه 32x گرافیک بالاتری داره)

برای کنسول SEGA GENESISبازی های خاطره انگیز زیادی منتشر شد

سال 1996 آخرین بازیها برای این کنسول ساخته شد که اتفاقا از بهترینها بودن

در همین سال منتشر شد که اولین بازی سه بعدی پیشرفته برای کنسول SEGA هم بود

خاطرات زیادی از این بازی دارم و تنها نسخه ای از سونیک که هنوزم تجربش برام جذابه

نسخه ای با گرافیک بالاتری هم داره که برای کنسول SEGA SATURN منتشر شد (1997) و اون هم عالی بود البته از لحاظ داستانی تفاوتی با نسخه SEGA نداره

((از استیو جابز؛ كارآفرین بزرگ صنعت كامپیوتر))»--

حتما "استیو پائول جابز"، (Steven Paul Jobs) بنیانگذار و رئیس کنونی شرکت رایانه‌ای اَپِل و یکی از چهره‌های پیشرو در صنعت رایانه را می شناسید. او که بیشتر فناوری نوین گوشی موبایل آی‌فون و تکنولوژی منحصر بفرد آی‌پاد او اخیرا بر سر زبانهاست، امسال توانست عنوان موفق ترین مدیر در عرصه فناوری را به خود اختصاص دهد. ضمن اینکه نام جابز در کتاب رکوردهای گینس به عنوان مدیری که کمترین عایدی سالانه را دارد ثبت شده است.

اما اگر از تمام افتخارات این مرد که بگذریم ساده لباس پوشیدن و اهل ژست و پایبند مد نبودن اوست. این مسئله در نحوه لباس پوشیدن او از سال ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۰ کاملا مشخص است. همانطور که در تصویر می بینید استیو معمولا یک پیراهن یقه اسکی مشکی آستین بلند St.Croix ٬ شلوار جین آبی Levi’s 501 و کفش کتانی Balance 991 می پوشد که در طی 12 سال رعایت کرده تا این تیپ را تغییر ندهد بطوریکه در بیوگرافی و داستان زندگی استیو جابز آمده است که "مرد ۵۲ ساله‌ای که هنوز علاقه دارد جین به پا کند، بلوز یقه‌ اسکی مشکی بر تن کند و با کفش ورزشی در جلسات و کنفرانس‌های مهم ظاهر شود." خب لابد با این تیپ بد جوری اخت شده یا اینکه این مسئله هم یکی دیگر از رکوردهای اوست که بعدها به اسرارش پی خواهید برد !

:: زندگی پر فراز و نشیب استیو جابز

جابز را همه با آن شوهای تجاری خارق‌العاده‌اش در مک‌ورلد می‌شناسیم و به یاد می‌آوریم، در حالی که با انرژی زیاد و مشتاقانه خصوصیات محصولات جدیدش را تبلیغ می‌کند و به رخ می‌کشد، محصولاتی که حتی اگر از دید خبرگان، بهترین کالا در رده خود نیستند، از نظر زیبایی‌شناسی، بهترین هستند.

پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :

ویلیس ویر، مهندسی که ظهور رایانه‌های شخصی را پیش‌بینی کرده بود، در خانه خود در کالیفرنیا در سن 93 سالگی درگذشت.

ویر که برای بیش از 50 سال به عنوان مهندس در شرکت Rand کار می‌کرد، پیش از مرگش در روز 22 نوامبر(اول آذر) با بیماری دست و پنجه نرم می‌کرد.

ویر در اوایل دهه 1960 پیش‌بینی کرده بود که رایانه‌های شخصی در کنار شبکه‌های اجتماعی مانند توئیتر در میان مردم رایج خواهند شد.

وی در مقاله‌ای که 47 سال پیش به شرکت Rand ارائه کرده بود، نوشت: رایانه‌ها در همه‌جا و به شیوه‌های مختلف تقریبا به طور دقیقه به دقیقه انسانها را تحت تاثیر قرار خواهد داد. هر انسان از طریق یک رایانه به برقراری ارتباط در هر زمینه خواهد پرداخت. این فناوری زندگی وی را تغییر داده، کارش را اصلاح کرده و وی را مجبور به پذیرش یک زندگی با تغییرات مداوم خواهد کرد.

مایکل ریچ، مدیر اجرایی شرکت Rand در بیانیه‌ای اظهار کرد: ویلیس شرکت Rand را زمانی به عرصه رایانه راهنمایی کرد که آنها تنها در قلمرو علمی تخیلی وجود داشتند. او در تفکر در مورد تاثیرات عمیقی که رایانه‌ها می‌توانستند بر حریم خصوصی اطلاعات داشته باشند، جلوتر از زمانه خود بود.

انتهای پیام

"قدیمی ترین" لپ تاپ هایی که تاکنون ندیده اید (عکس)

اگر می خواهید سیر تکاملی رایانه های قابل حمل یا همان لپ تاپ ها مشاهده کنید،با اورژانس IT همراه شوید.

به گزارش اورژانس IT باشگاه خبرنگاران،در این گزارش می توانید سیر تکاملی تصویری رایانه های قابل حمل یا همان لپ تاپ ها را مشاهده کنید.

اولین رایانه قابل حمل Xerox NoteTaker دنیا است.این محصول در سال 1978 ساخته شد اما به تولید انبوه نرسید.از قابلیت های سخت افزاری این محصول می توان به یک نمایشگر مونوکروم،پردازنده پنج مگاهرتزی اینتل و رم 128 کیلو بایتی اشاره کرد.رایانه قابل حمل Xerox NoteTaker دارای موشواره و درگاه فلاپی خوان بوده است.

اما اولین رایانه قابل حمل دنیا که غیر از نمونه اولیه چند دستگاه از آن تولید شده است Osborne1 می باشد.این رایانه قابل حمل در سال 1981 ساخته شده و بیش از بیست کیلوگرم وزن دارد.نمایشگر مونوکروم این رایانه قابل حمل پنج اینچی است.

یکی دیگر از رایانه های قابل حمل قدیمی دنیا Compaq Portable می باشد.این رایانه قابل حمل در سال 1983 توسط دو شرکت کامپک و آی بی ام ساخته شده است.دو درگاه فلاپی خوان به همراه نمایشگر 9 اینچی و رم 64 کیلوبایتی که تا 640 کیلوبایت قابل ارتقا بوده روی این لپ تاپ 3560 دلاری نصب شده است.

رایانه قابل حمل بعدی که حالا در موزه روزگار می گذراند Bondwell-2 نام دارد.این محصول در سال 1985 تولید شده است.از ویژگی های آن می توان به پردازشگر 4 مگاهرتزی و رم 64 کیلوبایتی به همراه رام 4 کیلوبایتی اشاره کرد.Bondwell-2 مجهز به نمایشگر LCD با رزولوشن 640 در 200 بوده است.

BARE KNUCKLE / STREET OF RAGE

مطرح ترين عنوان انحصاري کنسول SEGA

موسيقي فوق العاده زيبا و هيجان انگيز بازي توسط هنرمند ژاپني yuzo koshiro انجام شد

این سه گانه، در دو نسخه آمریکایی و ژاپنی منتشر شد که در ايران نسخه ژاپني رواج پيدا کرد، احتمالا به این دلیل که تبادلات کالا با کشورهاي آسيايي براحتي امکان پذير بود

نسخه آمریکایی و ژاپنی تفاوتهایی زیادی دارند

در عنوان دوم غير از زبان، تنها يک تفاوت جزئي در کاراکتر BLAZE وجود داشت و فکر نميکنم کسي قبلا به اين مورد پي برده باشه مگر سازندگان بازی یا افرادي که هر دو نسخه رو با شخصیت BLAZE تجربه کرده باشن (برای رعایت ادب، تصویر مربوط به نسخه ژاپنی رو کمی سانسور کردم)

اين شخصیت،یکی از دلایلی بود که در اون دوره به کنسول SEGA علاقمند شدم
چهره جذاب و دوست داشتني به همراه گيم پلي روان عامل مهمی شد براي اين دلبستگي

اما قسمت سوم و در حقيقت پاياني و بی نقص ترینِ این عنوان، در نسخه آمريکايي و ژاپني از تفاوتهاي آشکار و پنهاني برخوردارِ که چند نمونه از اونها در تصاوير زير قابل مشاهدست

تصاویر نسخه ژاپنی (برهنگی در لباس برخی شخصیتها)

تصاویر نسخه آمریکایی

تصاویر مربوط به نسخه ژاپنی که البته از تفاوتهای مهم بشمار میرود

این صحنه نمایشیِ (Demo) بسیاز زیبا که قبل از شروع بازی پخش میشود، در نسخه آمریکایی بطور کامل حذف شده !

شخصیتی با نام Ash که تنها برای نسخه ژاپنی طراحی شد (یکی از غولهای مراحل) با قابلیت انتخاب و بازی کردن !

جذابترین بخشِ نسخه سوم مبارزه با غول آخر بازیِ (Boss) که بصورت کاملا سه بعدی طراحی شد

گیمور باید در مدت زمان 3 دقیقه این غول رو شکست بده تا شاهدِ پایانی شکوهمند باشه !

در صورتیکه غول آخر تا قبل از پایانِ زمان تعین شده شکست نخوره شهر نابود میشه !

تصاویر مربوط به حرکات و تکنیک های زیبای شخصیت BLAZE که بارها از انجام اونها لذت بردم

سه تا از غولها رو (BOSS) همیشه با یک حرکت خاص شکست میدادم که واقعا لذت بخش بود و هست

دانلود سه گانه + مبدل اجرای بازی

با گذشتِ تقریبا بیست و اندی سال هنوزم تجربش لذت بخشه !

نسخه دوم و سوم از آخرین ویرایشهای انجام شدست، توصیه میکنم دانلود شه

در عنوان دوم مشکل کندی در حرکت شخصیتها برطرف شده

در عنوان سوم هم ویژگی دویدن بهبود پیدا کرده و گیمور این مکان رو داره تا با شخصیت مورد نظر خودش به هر سمتی در حال دویدن باشه، در نسخه اصلی امکان دویدن تنها در یک مسیر مستقیم وجود داشت !

این هم یک پوستر زیبا، طراحی شده توسط هواداران این عنوان

سایز اصلی

مرجع / http://cafeclassic4.ir/index.php

LETHAL ENFORCERS II GUN FIGHTERS

دهه 70 فيلم سينمايي از تلويزيون پخش شد که نقش اصلي، در حال انجام همين بازي بود

هميشه بازنده میشد اما درست در پايان فيلم بازی رو به آخر رسوند

سرقت بانک 2 ميگفتن، قسمت اول وسترن نبود

نسخه SEGA در اون دوران خيلي مشهور و محبوب شد
بعدها با انتشار مبدل کنسولهای مختلف در سايتها، نسخه ARKADE قابل بازي با PC شد، اين نسخه در سال 1994 منتشر شده بود اما در ايران رواج نداشت
از لحاظ گرافيک و گيم پلي در درجه بسيار بالاتري از نسخه SEGA قرار داره که تصاوير زير گوياست

این بازی نسخه PS1 هم داره که به به پای نسخه ARCADE نمیرسه،از لحاظ گیم پلی و اینکه این بازی به جای گیم پد موس میطلبه

نسخه SEGA

ARCADE

قبلا بارها دنبال اين نسخه بودم و همگي غير قابل اجرا بودن، نهايتا فایل سالم اين بازي رو از سايت Romnation Net گرفتم

خودم بارها تجربش کردم و تنها بازی تو این سبک هست که خوشم اومد ! (علاقه چندانی به بازیهای اول شخصِ جنگی وتیراندازی ندارم، بیشتر سوم شخصِ داستانی، معمایی، جنایی، وسترن و اکشن میپسندم)

درون شکم یک کامپیوتر 30 سال پیش را ببینید

آنچه در زیر ملاحظه می کنید باز کردن مدل اصلی تولید 1984 است که مانند فروریختن دیوار برلین توصیف شده و بچه های ifixit به کمک cultofmac و Vintage mac museum این عملیات را انجام دادند:

مک128 با قیمت 2495 دلار به فروش می رفت که با احتساب قیمت کنونی باید 5594 دلار در نظر گرفت.(بسیار گران و هر کسی برای خانه خود چنین دستگاهی نمی خرید چرا که واقعا عایدی بعد از خرید این دستگاه چه بود؟)
اجازه بدهید نگاهی به مشخصات فنی دستگاه بیندازیم:
پردازنده 8 مگاهرتزی موتورولا از مدل 68000 / 128 کیلوبایت DRAM / نمایشگر 9 اینچی سیاه و سفید که 72 dpi بوده و 512 در 342 تعریف شده بود/ حافظه دستگاه 400 کیلوبایت همراه با فلاپی دیسک 3.5 اینچ نصب شده روی دستگاه / موس تک کلیکه و کیبورد سنگین و ثقیل/ وزن کل دتسگاه 7.2 کیلوگرم/اسپیکر مونو/؛ همه اینها به ارزش 2495 دلار آن روز و 5594 دلار امروز!

قبل از باز کردن دستگاه بهتر است از لحاظ ظاهری سه دهه تغییر را در دو تصویر زیر ببینیم.
یکی مک 128 است و دیگری آی مک 2013 / یکی 512 در 342 است با نمایشگر 9 اینچی و دیگری 1920 در 1080 (لازم به یادآوری که آیفون اولیه نیز 480 در 320 بود با 163 ppi)
در مک128 سریال پورتهای قدیمی را می بینیم و در آی مک تاندربولت با قابلیت انتقال 20 گیگابیت.
نکته جالب هنگام مقایسه اینکه پلاگ برق شبیه هم بوده و بعد از 30 سال تغییری نکرده !!

سی سال تحول در تاریخ ماوس را می توانید اینجا ببینید. ظریف شدن، کارآترشدن، بی سیم شدن و سبک شدن بدون احساس درد در دستان هنگام کار طولانی مدت، جسچر، عوامل تحول است.
و اکنون ما کلیدهای جهت دار در ماوس اپل داریم. مدل قدیمی موسوم به Apple Mouse II M0100 بوده و موس جدید شبیه تخم مرغ فضایی یا مجیک ماوس.

بررسی مدل M0001 و برچسب ویژه تعمیرات که اپل از همان روز ها نمی خواست کسی محصولاتش را خودسرانه تعمیر کند.

خوب مراحل باز کردن را با هم به صورت تصویری می بینیم. یک پیچ کنار باطری ساعت کامپیوتر و یک پیچ در قسمت جای دست برای بلند کردن کامپیوتر که قاب دستگاه از جلو در می آید؛ با باز کردن این پیچها تاریخ سی ساله را مشاهده می کنیم.

به قاب جلو مانیتور CRT و فلاپی و لاجیک بورد که به آن امروزه می گوئیم مادربورد بیرون می آیند. در واقع آنچه می ماند قاب پشت است که از بدنه اصلی جدا می شود.(تصاویر به وضوح دیده می شود)

جدا کردن مانیتور سی آر تی از power supply مانند خنثی کردن بمب هیجان انگیز است. انواع و اقسام پیچ های تخت و .. را داخل دستگاه می یابید.

بالاخره پاور از سی آر تی جدا می شود. پاور 60 وات به نظر برای مک 128 کمی بزرگ است. البته پاور 186 واتی آی مک در ابعاد کوچکتر در دستگاه جدید 2013 ستودنی است.

دیدن مانیتور سی آر تی سنگین و با کیفیت پایین آنهم برای اپل که اکنون بهترین نمایشگرها را دارد قابل باور نیست!

طراحی صنعتی اپل حتی 30 سال پیش مثال زدنی است که با یک حرکت کشویی لاجیک بورد دستگاه بیرون می آید.
سینی کشویی که لاجیک بورد روی آن سوار می شود از نکات جالب دستگاه سی سال پیش است. هیچ سیستم خنک کننده ای برایش تعبیه نشده است. اصلا مگر چقدر پردازش انجام می داده تا گرم شود؟ پردازنده 68000 موتورولا اتاق کوچکی برای تنفس داشته است. پردازنده ای که به آن 68K می گفتند را می توانید در سگا، کومودور آمیگا، آتاری و ماشین حساب TI-89 نیز بیابید.

هیجان انگیز ترین قسمت ماجرا معرفی لاجیک بورد که آی بی ام بیس ها به آن می گویند مادربورد!

نارنجی: نیمه هادی ریز ویدئویی موسوم به 74LS393 Video Counter

زرد: 16 تراشه RAM در مجموع 128 کیلوبایت رم میکرون / Micron 4264 64 kb RAM (64 kb x 16 chips = 1024 kb, or 128 KB)

رم قابل تعئیض نبووده و 9 ماه بعد از این دستگاه نمونه 512 کیلوبایتی هم ساخته شد.

در بخش فلاپی تعجب نکنید! فلاپی درایو 3.5 اینچی سونی را مشاهده می کنید.
معمولا در ان زمان فلاپی درایو 5.25 اینچی روی دستگاههایی مانند لیزا نصب بود اما این مدل یعنی مک 128 در واقع فشن بود و فلاپی درایو 3.5 اینچی هم فشن بود. اپل از همان زمان دنبال اجناس فشن روی دستگاههای خود بود. بیشتر هزینه می کرد تا مشتری احساس برتری کند.

کلیک کردن روی کیبورد مانند شلیک کردن می ماند.هر کلید مکانیکی به بورد اصلی لحیم شده است. 12 گام برای باز کردن کلیدهای پلاستیکی وجود دارد که بسیار هم سخت است. کابل صفحه کلید از اتصالات گوشی تلفن موسوم به RJ9 استفاده شده اما سیم کشی آن متفاوت بود. البته کابل تلفن موجود روی آن کار نمی کند.

ماوس های توپی را حتما یادتان هست؟ باز کردن ماوس هم که کار سختی نبود. فقط ما را به یاد تمیز کردن ماوس پر از مو و ... انداخت!

در پایان بچه های آی فیکس ایت نمره 7 از 10 را برای مک 128 در بخش قابلیت تعمیر دادند. وقتی داخل دستگاه می شوید باز کردن و تعویض قطعاتی مانن فلاپی درایو، مانیتور، پاور و لاجیک بورد آسان است. تعویض باطری ساعت کامپیوتر در بیرون دستگاه توسط کاربر قابل انجام است. رم دستگاه لحیم شده و قابل ارتقا نیست. باز کردن کیس آسان نیست. ولتاژ بالا روی لاجیک بورد و پاور دستگاه ممکن است به سلامت جسمانی تعمیر کننده آسیب برساند.

ظهور این عکس پس از اولین ریست شدن سیستم در پی نصب سیستم عامل ویندوز ایکس پی یعنی همه چیز تحت کنترلِ و سیستم عامل ویندوز با موفقیت نصب شده است.

در اکتبر 2001 مایکرو سافت با رمزنگاری از اسم ویسلر نام اکس پی را روی پلتفرومی که دارای قابلیتهای بالاتری نسبت به ویندوز 2000 و سایر نسخه های قبلی مانند ویندوز ان تی داشت را به کاربران خود ارائه میدهد. علت انتخاب نام XP هم بدلیل آن بود که اغلب کارمندان مایکروسافت در آن ایام مشغول گذراندن تعطیلات و اسکی در تفریگاه ویسلر کانادا بودند.

بسیاری از کاربران فکر میکردند این عکس که بصورت پیشفرض در بکراند دسکتاپ ویندوز قرار میگرفت ساختگی است. اما این عکس یک عکس کاملا طبیعی است که توسط یک عکاس خوش شانس بنام چارلز اُربر که عکاس آمریکایی موسسه نشنال جیوگرافیک می باشد در 24 جون سال 1994 گرفته شده است.

چارلز این عکس را از تاکستانهای حاشیه جاده فرمانت در دره سوناما در شمال کالیفرنیا گرفته است .

یکی از پستهای بتمن عزیز رو میخوندم و میدیدم قشنگ بود در مورد بازی Streets of rage

الان که مدت زیادی از اون بازی میگذره یک بازی جدید ، البته الان دیگه زیاد جدید نیست چون برای 2011 هست اومده و به نوعی ادامه سری بازیهای Streets of rage هست که قابل بازی و اجرا بر روی ویندوز هست.

این بازی ادامه برای شورش در شهر 1 و 2 و 3 شرگت سگا SEGA در 1991 و 1993 و 1994 که در ایران هم بسیار پرطرفدار بود.

نسخه 4 در سال 2007 به صورت آزمایشی بود و نسخه 5 نسخه فینال است و دیگر نسخه جدیدی ساخته نخواهد شد.

و پایان این بازی بعد از 20 سال از نسخه 1 است.

این بازی با تمامی نسخه های ویندوز از 95 و 98 گرفته تا Vista و Se7en و همچنین لینوکس و کنسولهای Wii و WIZ قابل اجرا است.

نکته ای که باید اضافه کنم اینه که در این بازی شخصیتهای جدیدی اضافه شده و برای اینکه بتوانید با همه شخصیتها بازی کنید باید چند بار بازی رو تموم کنید.

یک پزشک: دهه‌ها پیش از آنکه آلن تورینگ کار در زمینه علوم کامپیوتر را شروع کند و در این زمینه یکی از پیشگام‌ها شود و نیز مدت‌ها قبل از اینکه انسان‌ها تصوری از اینترنت داشته باشند، یک مرد ایده‌آلیست و آینده‌بین بلژیکی به نام پُل اُتلِت، تصمیم گرفت که به کلیه اطلاعات موجود در دنیا نظم و سامان بدهد.

به همین خاطر در دهه‌های ابتدایی قرن بیستم، او به صورت خستگی‌ناپذیری مشغول نمایه‌سازی و بایگانی کردن اطلاعات مهم بشر شد و موفق شد اطلاعات موجود در ۱۵ میلیون کتاب، مجله، روزنامه، عکس، پوستر و قطعات هنری موزه‌ها را منظم کند.

جالب‌تر اینکه او این نمایه و این فرهنگنامه جهانی را تحت مالکیت خود قرار نداده بود و امکان استفاده و دسترسی همگانی را به آن داده بود.

او دوست داشت همه جهانیان به این اطلاعات دسترسی داشته باشند تا ارتباطی توأم با صلح بین تمدن‌ها ایجاد شود و دانش بشری در یک روند دموکراتیک به اشتراک گذاشته شود.

او با الهام با مفهومی که ولتر یا مارشال مک‌لوهان (دهکده جهانی) مطرح کرده بودند، اسم این مجموعه را Mundaneum گذاشت.

این سال‌ها ما اصلا نام «اتلت» را نشنیده بودیم، اما در واقع تلاش او روی نسل‌های زیادی از پیشگامان دانش اطلاعات تأثیر گذاشت و اگر نبود چه بسا پدران اینترنت، هیچ وقت به فکر تأسیس شبکه جهان‌گستر نمی‌افتادند.

«موندانئوم»، سیستم فایل کردن اطلاعات مخصوص خود را داشت، این فایل‌ها توسط خود اتلت طراحی شده بودند.

جالب است بدانید که در آن سال‌ها کارکنان موندانئوم به صورت مکاتبه‌ای به سؤالات مردم و دانشمندان پاسخ می‌دادند. تصور کنید که به جای یک جستجو در گوگل، نامه‌ای برای موندانئوم پست کنید تا آنها در فایل‌های آن به دنبال پاسخ سؤال شما بگردند و بعد پاسخ را برای شما پست کنند! در آن هنگام هر سال ۱۵۰۰ نامه توسط موندانئوم دریافت می‌شد.

بعد از یک دهه تلاش، موندانئوم به طور رسمی در سال ۱۹۲۰ افتتاح شد، اما متأسفانه این زمان مقارن شد با دوره اوج‌گیری نازی‌ها، آنها عقاید و اندیشه مخالف ایدئولوژی خود را تحمل نمی‌کردند.

آنها کار اتلت را ابتدایی و اتلاف انرژی می‌دانستند و تصورات عالی اتلت را درک نمی‌کردند. اتلت در سال ۱۹۳۴ رؤیای سیستمی را که داشت که در آن میلیون سند و عکس و فایل و صوت قابل جستجو باشند و به هم لینک شوند.

مسلما در آن زمان خبری از کامپیوترها متصل به هم و حافظه‌ای دیجیتالی نبود، پس اتلت در تخیلات خود به کتابخانه‌هایی از میکروفیلم و سیستم مکانیکی نمایه کردن و جستجوی این میکروفیلم‌های اطلاعاتی فکر می‌کرد.

در اهمیت افکر اتلت همین بس که بدانیم او ۲۵ سال قبل از تولید اولین ریزتراشه، ۴۰ سال قبل از ساخته شدن نخستین کامپیوتر و ۵۰ سال قبل از خلق نخستین مرورگر اینترنتی این اندیشه را در سر داشت.

اما اینها همه تخیلات اتلت نبودند، او همچنین ابزارهای تشخیص صوت، شبکه‌های وایرلس برای آپلود فایل‌ها، شبکه‌های اجتماعی و جوامع مجازی را هم پیشبینی کرده بود و البته چیزهایی که هنوز ما به انا نرسیده‌ایم یعنی به اشتراک گذاشتن تجربه‌های بویایی و چشایی!

در این تصویر، طرح اتلت را از شبکه جهان‌گستر اطلاعاتی‌اش می‌بینیم:

اتلت دوست داشت که موندانئوم ابزاری برای گردش آزاد اطلاعات در دنیا شود و از طریق آن صلح ممکن شود.

به زودی هجوم آلمان نازی شروع شد، اتلت احساس کرد که موندانئوم و ایده‌‌آل‌های سیاسی‌اش در خطر جدی هستند. به شدت نگران شد و نامه‌ای برای رئیس جمهور آمریکا -روزولت- نوشت و پیشنهاد داد که موندانئوم به آمریکا منتقل شود.

نامه اتلت در نشریات بلژیک هم منتشر شد، اما روزولت هیچگاه به این نامه پاسخ نداد. نامه دوم هم او هم بی‌پاسخ ماند. اینجا بود که از فرط استیصال او تصمیم گرفت که به نام انسانیت از نازی‌ها درخواست که کند موندانئوم را حفظ کنند.

متأسفانه در طی روزهای بعد از حمله، ۶۳ تُن از کتاب‌های اتلت به همراه همه فایل‌های او که قلب مجموعه‌اش را تشکیل می‌دادند، نابود شدند.

این امر اتلت را از درون ویران کرد، اما او رؤیایش را در طی اشغال حفظ کرد. ۴ ماه بعد از آزادسازی پاریس، اتلت فوت کرد.

اتلت سال‌ها قبل از کامپیوتر، اینترنت و حتی سیستم ضبط مغناطیسی اطلاعات زندگی می‌کرد، اما چیز مهم آینده‌بینی و آن پندار پیامبرگونه او بود.

[ سالهای 71 -72 بود که تازه سر و کله یک مهمان ویژه و دوست داشتنی تو بعضی خونه ها پبدا شده بود . بهش میگفتند کمودور - C 64 - یک دستگاه زیبا و جذاب همراه با چند نوار کاست، tape خوان، کارتریج و جوی استیک . کارتریجها البته گران بودند و بچه ها باید به همون بازیهای tape میساختند . اون موقع ها تو یک پاساژ قدیمی یه آقایی داخل مغازه اش رو پر کرده بود از نوارهای بازی این دستگاه که جلدهای بسیار زیبایی داشتند . کاستها مختلف بودند و بیشتر شان تک بازی بود . بعضی هاشون هم دو سه تا بازی داخلش بچشم میخورد . اما توی اونها کاستهایی هم پیدا میشد که ده، دوازده بازی ساده داشتند . یادمه هر بار میرفتیم اونجا به صاحب مغازه میگفتیم : ببخشید آقا ما چند تا بازی برای بچه کوچیک می خوایم - البته منظور از بچه کوچیک خودمون بودیم ولی خجالت میکشیدیم بگیم برای خودمون از طرفی هم بازیهای خشن و بزن بزنِ محض رو دوست نداشتیم - اون آقا هم برامون کاست ها رو می آورد و ما انتخاب میکردیم . نوارها البته هنوز هم گران بودند . برای همین صاحب مغازه پیشنهاد می کرد و میگقت همون کاستهای چند بازی بصرفه هستند . ولی خوب معمولا بیشترشون، چنگی به دل نمیزد و بازیهای خیلی معمولی داشتند . بلاخره تو هر کدوم از اونها یکی دو تا بازی خوب پیدا می کردیم و بتدریج که بهترینهاشون داخل چند کاست گلچین می شدند، بعدِ یه مدت، دیگه فقط همونها رو بازی میکردیم . الان از اون موقع خیلی زمان گذشته و شاید فقط خاطره صدای خنده ها، فریادها و جیغها و دعوا بر سر نوبت توی ذهن باقی مونده . الان که ویدئو این بازیها رو نگاه میکنم مقداری از اون خاطرات برام زنده میشه و امیدوارم برای دوستان هم تازگی داشته باشه ... ]

بازی نبرد کشتی ها - battle ships - محصول شرکت Elite Systems بریتانیا در سال 1987

این بازی معمولا از روی tape با 50 تا 60 شماره لود میشد و بعدِ یه مدت انتظار، بلاخره خطهای رنگی مرموز ناپدید میشدند . نبرد کشتی ها جز معدود بازیهایی C 64 است که انتها، پایان، برنده و بازنده و حساب و کتاب آخرش معلوم بود .

این بازی رو بتنهایی با خود کامپیوتر هم میشد بازی کرد ولی فِر پلی - چون راه شکست دادن کامپیوتر که Fair Play بازی میکرد رو خیلی زود میشد پیدا کرد -

نفر اول باید ناوگان رو می چید و استتار میکرد و بعد با 20 گلوله ناو های حریف رو شناسایی و منهدم میکرد . وقتی بعضی از اونها غرق میشدند به نسبت، قدرت آتش و تعداد گلوله های مقابل هم کمتر میشد و آخر سر هر کدوم که تمام ناو گروه رو از بین میبردند برنده میشد . علامت sos با ریتم موسیقیِ در حال غرق شدن خیلی میچسبید و دست حریف رو که تا اون موقع کُری میخوند می بست .

ناوگان شامل یک ناو هواپیمابر غول پیکر - که معمولاً زودتر از همه شناسایی میشد - یک ناو شکن، ناوچه، زیردریایی و قایق هست که پیدا کردن فایق و زیر دریایی بیشترین زمان رو میگرفتند . در انتها، کامپیوتر محل استتار ناوگان فرد برنده رو با نقاط رنگی نشون میداد و اونجا بود که یک آه و حسرت از اینکه تمام خونه های دور و بر و زده شده بودند جز خود هدف باقی میموند . لحظه ای که باقی مانده ناوگان با مارش پیروزی به پایگاه بر میگشتند؛ حس خیلی خوبی از غرور و افتخار به آدم دست میداد .

[ بازی بابِل بوبِل - BuBLE BoBLE - از زیباترین و محبوبترین بازیهای ساخته شده برای کودکان در دهه های گذشته میباشد . این بازی که بواسطه گرافیک خوب - برای کنسولهای بازی C 64، آمیگا و سگا - موسیقی شاد، جوایز و امتیازات فراوان به شکل خوراکی های دوست داشتنی، محیط و فضای کودکانه اوقات دلچسبی را برای بچه ها ایجاد مینمود؛ این قابلیت را در خود داشت تا بعنوان یک بازیِ دسته جمعی، اکثر اعضای خانواده - حتی کودکانی با سنین پایین - را جذب خود نماید . متاسفانه بدلیل فقدان قوانین کپی رایت در کشور، بازیهایی اینچنین همواره بصورت ناقص منتشر میگشتند و چه بسا در اواسط بازی با پیغام خطای دستگاه متوقف و به پایان میرسید و لذا داستان و انتهای آن تا مدتها در ابهام باقی میماند . ]

بازی بابِل بوبِل BuBLE BoBLE محصول ژاپن در سال 1986

این بازی برای اولین بار با نام Baburu Boburu - نام ژاپنی バブルボブル - توسط شرکت ژاپنی Taito برای دستگاههای سکه ای آرکِید گیم - Arcade game - ساخته گردید .

و متعاقباً نسخه های آن برای کنسولهای بازی و کامپیوترهای خانگی تطبیق داده شد - Porting، تطبیق این بازی بین سالهای 1986 تا 1996 برای اکثر کنسولها مانند C 64، سگا، آتاری ST، شارپ Sharp X68000، سونی MSX2، پی سی های تحت داس، Amstrad CPC و ZX Spectrum انجام گردید -

بازی بابل بوبل سرشار از دمیدن حباب و تبدیل دشمنان به امتیاز است . این بازی دارای یکصد مرحله بوده و نمونه ای اولیه از بازیهایی است که دارای پایان هایی متعدد میباشد - این پایان ها به عملکرد بازیکنان و کشف گمشده ها وابسته است -

داستان این بازی درباره دو برادر بنام های بابی و بوبی است - Bubby & Bobby - که هیولایی بنام بارن فون بلوبا Baron Von Blubba - با ربودن و اسارت دوستانشان خود آنها را نیز به دو اژدهای کوچک تبدیل کرده است و اکنون باب و بوب باید صد مرحله را تا نجات خود و دوستانشان به پایان برسانند .

دو اژدهای کوچولو در این مراحل با دمیدن حباب به سوی دشمنان شان، قبل از ترکیدن مجدد حباب، آنان را به خوراکی های خوشمزه ای از قبیل کیک و شیرینی و ... تبدیل میکنند - تبدیل اول هزار امتیاز، تبدیل دوم بصورت پیوسته دو هزار و سومین تبدیل بصورت پشت سر هم شامل چهار هزار امتیاز میباشد -

هر مرحله دارای محدودیت زمانی است و در پایان مدت زمان مشخص شده با پیغام عجله کنید -! Hurry - به بازیکنان هشدار داده میشود . درصورت پایان مهلت تعین شده؛ دشمنان شکست ناپذیر میشوند و تنها راه، فرار از مقابل آنها است - تا زمانیکه یکی از دو اژدها شکار شوند -

در این بازی برخورد با بعضی اشیا مانند چتر، ستاره دنباله دار، چراغ قدیمی، جام معجون جادویی ... باعث کمکهای بازی می گردد که شامل فِرِز کردن دشمنان، حالت آسانسور و عبور از چنین مرحله، تند شدن ریتم بازی جهت کمک در از بین بردن دشمنان و همینطور استفاده از ستاره دنباله دار برای پاک کردن صفحه نمایش از وجود آنان است .

در مرحله آخر، آنها باید با رییس بزرگ - یک کارکتر بزرگ شده از هیولاهای بازی - در غار مبارزه کنند . برای مبارزه نهایی آنان ابتدا باید معجون سحر آمیزِ نورانی را بدست آورده و حبابهای نور را - صاعقه - بصورت پشت سر هم بسوی او پرتاب کنند تا هیولا آسیب ببیند .

این بازی جز اولین بازیهایی است که دارای چند پایان بود . اگر مراحل در حالت بازی تک نفره به اتمام میرسید باریکن پایان بد را بدست می آورد - Bad ending - و پیغام دستگاه این بود که یکبار دیگر همراه با دوست خود تلاش کند - Try again with your friend - و اگر این بازی در حالت دو نفره به پایان میرسید آنها به پایان خوب دست میافتند و دوستانشان را آزاد میکردند - Good ending -

همچنین در نسخه آمریکاییِ این بازی حالت فوق العاده ای وجود داشت - Super mode - که در آن مراحل سخت تر و سریعتر انجام میگرفت و با اتمام مراحل در حالت دو نفره آنها به یک پایان واقعی دست میافتند - True ending - در یکصدمین مرحله رییس واقعی ظاهر میشد و در آنجا مشخص میگشت؛ هیولا والدینشان را طلسم نموده است . در نهایت و در پایان بازی همه آنها آزاد میشدند و زندگی و ایام را بخوبی و خوشی سپری میکردند - تا زمان اتفاقات بازی جزیره رنگین کمان که موضوع پست های بعدی است -

موسیقی این بازی زیبا توسط تیم ژاپنیِ Zuntata نوشته شده است - پیتر کلارک برای نسخه کامپیوتر خانگی C 64، دیوید ویتاکر برای آمیگا و تیم فواین برای آتاری wikipedia : Bubble Bobble . ST

این بازی بهبود یافته اولین بازی کنگ فو است که برای نخستین بار توسط شرکت مشهور کونامی ژاپن - Konami - در سال 1985 بر پایه سبک مبارزات جدید منتشر گشت - از بازی های زیبای کونامی در ایران بازی 1993.Tiny Toon Adventures یا همان خرگوش میباشد - در اولین سری از این بازی شخصیتی بنام اولانگ - Oolong - باید برای بدست آوردن عنوان استاد بزرگ و نایل شدن به همان افتخار پدر با تمام استادان هنرهای رزمی – شامل 11 استاد در نسخه اصلی و 13 استاد در نسخه های تطبیقی - با بکارگیری انواع ضربات پا و پانچ - ضربه مشت - که با ترکیب دکمه ها و حرکات جوی استیک، در دسترس قرار میگرفت - شامل 16 حرکت در انواع حالتهای ایستاده، پرش و خیز - مبارزه میکرد .

در این مبارزات کاراکتر اصلی بازی - اولانگ - قابلیت بیشترین پرش را دارا بود و هنگامی که بازیکن پس از شکست خوردن؛ فرصت دوباره برای مبارزه را می یافت - extra life - کلمه زی زی - xiè xiè، در زبان ماندارین به معنای متشکرم - شنیده میشد .

این بازی دارای کنترل مناسب بازیکن جهت انجام حرکات مختلف و ترکیبی از ضربات است که اجازه میدهد کاراکتر اصلی بتواند با هر یک از استادان که دارای شیوه مبارزه ای خاص و در عین حال نقاط ضعف مخصوص به خود هستند مبارزه کند .

دومین نسخه این بازی که دارای رویکردی متفاوت و برجسته در این سبک بود در سال 1986 بعنوان یک سرانجام و پایان برای نسخه اول منتشر گشت و متعاقباً این نسخه برای دستگاه های میکرو، کمودور 64, MSX, Amstrad CPC, ZX Spectrum ، Acorn Electron تطبیق داده شد .

در این داستان لی یانگ - Lee Young - یک استاد جوان هنرهای رزمی و پسر یک مبارز شجاع - بنام اولانگ، Oolong - است که پدرش زمانی چین را از شر باندی مخوف رها کرده است اما از این گروه یکنفر نجات میابد و خود را امپراطور Yie-Gah مینامد . اکنون مبارز جوان باید بمانند پدر کشور را یکبار و برای همیشه، از شر Yie-Gah و متحدانش خلاص نماید . در این سری از بازی ها لی یانگ ناگزیر است؛ برای مبارزه با هر یک از استادان، ابتداً از سه سطح هجوم نینجاها عبور کند و خود را به محل مبارزه اصلی برساند .

استادان هنر های رزمی این بازی شامل 6 نفر میباشند :

ین پی Yen Pei : او به عنوان امپراتور Yie-Gah شناخته میشود . لباسی بلند، گشاد و بنفش رنگی بتن نموده است و بافته او آنقدر بلند است که از آن به عنوان شلاق استفاده میکند .

لان فانگ Lan Fang : با لباسی آبی و مویی کوتاه مانند شخصیت گذشتگانش - Fan - به سوی حریفان چکشهای فولادی پرتاب میکند .

پو چین Lan Fang : او صورتی خندان و لباسی قهوه ای رنگ دارد و با مشت های سنگین و ابری از شعله های گاز حمله میکند .

ون هو Wen Hu : ون هو لباسی زیتونی رنگ بر تن دارد . او چهره اش را با ماسک های فلزی می پوشاند و هنگام مبارزه، ماسکهای خود را به طرف حریف می اندازد - بمانند پشه ای که بر روی قربانی اش زوم میکند -
وی چن Wei Chin : او حریفی طاس با شلواری سبز رنگ است که سلاح مرگبارش بومرنگ است .
می لینگ Mei Ling : می لینگ لباس فیروزه ای و مویی کوتاه دارد و به سوی حریفان خود خنجر پرتاب میکند - همانند کاراکتر مخفی Bishoo در نسخه اول بازی -

هان چن Han Chen : هان چن با لباسی قرمز و کلاهی که بیشترِ صورت او را پوشانده است به مبازه می آید و مهمترین سلاحش بمب های دود زاست .

لی جن Li Jen : حریف نهایی و بیرحم است که لباس سفید رنگی بر تن کرده و اطراف او با طوفانی از رعد و برق احاطه گشته است . غلبه بر او آخرین گام پیروزی است .

همانند اکثر بازی های دیگر، این بازی را نیز بصورت دو نفره میتوان انجام داد و حریف مقابل میتواند در نقش یکی از سه استاد فنون رزمی، ین پی Yen Pei، لان فانگ Lan Fang و یا پو چین Lan Fang باشد . کاراکتر لان فانگ اولین شخصیت مبارز زن در یک گیم است که میتواند بصورت مستقل در نقش یک استاد به کار گرفته شود .

این بازی که بر اساس اصل جستجو طراحی گشته است؛ در باره یک خدمه - پسری به نام جیم - است که باید راه خود را از میان طبقات زیرین عرشه یک کشتی بادبانی قدیمی - متعلق به دزدان دریایی - با جمع آوری اقلام و اشیائ غنیمتی که در گوشه و کنار آن پراکنده شده است پیدا کند .

در این بازی او باید مراقب درهایی که به اقیانوس منتهی میشوند یا او را در فضای خالی طبقات رها میکند باشد و از بمب هایی که در داخل برخی اشیا پنهان شده است حذر کند .

همچنین او درصورت برخورد با شبح دزدان دریایی، موشها، و پرندگان سرگردان - طوطی های کاپیتان - که در طول مسیر در حرکتند جانش را از دست خواهد داد .

از آنجا که تنها بواسطه سه بار سقوط، یا برخورد با کارکترهای منفی کشتی، بازی به اتمام رسیده و هیچ ابزار دفاعی - جز فرار و نیز ترفند باز و بست کردن دربها برای پاک کردن صفحه نمایش - وجود ندارد ...

به پایان رسیدن این بازی علاوه بر داشتن مهارت و تمرکز در استفاده از پلکانهای متحرک و آسانسورها، تا حدود بسیار زیادی به بخت و اقبال وابسته است .

باستثنا برخی اشیا از قبیل کیسه های سکه، شمع دانی و چراغ های قدیمی؛ اکثر غنایم داخل کشتی امتیازاتی اندک دارند و لذا زمان بازی برای جمع آوری امتیازات طولانی است - این بازی در حدود امتیاز 11 هزار، به شرف اتمام میرسد و در صورت حذف نشدن تا این مرحله؛ در حدود 5 ساعت از زمان شروع آن گذشته است -

پس از آن مجدداً بازی از ابتدا با سرعت و خطرات بیشتر آغاز میشود که در پایان هر مرحله باید بترتیب کلید های نقره ای و طلایی کشتی پیدا گردند - با توجه افزایش تصادمات، نوع طراحی برنامه و محدودیت های بازی، اتمام دو مرحله آخر تقریباً محال و غیر ممکن است - همچنین این بازی دارای ریتم موسیقی یکنواختی است که با استفاده از کلید F3 به حالت سکوت تغییر میابد . با کمک دکمه های صفحه کلید میتوان برای سوار شدن بر آسانسورها و پلکانها تمرکز و دقت بیشتری را بدست آورد .

شرکت فایربرد، Firebird اولین بار توسط کمپانی تلکام سافت، Telecomsoft که یک شرکت فعال در زمینه نرم افزار کامپیوتر و منشعب از کمپانی برتیش تلکام BT, British Telecom میباشد؛ با هدفِ از دست ندادن بازارِ بازیهای رایانه ای در سال 1984 تاسیس گردید . در ابتدا بازی های این شرکت دارای دو نوع بر چسب و بسته بندی متمایز طلایی، Firebird Gold و نقره ای، Firebird Silver بود که بعدها با نام تجاری سیلوربرد، Silverbird جایگزین گردیدند .

در سال 1986 بر چسب جدید رین برد، Rainbird که متمرکز بر بازیهای دستگاههای جدیدِ 16 بیتی از قبیل اتاری ST و آمیگا بود؛ بعنوان جایگزین بازی های ساده تر - که متعلق به دوران 8 بیتی ها و در تسلط کمپانی های مربوطه قرار داشت - عرضه گردید که بر سرمایه گذاری روی بازیهای بهتر، شبیه ساز و ماجراجویی تمرکز داشت .

بازی مسابقات موتورسیکلت American Express - motor bike game

ایده این بازی - که یک بازی تک نفره محسوب میگردد - بر اساس مسابقات پر خطر موتور سیکلت با طی مسیر های پیرامونیِ ایالات متحده در یک رقابت سخت، سنگین و پر حادثه میباشد .

این رقابت از سیاتل - Seattle - آغاز و پس از عبور از شهر های پرتلند و سانفرانسیسکو در غرب؛ دالاس، نیواورلئان، میامی، چارستون در جنوب؛ آتلانتا، نیویورک و بوستون در شرق؛ راچستر، کلیولند، دیترویت، شیکاگو در شمال؛ با بازگشت به سیاتل به اتمام میرسد و در پابان آن 14 هزار کیلومتر مسیر مسابقات طی گشته است .

انجام این بازی علاوه بر تمرکز بسیار برای طی مسیرهای ناهموار و پر پیچ و خم - که برخورد با گارد و خروج از آن موجب قطع بازی میگردد - ...

و نیز عبور از شنهای روان و پرِش از مسیر های خاکی؛ نیاز به جا گذاشتن رقبا در یک مسیر پر خطر دارد ...

مسیری که مملو از اتومبیلهای در حال تصادم و انفجار بوده و آنها به همراه وسایل پرنده ای که تمامی راه را مملو از بمب نموده اند؛ اتمام بازی را با دشواری رو برو میسازند .

در ابتدا و در شروع مسابقات با استفاده از صفحه کلید - که تنها دوبار مورد نیاز واقع میشود - اطلاعات مربوط به شرکت کننده مانند نام، کشور اعزام کننده و نام وسیله پرسیده و ثبت میشود . همچنین میتوان برخی توابع خاص را با کمک دکمه های صفحه کلید فعال نمود .

سپس مسیر هر مرحله بطور جداگانه در یک نقشه کلی هایلایت - highlight - میگردد . مسیرها دارای مسافتهای گوناگون بوده و زمانهای مختلفی برای هر کدام در نظر گرفته شده است . با پایان یافتن موفقیت آمیز هر کدام از آنها بازیکن بصورت خودکار به مرحله بعدی راه میابد و در جدول مسابقات جایگاه او ثبت میگردد .

سپس صفحه اصلی بازی نمایش داده میشود و اطلاعاتی مانند :

فاصله، Distance : در سمت چپ، بطور معکوس مقدار باقیمانده تا پایان هر مرحله نمایش داده میشود

میزان خسارت؛ Damage : با رسیدن به مقدار هشتاد درصد؛ دیگر وسیله قادر به ادامه مسابقه نیست و باید تعمیر گردد

زمان باقیمانده، Time : هنگامی که قبل از اتمام مرحله زمان به 0:00:00 برسد بازی برای شرکت کننده به اتمام خواهد رسید

همچنین در بین مراحل مسابقه با توجه به امتیازاتی که بازیکن در طول مسیر بدست آورده است؛ میتواند قابلیتها و خدماتی را خریداری و در طول مسابقات آنها را مورد استفاده قرار دهد .

که علاوه بر بخش تعمیر موتور، شامل این امتیازات می باشند :

امتیاز خرید اسلحه، Guns $700 : با کمک آن میتوان موانع و اتومیلهای پیشرو را منهدم نمود

امتیاز خرید سپر محافظ، Shield $600 : با کمک آن در صورت برخورد با بمبها و اتومبیلها میتوان محفوظ ماند

امتیاز خرید ردیاب، Detector $500 : به بازیکن اجازه میدهد تا در خارج از مسیر هم بتواند حرکت کند

امتیاز خرید عبور از مرحله، Stage $300 : با فرض اتمام مرحله بازیکن به مرحله بعد راه میابد

امتیاز خرید تقویت کننده، Booster $700 : با کمک آن سرعت در طی مسیر به دو برابر افزایش میابد

خرید امتیاز، extra points $700 : معادل 1000 امتیاز به بازیکن داده میشود

خرید رتبه در جدول لیگ، extra league points $800 : معادل دو رتبه در جدول به بازیکن داده میشود

امتیاز خرید زمان، Timer $600 : که با اتمام آن باز هم میتوان مرحله را به پایان رساند

که چهار مورد اول تنها در تعداد دفعات محدودی در دسترس قرار میگیرند

این بازی که بر اساس داستانهای کمیک استریپ گارفیلد - ساخته شده توسط جیم دیویس در سال 1978 - طراحی گشته، دومین بازی ویدئویی از این مجموعه محسوب میگردد .

گارفیلد در واقع یک بازی معمایی است که شخصیتهای مورد علاقه کودکان مانند خود گارفیلد، اودی و جان در آن حضور دارند و علاوه بر C 64 نسخه های آن برای دستگاه های آتاری ST و ZX Spectrum، AMSTRAD CPC و آمیگا وجود دارد - در برخی از نسخه های این بازی، گرافیکِ پس زمینه تنها بصورت سیاه و سفید نمایش داده میشود که در نسخه C 64 رنگی است -

اساس بازی بر پایه جستجو است و هدف از آن آزاد کردن آرلن است که در محل نگهداری حیوانات بدون مجوز اسیر گشته است .

گارفیلد تلاش خود را از خانه جان شروع میکند او با جان، اودی و موشهای غول پیکر ملاقات میکند و هرکدام از آنها میتوانند کمک یا مانع تلاش او گردند . در مسیرش به فاضلاب، پارک، فروشگاه و ... سرک میکشد . در طول راه اشیاء مختلفی را بر میدارد یا معاوضه میکند . در شروع بازی او باید ابتداً اودی را به سمت یک تکه استخوان در نزدیکی درب خروج هدایت کند تا بدینوسیله به بیرون راه یابد و در عین حال همیشه باید مراقب سطح انرژی خود نیز باشد .

اگر ممکنه تصویری ار کیسی که این نوار داخل آن اجرا میشد؛ قرار دهید.

بازی جزیره های رنگین کمان Rainbow Islands - The Story of Bubble Bobble 2

این بازی در واقع ادامه بازی بابِل بوبل Bubble Bobble و یک سرانجام برای این بازی است که در سال قبل از آن توسط شرکت Taito منتشر گشته است .

در حال حاضر باب و بوب - Bubby & Bobby - بعد از موفقیتشان در داستان قبلی به شکل اولیه خود بازگشته اند و اکنون بجای دو اژدهای کوچولو، دو پسر بچه - بسته به انتخاب بازی تکنفره یا دو نفره - حضور دارند . قهرمانان داستان در ادامه ماجراهای خود به سرزمین رنگین کمان فرستاده میشوند و آنها تلاش میکنند تا جزیره ها را از شر ساکنان بدی که در غیابشان آنجا را مورد تاخت و تاز خود قرار داده اند خلاص کنند .

آنها با کمک چتر جادویی توانایی ایجاد رنگین کمان را دارند و با استفاده از این قابلیت دشمنانشان را - که شامل جانوران فانتزی مختلف است - در زیر رنگین کمان به دام انداخته و با برخورد به آنها تبدیل به جوایزی مانند الماس و جواهرات و ...امتیاز میکنند . با پرتاب رنگین کمان از بالا، دشمنان به الماس هایی با رنگهای مختلف تبدیل میگردند . در این بازی میتوان هفت نوع الماس رنگی، شامل قرمز، نارنجی، زرد، سبز، آبی روشن، آبی تیره و بنفش را جمع آوری کرد . درصورتیکه تعداد آنها به عدد هفت برسد بازیکن یک الماس بزرگ بدست می آورد که برای شکست دادن هیولای نهاییِ جزیره مورد استفاده قرار میگیرد همچنین بالای آن یک در ظاهر شده و با کمک آن بازیکن یک توانایی دائمی پیدا میکند - بعنوان مثال بال ها در جزیره چهارم -

باب و بوب باید با پریدن روی رنگین کمانها قبل از بین رفتنشان همانند پلکان بطور عمودی بالا رفته و صعود کنند . همچنین همانند نسخه بازی اول، برای صعود و اتمام هر مرحله زمانی در نظر گرفته شده است . در صورت تاخیر بیش از حد با پیغام عجله کنید - hurry - به بازیکن هشدار داده میشود و در این لحظه با بالا آمدن سطح آب قهرمان باید قبل از غرق شدن با پرواز به بالا سریعاً خود را نجات دهد .

بازی شامل 7 جزیره میباشد - در نسخه اصلی 10 جزیره وجود دارد که برای C 64 این تعداد کوتاه گشته است - در هر جزیره 4 مرحله وجود دارد و در پایان آن باید با هیولای جزیره مبارزه کرد .

برای رسیدن به امتیازات بالا در این بازی - که به آرامی از سطح آسان به دشوار تغییر میابد و همراه با آن جذابیت ها و شگفتی های زیادی نیز برای بازیکن در نظر گرفته شده است - داشتن چند نوع نوع مهارت الزامی است .

جهت جمع آوری جوایز علاوه بر راه رفتن روی آنها میتوان با پرتاب رنگین کمان آنها را برداشت که علاوه بر آن، اقلام مخفی نیز آشکار میشوند .

برخی از کمکهای بازی ستاره ها هستند که با تماس با آنها منفجر شده و کارکترهای بد را از بین میبرند .

رنگ الماسها بستگی به منطقه بازی دارد . اگر فرضا ً تصویر صفحه نمایش به صورت عمودی به هفت منطقه مساوی تقسیم شود بازیکن تقریبا میداند برای ایجاد الماسِ رنگی مورد نیاز در چه محلی باید با رنگین کمان به دشمنان ضربه بزند .

در هر جزیره یک در مخفی وجود دارد که با دسترسی به آن یک اتاق مخفیِ جادویی به بازیکن اعطا می شود . هنگام رسیدن به پایان مرحله، یک درب نقره ای ظاهر شده و دیگر بازیکن مجبور به مبارزه با هیولای بازی نیست .

همچنین اگر بازیکن تمام الماسهای بزرگ هر جزیره را جمع آوری کند؛ در انتها او به یک پایان واقعی دست میابد که شامل نجات شهروندان جزیره ها، بازگشت در صورت و شکل واقعی و تشکر از بازیکن است .

اتفاقات جزیره پنجم یک یادآوری و ادای احترام به بازی Arkanoid است که قبلاً از همین شرکت منتشر گشته است و در آن موسیقی، دشمنان و هیولا به کارکترهای آن بازی بدل میگردند .

بازی شبیه ساز نبرد هوایی ACE - Air Combat Emulator محصول شرکت Cascade Games ltd انگلستان در سال 1985

این بازی که از اولین نسخ های شبیه سازی و دقیق برای یک گیم میباشد؛ از معروفترین، جذابترین و پر طرفدارترین بازیهای C 64 در طول دهه هشتاد میلادی است و به لحاظ سه بعدی بودن - با امکانات برنامه نویسی گذشته - یک کار سنگین برای گیم محسوب میگردد .

ایده بازی در قالب یک نبرد دشوار هوایی برای مقابله با تهاجم گسترده دشمن از زمین، هوا و دریا است که با پیاده کردن قوای خود از طریق دریا و در امتداد خطوط ساحلی - با پشتیبانی ناوها و هواپیماها - اکنون به سوی مناطق مرکزی در حال پیشروی است . قبل از تسلط آنها بر کلیه نقاط که هنگام تسخیر شدن با مربع های قرمز رنگ در نقشه مشخص میگردند و تسخیر فرودگاهها - شامل سه فرودگاه یکی در مرکز، نزدیک به نواحی ساحلی و دو فرودگاه دیگر در بالای صفحه نمایش در سمتهای راست و چپ - باید سریعاً با نبرد های هوایی سنگین دشمن را متوقف و در ادامه کلیه مناطق تسخیر شده را باز پس گرفت .

گرافیک این بازی در سه حالت روز، شب و زمستان تغییر میابد و میتواند بصورت تکنفره یا دو نفره انجام پذیرد . در صورت انتخاب حالت دو نفره، بازیکن دوم در قالب کمک خلبان کنترل شلیک ها، را در دست خواهد گرفت و در نشانه روی و قفل کردن روی اهداف، تعویض سلاح، ناوبری و شناسایی موقعیت در نقشه و پرتاب ضد موشکها یاری مینماید .

قبل از شروع، بازیکن سطح بازی و نوع اسلحه مورد نیاز را انتخاب میکند . بلحاظ مرحله بندی و زمان بندی بازی در هر موقعیت، سلاح خاصی انتخاب میگردد که شامل پنج نوع سلاح میباشد :

موشک های هوا به هوا، air-to-air در حالت عادی 4 عدد بوده و با انتخاب حالت برتری هوایی AIR SUPERIORITY تعدادشان به 12 عدد افزایش میابد .

موشکهای هوا به زمین، air-to-ground در حالت عادی 8 عدد میباشد . با اتنخاب حالت درگیری زمینی، GROUND ATTACK این تعداد به 16 عدد افزایش یافته و متعاقباً موشکهای هوا به هوا به دو عدد کاهش میابد .

موشک ضد کشتی، Anti-ship این موشکها در حالت عادی در دسترس نیستند و تنها در صورت انتخاب حالت درگیری با ناوها، NAVAL ATTACK هشت عدد موشک سنگین ضد کشتی بر روی هواپیما بسته میشود .

در کلیه مراحل 6000 گلوله مسلسل آماده شلیک میباشد . همچنین تعداد 30 عدد ضد موشک - منور، flare - برای گمراه کردن و تغییر مسیر موشکهای شلیک شده از سکوها، هواپیماها و هلکوپتر ها در دسترس قرار میگیرد .

این بازیِ سه بعدی دارای 9 درجه دشواری است و به پایان رساندن آن درسطح نهایی، مستلزم صرف زمانی در حدود دوازده ساعت میباشد - چهار ساعت ابتدایی بازی برای از بین بردن کلیه اسکادران های دشمن که در حدود پانزده اسکادران میباشد . پنج ساعت دوم برای از بین بردن چهار موضع نیروی زمینی شناور که در حال پیشرویِ پیوسته، همراه با تغییرات مداوم موضع هستند و سه ساعت نهایی برای پاکسازی کشتی ها و ناوهای هواپیمابر است که تا این زمان در حدود سی بار فرود و برخاست هواپیما انجام گرفته و در حدود چهل هزار امتیاز بدست آمده است .

بغیر از برخی اهداف مانند ناوها با 500 و هواپیماها با 150 و 300 امتیاز، بقیه هدفها امتیازاتی اندک دارند و بدین لحاظ رسیدن به امتیازات نهایی در این بازی تا حدودی دشوار میباشد .

در بازی ace علاوه بر نیاز به مهارت برای مبارزه با هواپیماهای جنگنده fighter، مصون ماندن از پرتاب موشکها و پدافندهای ضد هوایی دشمن - مانند سکوهای پرتاب موشک، هلکوپترهای در حال گشت و تانکها - اتمام این بازی نیازمند به رعایت زمانبندی دقیق برای فرود آمدن، انتخاب و تعویض صحیح اسلحه، مراقبت از سوخت و کنترل سطوح فرامین هنگام درگیری های هوایی قبل از صدمه غیر قابل جبران به هواپیماست .

کمکهای بازی تنها در تعداد محدودی دفعه انجام میگیرد که شامل اجازه دو تا سه بار اجکت، Eject تنها در منطقه سبز و خودی و قبل از آسیب کلی به هواپیما - و یا دو بار بازیابی موتور است که در اثر گلوله و صدمه زیاد از کار افتاده اند . در صورت چند بار استفاده ار آیتم اول از شماره کمکهای دوم کاسته میشود .

این بازی فاقد موسیقی است و تنها صدای خشدار موتورها، انفجارها، شلیکها و پیامهای شفاهی کابین در آن بگوش میرسد .

در طول نبرد، خلبان از طریق نقشه، علایم هشدار بر روی صفحه مانیتورهای کابین و هشدارهای شفاهی، راهنمایی و هدایت میشود . همچنین از لحظه بلند شدن هواپیما که سوخت شروع به کاستن میکند؛ با گذشت زمان هواپیمای سوخت رسان در مسیری که عموماً نزدیک به مرکز صفحه و در ارتفاع بالا است حضور میابد و با قرار گرفتن در محدوده پروازِ او میتوان مجدداً سوخت دریافت نمود - این موضوع در مراحل پایانی بازی که اکثر فرودگاه ها تسخیر شده اند و یا هنگام درگیری با کشتی های دشمن که مجبور به طی مسافت های طولانی از فرودگاههای دوردست به سمت ساحل است؛ اهمیت میابد -

از ترفند های بازی در درگیری هوایی، صعود سریع بصورت مارپیچ به ارتفاع بالا، چرخش سریع هواپیما روی هدف و از بین بردن حداقل دو فروند از آنها در همان ابتدا بمنظور کاستن از شدت آتش است .

در محدوده هواپیمای سوخت رسان جنگنده های دشمن از صفحه نمایش پاک میشوند و از آنجا که اولویت با فرود آمدن هواپیما میباشد؛ انجام عملیات سوخت رسانی تنها در مراحل پایانی و یا موارد اضطرار مانند فاصله زیاد از فرودگاه توصیه میگردد .

نوع انتخاب اسلحه در این بازی حائز اهمیت است . در شروع بازی بهتر است اسلحه هواپیما در حالت درگیری هوایی انتخاب شود و پس از منهدم کردن دو اسکادران دشمن و اندکی درگیری زمینی دوباره به پایگاه بازگشت .

هنگام کاسته شدن از مهمات و یا آسیب شدید هواپیما - با علامت برفک بر روی صفحات مانیتور - بعلت کنترل نامناسب سطوح فرامین و احتمال خرابی و صدمه کامل، بهتر است ریسک ادامه در گیری با برگشت به پایگاه بدل گردد .

برای طی مسافت طولانیِ بازگشت به فرودگاه یا رسیدن به شناورهای دشمن، میتوان جهت صرفه جویی در مصرف سوخت از قدرت موتورها تا حد امکان کاست .

در درگیری زمینی ارتفاع مناسب 1700 پا است و در صورت نزدیک شدن موشک ها میتوان با چرخش هواپیما، مسیر موشکها را منحرف نمود .

در این بازی نقشه باید بطور مداوم بررسی گردد تا ضمن آمادگی برای مقابله با هجوم مجدد اسکادرانهای دشمن - جهت درگیری در ارتفاع مناسب یا فرصت بازگشت به پایگاه درصورت اشکال در پارامترهای سلاح، سوخت و خرابی - از تسخیر نشدن فرودگاه مطلع گشت .

هنگام فرود سرعت باید در حداقل مقدار آن و از باز بودن چرخها مطمئن بود - کلید U - همچنین هواپیما مییایست تا حد امکان در ابتدای باند فرود آید . در غیر اینصورت هنگام برخاست مجدد، با کوتاه شدن باند و قبل از برخاست، هواپیما منفجر میگردد . در بازی باید دقت نمود؛ چند ثانیه بعد از بلند شدن با استفاده از کلید U چرخها جمع شوند - این کلید مانع از انفجار هواپیما میشود و در طول پرواز باید دقت کرد تا اشتباهاً فشار داده نشود -

در انتها و در صورت تمایلِِ بازیکن، اطلاعات و امتیازات او بر روی tape ذخیره میگردد - برخی آمار ارائه شده در این پست بصورت تقریبی است -

این بازیها که عموماً با حجمی اندک، با شماره های بسیار کوتاهی از روی tape لود میشدند؛ در عین سادگی گاهاً دارای جذابیت فراوان برای کودکان بودند .

Munchy در واقع نسخه ای از بازی مشهور Pac-Man است که برای اولین بار توسط شرکت ژاپنی Namco در سال 1980 برای دستگاه های آرکید گیم ساخته گردید .

در این بازی کاراکتر اصلی - یک توپ خورنده، در نسخه اصلی Monster Munch - باید تمام صفحه بازی را از نقاط روشن پاک نماید و در عین حال خود را از دسترس دشمنانی که در تعقیب او هستند مصون نگه دارد . با خورده شدن چهار نقطه روشن که در چهار سوی صفحه نمایش قرار دارند؛ دشمنان برای مدتی کوتاه آسیب پذیر شده و با برخورد با آنها، تبدیل به امتیاز میگردند - اولین امتیاز 200، امتیازهای دوم، سوم و چهارم بصورت پشت سر هم شامل 400، 800 و 1600 امتیاز میباشد - همچنین در طول بازی جوایز هر مرحله در دو نوبت به اشکال مختلف ظاهر میشوند که دارای 200 ،400، 500، 1000، 3000 و در آخرین مرحله 5000 امتیاز میباشند .

با رسیدن به مراحل بالاتر، سرعت بازی نیز افزایش یافته و از زمان کمک های بازی کاسته میگردد . برای تمرکز بیشتر در این بازی علاوه بر جوی استیک میتوان از صفحه کلید استفاده نمود .

بازی Cataball محصول شرکت Elite/Hit-Pak بریتانیا در سال 1987

ایده این بازی کوتاه که دارای هشت مرحله میباشد؛ محفوظ و سالم نگه داشتن 4 توپ متصل به یکدیگر در عبور از موانع است . در این بازی برخورد توپها با موانع موجب ترکیدن و برخوردشان با جوایز بازی موجب تبدیل شدن آنها به امتیاز میگردد ...

در طول بازی میتوان با استفاده از دکمه های جوی استیک سرعت حرکت توپها و ارتفاع پرش آنها را کنترل نمود .

بازی Stix محصول شرکت Supersoft انگلستان در سال 1983

اساس این بازی تنها بر رسم کادرهای مربع مستطیل شکل در صفحه نمایش استوار است و در طول آن باید از برخورد با خطوط شناور صفحه که سرعت و حجمشان بطور پیوسته تغییر میکند و همچنین نقاط روشنی که همواره در تعقیب هستند؛ دوری نمود . با رسم هر کادر، حرکت خطوط محدودتر میگردد و ضمن بدست آمدن امتیاز با رسیدنشان به حداقل 75 درصد از کل صفحه بازی، بازیکن به مرحله بعد راه میابد .

یکی از معضلات لاینحل نسل ما در آن زمان پوستر ( کاور ) بازی ها بود.

مثلا به یک فروشگاه بازی های میکرو , کمودور , سگا و یا ... که می رفتیم , روی جلد بازی , تصویر خوش آب و رنگ و زیبایی از بازی چسبانیده بودند که هوش از سر ما می بُرد . چون پوستر فیلم ها با خود فیلم های سینمایی یکی بود پس فکر می کردیم که بعله حتما این بازی هم دقیقا به شکل پوسترش است ؛ همان گرافیک و جزئیات . اما بازی جنگی راکی یا رامبو ( سیلور استالونه ) را می خریدی و با کلی ذوق و شوق به خانه می بردی و روی دستگاه می گذاشتی. بازی که شروع می شد می دیدی که به جای تصویر باهیبت جناب رامبو , یک کاراکتر ریز به اندازه مورچه در صفحه بازی حرکت می کند که تشخیص سر او از بازویش فقط با ابزار میکروسکوپ امکان پذیر است !

در هر صورت آرزو به دل ما ماند که یک بازی , شبیه پوستر آن باشد. rrrr:

سروان رنو عزیز با حرفای شما موافقم ، پوستر و عکس روی بازی بعضی وقتها واقعا آدم رو گول میزد. البته بودند این وسط بازیهایی که عکس روی جلد بازی شبیه به خود بازی بود .

با خبر شدیم که یکی از افراد تاثیرگذار بازی های آتاری درگذشت. cryyy!

پیرمردهای کافه حتما بازی هایی که استیو بریستو Steve Bristow( پدر آتاری ) نوشته را باید به یاد بیاورند.

کمتر کسی بازی محبوب سوپر ماریو یا همون قارچ خور بخاطر نداره

Kelsey Kronmiller طراح گرافیک مبتکر و خوش ذوقی است که با یک آکواریوم 55 گالنی و لگوهای طرح ماریو کار زیبا و شگفت انگیزی ارائه کرده است

او در ابتدا طرح مورد نظر را با استفاده از نرم افزار پیاده و سپس شروع به ساخت پس زمینه، بلوک ها، راه پله ها، قلعه، میله و پرچم میکند

در پایان نیز با اسپری مخصوصی سطوح تمام قطعات بصورت کامل پوشش داده میشود تا در مقابل نفوذ آب مقاوم شوند

Gameboy کنسول بازی دستی با صفحه سیاه و سفید ساخته شده توسط شرکت Nintendo است که در سال 1989 وارد بازار شد

Gameboy Advane نسخه پیشرفته و 32 بیتی رنگی آن است که در سال 2001 اتتشار یافت

من گاهی اوقات فکر می کنم نسل جدید چه طور بدون شناختن "قوی ترین خرس جهان" می تونن به حیات مادی و معنوی خودشون ادامه بدن.

دوران کودکی، پدر مخالف خرید میکرو و سگا بود. هر دفعه هم که می گفتم بخریم جوابش این بود که "می تونی با من بیای دانشگاه و با کامپیوترهای سایت بازی کنی."

و البته همیشه هم این اتفاق می افتاد. تقریبا هر روز بعد از مدرسه می رفتم دانشگاه(!) و بعضا توی سایت و بعضا توی اطاق پدر بازی می کردم.

پدر، مسئول آموزش دانشگاه بود و کامپیوتر اطاقش، اون کامپیوتری بود که دانشجوها می اومدند و نمره هاشون رو از توی اون می دیدن و کلا چیز حساسی بود. کیسش زیر مانیتور می خورد. دکمه ریسیتش نارنجی و کشیده بود و دو تا شکاف هم داشت که مال دیسکت آ و دیسکت بی بود. [اون زمان فقط یک دیسکت بی توی اون ساختمون وجود داشت که اون هم بکاپ نمرات روش بود و توی یک کشو قفل بود و من هیچ وقت نتونستم اون رو ببینم.]

روی مانیتورش هم یک فیلتر با دو تا بند مشکی آویزون بود که همیشه اولین کاری که قبل از نشستن پای کامپیوتر می کردم برداشتن اون بود که اتفاقا همواره هم از سوی پدر مواخذه میشدم جهت ضعیف شدن چشم ها. (متاسفانه عکس بهتر پیدا نکردم)

اوایل که سنم خیلی پایین بود، احتمالا قبل از مدرسه حتی، مسئول سایت کاری کرده بود که توی داس، من کلید 1 رو که می زدم فلان بازی می اومد، 2 بهمان بازی و غیره. هنوز هم نمی دونم چه جوری. چون قاعدتا باید مثلا 1 دات اگزه می زدم تا بیاد ولی اون جوری که یادمه حتی اینتر هم لازم نبود. به محض زدن کلید 1 بازی اجرا می شد و صد البته برای بستنش هم باید از ترکیب منقرض شده Ctrl+Q استفاده می کردم! [یادمه دوران بچگی از دکمه esc می ترسیدم. خیلی دکمه خشنی بود.]

بعدا که با سیستم عامل فوق العاده NC آشنا شدم، توانایی هام به مراتب زیاد تر شده بود. دیگه برای خودم فولدر داشتم و فایل جابجا می کردم. Rename می کردم. Delete و انواع کارهای هیجان انگیز! خفن ترین کاری که با NC بلد بودم انجام بدم اسپیلیت/مرج بود. برای انتقال بازی های حجیم با دیسکت. [یادمه یه بازی مسئول سایت داشت که 10 تا دیسکت بود ولی اصلا یادم نیست چه بازی ای بود.]

چیزی که خوب یادمه، اینه که توی NC دو فایل MsDos و IOsys که جز فایل های اصلی کامپیوتر بود خیلی روی اعصابم بودن! فکر کنم دلیلش این بود که این فایل ها مخفی بودند و NC فایل های مخفی رو مثل تصویر بالا با یه سری نقطه نشون میداد و کاری که من زیاد با اون کامپیوتر حساس انجام دادم پاک کردن این دو تا فایل بود که منجر به خاموش شدن فوری کامپیوتر و روشن نشدنش میشد! و هر دفعه این مسئول سایت بدبخت با کلی مکافات این رو درستش می کرد و هی دوباره به من سفارش می کرد که کاری با این ها نداشته باشم و من هم هر دفعه قبول می کردم!!

بازی های مختلفی اون دوره بازی می کردم که چندتاییشون رو دوستان قبلا گفتن ولی من دوست دارم با دست خودم دوباره در مورد این خاطرات شیرینی که در اعماق ذهنم چسبیده بنویسم.

بازی ای که بیشتر از همه دوست داشتم این بود. اصلا یادم نیست اون زمان به چه اسمی اون رو صدا می زدم ولی خیلی دوستش داشتم. واقعا زیاد.

یک مرد با پیرهن سفید که باید یک دختری رو آزاد می کرد و یک ساعت شنی هم اول بازی نشون می داد که یعنی وقتت هم محدوده.

چیزهایی که از این بازی خیلی خوب به یادم مونده بود اینا بودن:

1) همین تیغ هایی که اگه می افتادی روشون (مثل عکس سمت راست) می مردی. ولی راحت می تونستی از توشون رد شی. فکر می کنم اگه میدودی توش هم می مردی، باید آروم رد می شدی. یه دونه اش که خیلی خوب یادم مونده، یک چاله ای بود با ارتفاع خیلی زیاد، یعنی وقتی می افتادی توی سه چهار بار از بالای مانیتور تا پایین می رفتی تا نهایتا توی این تیغ ها می افتادی.

2) اون شیشه هایی که باز و بسته می شد و اگه به موقع ازش رد نمی شدی نصف می شدی.

3) زمین هایی که سست بودن و فقط یه بار می شد از روش رد شد. بعد از رد شدن، زمین می افتاد پایین و چند تیکه میشد.

4) بطری هایی که می خوردی و اصولا جونت یکی اضافه می شد. بعضی از بطری ها بزرگ تر بود و جونت رو پر می کرد، یا اگه اشتباه نکنم یکی به تعداد کل جون های بالقوه ات اضافه می کرد. اول کار فقط سه تا جون داشتی و اگه بطری جون می خوردی همون سه تا می موند. با خوردن این بطری های بزرگ تعداد جون های ممکنت 4 تا میشد. البته بعضی بطری ها هم جونت رو کم می کردن و حتی اگه اشتباه نکنم یه قسمت بازی بود که چند تا بطری جلوت بود و یکی از اون ها فقط درست بود (فکر کنم دروازه ای چیزی رو باز می کرد استثنائا) و شانسی باید اون رو می خوردی.

5) قسمت های برجسته زمین که کلید دروازه های (شکل وسط) بود. اصولا این دروازه ها بعد از مدتی خودبخود، به آرومی بسته میشد. صدای بسته شدنش هم از توی کیس می اومد که هنوز تو گوشمه!

6) رمز های تقلبش که یکی از دانشجوها که پسر دوست پدرم که اهل مشهد هم بود یادم داده بود. رمزهای مختلفی مثل پر شدن جون، پر شدن وقت، رفتن به مرحله بعد و ...

خلاصه گذشت و گذشت تا خودمون دانشجو شدیم و یه روز تابستان هوس این بازی به سرم افتاد ولی هیچ نشونه ای ازش نداشتم بجز همین چیزهایی که یادم بود. با پیغام پسغام از مسئول سایت هم نتونستم بفهمم که چی بود. ناچار دست به کار شدم و با دایال آپ خونه شروع کردم به سرچ کردن این بازی ولی چیزی پیدا نشد. نهایتا یک بار به یک سایتی خارجی رسیدم که بازی های قدیمی رو توش آپلود کرده بود. تعداد بازی ها حدودا 700 یا 800 تا بود و با اون شرایط اینترنت اصلا حوصله گشتن بیشتر رو نداشتم. به شکل کاملا اتفاقی (یا شاید هم به قول اینترستلار بخاطر قوه هدایتگری عشق) یکی از این بازی ها رو دانلود کردم. شاید صرفا از اسمش خوشم اومد که Prince Of Persia 4D بود (چهار بعدی واقعا اصطلاح مضحکی به نظر می اومد) و در کمال کمال تعجب این بازی همونی بود که می خواستم! واقعا داشتم شاخ در می آوردم. منی که مدت ها دنبال این بازی بودم چقدر اتفاقی تونستم پیداش کنم.

نکته جالب توجه اینه که شاید به خاطر علاقه آتشینم به این بازی در دوران بچگی، مدت زیادی نتونستم در دوران دانشجویی با این بازی ارتباط برقرار کنم، در صورتی که بازی هایی که کمتر زمان بچگی بش علاقه داشتم رو الان خیلی بیشتر دوست دارم.

ورژن 2 این بازی هم چند سال بعدش اومد و فکر کنم همون دانشجوی مشهدی (به اسم رضا) بم داد ولی خیلی برام جذاب نبود.

پی نوشت: از معدود خاطراتی که از میکرو دارم، مربوط به برادرهای همین رضا بود که توی خونه میکرو داشتند و ما هربار که می رفتیم مشهد، دونفره بازی شورش در شهر رو بازی می کردیم و همیشه هم از این جهت که روی کامپیوتر این بازی رو ندارم ناراحت بودم...

احتمالا مسئول مربوطه , یک فایل ِ BAT مخصوص شما ساخته بوده است.

این batch file ها به صورتی هستند که می تواند بدون زدن پسوند هم اجرا شوند و در آن چندین دستور برای اجرا شدن به صورت پشت سر هم قرار داده می شود که احتمالا فایل exe مورد نظر شما را هم شامل می شده است . توضیحات بیشتر در لینک زیر:

سال های 74-75 یه بازی رانندگی در جاده تحت داس رو به یاد دارم. می تونستی از جاده خارج بشی، توی چمن زار یا ریل قطار بری و .... از دوستان کسی این بازی قدیمی رو بخاطر داره؟

منم یه همچین بازی ای یادمه. ولی چون یک باگ مسخره داشت اصلا دوستش نداشتم. اون باگ هم این بود که همون اول بازی می تونستی دنده عقب بگیری از خط پایان بری عقب تر بعد برگردی و از خط پایان رد بشی و بازی رو برنده بشی!

یه چیز دیگه هم که یادمه اینه که آخرش اسمی که میدادی تا توی رکورد ها ثبت یشه باید سه حرفی می بود و یک دوستی به نام علی داشتم که می تونست اسمش رو بنویسه ولی من نمی تونستم و از این جهت هم ناراحت بودم. taeed

متاسفانه لب تاپ جدیدم بعضی بازی های قدیمی رو اجرا نمی کنه.

بازی المپیک زمستانی بود که خیلی بازی جذابی نبود و به هر حال زیاد بازی می کردم.

آیتم های مختلفی داشت. یکی از بهترین هاش همین سورتمه سواری تصویر پایین بود که اگه مواظب نبودی از کناره ها به بیرون پرت میشدی. بازی محصول سال 1991 از کمپانی Accolade است.

این کمپانی چند بازی ورزشی دیگر هم داشت که تک و توک چیزایی ازشون یادم میاد... من جمله یک بازی ماشین سواری با نام Test Drive که ممکن است همان بازی مورد نظر شما باشد.

این بازی محصول سال 1993 است و توسط شرکت نرم افزاری دیزنی و ویرجین گیمز برای سگا ارائه شده است. (البته من این رو با کامپیوتر بازی می کردم.)

این بازی از روی انیمیشن علاءالدین 1992 ساخته شده است و مرحله های مختلف این بازی فضاهای مختلف فیلم آن است. (که البته به نظر من دیدن فیلم بعد از انجام بازی آن بسیار لذت بخش تر از انجام بازی بعد از دیدن فیلم است.)

این بازی از نظر جزئیات و نحوه حرکت کاراکترها بسیار پیشرفت بزرگی در صنعت بازی سازی محسوب می شود.

تصویر سوم عکس بالا آیتم های مختلف بازی را توضیح داده است. قلب آبی رنگ جون علاءالدین رو زیاد می کرد، میزان دود چراغ جادو، میزان جون علاءالدین بود، خمره آبی بازی رو ذخیره می کرد، سیب هم که برای پرتاب کردن بود، یاقوت ها رو وقتی می کردی می تونستی باهاش معامله کنی، میمون مراحل Bonus بهتون می داد که توی اونا میمون نقش اول بود و تا قبل از اینکه بمیره می تونست کلی یاقوت و سیب جمع کنه، آخر هر مرحله هم یک صفحه مثل عکس آخر ظاهر می شد که تصویر داخل دهان جن به سرعت عوض می شد و شما وقتی یک کلیدی رو فشار میدادی بسته به شانست یک جایزه می گرفتی. تعداد دفعاتی که می تونستی امتحان کنی برابر بود با تعداد جن های آبی که در طول مرحله خورده بودی.

مرحله اول بازی در این محیط انجام میشد. شخصیت های منفی بازی دو نفر توی عکس سمت چپ بودند، فرد لاغر بسیار گاگول بود و فقط وایمیستاد و کتک می خورد. فرد چاق هم تا قبل از اینکه شما رو ببینه با سرعت بسیار زیادی مشغول خوردن بود و اصولا با اولین ضربه شلوارش پایین می اومد و با دومین ضربه به هلاکت می رسید!

یک فرد هیکلی هم بود که توی عکس های پایین تر هست و وقتی از روی آتیش ها رد میشد ادا اصول های بامزه ای در می آورد با اون هیبت!

سخت ترین نقش منفی یک فرد لاغری بود که مرتب چاقو پرت می کرد و معمولا سیب هایی که به سمتش پرت می کردی به این چاقوها می خورد و نصف میشد.

عکس سمت راست هم یک فرد کلاهبرداری بود که سر یاقوت های شما معامله می کرد و بعضی وقتا فقط یاقوت ها رو می گرفت و هیچی به شما نمیداد.

زن های بومی رو هم می تونید ببینید که از پنجره کوزه به پایین پرتاب می کردند که میشد دستشون رو قطع کرد و این کار یکی از علایق بنده در کودکی بود! :دی

مرحله دوم در صحرا رخ می داد. توی عکس اول (و عکس چهارم مرحله اول) می بینید که وقتی مدتی بازی نمی کردی علاءالدین شروع به شیرین کاری با سیب می کرد که این بسیار برای ما جذاب بود که اوووف چقدر بازی رو طبیعی ساختن!

از جمله چیزهای خاص این مرحله مار بود که کشتنش خیلی سخت بود. راهش این بود که بشینی و شمشیر رو بش فرو کنی! درخت هایی بود که چند ثانیه ای میشد روش وایساد ولی لیز می خوردی و اون پرنده قرمز رنگی که وقتی با شمشیر میزدیش پرهاش می ریخت و لخت به پایین می افتاد!

مرحله سوم دوباره به شهر (شهر خیالی عقربه) بر می گشتی. چیزی که این دفعه اضافه میشد طناب هایی بود که میشد باش پرواز کرد. دو تا غول هم برای اولین بار در بازی ظاهر می شدند. اولی که فرد کوتاهی بود که روی زمین می چرخید و چاقو پرتاب می کرد، دومی هم اون یارو که به صرف چاقو و شیرینی از شما پذیرایی می کرد.

مرحله چهارم و پنجم زیر زمین (تو فیلمش در واقع اونجاست که با جعفر، وزیر سلطان، رفتن برای جمع آوری طلا و جواهر) توی همچین محیطی رخ می داد. از نکات خاص مرحله 4، این گوی های آهنی بود که نباید بهشون می خوردی، پله هایی که به ترتیب محو می شدند و یک سری چیزهای تیزی که مرتب از دیوار بیرون می زد.

در مرحله پنجم هم این سکو ها بود که وقتی می رفتی روش با فشار آب به بالا می اومد. اون مجسمه ای که وقتی از کنارش رد میشدی بهت چیزی پرتاب می کرد و یک ماهی زرد رنگی که از آب بیرون می پرید و چیزی به شما پرتاب می کرد.

برای اولین بار در بازی توی این مرحله بود که ممکن بود درجا کشته بشی. تا قبل از این مرحله با هر بار ضربه خوردن کمی از جونت کم میشد ولی در مرحله پنجم ممکن بود با افتادن در آب درجا بمیری.

چیزی که توی این دو مرحله خیلی روی اعصاب بود خفاش های بنفش رنگی بودن که دیدنشون خیلی سخت بود و تعدادشون هم زیاد و هی ذره ذره جونت رو کم می کردند...

غول مرحله پنجم این میمون زرد رنگ چهار دستی بود که با هر بار ضربه زدن غیب میشد و روی سکوی زرد دیگه ظاهر میشد. بعد از کشتن این غول قالیچه پرنده می اومد و تو رو به سمت چراغ جادو می برد. که با گرفتنش به مرحله شش می رفتی. مرحله شش شاید سخت ترین مرحله بازی بود که در واقع صحنه ای بود که جعفر اون محوطه زیر زمین رو منفجر کرده بود و باید از دست این سنگ هایی که دنبالت می کردند و سرعتشون هم از تو زیاد تر بود. جلو راه هم مواد مذابی بود که ممکن بود توش بیفتی.

من توی کودکی که به اینجا نرسیده بودم اصلا ولی در دوران کارشناسی ارشد(!) توی خوابگاه یادمه با کلی بدبختی به اینجا رسیده بودم. بازی هم قابلیت ذخیره شدن نداشت و باید یک ضرب تا آخرش می رفتی. یک هم اطاقی کاشمری داشتم که معتاد به چایی بود. من آخرای این مرحله بودم که آقا هوس چایی کرد و اومد چایی ساز رو بزنه توی برق که لپ تاپ کشیده شد. لب تاپ هم که کلا باطری نگه نمی داشت خاموش شد و کل زحمات ما رو به باد فنا داد. یادمه که چقدر عصبانی شده بودم بخصوص بخاطر خنده های آقا...

که البته چند روز بعدش موفق شدم این رسالت رو به انجام برسونم!

از اون جایی که الان دوباره سر همون مرحله شش حذف شدم بقیه بازی رو حدودی میگم. مرحله هفتم فکر می کنم اون عکس سمت چپ بود که کلا روی قالیچه پرنده بودی و باید موانع جلو روت رو جاخالی میدادی. مرحله هشت هم که مرحله سختی بود درون چراغ جادو می گذشت و پر از فنر و این چیزایی بود که تو رو از این طرف به اون طرف پرتاب می کرد و سرعت عمل بالایی می خواست.

مرحله نهم هم داخل کاخ سلطان بود که طراحی صحنه جالبی داشت. اون فرد هیکلی که اول کار گفتم همین جناب عکس سوم هست. آخر سر هم که باید جعفر رو می کشتی که به شکل یک مار یا اژدها در می اومد و تنها غول بازی بود که کشتنش سخت بود.

نهایتا لحظه لذت بخش این بازی هم (مثل اکثر بازی های کودکی که البته بخاطر مسائل اخلاقی ما هیچ کدوم رو تموم نکرده بودیم!) این است:

پی نوشت: چقدر هم ما توی دوران ارشد درس خوندیم! یادمه یه بار توی سایت نشسته بودم و یکی از این گزارشگرهای 20:30 یا یه همچین چیزی اومد تو سایت با ما مصاحبه کنه.

پرسید : این سایت های مقالات رو بستند شما به مشکل نخوردید؟

فکر کنم چند سال دیگه این تیکه رو توی سوتی های گزارش های مردمی بتونید ببینید!

موجوداتی که بمب هایی می گذاشتند که به شکل بعلاوه منفجر می شد. خانه های چوبی در اثر برخورد آتش بمب منفجر می شدند و بعضا آیتم های جایزه (افزایش سرعت، افزایش تعداد بمب، افزایش برد بمب و ...) و گاهی هم آیتم بد (تکرر بمب گذاری، برعکس شدن جهت های کنترل و ...) درون آن ها بود.

چاله هایی هم در بازی بود که اگر بمب داخل آن ها می افتاد به شکل تصادفی به یک جای دیگر پرتاب می شد. بعضی از خانه ها هم یخ زده بود که روی آن ها سر می خوردید...

یک صحنه مورد علاقه ام این بود که اگر کسی می مرد، جسدش توی بازی باقی می موند و با برخورد آتش بعدی جسد منفجر می شد...

اگر بازی طول می کشید یک موجودی (که با صدایی شبیه آیپوتبل می آمد) شروع به حذف تک تک خانه ها می کرد. یکی از لحظات هیجان انگیز بازی وقتی بود که روی خانه ها گیر می افتادی و دعا می کردی آیپوتبل زیر پایت رو خالی نکند.

قوانین بازی به همین سادگی بود و هدف کشتن دشمنان بود. بازی گروهی هم میشد و بعضا در دوران دانشجویی با وصل کردن دسته پلی استیشن 6 نفره هم بازی می کردیم...

یادم میاد وقتی پای این بازی بودی اصلا گذران زمان رو حس نمی کردیم. یک بار به خانه یکی از دوستان رفته بودم که به شکل مهمان در یک دانشگاه درس می خوند و فردای اون روز یک امتحان خیلی مهم هم داشت که آینده تحصیلی اش رو رقم می زد. امتحان داروشناسی بود و از این هایی که هزارتا اسم عجیب غریب باید حفظ می کرد.

این دوستمون با اصرار بنده حاضر شد نیم ساعتی کلن بمبر بازی کنیم و ما نشستیم به بازی و دقایقی بازی کردیم. وقتی تصمیم گرفتیم بازی رو قطع کنیم و نگاه به ساعت کردیم به هیچ عنوان، به هیچ عنوان باور نمی کردیم که ما هشت ساعت مشغول این بازی بودیم!! حداکثر حس می کردیم یک ساعت باید گذشته باشه. یادمه تا نیم ساعت هی با تعجب به هم نگاه می کردیم و می گفتیم یعنی هشت ساعته ما داریم این رو بازی می کنیم؟!

این شد که دوستم امتحانش رو خراب کرد و با انتقالی اش موافقت نشد و برگشت شیراز.

بازی بعدی یک بازی فوق العاده دوست داشتنی به نام Slime است. من تو کل زندگی ام هیچ بازی ای رو اندازه اسلایم بازی نکردم...

بخصوص اینکه در دوران خوابگاه یک دوست بسیار عزیزی داشتیم که هم اطاقی ما نبود ولی همیشه پیش ما بود و داشتیم این رو بازی می کردیم. از اون جایی که با هم کل کل هم داشتیم هیچ وقت از این بازی سیر نشدیم و هنوز هم هر چند ماهی یک بار که می بینمش حتما باید چند ساعتی رو صرف این بازی کنیم.

گرافیک بازی در حد Paint است. دو نیم دایره و یک توپ که ورزش های مختلفی با هم می کنند.

از همه جذاب تر بازی والیبال و الاستیک بود که بسیار هیجان انگیز بود.

با وجود سادگی بیش از حد بازی ما اکثر حرکت هایی که در والیبال داریم رو توی این بازی پیاده می کردیم. سرویس پرشی موجی، جاخالی انداختن، حرکت پایپ و حتی گل های دیواری رو هم از گل کوچیک قرض گرفته بودیم...

پی نوشت: بنده به شخصه عقیده دارم گرافیک بازی باید ساده باشد و در عوض قوانین جذابی داشته باشد، چون اگه شما جذب ظاهر زیبای بازی بشوید خیلی زود دلتان را خواهد زد...

حدود دو سه سال پیش به شکل خیلی پیگیر دنبال بازی های کودکی ام می گشتم. بدون اینکه هیچ نشونه ای ازشون داشته باشم. بالاخره دل رو به دریا زدم و رفتم سراغ سایت

که چند هزار بازی قدیمی رو با یک اسکرین شات از هر بازی، لیست کرده بود و من شروع کردم به ترتیب حروف الفبا همه رو گشتن تا اینکه چندتا از بازی های مورد علاقه ام رو پیدا کردم.

نکته جالب توجه این جا بود که دو تا از بازی های خیلی جذاب کودکی ام رو یک نفر ساخته بود.

یک نفر به نام John Romero که اون زمانی که این بازی ها رو می نوشته حدود 23 یا 24 سالش بوده و انصافا بازی های خارق العاده ای هستند.

جهت طولانی نشدن پست فعلا یکی از اون ها رو معرفی می کنم.(البته در همین تاپیک Schindler قبلا به این بازی اشاره کرده بود...)

که خوشبختانه چون با حرف D شروع میشد زود پیدا شد.

بچگی ها به این بازی می گفتم بازی جام. چون روند بازی اینجوری بود که باید یک جام طلایی رو می خوردی تا در عبور بازی بشه و بتونی ازش رد بشی. وقتی رد می شدی یک تونل از سمت چپ به راست تصویر می رفت که اتوماتیک از اون رد می شدی و بالاش می نوشت که چند مرحله تا پایان بازی مونده. آخ که چقدر اون صدایی که از توی کیس درمی اومد جذاب بود... از دیگر حسن های این بازی این بود که کد تقلب نداشت و برای همین هیچ وقت بی مزه نمیشد. شاید عیبش هم اینکه قابلیت ذخیره شدن نداشت و هر دفعه باید از اول شروع می کردی...

این مرحله اول بازی بود که بیشتر جنبه آموزشی داشت و هیچ خطری آدم رو تهدید نمی کرد. الماس های آبی هر کدوم 100 امتیاز داشت، الماس قرمز که خیلی هم نایاب بود 150 امتیاز و اون دایره بنفش 50 امتیاز.

اول بازی 3 تا جون داشتی که هر وقت امتیازت به مضارب 20000 می رسید یک جون بهت اضافه میشد. البته چون اوایل بازی خیلی خطری آدم رو تهدید نمی کرد، اوایل بازی نباید زیاد امتیاز جمع می کردی چون وقتی جونت پر بود عملا اون جونی که قرار بود بهت اضافه بشه می سوخت.

مرحله دوم بازی که اولین تهدید ها توش ظاهر می شد (آب و آتیش که با چند تا حرکت ساده چقدر طبیعی به نظر می رسیدند).

البته این تم دوم بازی هست که اصلا قشنگی تم اول رو نداشت.

یادمه بچگی علاقه خاصی به خوردن این الماس های روی آب یا آتیش داشتم. اصولا یکی از جون هام رو می دادم که این ها رو بخورم!

توی مرحله 3 برای اولین بار تفنگ و جت پک ظاهر می شدند. من کلمه GUN رو از این بازی یاد گرفتم. توی این مرحله برای اولین بار موجودات زنده هم مشاهده می شدند. توی این مرحله دو تا عنکبوت بودند که هی می اومدند توی تصویر و یک تیر زرد رها می کردند و می رفتند و باید اون ها رو با تفنگ می کشتی. تفنگ با کلید Ctrl کار می کرد و جت پک با Alt!

از خوبی های این بازی این بود که وقتی می پریدی بالا، توی هوا می تونستی جهت حرکتت رو عوض کنی که با وجود اینکه خیلی طبیعی نبود ولی خیلی بازی رو ساده تر می کرد.

آخر مرحله 3 (همین عکس بالا) یک تونل بود که سرکاری بود. با وجود اینکه این همه آبنبات های سبز اون بالا بودند وقتی تا آخر تونل می رفتی می دیدی که راه ورودی نداره و اونجا بود که سوخت جت پک تموم می شد و می مردی. یکی دیگه از عیب های (حسن ها) بازی این بود که وقتی سوخت جت پک تموم میشد دیگه هیچ کاری نمی شد کرد که دوباره جت پک دار بشی و باید بازی رو از اول بازی می کردی. البته اصولا راه های سختی بود که بدون جت پک می شد بازی رو تموم کرد.

توی مرحله 4 موجود زنده داشتیم ولی تفنگ نداشتیم. روش کار من این بود که میرفتم خودم رو می زدم بهش و هر دوتا آتیش می گرفتیم. جون من یکی کم می شد ولی در عوض اون دیگه می مرد. البته میشد بدون این عملیات انتحاری هم این مرحله رو رد کرد...

مرحله 5 یه جورایی نقطه عطف بازیه. بگذریم از این حرکت آرتیستی که باید می رفتی تفنگ رو از کنار گوش این خورشید قرمز بر میداشتی و برمی گشتی می کشتیش، این مرحله اولین مرحله ای بود که توی فضای باز انجام میشد(!) و توش درخت داشت و می تونستی از درخت بالا بری. ستاره هایی که حرکتت رو کند می کردند و مهم تر از همه یک تونل مخفی درست بالای سرت سمت چپ بود که در واقع یک مرحله مخفی Bonus بود که توش امتیاز جمع می کردی البته خطر مرگ هم توش کم نبود.

مراحل 5، 8، 9و 10 این تونل های مخفی رو داشتند. یکی از این تونل ها برمیگشت به به همون مسیر سرکاری مرحله 2 خیلی حرکت بامزه ای بود. یه حرکت فانتزی دیگه این بود که تونل مرحله 10 هم درست در کنار محیط مرحله 1 بود. که اگه برگردید به مرحله یک این دیوار خاکی رنگ رو می تونید مشاهده کنید.

اما مرحله 6 که موجود زنده اش یک چیزی شبیه استخوان سبز رنگی بود که می چرخید و تیر می زد که البته چون فقط حرکتش افقی بود کشتنش زیاد سخت نبود.

توی این مرحله یک اتفاق بد دیگه ای که می افتاد این بود که بعضی از سکوهای بنفش رنگی که روش راه میرفتی در واقع تو خالی بودند و ازشون رد میشدی! بدتر اینکه اینها هیچ فرقی با بقیه سکوها نداشتند و با آزمون و خطاهایی که عموما منجر به از دست دادن جون میشد باید پیداشون می کردی.

بازی توی مرحله 7 دیگه واقعا سخت میشد و من توی کودکی تا اینجا بیشتر نرسیده بودم. بشقاب پرنده های سفید رنگی که حرکتشون خیلی نامنظم بود و برای همین کشتنشون خیلی سخت بود.

دوباره همون سکوهای بنفش خیلی اذیت می کردند توی این مرحله هم.

توی این مرحله رومرو یک حرکت جدید زده بود و اون هم اینکه یه جا توی بازی گیر می کردی و باید می فهمیدی که این پایین آتیشی وجود نداره و احتمالا یک تونل است به اون بالا...

البته اگه وقتی توی تونل بودی کلید سمت راست رو نگه می داشتی از روی سکوهای بالا حرکت می کردی و فقط پاهات پیدا بود که اینجوری می تونستی کلی از خطراتی که این پایین هست رو دودر کنی!

موجود زنده مرحله 8 هم یک چیزی شبیه ساندویچ همبرگر بود که چون یهو ظاهر میشد و درجا تیر هم میزد ، کشتنش واقعا سخت بود.

مرحله 9 و 10 رو خیلی خوب یادم نیست چون زیاد بازی نکردم. موجود زنده مرحله 9 توپ های سبز رنگی بودند. ولی بدترین قسمت مرحله 9 یک سکو بنفش خیلی طولانی بود که زیرش هم دریا بود و اصلا معلوم نبود کجاهاش خالیه...

مرحله 10 هم واقعا سخت و طولانی ای بود. موجود زنده اش این دیسک نقره ای رنگ بود که با سرعت خیلی زیادی حرکت می کرد و کشتنش به شکل عجیبی سخت بود. این قسمت سبز رنگ هم مثل درخت بود که می تونستی ازش بری بالا. که بعدش هم می رسیدی به در خروج آخر...

وقتی از در خروج آخر رد می شدی بازی تموم میشد و ازت می پرسید اون 4 تا مرحله مخفی رو پیدا کردی؟!!

همین که آخرش شاهزاده آزاد نمی کردی خودش کلی حرف بود...

پی نوشت: امروز یک ویدئو تحقیرآمیز پیدا کردم که کل بازی رو توی 7 دقیقه تموم می کرد. بجز مرحله آخر یک دونه تیر خطا هم نداشت! به شکل عجیبی همه اون موجوداتی که حرکت نامنظم داشتن رو هم با یک تیر می کشت.

این ویدئو خارق العاده، خاطره انگیز و تحقیر آمیز رو می تونید از اینجا دانلود کنید.

این بازی قبلا توی این تاپیک معرفی نشده بود. از چند تا از دوستان هم که پرسیدم یادشون نبود. ولی جز بازی های ثابت کودکی من بود. در واقع اگه سه تا بازی خوب داشتم یکی اش این بود، یکی اش همون بازی پست قبل و یکی هم Prince of Persia

که بنده این بازی رو هم در دوران دانشجویی تموم کردم و حتی بعد از اون Keen The Commander 5 و 6 رو هم که قبلا از وجودشون بی اطلاع بودم شروع و تمام کردم.

بازی محصول سال 1991 است. یعنی تنها یک سال پس از Dangerous Dave ولی از لحاظ گرافیکی، تعداد و تنوع مراحل، داستان بازی، منو و قابلیت ذخیره بازی و تعیین درجه سختی بازی بسیار پیشرفته تر از آن است.

تصویر سمت اول اولین چیزی است که از بازی می دیدیم. بعد از آن منو و نهایتا این نقشه بازی (تصویر سوم و چهارم)

اول کار توی اون خونه مرحله سوم بودی و دو تا انتخاب داشتی. یا مرحله توی اون پرچین رو بازی کنی یا بیای این شبه مرحله هواپیما رو بازی کنی.با رد کردن هر مرحله یک پرچم توی این بست طلایی کنار هر مرحله برافراشته می شد. از اون مرحله پرچین هم که رد میشدی می تونستی بیای مرحله کنار دریا ولی اوایل بازی چون لباس غواصی نداشتی اجازه وارد شدن به این مرحله رو نمی داد.

تصویر اول همان هواپیما است که هیچ اتفاقی خاصی در آن نمی افتاد. در تصویر دوم یک توپ قرمز رنگی وجود داشت که آزاری به آدم نمی رسوند بجز اینکه بعضی وقتا مزاحم آدم بود. حتی یادمه می تونستی روی اون وایسی و این طرف و اون طرف بری. قطرات آب وقتی به یک تعداد مشخصی می رسید یک جون به آدم اضافه می شد. بقیه چیزها مثل نوشابه و بیسکوئیت و بادکنک و ... امتیاز داشتند.

بازی پر بود از میله های صورتی رنگی که می شد از طریق اونا به زیر زمین رفت و یه جورایی میانبر زد. (مثل ماریو)

وقتی هم یک مدتی بازی نمی کردید کین رو به دوربین دست هاش رو می برد بالا و اگه باز هم بازی نمی کردید چهارزانو روی زمین می نشست و یک کتاب قرمز رنگی رو می خوند...

از دشمنانتون توی بازی اول از همه میشه به اون کرم کلفت زرد زنگ اشاره کرد که مدام راه می رفت و فضولات به جای می گذاشت که این فضولات بعد از حدود 10 ثانیه مضمحل می شدند. کشتن این کرم ها اصلا کار سختی نبود و اتفاقا بعد از مرگ خیلی خوشگل هم می شدند.

بعد از آن این توپ های آبی رنگ بودند که یک جورایی وحشی ترین دشمن شما بودند و با سرعت خیلی زیادی به سمت شما می آمدند.

و نهایتا نفرت انگیزترین دشمن هم اون قارچ آبی رنگی که با تیر نمی مرد و شما باید سر بزنگاه از زیر آن عبور می کردی...

در بعضی از مراحل هم این تفنگ های سبز رنگی(تصویر چهارم) بودند که در دیوار و سقف کار گذاشته شده بود و شما حتی اگه به خود تفنگ هم می خوردی می باختی.

یکی از به یاد ماندنی ترین اجزای بازی این آسانسور(!) هایی (تصویر سوم) بود که حرکات افقی و عمودی برای آدم مهیا می کرد. کلید روشن و خاموش آن هم در تصویر مشخص است. بعضی از آسانسورها کلید روشن و خاموش نداشتند و بعد از رفتن روی آنها باید فورا آن را ترک می کردید.

یکی از مهم ترین چیزهای بازی هم اون الماس هایی بودند که باید پیدا می کردید و در جا الماسی همرنگ خودش می گذاشتید تا یک دروازه فیروزه ای رنگ برای شما باز شود.

در اواسط بازی در یکی از مراحل معمولی، یک شاهزاده برنزه ای وسط هوا و زمین معلق بود که به محض برخورد باهاش آزاد میشد! درست یادم نیست ولی فکر نکنم نقش خاصی در ادامه بازی داشته باشد و به نظر میشد حتی او را آزاد نکرد!

از موجودات بامزه دیگر بازی هم این پنگوئن قرمز رنگ است که او هم کاری به شما نداشت و فقط ممکن بود جلو حرکات شما رو بگیرد. اتفاقا این پنگوئن هم به این دلیل که خیلی زیبا می مرد، همیشه در همون لحظه اول هدف تیر بنده قرار می گرفت.

و اما یکی از مراحل دوست داشتنی بازی مرحله ای بود که تمام دکور آن شیشه ای بود. فضای این مرحله خیلی آرام بود و تعداد دشمنان شما در آن کم بود.

منتهی سختی این مرحله پله هایی بود که مرتبا محو و ظاهرا می شدند و شما باید به سرعت از آنها بالا می رفتی.

در طول بازی تعداد سنگ کله قندی (تصویر دوم) در گوشه و کنار تصویر بود. بعضی از این سنگ ها یه دفعه چشم در می آوردند و به سمت شما پرتاب می شدند که شما باید به سرعت جاخالی می دادید.

تصویر سوم مرحله نهایی بازی است. جایی که شما در یکی از مراحل قبل لباس غواصی را پیدا کرده اید و به درون آب رفته اید و این جا یک ماهی خیلی بزرگ با سرعت زیاد به دنبال شما راه می افتد و شما باید به نجات پیرمرد بازی بروید...

البته طول بازی چندین بار این پیرمرد رو آزاد می کردید ولی دوباره گرفتار میشد. شاید هم تعداد زیادی پیرمرد یک شکل بودند!

خوشبختانه در این بازی هم هدف آزاد کردن شاهزاده نبود.

اما از کل بازی که بگذریم یک بازی فرعی در پایین منو بود که این خود یک نوآوری بزرگ بود.

یک پینگ پونگ با خود کامپیوتر که اتفاقا خیلی هم قوی بود. تنها ضرباتی که شانس گل شدن داشتند ضرباتی بود که با منتهی الیه گوشه راکت به توپ می خورد و آن هم از هر 5 تا ضربه یکی اش به زور گل می شد. عیب کار این بود که اگه گل می خوردی توپ بعدی خیلی سریع در ادامه اون ولی با یک جهت نسبتا تصادفی ظاهر میشد...

از نکات دوست داشتنی این بازی هم این بود که بعضا در اول یک مرحله چند مسیر مختلف برای ادامه بازی داشتید و اصولا یکی از این مسیرها خیلی زود به جواب می رسید ولی اصولا مسیری بود که آدم فکرش رو هم نمی کرد.

این بود شرح مختصری از خاطراتی که جناب جان رومرو جان برای ما ساختند.

باز هم مثل بازی قبل لینک یک ویدئوی خاطره انگیر و تحقیرآمیز رو میذارم که کل بازی رو در 10 دقیقه تموم می کنه! این بازی هم با اون صدایی که از توی کیس در می اومد بسیار بازی جذابی بود.

بازی اول که کمی بازی بچه گانه ای بود Animaniacs نام داشت. محصول سال 1994 از کمپانی کونامی

مهم ترین مشخصه بازی این بود که شما سه کاراکتر را به شکل موازی در اختیار داشتید. بازی دیگری قبل از این بازی به یاد ندارم که این ویژگی را داشته باشد. البته شورش در شهر بود که در حالت دونفره، 2 پلیر موازی بازی می کردند اما در اینجا 3 شخصیت در اختیار شما بود که هر کدام توانایی های خاصی داشتند و شما بنا به موقعیت باید از شخصیت مناسب استفاده می کردید. از بازی های جدید که به این سبک هستند می توان از Shaun The Sheep و IceGirl & FireBoy نام برد.

این کاراکترها یاکو، واکو و دات نام دارند. یاکو پسری قد بلند بود که مشخصه آن زور زیادش بود. در طول بازی جعبه هایی بود که برای جابجایی آنها باید از او استفاده می کردید. واکو پسری پر از شیطنت بود که یک پتک خیلی بزرگ در جیبش داشت! از پتک برای روشن کردن فیتیله توپ استفاده می شد.

دات هم دختر بچه ای بود که ماچ می فرستاد! بوس های او برای مبهوت کردن انسان ها و رام کردن حیوان ها به کار می رفت!

این سه خرگوش در حال فرار از چنگ یک پلیس چاق بودند که اگر در بازی می باختید با این صحنه مواجه می شدید که پلیس شما را دستگیر کرده و به جایی که اول بازی از آن فرار کرده بودید برمی گرداند. انتخاب مراحل این بازی هم صحنه تعقیب و گریز پلیس و خرگوش ها در خیابان های شهر بود(عکس چهارم)

ضمن اینکه بعد از رد کردن هر مرحله یک پسورد تصویری به شما داده می شد که با استفاده از آن می توانستید به هر مرحله ای که رد کرده بودید دست پیدا کنید. البته این ایده را قبلا در بازی بامزی دیده بودیم که بعد از هر رد کردن هر مرحله یک کلمه به عنوان رمز دسترسی به آن لول به شما داده می شد.

بازی دوم که اصلا ظاهر قشنگی نداشت Aldo's Adventure نام داشت. جالب این جاست که با وجود اینکه اصلا از قیافه بازی خوشم نمی اومد ولی تنها بازی ای بود که اسمش به یادم مونده بود. اون هم به خاطر اینکه اول بازی بزرگ می نوشت Aldo

این بازی که محصول سال 1987 داستان یک آدم کریه المنظری است که در پی یافتن گنج است. در طول بازی یک سری وزنه مشکی رنگ از بالا به سمت پایین می آمد و شما باید جاخالی می دادید. این وزنه ها ممکن بود از نردبان هایی که از سطح طبقات پایین تر آمده اند، سقوط کنند.

یکی از صحنه های به یاد ماندنی بازی لحظه هایی بود که آلدو به پایین می افتاد و با دستان باز، با سرعت خیلی کمی به سمت زمین می آمد! (عکس سوم)

از دیگر عوامل تهدید کننده شما، آتش های قرمز رنگی بود که وقتی روی آنها می رفتید صورتی رنگ می شدند. از لحظه ای که روی آتش می رفتید چند ثانیه ای طول می کشید تا جان خود را از دست بدهید. به نظرم عدد بالای تصویر که در کنار تعداد جان های شما نوشته شده است، میزان باقی مانده جان فعلی شما بود.

واقعا بازی جذاب و دوست داشتنی ای بود. در این حد که قبل از گذاشتن این پست دوباره بازش کردم و دیگه نتونستم ببندمش! اتفاقا لشگر پسران خواهران هم این جا بودند و برای اینکه نوبتشون بشه از این بازی زیرخاکی لذت ببرند صف کشیده بودند!

ایده بازی ساده بود. یک سفینه که در فضا روی سطوح نسبتا مسطحی حرکت می کرد(!) و در اثر جاذبه(!) روی سطوح باقی می ماند!

البته گرافیک سه بعدی بازی به نسبت سال ساخت فوق العاده است.

دایره بزرگتر در جلو سفینه، نمایشگر سرعت شما بود. دایره کوچک تر از 2 نیم دایره تشکیل شده بود. نیم دایره بالایی میزان اکسیژن داخل سفینه بود که در واقع زمان باقی مانده را نشان می داد و نیم دایره پایینی که میزان سوخت باقی مانده را نشان میداد.

نوار پیشرفت سمت چپ سفینه هم میزان پیشروی در مرحله را نشان می داد. عکس چهارم لیست انتخاب مراحل است. بعد از رد کردن هر مرحله یک دایره زرد رنگ جلو آن نشان داده می شد...

اتفاقاتی که شما را تهدید می کند، سقوط کردن(!) برخورد با موانع، تمام شدن سوخت یا تمام شدن اکسیژن بود.

نکته آخر اینکه در ابتدای بازی می توانستید کنترلر آن را تعیین کنید. کیبورد، ماوس یا جوی استیک!

پی نوشت: به بازی کردن بچه های خواهران دقت کردم. عین کودکی های خودم در مواقع حساس زبونشون رو بیرون می آوردند! نمی دونم این ژن خانوادگیه یا همه بچه ها اینجوری اند...

نرم افزاری بود که متنی که توش می نوشتی رو برات می خوند. با لحن ها و سرعت های مختلف... من عاشق اون لحن Fly بودم. یک صدای خیلی ریز مگسی!

واقعا ساعت ها میشد با همین پنچره سرگرم بود... چقدر باورنکردنی بود که یه کامپیوتر می تونست این کار رو بکنه!!

هی متن های مختلف می نوشتیم و با لحن های مختلف پخش می کردیم و کیف می کردیم....

چقدر جذاب و خنده دار بود... بخصوص وقتی رگباری از فحش می نوشتی و اون بدبخت هم بدون هیچ احساس خاصی می خوند...

لینک دانلودش رو میذارم ولی اگه این ویندوزهای جدید رو استعمال می کنید، نمی تونید بازش کنید. حداکثر Xp. البته ویندوز 98، ME و ... هم قابل قبول است.

زمان دایال آپ که وارد شدن به یاهو خودش کلی دردسر داشت، از این روش برای مکاتبه با دوستان استفاده می کردیم!

هایپر جز برنامه های خود ویندوز بود، در منوی Accessories

روش کاری هم این بود که به جای گرفتن شماره ای با اون به اینترنت وصل می شدی، شماره خونه دوستت رو می گرفتی!

بعد یک صفحه لخت مثل NotePad باز میشد که هر دو تا تون می تونستید توش بنویسید...

مشکلی که بود اینکه وسط حرفای هم که چیزی می نوشتید کلمات قاطی می شدند و دیگه نمیشد فهمید کی به کیه...

بعد از چند بار استفاده یاد گرفته بودیم که یکی مون Caps Lock رو روشن کنه و اون یکی خاموش که اگه حروف قاطی شد بازم بشه اون ها رو تشخیص داد...

در کنار چت کردن، فایل هم میشد فرستاد که خودش خیلی خوب بود... واقعا با اون سرعت اینترنت، ایمیل کردن فایل نشدنی بود!

الان که بحث دایال آپ شد یادم اومد که اون زمان، دو تا خط تلفن داشتیم...

(که خودش خیلی بود برای اون زمان... یادش بخیر شماره های پنج رقمی)

با یکی اش که به مودم وصل بود زنگ می زدیم به اون یکی و مزاحم می شدیم... با این رکوردر هم ضبط می کردیم بعدش هم 100 بار گوش می کردیم و می خندیدیم...

وقتی هم کیفش تموم میشد، خود فرد سرکار رفته رو می آوردیم و براش می ذاشتیم و 100 بار دیگه هم از عکس العمل های اون می خندیدم!! khande

فکر کنم اگه توی CD های بکاپی که موقع خداحافظی از کامپیوتر قدیمی مون گرفتیم بگردم چندتا از این فایل های صوتی رو پیدا کنم...

نرم افزارهای Xing و Winamp برای دیدن فیلم و گوش کردن آهنگ...

Xing که من رو فقط یاد گیر کردن CD های خش دار و هنگ کردن کامپیوتر می اندازه...

واقعا روی اعصاب بود... بخصوص که بعدش این صفحه ظاهر میشد و ما هیچ وقت نفهمیدیم این دکمه چیه! فقط کلیک می کردیم...

Winamp هم که عالی بود. چقدر اون گلچین 70 قمیشی رو باش گوش کردیم...

چقدر وقت صرف دیدن رقص نورهای این Winamp کردیم... واقعا لذت بخش بود.

Screen Saver های ویندوز رو که نگو... مخصوصا این لوله ها...

Turbo C هم بود که چقدر برامون ابهت داشت... بچه که بودیم می رفتیم توی سایت دانشگاه و دانشجوها رو می دیدیم که نشستن پای این صفحه آبی و خیلی جدی مشغول کارند!

چقدر دوست داشتم یاد بگیرم کار با این صفحه آبی رو.... خواهرم یک کتاب برنامه نویسی داشت و من برنامه های کوتاه کتاب رو پیدا می کردم و حروف رو دونه دونه تایپ می کردم و به خیال خودم برنامه کامپیوتری نوشتم!

این کتاب همچنان در کتابخونه منزل مشغول خاک خوردن است! سال چاپ 1373

و اما این پست رو با یک صحنه خیلی اعصاب خورد کن به پایان می رسونم... عجب کابوسی بود...

برنامه پخش فیلم Xing یک تیکه فیلم برای تست قدرت گرافیکی داشت که همیشه موقع نصب برنامه یا نصب کارت گرافیک کامپیوتر اونو باید می دیدیم. به نوعی آش کشک خاله بود. فکر نمی کنم هیچ فیلم تاریخ سینمایی رو به اندازه این فیلم 5 ثانیه ای دیده باشم !!

واقعا در آن دوران قحط الملعبه و قحط بازی , این بازی مین روب گل کرده بود.

رمانی که کامپیوترهای ادارات را به ویندوز 3.1 ارتقا دادند توی هر اتاق که می رفتی می دیدی که کارمندان در حال بازی مین روب یا ورق هستند !

اگر شما از طرفداران سری بازیهای ژاپنی مشهور پوکه موُن Pokemon باشید احتمالا اصطلاح سندرم لوندر تاون را شنیده اید.

بازی ویدیویی پوکه مون اول بار در سال 1995 توسط ساتوشی هاجیری و توسط کمپانی نینتندو منتشر شد. محبوبیت این بازی بقدری اوج گرفت که نه تنها تاکنون بیش از دویست میلیون از این سری بازیها فروخته شده بلکه خیلی زود انیمیشن، فیلم،کمیک بوک و حتی تی شرت و اسباب بازی های آن نیز تحت لوای تجاری کمپانی با لوگویی ثبت شده به جهان ارائه گردید و مورد استقبال قرار گرفت. اینک بجرئت می توان گفت پوکه مون به یک پدیده فرهنگی فراجهانی تبدیل شده است.

نسخه های ابتدایی پوکه مون ویژه دستگاه نینتندوی Game Boy طراحی شده بودند. درسال 1996 دومین سری پوکه مون نسخه ژاپنی سبز/قرمز روانه بازار بازیهای ویدیویی ژاپن شد. Lavender Town (شهر اسطوخودوس) در نسخه های اول و دوم ، روستایی کوچک به مثابه گورستان پوکه مون ها بود که الزاما تمامی بازیکنان گذرشان به آنجا می افتاد و طبیعتا با انواع شبح و ارواح خبیثه مواجه می شدند. ورود به این فاز و لوندر تاون از جنبه های گوناگون هیجان انگیز و تنش زا بود . در نظر یک کودک یا بازیکن مبتدی؛ پوکه مونها موجودات کوچک و نازی هستند که حیف است بمیرند مگر به اجبار و در مبارزات که آنهم به مرگ طرف مقابل ختم نشده تنها غش می کند. اما این شهر مکان مرگ است...

بعلاوه وجود برج عجیب غریب و وهمناکی که توسط روح یک مارواک (نوعی پوکه مون شبیه تمساح) تسخیر شده که این مارواک بدبخت در دفاع از بچه اش در برابر تیم خبیث راکت که ربایندگان کودکان شهرند کشته شده است و در نهایت موسیقی تم خاص و غریب این شهر که کاملا بافضا و جو بازی هماهنگ و حتی شاید بر آن چیره شده است موسیقی شبیه تیک تاک متناوب و پیوسته ساعتی است که پایانی ناخوشایند وسیاهی نامتناهی را در ذهن تداعی می کند... و ماجرای سندرم لوندرتاون از همین آهنگ ساخته جناب جونیچی ماسودا شروع شد*...

به فاصله چند روز پس از عرضه بازی، بسرعت خبری در سراسر ژاپن منتشر شد که حدود 100 کودک و نوجوان ژاپنی بین 15-10 سال تحت تاثیرات منفی این موسیقی با پرش از بلندی یا حلق آویز کردن خودشان اقدام به خودکشی نموده اند و بیمارستانها هم مملو از کودکانی است که درحین انجام بازی پوکه مون دچار سردرد شدید و تهوع-استفراغ شده اند. کارشناسان هم اظهار کردند این عوارض ناشی از شنیدن اصوات با تون بسیار بالاست و از آنجا که گوش انسان با گذشت زمان تواناییش در شنیدن تون های بالا کم می شود این حساسیت در کودکان بیشتر نمود پیدا می کند. برخی روایات حاکی از این بود که ساتوشی کارگردان بازی به عمد این تم نفرینی را در نسخه قرمز قرار داده تا کودکان سریع به نسخه بعدی سبز روی آورند. همچنین شرکت نینتندو با تمام قوا سعی در پوشاندن و مخفی سازی این غائله خودکشی ها و بی گناه جلوه دادن بازی خود دارد تا به شهرت و محبوبیت جهانیش خدشه وارد نیاید.

اما اگر تمامی این اخبار را شایعه بدانیم چیزی که حقیقت محض است این است که نینتندو برای نسخه قرمز/آبی پوکه مون که به انگلیسی منتشر و روانه بازاراروپا و آمریکا نمود موزیک تم لوندرتاون را بسیار تعدیل کرد بطوریکه دیگر از اصوات با تون بالا و فرکانس آزاردهنده خبری نبود که البته این هم چیز غیرعادی نیست و بسیار پیش آمده نسخه های غیر بومی یک بازی آهنگی کاملا متفاوت و به فراخور فرهنگ ملل دیگر داشته باشند.

اما علیرغم همه شایعات راست و دروغ ، یک خبر حقیقی پرونده پوکه مون را تا ابد سیاه کرده است:

در انیمه سریالی که از ماجراهای پوکه مون در سال 1997 روانه ژاپن و بازار جهانی شد، در اپیزودی که Dennō Senshi Porygon (پوریگون سرباز کامپیوتری) با فلش های شدید نوری آبی و قرمز در آن حضور داشت طبق گزارشات بیش از 600 کودک ژاپنی را دچار حملات تشنج نمود و مشابه این گزارشات بعدها از بیمارستانهای کانادا و آمریکا نیز سبب برانگیختن موج اعتراضات وسیع خانواده ها و ممنوعیت پخش انیمه پوکه مون به مدت چندین ماه گردید.

*من کلیپ موسیقی تم لوندر تاون رو با فرکانسهای اصلی سانسور نشده براتون آپلود کردم . خودم وقتی تا پایان شنیدمش دچار سردرد گذرای میگرنی شدم. البته سوژه این پست پیشنهاد دخترم بود. آهنگ رو اول دخترم و سپس پسرم شنیده بودند سپس مجوزش رو برای من صادر کردند! دخترم هم سردرد گرفت و پسرم که کوچکتره دچار کابوس شبانه شده بود!... دیگه خودتون می دونید... البته درنظر داشته باشید ما ملتی هستیم که توپ تانک مسلسل هم بهمون اثر نداره...

ما هرچی صبر کردیم برادر بازی خور و ایضا آدمخورمون :cheshmak:

در ادامه ی پستای گیمی نوستالژیک اشاره ای به بازی خاطره انگیز و استثنایی lost vikings بکنن، نکردن که نکردن و بنده رو با تمام شلی و بیحالی مجبور به ادای دینی (هرچند آبکی) به این بازی محبوب و قدیمی نمودند.

خداوکیلی این بازی یکی از خداترین و کاردرست ترین بازیای دوره ی مرحوم داس (ره) در سبک فکری بود.( تو پرانتز عرض کنم من همیشه اینجور بازیا رو به بازیهای شوتر و جنگی که همش باید سگدو میزدی و مثل خر آدم میکشتی، ترجیح میدادم)

قصه بازی هم از اونجا شروع میشد که یه شب سفینه ای میاد بالای سر یه دهکده ی وایکینگی و این سه تا بنده خدا از توی رختخواب میکشه بیرون و با خودش میبره و هدف بازی حول برگشت این حضرات به خونه و پیش اهل و عیال و دهکده مربوطه چرخ میزنه.

هرکدوم از این سه نفر یه سری خصوصیات داشتن که با کمک همدیگه میتونستن از مراحل رد بشن و اینطور نبود که وقتی یه نفر به آخر مرحله میرسید دو نفر دیگه بیخیال باشن و واسه خودشون توی محوطه چرخ بزنن و تخمه بشکنن. میفرماید : تعاونوا علی الفرار من السفینه الی المنزل (سوره البازی)

اون وسطی اسمش اریک بود (البت ما اون زمون نمیدونستیم و بهش میگفتیم حسن فرفره!) این بابا پرش میکرد در حد تیم ملی ! از طرف دیگه میتونست با کله بزنه در و دیوار رو بیاره پایین.

اون سمت چپی که سبیل زرد داره اسمش یه چیزی تو مایه های بالوگ بود که ما به این میگفتیم اسمال خنجری! چون هم شمشیر میکشید و هم تیرکمون داشت و برای کشتن و لت و پار کردن دشمن استفاده میشد.

اون گامبوی سمت راست هم اولاف بود( ما بهش میگفتیم سپری) تیریپش هم این بود که با سپرش جلوی دشمن و گلوله و اینا رو میگرفت و از طرفی میتونست با بالا گرفتن سپر پروازکنه و نرم فرود بیاد.

دشمنا هم تو هر مرحله بسته به محیط فرق میکرد. اینم بگه که لوکیشن بازی هم بعد از چند مرحله عوض میشد و از سفینه به جنگل و از اونجا به کارخونه و بعد اهرام مصر و یه جایی شبیه کیک و آخرش دوباره به سفینه میرسید.

ترکیب مهارتای این سه تا کاراکتر برای عبور از هر مرحله هنریه که به تدریج بهش میرسین. خلاصه ارزش یه بار بازی کردن رو حتما داره و مطمئنا خوشتون میاد.

چند روز پیش واسه پیدا کردنش سرچ میکردم که با خوشحال تمام دیدم نسخه تحت ویندوزش هم موجوده و نیازی به داس باکس و مونت و مخلفاتش نداره . جاتون خالی ما بعد از مدتها یه دل سیر بازی کردیم و کلی خاطره همراهش زنده .

لینک دانلودش رو هم میذارم محض یادگاری که اگه هوس کردین دم دستتون باشه:

بعدالتحریر : بازی توی ویندوز xp بی مشکل اجرا میشه. برای ویندوز سون کلیک راست کنین از طریق properties برین به تب compatibility و توی قسمت setting دو تا آیتم اول رو تیک بزنین. ویندوز 8 رو نمیدونم کار میکنه یا نه (چون از اولش که اومد باهاش حال نکردم) . ویندوز 10 هم هیچ رقمه راه نداد.

همانطور که احتمالا نمی دانید , این روزها سریال جنگجویان کوهستان ( لینچان ) با کیفیت تصویری تازه , از شبکه نمایش در حال پخش است. کسانی که آن سالها عاشق اوسا نیانگ شده بودند هم اکنون می توانند او را دقیق تر و با کیفیت HD ببینند و یادی از عشق قدیم خود کنند ! اما همانقدر که کیفیت تصویر شفاف و زیباتر شده است , متاسفانه گروه صداگذاری این شبکه خوب عمل نکرده و در خیلی از سکانس ها می بینیم که صدای بازیگران با صدای دوبله , سینک یا لیپ سینک نیست یعنی هنگام لب زدن صدا با لب بازیگران همخوانی ندارد. این نشاندهنده عجله و عدم دقت تیم صداگذاری شبکه است که لازم است مسئولین رسیدگی کنند .

خب حالا اینها چه ربطی داشت به بازی های کامپیوتری ؟!

در اوایل ورود دستگاه بازی سگا Sega , بیشتر بازی ها با نام هایی که به مذاق ایرانی ها خوشتر بود نامگذاری می شد و مثلا ما که به کلوپ های بازی می رفتیم تا سالها بعد , اصلا از نام لاتین و اصلی بازی ها اطلاع نداشتیم. بازی ها را بیشتر به خاطر شباهت کاراکتر اصلی آن با یک شخصیت سینمایی یا معروف نامگذاری می کردند. مثلا dick tracy را کارآگاهی می نامیدند. یکی از بازیهای بسیار پرطرفدار سگا , بازی super Shinobi بود . به دلیل اینکه ورود این بازی با پخش سریال بسیار محبوب و خیابان خلوت کن جنگجویان کوهستان همزمان شده بود , و همچنین شباهت ظاهر کاراکتر اصلی بازی به لینچان , نام لینچانی را به خود گرفت و سال ها ما این بازی را فقط به این نام می شناختیم.

لینچانی یا همان شینوبی پرچمدار نوعی تحول در بازی های سگا مگا درایو بود و هنوز به نظر من یکی از خلاقانه ترین بازیهای کامپیوتری است که ساخته شده است. قدرت های جادویی چهار گانه , مراحل زیبا , غول های زیبا در آخر هر مرحله , آذوقه و امتیازهای پنهانی , آهنگ و تصویر زیبا و ... . این بازی اینقدر موفق بود که نسخه 2 و 3 آن هم ساخته شد . جالب اینکه چون نام لینچان را بر بازی گذاشته بودند همه سعی می کردند به مانند لینچانِ اصلی شمشیر بزنند و کمتر از قدرت های ماورایی موجود استفاده کنند چون به نوعی آن را نامردی می دانستند !

البته سمت ما به این بازی معمولا نینجا سگ (بین نینجا و سگ حرف ربطی نبود!) می گفتند ولی در عکسهای ارسالی شما خبری از اون سگ فداکار نبود.به نظر من بهترین یازیها مربوط به سگا بوده و هست.

پ.ن : یادمه که اون اوایل فقط وقتی توی ترمینال جنوب تهران میرفتم امکان بازی سگا اونم در اون دستگاهای پولی که هیچوقت نمیشد یک مرحله را رد کرد, داشتم.

با تشکر از سروان رنو عزیز و همچنین تشکر از شما Keyser عزیز که یکی دیگر از بازیهای به یادماندنی رو معرفی کردید

این بازی که ما هم بهش نینجا سگی میگفتیم جدا از اون سه قسمتی بود که برای SHINOBI ساخته شد

هر دو بازی به ظاهر و از لحاظ کاراکترها شبیه هم بودن اما سبک و داستان بازیها کاملا جدا از هم بود

اول در مورد شینوبی بگم که اون زمان خیلی تجربش کردم و همونطور که سروان رنو اشاره کرد از بازیهای خیلی معروف کنسول سگا بود

مبارزه با موجودی شبیه هشت پای وحشتناک و غول آخر بازی (نسخه سوم) واقعا مشکل بود که باید بارها میسوختی تا به نحوه شکست دادنش پی ببری

موردی که تو اغلب بازیهای اون زمان بهش توجه میشد متغیر بودن جو بازی بود که اغلب هوا یا ابری و بارونی یا برفی میشد

یا محیطی پر از گدازه های آتشفشان یا جنگلی که آتش گرفته و در حال نابودیه که مواردی مثل این در این بازی هم قابل مشاهده ست

بعد از طی مسافتی، بادبادک بزرگی ظاهر میشه که یکی از افراد دشمن پس از فرود اومدن از اون به طرف شما حمله میکنه

اما در مورد نینجا سگی با نام اصلی SHADOW DANCER

بازی اکشن، ماجرایی در سبک مخفی کاری که گیم پلی خیلی روان و جذابی داشت و اعتیاد آور بود

بطوری که همون بار اول تجربش میکردی بهش وابسته میشدی و میرفت لیست بازیهای محبوبی که بارها تکرارش میکردی

برای من که اینطور بود، حتی الان گاهی اوقات تجربش میکنم و به قدری تکرارش کردم که در عرض کمتر از یکساعت به آخر میرسونم

البته برای اینکه پایان اصلی رو ببینید باید بازی رو با درجه سختی بالا HARD به آخر برسونید که طبیعتا مراحل پیش رو سخت تر از قبل میشن که باید زمان زیادی صرفش کرد

بازی هم شامل 5 مرحله اصلی میشه که هر کدوم به 3 مرحله جانبی تقسیم میشه و در پایان باید با غول یا رئیس مبارزه کنید

سلاح شما در این بازی یک شمشیر سامورایی + تیغ های مخصوصی که به سوی دشمن پرتاب میکنید، امکان پریدن و لگد زدن هم در اختیار دارید

شما به عنوان گیمر در بین راه باید تعدادی اسیر و زندانی هم آزاد کنید تا مجوز ورود به مرحله بعد صادر بشه!

اما موردی که باعث جذاب تر شدن بازی شده سگ قهرمانی که همیشه به عنوان یک محافظ و یار با وفا همراهیتون میکنه و در مواقع لزوم به سرعت برق وارد عمل میشه

غیر از این به نیروهای غیبی یا همون قدرتی (گرد باد، رعد و برق، زمین لرزه، باران آتش) هم دسترسی دارید که در مواقع بحرانی یا خطر باید از اونها استفاده کنید

SHADOW DANCER بازی خیلی جذابیه و یکی دیگر از بهترینهای SEGA

بازی بزن بزن مورد علاقه کودکی من نه مورتال کمبات بود و نه تیکن

بلکه همین Virtua Fighter بود که اون زمان یادم نیست بهش چی می گفتیم.

بازی 10 تا شخصیت مختلف داشت که هر کدوم یک زمین مخصوص به خود داشتند و شما باید مرحله به مرحله همه رو رد می کردی تا می رسیدی به غول آخرش...

هر کدوم هم یک بیوگرافی مختصر داشتند در این حد که سنشون چقدره و اهل کجا هستند و شغلشون چیه و اینها...

یک ویژگی این بازی (که در سایر بازی های بزن بزن نبود) این بود که اگه کسی از محدوده زمین خارج می شد بازی رو می باخت و مهم نبود که جونش بیشتره یا نه...

برای همین یکی از علاقمندی هام همیشه این بود که برم نزدیک لبه زمین، و در لحظه آخر بپرم پشت حریف و با لگد پرتش کنم بیرون!

که البته بعضی وقتا در همون لحظه ای می خواستم بپرم، حریف همین بلا رو سر خودم می آورد!

یک ویژگی دیگر اینکه وقتی حریف روی زمین می افتاد چند ثانیه ای وقت داشتید که تا قبل از بلند شدنش یک حال دیگه هم بهش بدید!

فن های هر کاراکتر هم با هم فرق می کرد... 2 تا از کاراکترها زن بودند که سریعتر و فرز تر بودند... 2 تا از مردها هم خیلی هیکلی بودند که قدرت بیشتری داشتند و فن های به درد بخور تری می زدند...

یکی دیگه از چیزایی که به منفور شدنش کمک می کرد این بود که وقتی می افتادی زمین 2 بار با پا می پرید روی شکمت، با یک صدای کریه...

این هم خیلی قدرت خاصی نداشت... بجز یک لگد که می تونست با فاصله زمانی های خیلی کمی بزنه و بینش فرصت نمیشد عکس العملی نشون بدی.

همونجور که در عکس هم می بینید، هر کسی بعد از برنده شدن یک جمله به عنوان کری می خوند... تعداد جملات زیاد نبود... شاید هر کسی 2-3 تا که هر دفعه رندوم یکی اش گفته میشد.

همیشه بچگی می گفتم چرا این انقدر وسط بازی آب می خوره... تازه فهمیدم که آب شنگولی می خورده!!

فکر کنم توی یکی از فیلم های بروس-لی یک همچین شخصیتی وجود داشت... یک پیرمرد انجیری که همیشه یک دونه از این کدو ها دستش بود...

یک دانش آموز فرانسوی خوش تیپ بود... با سبک مار هم مبارزه می کرد...

برادر سارا به نام جکی هم بود که دقیقا سبک بازی اش شبیه سارا بود، با این تفاوت که قدرت بیشتر و سرعت کمتری داشت...

مهم ترین فنش (که بین سارا و جکی مشترک بود) هم یک حرکتی بود که می پرید بالا مثل پنکه می چرخید و لگد می زد...

وقتایی که افتاده بودید روی زمین هم هر دوتاشون یک حرکت مشابه می زدند...

فکر می کنم مرحله یکی به آخر یا دو تا مونده به آخر می اومد...

تنها بازیکنی بود که هم قدرتش زیاد بود و هم سرعتش...

وسط بازی هم که زیاد کتک می خورد، بعضی وقتا نقابش می افتاد.

وقتایی هم که افتاده بودی با کله می پرید روت!! البته خیلی حرکت احمقانه ای به نظر میاد، ولی خب ایشون این کار رو می کرد!

توی مراحل بازی، نفر آخر بود... ولی شکست دادنش زیاد سخت نبود...

از این بازیکن هایی بود که فقط فن میزد و ضرباتش اصلا خطرناک نبود... برای همین هیچ وقت انتخابش نمی کردم... چون فن هاش رو بلد نبودم.

واقعا شکست دادنش سخت بود. یکی ولف یکی همون کیج

بدترین فنی که میزد هم این بود که پاهات رو می گرفت و چند دور می چرخوندت بعد پرتت می کرد...

اگه شانس می آوردی و بیرون از زمین نمی افتادی که درجا بازنده بشی، کلی از جونت می رفت با همین یک حرکت...

گویا من از همون بچگی گرایش خاصی به این استرالیایی ها داشتم...

مشت ها و لگدهاش عالی بود. تنها عیبش کند بودنش بود...

بهترین فنی که میزد هم این بود که حریف رو بلند می کرد می برد بالای سرش، از کمر میزد روی زانوی خودش! یعنی حریف داغون میشد ها ... له له

وقت هایی هم که حریف می افتاد زمین 2 تا حرکت بامزه میزد.

وقت هایی هم که برنده میشد هم همیشه با صدای کلفتی می گفت: I WIN

وقتی آکیرا رو هم شکست می دادی می رسیدی به این مرحله

مبارزه با یک آدم آهنی (که خانوم هم بود!) زیر آب...

حرکاتت هم خیلی کند می شد چون زیر آب بودی. شکست دادن دورال هم واقعا کار سختی بود. چون همه فن های همه بازیکن ها رو میزد...

اگر هم بالاخره می تونستی با 1000 بدبختی ازش ببری جایزه ات این بود که یک دست می تونستی با اون بازی کنی... ولی خب خودت اصلا نمی تونستی به خوبی کامپیوتر باهاش مبارزه کنی.

یادم نمیره... خیلی وقتا با کلی بدبختی می رسیدی به مرحله آخر... کلی هم مشت و لگد به همین جناب دورال میزدی... یک ذره از جونش بیشتر نمونده بود که یهو شروع می کرد کلی فن با هم میزد و می باختی!

چقدر اعصاب آدم خورد میشد بعدش... چقدر چقدر چقدر...

اینجا بود که با تمام وجود این حس بهت دست می داد:

سلام, کسی از دوستان با کارتریج اکشن( کمودور64) کارکرده است( یا آن را به خاطر دارد)؟؟

من در همین سال 2015 یعنی بعد از سی سال( از ساخت آن ) که دارم دوباره با آن کار می کنم

عرض شود که این کارتریج اکشن که آسیموف عزیز گفتند یک قطعه جانبی شبیه به کارتریج های بازی آتاری و میکرو بود که به درگاه (پورت ) پشت کمودور وصل می شد و امکانات معجزه آسایی را به شما می داد. مثلا می توانستید در وسط بازی , با فشار دادن یک دکمه , بازی را فریز ( stop ) کنید و وارد کدهای بازی شوید و آن را نسوز کنید ! البته این تنها یکی از کاربردهای این قطعه بود. کارهای دیگری مانند کپی کردن بازی روی نوار دیگر , کدنویسی به زبان ماشین ! و بسیاری کارهای فوق العاده دیگر , از قابلیت های این مدار اضافی بود.

حالا: هارد 1000 گیگا بایت = 180 هزار تومان . ( 1000 مگ= 1 گیگ )

البته اگر هارد 4 ترابایت ( 4000 گیگابایت ) رو مبنا قرار بدیم هزینه به 1 تومان هم ممکنه برسه.

کدام تکنولوژی را می شناسید که به این سرعت پیشرفت کرده باشد ؟!

من وقتی مبلغ کنار عکس رو دیدم خیلی جالب بود برام که در اون زمان یه هارد دیسک 5 مگی گرون بوده با توجه به اینکه دلار در اون زمان از ارزش بالایی برخوردار بوده ..

و البته ناگفته نمونه که همون هارد 5 مگی در زمان خودش خیلی پیشرفته بوده ..

یکی بود یکی نبود ... غیر از آتاری هیچ کنسولی نبود ...

جونم براتون بگه که در زمان ما خبری از این بازیهای گرافیک بالا پردازنده های چند هسته ای و ... نبود. پدیده ی زمان ما آتاری بود ؛ دستگاهی معجزه آسا که بازی های آن هوش از سر بچه ها می بُرد. آخه طفلکی ها تا اون موقع سرگرمی دیگه ای جز هفت سنگ و فوتبال دستی و تیله و منچ و ... ندیده بودند. این حضرت آتاری یک بازی پرطرفدار داشت به نام فوتبال که البته خوبی این بازی این بود که قوه تخیل بچه ها رو بالا می بُرد ! چون خودش تقریبا چیزی نداشت جز چند مربع متحرک که نقش آدم ها را بازی می کردند. یک نقطه هم بود که مثلا توپ بود و این توپ وقتی به کنار خط زمین می خورد مثل گلوله کمانه می کرد !

نویسندگان این بازی , خیلی روی قوه تخیل و فانتزی صاحب آتاری حساب کرده بودند چون غیر از این چیزهایی که گفتم این بازی چیز دیگری نداشت و بقیه چیزها را شما باید در مغز خود مجسم می کردید. مثلا یادم هست هر وقت ما بازی می کردیم اون آدمک را که در عکس علامت گذاشته ام را مارادونا می دانستیم (آن زمان هنوز از لئونل مسی و کریستین رونالدو و این تیتیش مامانی ها خبری نبود ) .....

چند روز قبل بازی فیفا 2015 را بر روی کامپیوتر یکی از بچه های آشنا دیدم. توی این بازی طوری لئونل مسی را بازسازی کردن که حتی ته ریش صورت اش هم مشخصه. اون از مارادونای ما و اینم از مسی اینا

امروزه بیش از یک میلیارد دامنه وب در جهان ثبت شده و بیش از چهار میلیارد صفحه وب در جهان وجود دارد، اما همه این تحولات در عرض ۲۵ سال رخ داده است.

به گزارش فارس به نقل از رجیستر، 25 سال قبل در چنین روزهایی تیم برنرز لی، مخترع وب در دفتر کوچک خود در سازمان اروپایی تحقیقات هسته‌ای موسوم به سرن اولین وب سایت دنیا را خلق کرد.

برنرز لی مدتی بود ایده طراحی شبکه به هم پیوسته اینترنت را تعقیب می کرد و سرانجام در 20 دسامبر 1990 ایده ایجاد اسنادی که با استفاده از ابرمتن بتوان آنها را به هم متصل کرده و در یک شبکه عمومی به اشتراک گذاشت، عملی نمود.

او نام این شبکه را تار گسترده جهانی یا World Wide Web گذاشت و یک رایانه workstation ساخت شرکت NeXT را برای توسعه سیستم های اینترنتی به کار گرفت.

تیم برنرز لی یک وب سایت بسیار ساده ایجاد کرد که در آن اطلاعاتی در مورد وب و نرم افزار مورد نیاز برای دسترسی به آن درج شده بود. این سایت ساده متنی هنوز هم از آدرس http://info.cern.ch/hypertext/WWW/TheProject.html در دسترس است و بعد از راه اندازی عملا در سال 1991 در دسترس عموم قرار گرفت. اطلاعات مربوط به طراحی این سایت و کدهای منبع آن به طور عمومی در دسترس قرار گرفتند و همگان امکان یافتند بدون صرف هیچ هزینه ای به طراحی وب سایت و حضور در اینترنت بپردازند.

اختراع وب مهم ترین دستاورد بشری در زمینه به اشتراک گذاری اطلاعات از ابتدای تاریخ تا به حال بوده است. تیم برنرز لی اگر چه از اختراع خود بسیاری خوشحال است، اما از اینکه بعد از HTTP دو نقطه قرار داده و با این کار همگان را به انجام یک کار اضافی بیهوده مجبور کرده متاسف است.

اما ماجرا از تی وی گیم شروع میشد... باور بفرمایید...

و یادتون میاد در بازی ولف اشتاین اگر کلیدهای MIL را باهم میگرفتیم هر دو کلید طلایی و آبی را داشتیم و به همراه اون تیربار خفنه؟!

من یه کمدور 128 (با کلی تمنا که بابا برام خرید و تاثیر زیادی روی برنامه نویسی من داشت)داشتم... باهاش برنامه بازی فکر بکر را نوشتم با کلی IF و Goto فراوان!!!!!! و روی کاست ضبط کردم!!!

راستش اون زمانی که من با این پدیده برخورد کردم فرق بین بازی معمولی و ویدیویی (یا همون ویدئو گیم) را نمی دونستم. هنوز هم درست متوجه نمی شم!. اما چیزی که اون زمان برام مهم بود، پدیده بودن و تمایز این بازی نسبت به سایر بازی هایی که قبل (و حتی بعد از آن، تا زمان مواجه با کامپیوتر پنتیوم) از آن باهاشون مواجه شده بودم. شاه گرافیک بازی های کامپیوتری تا آن زمان که من دیدم : CRIME WAVE ...

تا اون زمان حداکثر حجمی رو که من از یه بازی دیده بودم، یک فلاپی فولِ 3M از نوع حجیمترش نسبت به فلاپی های معمولی بود که روش، بازی WOLF3D رو ریخته بودن و من همونو رو کامپیوتر آی بی ام 186 ام ریخته بودم.بعدش همون کمپانی بازی SPEAR OF DESTINY (یا همون نیزه ی تقدیر) رو بیرون داد که دو فلاپی زیپ شده بود.درسته که این دو بازی از نظر گرافیک، سر آمد بازیها تا اواخر دهه ی نود میلادی بودن، اما بازهم کارتونی بودن و به واقعیت نزدیک نبودن.اما عالیجناب CRIME WAVE تفاوتش این بود که میان پرده های بازی اش کاملا فیلم بود و روایتش رو به صورت فیلم با دیالوگهایی از نوع کتابهای کامیک بوک روایت می کرد. و گر نه گرافیک خود بازی اش شاید یه کم از PRINCE OF PERSIA ی یک و دو قویتر بود.همین قدر واقعیت چقدر برای کمپانی سازنده و مشتری آب خورده بود؟ هشت فلاپی!!! (البته یه نسخه ی ده فلاپی ای هم از این بازی قبلا دیده بودم که متاسفانه این دفعه هر چی دنبالش گشتم پیداش نکردم)...

... حالا اصلا داستان بازی چی بود؟ بازی رو سال نود میلادی ساخته بودن که نود و دو و سه دست ما رسیده بود: دختر رئیس جمهور آمریکا رو سال نود و پنج میلادی یه گروه تروریستی می دزدید و شما به عنوان مامور پلیس باید دختره رو (که خداییش برای ما خیلی جذاب هم بود) نجات می دادین.بازی اش نسبتا آسون بود و ما به عشق دیدن میان پرده ها و این دختر خانم پدر خودمونو در می آوردیم تا یک ساعته بازی رو تموم کنیم و صحنه ها رو ببینیم (یکی دو تا عکس مثبت دوازده سالم توش بود که احتمالا می خواستن مخاطب بزرگسال رو هم از دست ندن وگر نه ربطی به بازی نداشت)...

سری اول نمونه عکسهای بازی رو تو این سایت پیدا کردم (روی گزینه اسکرین شاتز کلیک کنید)

و سری دومو اینجا (که از هر دو جا میشه بازی رو دانلود کرد)

اینهم از شاهِ بازی های بیست و دو سه سال پیش. امیدوارم برای تمام دوستان ، چه اونایی که این بازی رو دیدن چه اونایی که ندیدن، خاطرات خوشی تداعی شده باشه.ضمنا از لینکهای زیر می تونین بخشهایی از بازی رو در ی.و.ت.ی.و.ب هم تماشا کنین و تیتراژ و خاتمه بازی هم در این سایت موجودن...

پ.ن : عکسی که جیمز باند عزیز در پست قبل گذاشته اند مربوط به بازی فوتبال تی.وی. گیمه نه اسکواش...

ما هم یک کمودور 64 داشتیم که فقط 64 کیلوبایت حافظه داشت ( نصف مدل 128 شما ) بعد برای برنامه نویسی بیسیک پیشرفته یک برنامه اجرا می کردیم به نام سایمونز بیسیک که بعدش حجم حافظه آزاد RAM می شد 38 کیلوبایت. بعد پز می دادیم که ایهاالناس ما الان 38000 بایت حافظه در اختیار داریم و می تونیم باهاش هزار خط برنامه بنویسیم. :ccco

درسته. استفاده از تصاویر دیجیتایز شده و واقعی از این نوع بازی ها شروع شد. بازی دیگه هم بود به نام پوکر که نوعی ورق بازی بود و البته تصاویر خفن تری داشت و دیگه اِند خلاف بود

یکی از اولین بازی های واقع گرا که کیفیت بهتری هم داشت و کلا از تصاویر واقعی و دیجیتایز شده استفاده می کرد بازی بسیار محبوب Mad Dog بود که در سبک کابویی و غرب وحشی بود و زمان خودش خیلی طرفدار داشت. یادم هست که در این بازی که تازه روی PC آمده بود و خوراک آن روزهای ما بود یک پیرمرد پرحرف هم بود که خیلی ازش بدم می اومد. هر جای شهر می رفتی هی می اومد و نصیحت می کرد.... تا اینکه در یکی از مراحل بازی , این پیرمرد وراج را با کلی دینامیت بسته بودند و باید نجاتش می دادیم... طبیعتا نجاتش ندادیم و پیرمرد نفله شد . :eee43

من هم عاشق آخرین نینجا The Last Ninja بودم البته خودم هیچوقت بازی نکردم! همیشه کنار کمودور 64 برادرم می نشستم و درحالیکه او مشغول بازی بود، من با هیجان بیننده و مشوقش بودم! و بیش از هر چیز دیگر موسیقی تم این بازی زیبا بود که فکر می کنم تا آخر عمرم در گوشم طنین انداز باشد!

این بازی اکشن-ماجراجویی اولین سری از سه گانه آخرین نینجا است که سال 1987 توسط کمپانی انگلیسی سیستم 3 ارائه شد.

بازی از داستانهای عامیانه ژاپن برگرفته شد و مربوط به مبارزان دلاور نینجوتسو است که بعد ده سال تعلیم در معبد بونجینکان به معبد مقدس نینجای سفید درجزیره لین فن می روند تا با هم پیمان ببندند و تکنیک نهایی را با خواندن کتیبه کوگا بیاموزند. طایفه شریر رقیب شوگونها به رهبری کونیتوکی خبیث با احضار چهار روح شیطانی به آن معبد حمله و قتل عامشان می کند و آرماکونی تنها نینجای بازمانده و محافظ معبد بونجینکان هست و این بازی داستان خونخواهی آرماکونی از کونیتوکی و شوگونهاست. او باید به قصر اصلی جزیره وارد شده با خواندن کتیبه مقدس به فنون نهایی و مرگبار نینجا دست یافته تا بتواند انتقام خون یارانش را از شوگون شریر بگیرد...

موسیقی این بازی که در زمان خودش و شاید تاکنون یک نقطه اوج در موسیقی بازیهای رایانه ای محسوب شده کار درخشانی از بن داگلیش به همراه آنتونی لی است. بن داگلیش موزیسین و کامپوزر انگلیسی متولد 1966 است. در سایتهای موسیقی معتبر از داگلیش به عنوان یکی از با استعدادترین کامپوزرهای قرن بیستم یاد می کنند. او در ساخت آهنگ برای بازیهای Trap و Deflector و بسیاری بازیهای دیگر که شاید اکنون بخشی از خاطرات شیرین ما باشند، هم هنرمندانه عمل کرد ولی یقینا موزیک بازی The last ninja چیز دیگری است. این موسیقی انگار به بافت ماجرایی داستان پیوندی لاینفک خورده و شما هرگز نمی توانید صحنه های بازی را بدون این موسیقی در نظر بیاورید.

یادی از گذشته ها کنیم و کلیپ این بازی زیبا با موسیقی جالبش رو ببینیم و بشنویم. من شیفته اولین پارت آهنگ مخصوصا از دقیقه دوم به بعدش هستم :blush:

روزهای زیادی از بهترین سالهای زندگی ما با همین "نینجا" ها (1 تا 3) گذشت. rrrr:

مجله ای بود به نام کامپیوترهای خانگی که راهنمای کامل این بازی را چاپ کرده بود و حدود 20 صفحه بود. هر چه در اینترنت گشتم هیچ عکسی از این مجله قدیمی و پرطرفدار ندیدم. اگر کسی توی آرشیو یا انبارش داره حتما عکس یا اسکن ازش بذاره تا خیر الدنیا و الکافه و الاخره شامل اش بشه . nnnn:

بازیهای امروزی هر چی واقعی تر میشن ( مثلا PS4 - XBOX ) بازم اون حس رو ندارن. شاید چون زیاد واقعی هستند و مانند دنیای عادی خودمون هستند. در صورتی که بازیهای قدیمی فانتزی و کارتونی بودند و بیشتر شبیه رویاهای کودکی . کلا سادگی با دنیای بچه ها و حتی بزرگترها سازگارتر است و بشر موقعی آرامش داره که در نهایت سادگی باشه.

یه مرحله ای در نینجای 1 بود که در فاضلاب شهر می گذشت و بسیار وحشتناک بود. مخصوصا که موزیک رعب انگیزی به سبک برنارد هرمان در فیلم روانی هیچکاک داشت. بر در و دیوار اتاق ها هم انواع اسکلت آویزان بود و موش و روح های سرگردان هم برخی اوقات از در وارد می شدند. :eee2

خلاصه اینکه شاهکاری بود از بهر موسیقی و طراحی صحنه و کارگردانی. به راستی باید دست مریزاد گفت به نویسندگان این بازی که با امکانات محدود آن زمان , چنین کار جاودانه ای ساختند.

این هم چند عکس از مجله کامپیوترهای خانگی( که مختص کمودور ، آمیگا و اسپکتروم) بود.

وقت کردی حتما دوباره بزار . مخصوصا شماره های ویژه یا مقاله های خاص اش.

این تبلیغات شرکت ها هم که توش بود خیلی خاطره انگیز بود. مخصوصا اون مرکز کامپیوتر آزاد که همیشه چندین صفحه مجله را به خودش اختصاص می داد و نوارهای بازی کمودور را تبلیغ می کرد. من یک خاطره جالب از این مرکز دارم که بعدا براتون تعریف می کنم :cheshmak:

چند روز پیش به صورت اتفاقی متوجه شدم که جمعی از علاقمندان آمیگا یک مستند بسیار جالب ساخته اند به نام from bedrooms to billions :the amiga years . ترجمه اش مشکله و اساتید مترجم کافه مانند آمادئوس عزیز باید معنی دقیق اش را بگویند اما شاید چیزی در این مایه ها باشد: از اتاق خواب ها تا میلیون ها جای دیگر : سالهای آمیگا idont

این مستند محصول همین چند ماه پیش است ( 2016 ) و در آن ضمن بررسی تاریخچه طراحی و تولید کامپیوتر آمیگا و چگونگی همه گیر شدن آن در طی مدتی کوتاه , با دست اندارکاران تیم تولید سخت افزار و نرم افزار این کامپیوتر خاص گفتگو شده است. اسامی مانند جی ماینر که پدر آمیگا شناخته می شد و جک ترامیل بنیانگذار شرکت کمودور که بعدها به آتاری رفت و رقیب سرسخت کمودور و آمیگا شد و بقیه تیم سازنده و خاطرات آن ها از طراحی های پیچیده و قدرت گرافیکی این کامپیوتر که بقیه شرکت ها و به خصوص سازندگان بازی را شگفت زده کرده بود. تماشای این فیلم را به همه عاشقان آمیگا و کمودور توصیه می کنم:

نکته: اگر کسی بتواند این مستند را زیرنویس یا حتی دوبله کند , ما برای همکاری ( مادی و معنوی ) آماده هستیم.

این کتابیه که برای خیلی هاتون آشناست. راهنمای کامل کمودور 64. هرکس کمودور می خرید یه دونه از این کتابها هم می خرید تا کار کردن با کمودور رو یاد بگیره.

شرکت نیتندو که در زمینه کنسول های بازی مدرن از سونی و مایکروسافت عقب افتاده است دست به یک ابتکار جالب زده است.

با توجه به اینکه بسیاری از مردم مخصوصا کودکان قدیم که هم اکنون بزرگسال شده اند خاطرات شیرینی از کنسول های قدیمی دارند و بازیهای شبه واقعی امروزی چندان چنگی به دلشان نمی زند , نینتندو در حرکتی جالب اعلام کرده است که قصد داره در سه ماه آینده کنسول سوپر نینتندو کلاسیک خود را در اندازه ای کوچک تر دوباره به بازار عرضه کند.

قیمت دستگاه فقط 80 دلار بوده و چندین بازی معروف نیز بر روی آن به صورت هدیه عرضه خواهد شد.

پی نوشت : دوستان حتما دستگاه عادی نینتندو را به خاطر دارند که بیشتر با نام میکرو در ایران شناخته می شد و بازی قارچی آن بسیار معروف بود . سوپر نینتندو همان نسخه ارتقا یافته میکرو بود که البته در ایران زیاد دیده نشد اما از نظر گرافیکی و تصویری حتی از سگا قوی تر بود.

در خبرها آمده که شرکت یاهو قصد دارد پرونده یاهو مسنجر را برای همیشه ببندد.

مسنجر پیشکسوت یاهو , همانند خود سایت یاهو در نبرد بی رحمانه تکنولوژی به اپلیکیشن های موبایلی باخت و سالها بود که دیگر کمتر کسی از آن استفاده می کرد اما شرکت یاهو هنوز آن را برای علاقمندان حفظ کرده بود. اما حالا یاهو می خواهد برای همیشه عمر این برنامه را پایان دهد و از کاربران خواسته که پیام های قدیمی خود را در صورت نیاز ذخیره کنند.

مطمئنا برای ما قدیمی ها و بسیاری از دوستان , مسنجر یاهو سرشار از خاطرات شیرین است.

اولین اپلیکشین ارتباطی , دوست یابی و چت که دوستان بسیاری را با آن پیدا کردیم. بسیاری را اذیت کردیم و سرکار گذاشتیم.... دل ها به دست آوردیم و دل ها شکستیم.

کار با آن در دوران اینترنت دیال آپ با آن صدای جیرررر جیررر و جیغ غ غ جیغ غ غ موقع اتصالش به خط تلفنِ خانه , چیزی نیست که به این زودی ها از یادمان برود..

خدا رحمت ات کند یاهو مسنجر با آن آیکون همیشه خندان ات ...

کافه کلاسیک : چندی پیش مستند تازه ای با نام Commodore Story 2018 دیدم که به شیوه ای زیبا با تمام دست اندرکاران این شرکت معروفِ دهه 80 و 90 میلادی مصاحبه های جالبی را انجام داده بود.

برای بسیاری از نوجوانان دهه 80 و 90 میلادی در هر کجای جهان , اولین آشنایی شان با کامپیوتر توسط یکی از دستگاههای خانگی این شرکت آغاز شد. سردمدار آنها دو مدل کمودور 64 و آمیگا 500 بودند که اولی عنوان رکوردار پرفروش ترین رایانه خانگی جهان را هم با خود به یدک می کشد.

شرکت کمودور در دهه 80 میلادی , به همراه شرکت اپل و شرکت IBM سه غول عرضه کننده کامپیوترهای رومیزی بودند. تمرکز فروش محصولات آی بی ام بیشتر بر ادارات و موسسات بود و اپل در آموزشگاه ها و مدارس فروش خوبی داشت و کمودور هم بازار مشتریان خانگی و مصارف سرگرمی را در دست داشت.

چندی بعد کمودور , شرکت آمیگا Amiga را خریداری کرد و توانست با جمع آوری تیمی خبره از مهندسان جدا شده از شرکت های اپل , آتاری , و ... اولین کامپیوتر مالتی مدیا و مالتی تسکینگ را با نام آمیگا 1000 به بازار عرضه کند که در زمینه گرافیک و صدا در زمان خود بی همتا بود. این کامپیوتر به زودی توانست بازار تدوین های ویدیویی را دگرگون کند و از آن در بسیاری از جلوه های کامپیوتری فیلم های سینمایی آن زمان استفاده می شد.

در ایران هم کامپیوتر های شرکت کمودور در ابتدا توسط مسافران شخصی و بعدا توسط شرکت ماشینهای اداری ایران ( مادیران فعلی ) وارد می شد . با فزونی گرفتن دارندگان , تعداد زیادی شرکت نرم افزاری و سخت افزاری مشغول خدمات رسانی به علاقمندان این کامپیوتر شدند.

متاسفانه علی رغم فروش میلیونی و بازار بسیار قوی , مدیریت نادرست و چند اشتباه باعث ورشکست شدن شرکت کمودور در سال 1994 شد. (مانند آنچه بر سر شرکت بزرگ Nokia آمد و آن را از عرش به فرش کشید ) البته در دهه 90 شرکت های بزرگ دیگری مانند آتاری و اپل هم دچار همین سرنوشت شدند اما اپل توانست با ترزیق نقدینگی و تدابیر شخصی مانند استیو جابز از ورشکستگی کامل رهایی یابد اما کمبود نقدینگی و نبود مدیریت کارآمد باعث شد برند کمودور و آمیگا به تاریخ بپیوندد.

در این مستند آموزنده , مراحل پیشرفت شرکت کمودور , محصولات آن و چگونگی پایان تاریخی آن شرح داده می شود. همچنین با تیم های مهندسی کمودور که اکثرا در طراحی تراشه ها و چیپ های کمودور و آمیگا همکاری نموده اند مصاحبه شده است.

فایل زیر صرفا معرفی مستند است و مستند کامل را می توانید در سایت های دانلود فیلم به راحتی پیدا کنید. من زیرنویس فارسی برای مستند پیدا نکردم و مجبور شدم با زیرنویس انگلیسی تماشا کنم.

اگر از بین دوستان کسی زحمت زیرنویس فارسی آن را بکشد دعای جی ماینر ( پدر آمیگا ) بدرقه راهش خواهد بود ...

خوب من نمیدونستم اینو کجا مطرح کنم اگر جاش اشتباه هست لطفا مدیران جابه جا کنند ممنون.

در مورد بازی های کامپیوتری قدیمی همه ما خاطرات زیادی داریم یادم میاد که اولین بازی هایی که رو کامپیوتر انجام دادیم حدود فکر کنم 20 سال قبل میشه یه بازی بود خیلی نظرمنو جلب کرد بازی Half Life بود که ورژنهای مختلفش وجود داشت و ما بازی میکردیم واقعا جالب بود که فقط کشتن هدف اصلی نبود و باید معماهایی رو حل میکردیم مثلا برق رو وصل میکردیم دری باز میشد و کلیدی میزدیم شیر فلکه میبستیم و از این چیزا... تا راهمون باز میشد و ادمه میدادیم. بعد حدود 20 سال هنوز هم بعضی ها دارن آنلاین بازی میکنند.بیشتر سرورها روسی یا فرانسوی هست خود من هم بعضی وقتها یک سری به دوستان روس میزنم البته من که تنها ایرانی بازمانده اونجا هستم

لینک دانلود و آموزشش وجود داره از اینجا می تونید ببینید.

اینم چند تا عکس از اون بازی گرافیکش با اینکه قدیمی هست ولی بازم خوبه

قابل ذکر است این عکس ها مربوط به نسخه آنلاین یا HALF LIFE 2 DEATHMATCH می باشد.

یادم میاد قدیما که کامپیوتر خراب می شد وقتی بازش می کردم تا خرابترش درست اش کنم , اینقدر قطعات الکترونیک روی بورد مدار چاپی اش دیده می شد که آدم گیج می شد ؛

مقاومت , خازن , ترانزیستور , چوک , پتانسیومتر , سیم پیچ , دیوود , آی.سی و ....

کلی سیم مسی هم برای ارتباط بین شون وجود داشت و البته تعمیر اینها هم خودش لذت داشت و دستگاه ها اکثرا قابل تعمیر بود.

اولین دستگاه پیچیده ای که باز کردم و خراب شد یک رادیو بود ! باز کردم و بستم اما دیدم چند تا قطعه اضافه اومده ! خلاصه با یک دعوا کار فیصله پیدا کرد . :cheshmak:

دستگاه بعدی یک آتاری 2600 بود که اون زمان اوج تکنولوژی بود. دستگاه من ساخت تایوان بود و نسبت به رادیو که دیده بودم بسیار مرتب تر و پیشرفته تر بود. آی.سی ها بیشتر و مدار خلوت تر بود. رادیو پر از مدارهای درهم برهم بود و معلوم بود با دست لحیم شده اما لحیم های آتاری با ماشین انجام شده بود و خیلی تمیز و یکنواخت بود.

دستگاه بعدی کمودور 64 بود که یک کامپیوتر خانگی محسوب می شد. دارای صدا و گرافیک با تراشه های اختصاصی و مداری خارق العاده که محصول طراحی شرکت Commodore آمریکا بود و دستگاه من ساخت هنگ کنگ بود. یادمه یکبار چیپِ صدا سوخت ( از بس بازی می کردم

) و من با احترام خاصی دستگاه رو لای پتو گذاشتم و با تاکسی تلفنی ( که اون زمان نهایت با کلاسی بود ) بردش تعمیرگاه. بعد تحویل دستگاه موقع برگشتن دیدم مسئول تعمیراتشون کمودور منو بیرحمانه همراه با چند تا دستگاه دیگه گذاشته توی یک زنبیل پلاستیکی نیمه پاره و با دوچرخه داره می بره خونه شون که سرفرصت تعمیر کنه . اون شب از این بی احترامی که در حق اون دستگاه عالی مقام انجام داده بودن خوابم نبرد ! اما چاره ای نبود. تعمیرش کار هر کسی نبود و تعمیرکار هم کمیاب بود . cryyy!

آخرین کامپیوتر خانگی که توسط من کالبد شکافی شد آمیگا 500 بود که الحق و انصاف در اون زمان نهایت تکنولوژی بود. قاب اش رو که باز می کردی و به مدارش می رسیدی از درشتی و تعداد پایه های تراشه های کمکی و اون پردازنده موتورولاش وحشت می کردی . اولین آی.سی های مربعی را من در آمیگا دیدم. دستگاه من ساخت سنگاپور بود. البته آمیگا در اون زمان خیلی گران بود و دو برابر یک PC قیمت داشت برای همین من جرات نمی کردم زیاد دستکاری و انگولک اش کنم چون اگه خراب میشد دیگه خود جی ماینر ( پدر آمیگا ) باید برای تعمیرش می اومد.

بعدها با رواج PC و کامپیوترهای خانگی , ترتیب چند PC هم توسط من داده شد و بعدش پنتیوم و جنگولک بازی اینتل intel مدتی ما رو سرگرم کرد و بدک نبود.

تا اینکه این دانشمندان بی سلیقه و بیکار , تکنولوژی " همه چیز روی یک آی.سی" رو اختراع کردن و این عبارت بود از اینکه تمام مدارهای یک دستگاه به صورت فشرده در یک آی.سی قرار گیرد. این کار باعث خلوت شدن مدارها , فشرده شدن و البته تعمیر نشدن بیشتر خرابی ها شد.

حالا وقتی یک موبایل یا یک لپ تاپ را باز می کنی هیچی نمی بینی جز یک آی.سی با چند تا پیچ !

اولین باری که پشت PC یا همون کامپیوتر خانگی نشستم بر میگرده به تابستان سال 1375. اون زمان من نوجوان بودم و تشنهء یاد گرفتن. یه آموزشگاه کامپیوتر نزدیک خونه مون باز شده بود و من رفتم ثبت نام کردم. یادم میاد مربی آموزشگاه، آقای محترمی بود به نام واسعی. اون زمان ویندوز هنوز رایج نشده بود و ما با سیستم عامل DOS کار می کردیم. قرار بود برنامه نویسی به زبان کیو بیسیک QBasic رو یاد بگیریم. چون در سال تحصیلی جدید ما که رشته مون ریاضی فیزیک بود درسی داشتیم به نام: مبانی کامپیوتر و انفورماتیک. این کلاس یه جورایی آمادگی برای این درس بود. همیشه آخرهای تایم کلاس، آقای واسعی برامون بازی میذاشت. یکی از بازی هایی که برامون میذاشت، بازی گوریلا یا همون Gorilla.bas بود که در فضای کوییک بیسیک اجرا میشد. اونهایی که سنشون قد میده شاید این بازی قدیمی و نوستالژیک رو به یاد بیارن. بازی دو نفره و این جوری بود که دو تا گوریل از روی بوم خونه ها به سمت هم موز پرتاب می کردن. شما باید قبل از پرتاب، زاویه و قدرت پرتاب رو بصورت عددی وارد می کردین. فشار باد و جهتش رو هم باید در نظر می گرفتین که با علامت فلش قرمز در پایین صفحه مشخص شده بود.

چند روز پیش این بازی رو تو گوگل سرچ کردم و به نتیجه جالبی رسیدم. یه دانشجوی دکترای ریاضیات این بازی رو در محیط جاوا اسکریپت پیاده کرده و گذاشته توی سایتش.

میتونید از اینجا بازی گوریلا رو در سیستم تون اجرا کنید. بازی ساده ای هست ولی مواظب باشید ! چون به شدت اعتیادآوره.

خیلی می چسبه تو سرمای زمستانی وقتی که دونه های بارون می خوره به پنجره اتاقت، یه چایی داغ هم کنارت، بشینی بازی های

نوستالژیک سگا رو دوره کنی. بازی های زمان مدرسه که وقتی زنگ میخورد می رفتیم کلوپ بغل مدرسه و چند دقیقه ای بازی

می کردیم. سگا دقیقه ای پنج تومن بود. فوتبال گزارشگر، مورتال کامبت، بروسلی دراگون، کابوی، نینجا سگدار، شورش و ...

یک کلوپ نزدیک مدرسه ما بود که دقیقه ای حساب نمی کرد ؛ دُوری حساب می کرد !

یعنی 10 تومن می دادی و تا وقتی Game Over نمی شدی می تونستی بازی کنی.

البته بیشتر بچه ها توی چند دقیقه می باختند و فقط یکی از بچه ها بود که خیلی حرفه ای بود و صاحب کلوپ خیلی ازش بدش می اومد چون هر بار می اومد تا نیم ساعت Game Over نمی شد ! کار به جایی رسید که ممنوع الورود شد !

شب ها هم که می خواستند تعطیل کنن دستگاه سگا رو تا صبح کرایه می دادن و اون دستگاه بیچاره در 24 ساعت شبانه روز در حال کار بود .

یادمه خیلی از پسرها روی این دخترِ سرخپوشِ بازیِ شورش در شهر کراش داشتند !! khande

درود به همه علاقمندان کامپیوترهای قدیمی و خصوصن دوستداران خاطرات نوستالژی آن دوران

از همه دوستانی که با پستهای خوبشون خاطرات خوب آن دوران رو برامون زنده کردند تشکر میکنم :heart:

سال 1360 کلاس اول دبستان هیچ تصوری از اینکه بتونم یک اسباب بازی را کنترل کنم نداشتم اما این حس کنجکاوی همیشه با من بود که باعث میشد یکدونه اسباب بازی سالم نداشته باشم و همه اونها کالبد شکافی شده بودن :llerr

یادمه یکروز توی حیاط کنار گلهای رز قرمز و سفید نشسته بودم مشق مینوشتم که صدای موتور عجیب و غریبی توجهمو به خودش جلب کرد البته نه از روی زمین بلکه از آسمون!

یک هواپیمای ملخی تک موتوره کنترل از راه دور که قارقارقار کنان از بالای حیاطمون رد شد و آتش به دل ما زد اون هواپیما با چند بار دوری که از بالای حیاط خونمون زد نابودم کرد تصور کنید دهه 60 که اسباب بازی پلاستیکی معمولی آرزوی همه بچه ها بود cryyy!

اما غرض از گفتن این حرفها چی بود؟ من فکر میکنم بیشترین علاقمندای کنسولها و کامپیوترهای قدیمی علاقمند به نوعی کنترل از راه دور روی یک وسیله هستند حالا چه با سیم چه بی سیم! و این حس مشترک بازی با کنسولها و جوی استیک و دسته آتاری برای کنترل ماشین یا هواپیما در بیشتر ماها مشترک بوده :ttt1

این علاقه ما در آرزوی کنترل یک هواپیما یا ماشین به اونجا رسید که یکروز همکلاسی کلاس اولم که همسایمون هم بود اومد گف کوچه بغلی آتاری گذاشته تو مغازه میشه بازی کرد با هواپیما تیر میزنی تانک داره و هلیکوپتر

گفتم آتاری چیه؟گف یک جعبه سیاه وصل میشه به تلویزیون میشه بازی کرد!

تماشای اون رنگهای آبی و سبز زمینه بازی RiverRaid و شنیدن افکتهای صوتی و هیجان شنیدن تموم شدن بنزینش آتشی به دل ما زد که نگو ,

با اینکه هیچ وقت به آتاری نرسیدم و فقط در حد کرایه 24 ساعته بود اما همین علاقه باعث شد که سال اول راهنمایی کیت تی وی گیم بخرم بعد هم کمودور بعد هم کار با آمیگا و بعد هم PC اما هیچوقت هیچوقت هیچی برای من مثه آتاری 2600 که کرایه میکردیم و تی وی گیم و کمودور نمیشه که منو میبره به خاطرات روزهای خوبی که تکرار نشدنیه آمیگا هم که دیدیم انگار 20-30 سال جلوتر از زمان بودیم با اون گرافیک و صوتش اینو کسایی که با آمیگا اون موقع کار کردن خوب میدونن :cheshmak:

من از میکرو رفتم به سگا و از سگا رفتم به ps1 و دیگه متوقف شد

هر کنسولی که برادرم می‌گرفت معمولا بعد از مدتی میدادش به من کمی زود تر یا دیرتر اما تهش به من می‌رسید

اولین بازی که کردم با میکرو بود بازی قارچ خور یا همون ماریو

یادمه اولین بار که آورد خونه و جعبش رو باز کرد من اصلا نمی‌دونستم همچین چیزی وجود داره وقتی وصل کرد به تلویزیون ۱۴ اینچ قدیمیمون برام به شدت جالب و جذاب بود و کنار فیلم های VHS ترسناک که اون زمان از کلوپ می‌گرفت و از دیدنشون لذت می‌بردم اینم به سرگرمی هام اضافه شده بود

بعد که رفتم سراغ سگا بیشتر سونیک بازی میکردم

و یادمه تو دوران سگا با اینکه تو خونه داشتیم اما بازی کردن تو کلوپ ها نمی‌دونم چرا مزه بیشتری میداد چند بار با پسر فامیلمون که اومده بودن خونمون رفتیم کلوپ که همیشه صدای جیغ و داد ازش بیرون میومد یک سری ها که داشتن بازی میکردن و یک سری ها هم چون پول نداشتن فقط مینشستن نگاه میکردن

و بعد ها هم که کنسول ps1 برادرم خرید دو بازی رو خیلی خیلی بازی میکردم

کلا تو بین این سه تا کنسول به نظرم عمر ps1 از همشون بیشتر بود بین گیمر های اون زمان چون کلا تکنولوژی پیشرفته ای محسوب میشد

یادمه تا دوم راهنمایی هم نگه داشتم بعد همه رو انداختم یک گوشه جالب اینجاست که ps1 رو چند وقت پیش با یک سری لوازم پیدا کردم و تو دیوار هم فروختمش بعد این همه سال هنوز کاملا سالم بود

اما در مجموع زیاد اهل بازی کردن نبودم و همیشه از فیلم دیدن خیلی بیشتر لذت می‌بردم ... شاید اگه برادرم نمیگرفت منم هیچوقت دنبالش نمی‌رفتم

شاید جرقه علاقه من به هواپیما هم از همین چیزها شروع شده باشد. shakkk!

بازی هواپیمایی آتاری چیزی نیست که به این راحتی بتوان تاثیر آن را بر بچه های دهه 60 فراموش کرد .

علاقه من به هواپیماهای رادیو کنترل با دیدن فیلم مهاجر بیشتر تحریک شد. در آن زمان این فیلم یک چیز متفاوت ارائه می داد و کاری کرد که من مشتری دایم مجله های هوانوردی مانند صنعت هوانوردی و پرواز شوم. دو سه تا از کیت های هواپیماهای کنترلی نخستین را هم تهیه و مونتاژ کردم که همگی در شهر در میان خانه های مسکونی گم و گور شدند ! :ccco

آره . مانند دیدن فیلم در میانِ جمع است که لذتِ بیشتری داره.

توی کلوپِ محلهِ ما هم همیشه چند نفر بودند که پول نداشتند و منتظر بودن که یک تازه وارد بیاد و جایی از بازی گیر کنه و اینا به بهانه کمک چند ثانیه دسته بازی رو ازش بگیرن و بازی کنن !!

هر بازی هم استادِ خاص خودش را داشت .مثلا هر کی درباره بازی Dick Tracy به مشکل برمی خورد به استادِ بازیِ کارآگاهیِ دیک تریسی معرفی می شد و این استادها از قرب و منزلت خاصی در کلوپ برخوردار بودن !! گاهی هم رقابت بین کلوپ ها شکل می گرفت و برای هم کُرکُری می خوندن یا پیغام پسغام می فرستادن !

سلام به همه دیروز به یه سایتی برخوردم که خیلی جالب بود مدیر سایت در حال آرشیو بازی های قدیمی دوبله شده هست.

ایشان تا الان حدود 1000 عنوان بازی قدیمی دوبله رو جمع آوری کرده. بطور مثال سام ماجراجو ویندوز 98 یا ویل راک یا هالف لایف 2

اوایل دهه‌ی هشتاد بود که صنعت بازی‌سازی و فارسی‌سازی بازی‌های رایانه‌ای توی کشورمون پا گرفت و شروع به رشد کرد. شرکت‌ها و گروه‌های زیادی پا به کار گذاشتن و هر کدوم تلاش می‌کردن جای بهتری برای خودشون توی بازار پیدا کنن.

کم بودن نظارت‌های دولتی، شرایط مناسب‌تر اقتصادی، و غیرممکن بودن تهیه‌ی رایگان بازی‌های حجیم از طریق اینترنت، از عواملی بودن که کمک زیادی به رشد این صنعت کردن. بعد از مدت کوتاهی، بازارهای سراسر کشور از بازی‌هایی که به زبان شیرین فارسی منتشر شده بودن پر شد، و این نتیجه‌ی رقابت نفس‌گیری بود بین شرکت‌ها و گروه‌های مختلف. بعضی از آثار کیفیتی در حد شاهکار داشتن، و بعضی‌هاشون فقط قابل قبول بودن.

بدبختانه امروز اکثر اون شرکت‌ها تعطیل شدن، و اغلب اون محصولات قابل تهیه نیستن. تا جایی که ما می‌دونیم، هیچ نهاد و یا سازمانی متولی حفظ و نگهداری این محصولات نشده. پس این کاری هست که خودمون باید انجام بدیم، تا این آثار و هنرهای ارزشمند فراموش نشن.

تنها راه تهیه و حفظ این محصولات این هست که اون‌ها رو با هم‌دیگه به اشتراک بذاریم.

ما اینجا کنار هم جمع شدیم تا با کمک علاقه‌مندان این کار مهم رو انجام بدیم؛ و از شما برای همکاری دعوت می‌کنیم. ما یک مجموعه‌ی اینترنتی تشکیل دادیم و بازی‌های فارسی سراسر کشور رو به کمک علاقه‌مندان داوطلب جمع‌آوری می‌کنیم. هدف ما این هست که تمام بازی‌های قدیمی فارسی، بصورت رایگان، از طریق این وبگاه قابل تهیه باشن."

قبلتر (اولین کامپیوتر ها) در مورد بازی محبوب شورش در شهر بصورت خلاصه مطالبی نوشته بودم

اما بخاطر علاقه وافری که به این عنوان دارم سعی کردم اینبار بصورت کاملتر بهش بپردازم

در مدت زمانی که در حال نگارش و خصوصا ویرایش و درج تصاویر بودم از مرور این نوستالژی ماندگار واقعا لذت بردم

امیدوارم سایر دوستاران و علاقمندان همین احساس رو داشته باشن

ابتدا مطلبی میزارم از خلاقیت یک طرفدار دو آتیشه سری بازی محبوب "شورش در شهر " که با استفاده از صدها و یا هزاران مهره کوچک

و چیدمان اونها روی صفحات سوزنی دست به خلاقیتی عجیب زده که تحسن برانگیزه

به قدری اینکار با ظرافت و حوصله انجام شده که نمونه های خلق شده دقیقا کپی برابر اصلن

ایوان پتروف غیر از تفاوت ظاهری که یکجا ریش دارد و جای دیگر ندارد در نسخه US مقام رئیس پلیس شهر ظاهر میشود اما در نسخه JAP ژنرال است

او توسط بدل اکسل که یک ربات است گروگان گرفته میشود و در مرحله 6 در اتاق گاز زندانی میشود، پایان خوب و بد بازی به نجات یا مرگ او بستگی دارد

آدام هانتر بوکسور حرفه‌ای بازنشسته که به عنوان کارآگاه در اداره پلیس یکی از شهرهای آمریکا مشغول به کار است

در بخش دوم آدام توسط مستر ایکس ربوده شده و از فهرست شخصیت‌های قابل انتخاب بازی خارج می‌گردد

او در نهایت پس از سال‌ها در نسخهٔ ۴ به عنوان شخصیت قابل کنترل به جمع بازیکنان پیوست

اکسل استون در تمامی ۴ قسمت رسمی، قابل انتخاب است او در بخش اول از کارآگاهان پلیس بود

ولی پس از مدتی و به دلیل علاقه به ورزش‌های رزمی، تصمیم به تاسیس یک باشگاه کاراته می‌گیرد

بلیز فیلدینگ نیز در تمامی ۴ قسمت اصلی حضور دارد، وی در ابتدا یک افسر جزء پلیس بود

ولی در قسمت‌های بعدی به فعالیت به عنوان مربی رقص و کارآگاه خصوصی پرداخت

بلیز در قسمت‌های دوم و سوم و پس از شکست دادن ایکس، به نوعی رهبری گروه را بر عهده می‌گیرد

مکس تاندر یک کشتی گیر حرفه‌ایست، او که از دوستان اکسل به حساب می‌آید، تنها در شورش در شهر ۲ قابل انتخاب است

سامی یا اسکیت و یا برادر کوچک آدام بوده و در قسمت دوم بازی وارد ماجرا می‌گردد او در قسمت سوم نیز حاضر بوده

علی ‌رغم سرعت بسیار بالا، یکی از ضعیف‌ترین شخصیت‌های قابل انتخاب در بازی به حساب می‌آید

البته به نظرم در قسمت دوم خیلی خوب ظاهر شد و از اون حرکت قدرتیش که چرحشیه (شبیه مته درل) خیلی خوشم میاد

دکتر گیلبرت زان یکی از سران گروه تبهکار است که اطلاعاتی در خصوص روبات‌ها به بلیز انتقال می‌دهد

او که یک نیمه انسان نیمه روبات یا Cyborg بوده، یکی از ۴ شخصیت اصلی قابل انتخاب در بازی شورش در شهر ۳ است

اش یکی از رییس‌های رده پایین و از زیردستان محبوب مستر ایکس بوده که در قسمت 3 وارد بازی می‌گردد

اش با خصوصیاتی نامتعادل (هوموسکشوال) تنها برای نسخه ژاپنی طراحی شد و در نسخه آمریکایی حضور ندارد!

شیوا (یکی از خدایان هندو) محافظ اختصاصی ایکس بوده و در قسمت‌های دوم و سوم و پیش از مواجهه با وی در مقابل بازیکن قرار می‌گیرد

یک دلقک روانی در شورش 3 که با سوء استفاده از کانگوروی تربیت شده به نام ویکتی با شما مبارزه میکند، با شکست او کنترل رو بدست میاورید

ویکتی یا رو نیز در برخی از نگارش‌ها معرفی شده، یکی از مینی باس‌های موجود در قسمت 3 است

حرکات زیبا و نمایشی خوبی دارد اما از لحاظ قدرت بدنی بسیار ضعیف است

خواهران دوقلویی که در باس فایت دوم از نسخه اول و سوم شورش در شهر حضور دارند

با حرکات آکروباتیک، بسیار چابک و البته باهوش هستند که حملات خود را سریع و با کمک هم انجام می دهند

یاماتو غول مرحله چهارم به عنوان یک سامورایی در لباس زرهی قرمز ظاهر می شود او نبرد را با ایجاد چندین بدل از خود آغاز می کند و در پایان بوسیله انفجار خودکشی میکند

///

Robo x

///

پنجمین رئیس در قسمت سوم شورش در شهر که در ابتدا تصور میشود مستر ایکس است اما بعد از آتش گرفتن تبدیل به روبات اسکلت مانند میشود

///

از او نمونه زیادی ساخته شده است که در مرحله پایانی با آنها مواج میشوید

2 Jet

او نسخه بزرگتر و قوی تر از نمونه جتهای قبلیست که در واقع غول مرحله ششم نسخه سوم شورش در شهر است

///

او علاوه بر اینکه از قدرت پرواز و شیرجه زدن استفاده میکند قادر به شلیک آتش از درون ذره خود نیز هست

جک از لاتهای خیابانی است که به عنوان مینی باس در قسمت دوم حضور دارد

او تعداد چاقوهای بی نهایتی در کت خود جاسازی کرده است که توانایی خاصی در کشیدن و پرتابشان دارد

از ماموران پلیسی است که با مافیای خلافکاران همکاری میکند و در تمامی نسخه های شورش در شهر حضور دارد

تنها وسیله دفاعی و حملات او یک شلاق التکریکی است که به حریف شوک وارد میکند

شخصیت فان با خنده های مشمئزکننده (تمام نسخه ها) که با دستهای سنگین و شکم بزرگ و شعله های آتشی که از دهانش خارج میکند به حرف حمله میکند

مردی قد بلند و قوی هیکل و استاد تکواندو است به عنوان اولین غول بازی قسمت دوم شورش در شهر حضور دارد

غالبا از ضربات چرخشی پا استفاده میکند که حریف به سختی میتواند در برابرش مقاومت کند

زمزا غول مرحله سوم نسخه دوم بصورت نینجایی پنجه‌دار ظاهر می‌شود که زره پوشیده است، بسیار چابک و زیرک است

او با دست‌های درازش که حالت خمیده دارند با حملات سریع و رعدآسایی از خود واکنش نشان میدهد (باس فایت مورد علاقه ام)

کشتی کج کار حرفه ای غول مرحله چهارم با چهره ای خشمگین و رنگ آمیزی شده که حملات تهاجمی وحشیانه او به سختی قابل کنترل است

یکی از غولهای سرسخت بازی در مرحله پنجم که با ضربات سنگین آپرکات حمله میکند ضربات پاهای او نیز به شدت قوی هستند

دو ربات که در باس فایت مرحله هفتم نسخه دوم با آنها مواجه میشود

آنها قادر به راه رفتن نیستن و از طریق پریدن حرکت میکنند و با شلیک توپهای لیزی به سمت حریف مبارزه میکنند

رباتها برای دفاع از خود نمیگذارند حریف به آنها نزدیک شود در صورت تماس با بار الکتریکی که همانند شوک عمل میکند واکنش نشان میدهند

مستر ایکس شخصیت اصلی و منفی سری بازی شورش در شهر بوده که با اندیشه‌های شیطانی خود، با اشکال مختلف در مراحل انتهایی بازی حاضر می‌شود

او در هر سه قسمت حضور دارد و غول پایانی شوش در شهر یک و دو محسوب میشود

در قسمت سوم و پایان اصلی تنها چیزی که از ایکس باقیمانده، یک مغز در یک ظرف بود که به وسیله آن و با کنترل یک ربات مخصوص، به مبارزه با شخصیت‌های اصلی می‌پردازد

اما در پایان فرعی در حالیکه از دور مبارزه قهرمانان شهر با محافظ همیشگی اش شیوا را تماشا میکند از شدت عصبانیت جام نوشیدنی را میشکند

آخرین باس فایت نسخه سوم شورش در شهر که در پایان خوب ظلهر میشود

نئو X توسط مغز بی‌جسم مستر X کنترل می‌شود با چند جت پک متصل به شانه‌ها حرکت می‌کند

با شارژ کردن، پرتاب بازیکن، شلیک رگبار موشک به سمت آن‌ها در فاصله دور و همچنین استفاده از یک دستگیره له‌کننده روی آنها حمله می‌کند

طراحی آن بسیار هوشمندانه و خلاقانه است بطوری که میتوان از آن به عنوان یکی ازجذاب ترین باس فایتهای تاریخ بازیهای کامپیوتری نام برد

نکته قابل توجه اینکه اگر بازیکن در کمتر از سه دقیقه نابودش نکند تمام شهر منفجر شده و شاهد پایان بد بازی خواهید بود

اما در صورتیکه بازیکن در زمان معین شده غول مکانیکی را شکست دهد داستان بازی با پایان خوب رقم خواهد خورد

بازی یک پایان دیگر هم داد که در مرحله 6 قابل انتخاب است، باز هم به سرعت عمل و زمان معین شده مرتبط است

در صورتیکه پروفسور بازی را نجات دهید به پایان اصلی که مبارزه با نئو ایکس است راه میابید اما با کشته شدن پروفسور باید با شیوا مبارزه کنید!

در اولین نسخه داستان شهری آرام را برای ما روایت می‌کند که در گیر باندهای تبهکار شده است

البته برخلاف انتظار، تنها در این بازی با خلافکاران در نبرد نیستیم، در سندیکای این خلافکاران نماینده‌هایی پر نفوذ از پلیس‌ها هم وجود دارند

به همین دلیل هم کنترل خلافکاران در شهر با مشکل روبه ‌رو شده و هرج و مرج بسیاری در شهر صورت گرفته است

پذیرش این هرج و مرج برای همه قابل قبول نبود، در همین حال گروهی به نبرد با این دشمنان می‌پردازند

در Streets of Rage با اکسل استون (Axel)، بلیز فیلدینگ (Blaze) و آدام هانتر (Adam) سه پروتاگونیست اصلی این نسخه آشنا می‌شویم

اکسل استون استاد هنرهای رزمی و رزمی کار حرفه‌ای‌، آدام هانتر هم بوکسوری ماهر بوده و بلیز استاد جودو و افسر سابق نیروی پلیس بود

پس از ادامه‌ مبارزه آن‌ها به آنتاگونیست اصلی داستان می‌رسند، مستر ایکس، همان هویتی که سندیکا را تشکیل داده و شهر را غرق در جرم و جنایت کرده است

روایت بازی دقیقا زمانی به پایان می‌رسد که شما موفق به شکست مستر ایکس شدید

این عنوان توانست لقب یکی از بزرگ‌ترین بازی‌های تمام تاریخ ویدئو گیم را به خود اختصاص دهد!

تقریبا یک سال از رویدادهای نسخه‌ اول می‌گذرد، شهر دوباره امن شده و همه از این بابت و البته شکست مستر ایکس جشن گرفتند

درکنار این موارد هم سه شخصیت اصلی قسمت اول یعنی آدام هانتر، بلیز و اکسل هم بابت بازگرداندن آرامش به شهر به عنوان قهرمان شناخته می‌شوند

داستان اصلی از زمانی آغاز می‌شود که اسکیت باز جوان از مدرسه به خانه برمی‌گردد، زمانی که سامی به خانه می‌رسد می‌بیند که همه چیز به هم ریخته برادرش گم شده است

پس از کمی گردش او عکسی را روی درب می‌بیند که برادرش زیر پاهای مستر ایکس قرار گرفته پس از فهمیدن این اطلاعات ادی هانتر سریعا با بلیز تماس می‌گیرد و از او کمک می‌خواهد

برای نجات آدام این بار اکسل و بلیز به همراه دوست قدیمی اکسل که کشتی‌گیری حرفه‌ای به نام مکس است برای نجات آدام اقدام می‌کنند

در این نسخه هم ماجرای نبرد دوباره‌ ما با مستر ایکس تا آزاد کردن آدام هانتر پیش می‌رود

پس از پیدا کردن آدام، اکسل و بلیز متوجه می‌شوند که مستر ایکس پس از پایان نسخه‌ اول به همراه بادیگاردش، شیوا، به جزیره‌ای مخفی گریخته بود

داستان این نسخه هم دقیقا همانند عنوان دوم دنباله دو بازی اول بود

مستر ایکس در زمان فعالیتش تصمیم گرفته بود تا شرکتی رباتیک با نام روبوکای ایجاد کند تا به واسطه آن کارهای خلاف قانونش را انجام دهد

در این راه هم بهترین رباتیک جهان دکتر زیرو به کمک او می‌رود و آن‌ها با همکاری یکدیگر تصمیم می‌گیرند ارتشی از ربات‌ها را بسازند

هدف از ساخت این ربات‌ها تحت کنترل گرفتن شهر در هر زمانی که مستر ایکس خواسته باشد

دکتر زان که کارکتر جدید قسمت سوم است متوجه اهداف شوم این کمپانی می‌شود و با بلیز تماس می‌گیرد

بلیز این بار هم دوباره اکسل و ادی را با خودش همراه می‌کند و به کمک دکتر زن می‌رود تا به همراه سه شخصیت دیگر جلوی این اتفاق شوم را بگیرد

ماجراجویی ما دقیقا با همین روند ادامه پیدا می‌کند، روبه‌رو شدن با شخصیت‌هایی مانند اکسلی که ربات بود و یا ربات مستر ایکس همه از جذابیت‌های این عنوان هستند

یکی از المان‌های شخصیت دکتر زن تبدیل قدرتش به انرژی بود او هر نوع سلاحی را به انرژی و به نوعی نور تبدیل می‌کرد

داستان شورش در شهر 3 دو پایان اصلی خوب و بد و یک داستان فرعی دارد پایان خوب زمانی اتفاق می‌افتد که شما می‌توانید پروفسور را نجات دهید که به دنبال آن هم جلوی حوادث بعدی را می‌گیرید

اما پایان بد زمانی اتفاق می‌افتد که پرفسور از بین می‌رود پس از آن شما به تالار مرکزی شهر می‌روید تا پروفسوری که در واقع شیوا است را از بین ببرید

داستان فرعی هم زمانی اتفاق میافتاد که با نئو ربات مبارزه میکنید که قبل تر توضیح داده شد

شاید خیلیها تصور میکردن این بازی انحصاری کمپانی SEGA با تمام شدن عمر مفید این کنسول به فراموشی سپرده شد

اما زمانی که سکا در سال 2018 از نسخه 4 و ادامه این عنوان رونمایی کرد طرفدارانش را شگفت زده کرد

سرانجام در آوریل 2020 برای کامپیوترهای خانگی کنسولهای نسل هشتم و نینتندو به بازار آمد

داستان بازی ده سال پس از اتفاقات نسخه Street of Rage 3 روایت می‌شود

تا اینکه سر و کله‌ فرزندانش به نامهای Msy و Mry پیدا می‌شود

آنها میخواهند با استفاده از ارسال فرکانس‌هایی کنترل مغز تمام مردم شهر را در اختیار بگیرند و بر شهر حکومت کنند

حالا شما با گروهی از بهترین مبارزین قدیمی شهر باید در برابر خلافکاران بایستید و اجازه ندهید به اهداف خود برسند

مثل همیشه شخصیتهای سری قبل یعنی اکسل استون، بلیز فیلدینگ و آدام هانتر در این سری حضور دارند

توجه/ آدام هانتر فقط در نسخه اول قابل انتخاب و بازی کردن بود، البته در دو قسمت بعدی بصورت نامحسوس حضور داشت

در کنارشان دو کرکتر جدید به نامهای چری هانتر (دختر آدام) و فلوید (شاگرد دکتر زان در قسمت سوم) هم قابل انتخاب هستند

خوشبختانه شیوا یار همیشگی و محافظ مستر ایکس هم حضور دارد شخصیت جذاب اما منفی بازی که اینبار از فرزندان Mrx حمایت میکند

یکی از نقاط ضعف بازی فقدان گزینه Dash/Run هستش که باعث میشه بازی کمی کند پیش بره مشخص نیست سازندگان به چه دلیل این امکان رو حذف کردن؟!

ارزش عناوین اصلی

///

نکته جالب تر قیمت برخی بازیهای ارجینال و محبوب که به دلیل گذشت زمان و کمیاب شدن به شدت افزایش پیدا میکنن

///

///

به عنوان نمونه نسخه بسیار تمیز و البته ارجینال شورش در شهر 3 با تمام محتویات (قاب، دفترچه راهنما، نقشه بازی، کارتریج) در سایت ای بی 370 دلار قیمت دارد

///

شما در صورت خرید با محاسبه ریز هزینه ها + ارسال باید حدودا معادل پول یک دستگاه کنسول ps5 پرداخت کنید، البته در ایران

///

واقعا باید عاشق باشی تا بتونی همچین مبلغی رو برای یک بازی قدیمی (ولی با ارزش) هزینه کنی

///

البته کسی بتونه این آیتم رو از داخل ایران تهیه کنه قیمتش خیلی کمتر ازینها میشه نهایتا زیر 5 تومن شاید هم پایین تر

///

محبوبیت جهانی

///

///آخرین نکته ای که لازم میدونم بهش اشاره کنم محبوبیت بیش از انداره مجموعه شورش در شهر در خارج از مرزهاست

///

ممکنه برخی تصور کنن این عنوان فقط در ایران محبوبیت داشته اما در حقیقت در تمام دنیا مطرح شد

///

بخصوص نسخه سوم که از لحاظ گرافیک داستان و گیم پلی برتر از دو نسخه قبلی بود و یک خداحافظی ارزشمند با این این سه گانه

///

در حقیقت 3 نسخه شوش در شهر تنها یک بازی معمولی نبود بلکه آزمایشی بود برای سازندگان این عنوان

///

تا در طی سالها تلاش مسیر پیشرفت و زحمات خودشون رو به رخ جهانیان بکشن و موفقیتشون رو به چشم ببینن

///

پیشنهاد میکنم کلیپهایی از نسخه اول تا سوم بازی رو تماشا کنید تا بهتر این مسئاله رو درک کنید

///

این مسیری (ساخت کالکشن) بود که بعدها تعدادی از استدیوهای بزرگ بازیسازی در ابعاد گسترده تر ادامش دادن

///

به عنوان مثال تیم راک استدی با نسل جدید بازیهای AAA تونست سه گانه آرکام رو خلق کنه که شاید بعدها در موردش صحبت کردم

///

اما در کنار عرضه نسخه 4 یک اقدام بسیار جالب و ارزشمند هم صورت گرفته که نمایش پک ویژه ایه که محتویات زیادی رو شامل میشه

البته این اتفاق جدیدی نیست چرا که کمپانیهای فیلم و بازی سازی سالهاست پکهای ویژه و کالکتور تولید میکنن

از جمله، آرت بوک یا کتابچه ای که تصاویر هنری از بازی در اون چاپ شده / کارتریج فلزی نمادین که طرح اصلی بازی بصورت برجسته روی اون هک شده + قاب مخصوص

یک عدد دیسک حاوی ترکهای موسیقی بازی / استیل بوک بسیار زییا برای قرارگیری دیسک اورجینال / یک عدد پوستر و سایر لوازمی که در تصویر مشاهده میکنید

که به نظرم بهترین قسمت مربوط به کارتریج فلزی و مجسمه 18 سانتی از دو یار قدیمی و محبوب یعنی اکسل و بلیز

طبق جدیدترین گزارش‌ها، فیلمی بر اساس سری بازی‌های کلاسیک شورش در شهر یا Streets of Rage در دست ساخت است ادامه خبر

کسانی که با کمودور 64 کار کرده اند و لذت برنامه نویسی با این کامپیوتر خانگی را درک کرده اند به احتمال زیاد یکی از معروف ترین دموهای آن را به یاد دارند...

تصویری سیاه و سفید از یک دختر زیبا که همراه با موزیکی دلنشین , چند قلب رنگارنگ بر روی آن می رقصیدند ...

این دمو در زمان خود که کامپیوترها فاقد صدا و تصویر خاصی بودند کولاک کرده بود و خیلی ها را شیفته کمودور و قدرت صوتی تصویری آن کرده بود !

هنگام گشت و گذار به سایت جالب رترو کنسول برخوردم که باید به دست اندرکاران آن دست مریزاد گفت. آرشیو خوبی از اطلاعات باارزش آن زمان را گردآوردی کرده اند.

نویسنده این دمو همایون رخشانی مقدم است. ایشان درباره خاطرات آن روزهای خود گفته اند:

“30 سال پیش در یک همچنین حال و هوایی با تاثیرگذارترین اتفاق زندگیم یعنی کمودور 64 آشنا شدم. بعدها متوجه شدم موقع کد نوشتن سیستم عصبی من با این ماشین کاملا مرتبط میشد و این اغراق نیست.هنوز که هنوزه این جواهر رو دارم و مثل یک چیز با ارزش ازش نگه داری می کنم.کاش نسل جدید هم لذتی رو که ما با این ماشین تجربه کردیم تجربه می کرد.”

همایون امروز با داشتن بیش از دو دهه تجربه در زمینه تولید تبلیغات تلویزیونی به‌عنوان کارگردان، انیماتور، مدلر، مجری جلوه های ویژه فعالیت دارند.

شرکت SEGA در سال ۲۰۱۹ مدل مینی Mega Drive را روانه‌ بازار کرد که به عقیده‌ کارشناسان بهترین کنسول کوچک دنیاست !

این محصول دارای دو دسته استاندارد برای اجرای 40 عنوان بازی است که درون حافظه داخلی قرار دارد

تقریبا تمامی عناوین مشهور و جذاب را در خود جای داده ، این مدل نوستالژی 55% کوچکتر از مدل اصلی طراحی شده

محتویات جعبه شامل دو دسته بازی، کابل مبدل USB به Micro B و کابل HDMI به همراه یک آداپتور است

ظاهرا شرکت‌های فعال در صنعت گیمینگ به‌ این‌ زود‌یها قصد ندارند از تولید کنسول‌های کوچک دست بکشند

شرکت SEGA ماهها قبل رسماً اعلام کرد مدل جدید کنسول مینیاتوری Mega Drive را روانه‌ بازار میکند

کنسول گیمینگ Sega Mega Drive Mini 2 علاوه ‌بر اجرای بازیهای‌ کارتریج از عناوین CD نیز پشتیبانی میکند

این محصول جدید ترکیببی از همان کنسول نسل چهارمی یعنی SEGA Genesis و میان نسلی SEGA Mega cd است

شرکت سگا بعد از فروش موفق SEGA GENESIS دستگاه مکملی با نام SEGA CD را برای آن تولید کرد تا کارایی اش را بالاتر ببرد

در واقع یک دستگاه جانبی به حساب میامد که به گیمر این امکان را میداد تا بازیهای لوح فشرده CD را هم اجرا کند

نحوه اتصال از طریق درگاهی بود که در سمت راست هر دو دستگاه بصورت نر (سگا جنسیس) و مادگی (سگا سی دی) قرار داشت

این وسیله جانبی علاوه بر اجرای بازیهای لوح فشرده قادر بود دیکسهای صوتی را نیز پخش کند

Mega Drive Mini 2 سرانجام در 27 اکتبر 2022 با قیمت حدودی ۷۵ دلار روانه‌ی بازار ژاپن شد که تصاویر آن را مشاهده میکنید

برخی علوم اینقدر سریع پیشرفت می کنند که بعضی چیزهای 30 سال پیش قابل باور نیست و حتی خنده دار به نظر میرسه.

حجم اش 20 مگابایت هست ( نه 20 گیگابایت ! یک هزارم آن !! ) و حجم و وزن اش به اندازه یک کوله پشتی !

گفته دیگه لازم نیست اطلاعات خودتون رو کنار کامپیوتر نگه دارید . می تونید همراه با خودتون ببرید !

جالب این هست که امروزه خود هارد دیسک هم در حال انقراض هست و داره جایش را به SSD و Flash disk می دهد .

کاربر خوش ذوقی با استفاده از ابزار ساده و لوازم الکترونیکی دست به خلاقیت جالبی زده

ماکتی طراحی کرده از کنسول محبوب

بهمراه وسایل جانبی اش

اما نکته قابل تامل نمایش بازی محبوب

در صفحه تلویزیون ست !

اولین کامپیوتر جهان،مجدداً راه اندازی شد (+تصویر)

مردی که 50 سال پیش ظهور توئیتر را پیش‌بینی کرده بود، درگذشت + تصویر