در مستند AFI 100 Years 100 Movies صد سال ... صد فیلم موسسه فیلم آمریکا ، بیل کلینتون ( رئیس جمهور وقت آمریکا ) می گوید که اولین فیلم مورد علاقه اش ماجرای نیمروز است ! فیلمی که ماجرای تنها رها شدن یک مرد توسط دوستانش در هنگام سختی است. همیشه با شنیدن نام این فیلم یاد صحنه ای می افتم که گری کوپر ، گیج و منگ و ترسان و عرق کرده ، از اتاق کارش خارج می شود و دوربین از فاصله دور و بالا به او نزدیک می شود و ما نگرانی شدیدی را در چهره اش می بینیم در حالیکه شدیدا با او همذات پنداری می کنیم و از دوستان ترسوی او متنفر می شویم. نمایی از فیلم که دوست دارم همان نمایی است که دوربین در زاویه کنار پاندول ساعت قرار دارد و پاندول ساعت به طرز وحشتناکی جلو و عقب می رود ، بسان یک پتک و چکش که بر اعصاب تماشاگر فرود می آید و اضطراب او را افزون تر می سازد.

گریس کلی در فیلم زیباست اما نوع شخصیت اش در فیلم و به خصوص  لباس اش مانع می شود که عاشق اش شوم ! همیشه از این لباس هایی که بالاتنه تنگ و چسبان اما دامنی گشاد دارند متنفر بوده ام. به نظرم اوج بی سلیقگی است ! البته تا حدودی هم با کشته شدن آن 4 نفر ، آنهم به آن سادگی توسط گری کوپر مشکل دارم. به نظرم بهتر بود حداقل خود کوپر هم زخمی بر می داشت یا اینکه جریان دوئل آنها مشکل تر و طولانی تر پیش می رفت. با این وجود ماجرای نیمروز یا صلات ظهر یا سر ظهر  فیلم زیبایی است و یکی از زیباترین سکانس های آن  جایی است که در پایان فیلم گری کوپر و گریس کلی سوار درشکه می شوند و کوپر نشان کلانتری اش را از سینه اش می کند و جلو مردم قدر نشناس شهر می اندازد و می رود .... و اینطور دلِ ما را خنک می کند.