شب گذشته «سینما نیمکت» «محمّد رحمانیان» رو دیدم. همون نسخهٔ شبکهٔ ترک‌ی که به‌راحتی در «یوتیوب» می‌شه بهش رسید؛ البتّه، با کیفیّت پایین. تحمّلش برای یک مرتبه دیدن هم سخت بود و جاهایی‌شو با دور تند می‌زدم بره جلو. ضرباهنگ آزاردهنده و کند از نوع بد، محتوای بدون انداموارگی (از هرجای فیلم می‌توانستی ببینیش!)، قاب‌های نه‌چندان دقیق کارگردان و سانسور شدن ره‌به‌رهٔ سیگارها ازسوی شبکهٔ  «ته ره ته ایکی» ترک. و درکلّ: «هیاهوی بسیار برای هیچ»!

آخرش هم نگرفتم چرا باید چنین فیلمی ازسوی مقامات مجوّز پخش نگیره!

بازی «علی عمرانی» عزیز رو همیشه دوست داشته‌م و براش نقش کوچیک و بزرگ فرقی نمی‌کنه و همیشه سعی می‌کنه بهترین باشه. «محمّد رحمانیان» هم استاد مسلّم تئاتر بوده و هست؛ امّا، رسانهٔ «سینما» براش، مناسب نیست؛ دستکم، برای فیلمی با چنین زیربنای کوچیکی. اپیسود «سینما تیمکت» یکی از چندین قسمت تله‌تئاتر «نیمکت» بود که در سال ١٣٨۴ از «شبکهٔ اوّل سیما» داده شد. همون قسمت ده، یازده دقیقه‌ای بسیار بسیار زیباتر بود تا این فیلم صدوخورده‌ای دییقه‌ای و حوصله‌سربر.

ممکنه خیلی از دوستان باشن که با این فیلم خیلی ارتباط برقرار کنن و حتّی بارها به تماشاش بشینن؛ امّا، من یکیو راضی نکرد و به احدی پیشنهاد دیدنش رو نمی‌کنم. با احترام به سلیقهٔ دوستان.