(۱۴۰۲/۵/۲۲ عصر ۰۴:۳۵)کنتس پابرهنه نوشته شده:  

(۱۳۹۲/۹/۲۷ عصر ۰۳:۰۸)کنتس پابرهنه نوشته شده:  

قسمت دوم از سه گانه (قبل از طلوع، قبل از غروب، قبل از نیمه شب)رو دیدم و بعد از مدتها لذت دیدن یک فیلم خوب رو تجربه کردم...

 ده سال قبل وقتی برای اولین بار این سه گانه رو دیدم حدودن بیست و یک ساله بودم. چند هفته قبل که اولین قسمت سه گانه محبوبم رو دیدم (جایی که شخصیت ها بیست و سه سال هستن) به کسی که داشت همراه من فیلم رو تماشا می کرد گفتم چطور من این همه با سلین همذات پنداری می کردم! الان دیگه خیلی درکش نمی کنم.  تا اینکه دیشب قسمت دوم رو دیدم (که شخصیت ها در سن سی دو سالگی هستن) و این بار به شکل عجیبی با سلین ( و گاهی جسی) سی و دو ساله همذات پنداری کردم. الان می فهمم ریچارد لینکلیتر نابغه چقدر عالی تاثیر گذر زمان بر شخصیت رو نشون میده و البته امیدوارم ده سال دیگه وقتی قسمت سوم رو می بینم سلین ناامید رو درک نکنم.

گاهی چە زود دیر میشود 

خیلی سال پیش نظرم در مورد قسمت سوم این اپیزود کاملا منفی بود و حتی نظرات دوست قدیمیمان جناب فورست(کیوان) هم در من تاثیری نکرد و اکنون پس از سالها فقط همین را میتوانم بگویم کە :

عجب بالا و پایین دارە دنیا 

بقول حضرت مولانا : هیچ چیزی ثابت و برجای نیست ، جملە در تغییر و سیر و سرمدیست .

با اینکە نمیشود از نظریات نخستم در مورد حلقەی سوم عقب نشینی کنم اما میشود کوتاە آمد. خصوصا کە زمان در افکار همە و من نیز رسوخ میکند و یک دندگی فایدەای ندارد. این اپیزود سەگانە در کنار هم شاهکاریست برای همیشە.