به این مطلب توجه کنید:

" ... خیلی ها بین دو فیلم کازابلانکا و داشتن و نداشتن بواسطهء شباهتهائی که دارند (وقوع داستان در ابتدای جنگ جهانی,گذشتن قسمت زیادی از قصه در داخل کافه و یک رابطه عاشقانه) مقایسه هائی انجام می دهند و در اغلب قریب به اتفاق این موارد کازابلانکا را فیلم بهتری نسبت به داشتن و نداشتن می دونند.حال آنکه برای من این قضیه کاملا برعکسه.البته آنهائی که از کازابلانکا تعریف می کنند دلایل خودشون رو دارند:یک رابطه عاطفی پر سوز و گداز, زودتر ساخته شدن این فیلم نسبت به داشتن و نداشتن و دیالوگهائی به یاد ماندنی که همشون هم دلایل درستیه اما شاید علت اینکه من داشتن و نداشتن رو نسبت به کازابلانکا بیشتر میپسندم کیفیات آگاهانهء این فیلم نسبت به کازابلانکاست. میگن هوارد هاکس آگاهانه میخواسته در تضاد با رویکرد نسبتا منفعلانهء بوگارت در فیلم قبلی اینجا بوگارت کسی باشه که با هوشمندی و زرنگی همه چیز رو به نفع خودش تموم میکنه و بجای اینکه به مانند کازابلانکا با یک فراغ ابدی دست و پنجه نرم کنه آخر فیلم هم پوز نازیها رو به خاک بماله و هم با دختر مورد علاقه اش بزنه به چاک... ! "

این نوشته مربوط به یک وبلاگ است که نویسنده آن مثلا قصد تعریف از فیلم داشتن و نداشتن را داشته ، اما دلایل را اشتباهی آورده و کلی از موارد برتری کازابلانکا بر داشتن و نداشتن گفته ( رابطه عاطفی قویتر - زودتر ساخته شدن فیلم - دیالوگ و فیلمنامه جذاب تر و ... ) و بعد نتیجه گیری کرده که نه ! داشتن و نداشتن بهتر است چون کیفیت آگاهانه دارد ! . اینکه کیفیت آگاهانه دیگر چه صیغه جدیدی در دنیای سینماست بماند. نتیجه گیری بعدی نویسنده اینست که بوگارت در فیلم قبلی اش رویکرد منفعلانه ای داشته و هاوارد هاکس می خواسته جبران کند و بوگارت هم به جای پایان غم بار در اینجا پوز نازی ها رو به خاک بماله و هم با دختر مورد علاقه اش بزنه به چاک !!  جل الخالق.

نویسنده محترم انگار که سوراخ دعا را گم کرده و اصلا حواسش نبوده که  فیلمنامه فیلم ، اقتباسی از رمان داشتن و نداشتن است و زحمت این کارها را قبلا ارنست همینگوی کشیده و داستان از اوست. معلوم است نویسنده از پایان های هندی که پسر و دختر همه دشمنان را ناکار می کنند و با هم فرار کنند خیلی خوشش می آمده. اصولا مقایسه این دو فیلم کار صحیحی نیست و فقط در حد شباهت داستان و یکی بودن بازیگر اول فیلم باید متوقف شد. داشتن و نداشتن در سبک خاص خود فیلمی زیباست و داستان آن و پایانش ، فقط منحصر به خودش است . مقایسه اینکه بوگارت در فلان فیلم منفعل بوده و اینجا هاکس می خواسته جبران کند و او را قوی نشان دهد اینقدر مضحک و خنده دار است که انگار نویسنده اصلا از شخصیت پردازی و هنر بازیگری اطلاعی ندارد. در این دو فیلم بوگارتی وجود ندارد بلکه در یکی ریک و در دیگری هری وجود دارد که زاییده داستان و پرورده کارگردان این دو اثر بوده است.

برعکس آنچه نویسنده  مطلب پنداشته ، مطمئنا اگر هری ( بوگارت )  پوز نازی ها را نمی زد و با دختر مورد علاقه اش فرار نمی کرد بلکه در قایق اش کشته می شد این فیلم پایان زیباتر و تاثیرگذارتری داشت. همچنانکه ناخدا خورشید که اقتباسی ایرانی از رمان همینگوی است به نظر من تاثیر گذارتر از داشتن و نداشتن خارجی از کار در آمده است. به راستی  اگر هنرنمایی های بوگارت- باکال و والتر برنان را از نسخه خارجی فیلم حذف کنیم دیگر چه جذابیتی از فیلم می ماند ؟ اگر نقش های اصلی را بازیگرانی گمنام و معمولی بازی کنند ، آیا فیلم به یک اثر داستانی متوسط و معمولی تنزل نمی کند ؟