اول از دوست گرامی پرشیا تشکر کنم که به این تازه وارد، که من باشم پاسخی داد. حقیقتش چون منتظر جوابی از سوی سروان رنو هستم، بلافاصله جواب ندادم. اما حالا که هنوز از ایشان جوابی دریافت نکرده‌ام، شرط ادب ندیدم که نوشته‌تان را بدون جواب بگذارم.

(۱۳۹۳/۲/۳۰ عصر ۰۵:۴۵)پرشیا نوشته شده:  

اگر منظور دوست گرامی, جناب شهردار پپونه از موسیقی کلاسیک همان بازه ی زمانی حدودا نود ساله ای است که سال های 1730 تا 1820 را دربرمی گیرد ... عملا چنین چیزی مثله کردن تاریخ هنر موسیقی است.

در رابطه با کارهای معاصری مثل Palladio که از آلبوم سال 1996 کارل جنکینز به نام Diamond Music انتخاب شده, هم باید گفت این اثر عملا در ژانر موسیقی کلاسیک طبقه بندی شده است.

بدون شک منظور من این بازهء زمانی کوتاه نیست و بریده باد زبان من که بخواهم باخ و بارتوک را از دایرهء موسیقی کلاسیک خارج کنم. در این مورد که نوشتم «خیلی» از آثار معرفی شده، در زمرهء موسیقی کلاسیک نیستند، بهتر بود می‌نوشتم «برخی». و البته این اثر کارل جنکینز دقیقا در طبقه بندی موسیقی کلاسیک قرار می‌گیرد.

اما پرگردم به صحبت اول. اصلا موسیقی کلاسیک چیست و چگونه می‌توان تشخیصش داد؟ شاید بهترین کار این باشد که توضیح این مسئله را به یکی از بزرگ‌ترین‌ها بسپاریم. آهنگ ساز، رهبر و شخصیت بزرگ معاصر لئونارد برنستاین:

با کمی تلخیص، در کتاب «تجزیه و تحلیل موسیقی برای جوانان» در فصل «موسیقی کلاسیک چیست؟» برنستاین سعی می‌کند تعریفی مناسب برای موسیقی کلاسیک پیدا کند. موسیقی جدی، موسیقی اهل فضل، موسیقی هنری، موسیقی خوب... هیچ کدام (با مثال‌ها و توضیحاتی که برنستاین می‌دهد) تعریف مناسبی نیستند. نهایتا او به واژه موسیقی دقیق می‌رسد. می‌نویسد:

زمانی که یک آهنگ ساز کلاسیک قطعه‌ای می‌سازد، ساز‌ها و یا اصوات خوانندگانی که اثر او را می‌خوانند و تعداد این ساز‌ها و خوانندگان را به شکل دقیق مشخص می‌کند. این ویژگی مهم‌ترین تفاوت میان موسیقی کلاسیک با سایر شیوه‌ها به شمار می‌رود. از سوی دیگر او دستورالعمل اجرا را برای اثر خود می‌نویسد. در این دستورالعمل‌ها او به اجرا کنندگان و آوازخوانان کمک می‌کند تا چگونگی اجرای تند یا کند، قوی یا ضعیف آن اثر را دریافت کند. آهنگ ساز کلاسیک ممکن است صد‌ها دستورالعمل گوناگون داشته باشد تا به کمک آن‌ها اثر او به شکلی دقیق و به گونه‌ای که او می‌خواهد اجرا شود.

البته اجرای هیچ اثری صد درصد کامل و بر اساس خواسته آهنگ ساز نیست زیرا رهبر ارکستر برای درک آنچه به ذهن یک آهنگ ساز می‌رسد به واژه‌های بی‌شماری نیاز دارد. همین نکته موجب می‌شود که رهبری ارکستر حرفه‌ای بسیار هیجان انگیز باشد.

با وجود تمام تفاوت‌های اجرایی از یک اثر (که از چگونگی تفکر، شخصیت و برداشت رهبران مختلف ریشه می‌گیرد)، همه آن‌ها اثر واحدی را به اجرا در می‌آورند که دارای ریتمی واحد و سازهای یکسان و هدفی مشابه است. رهبران ارکستر کوشش می‌کنند تا نت‌هایی را که بتهوون نوشته است زنده کنند و به شیوه‌ای که موردنظر آهنگ ساز بوده است به اجرا درآورند. با این توضیحات نتیجه می‌گیریم که آن شیوه از موسیقی که شکلی ثابت و غیر قابل تغییر دارد موسیقی کلاسیک خوانده می‌شود. موسیقی کلاسیک پایدار، بدون تغییر و دقیق است و دگرگونی در اجرای آن به سبب تفاوت در شخصیت رهبران ارکستر است.

کمی بعد‌تر می‌نویسد:

چرا به کاربردن واژه کلاسیک نادرست است؟ زیرا در حقیقت موسیقی به نام کلاسیک وجود دارد و آن موسیقی است که در یک دوره مشخص از تاریخ موسیقی به وجود آمده است. چنانکه می‌دانید نام این دوره نیز کلاسیک است. بنابراین تنها آثاری که در آن دوره از تاریخ (قرن ۱۸) به وجود آمده است آثار موسیقی کلاسیک گفته می‌شود.

ضمن اینکه خواندن این کتاب را (فارغ از دانستن نت) به همه توصیه می‌کنم (ناشر آن نشر چشمه است) گمان می‌کنم اگر از ابتدا برای اشاره به موسیقی ِ مبتنی بر اصول مکتب کلاسیسیم و آنچه به مفهوم عام موسیقی کلاسیک خوانده می شود، از یک واژه واحد استفاده نمی کردیم، این مفهوم اینقدر در هم ریخته نمی شد.

با اینهمه گمان نمی کنم عملی باشد که به توصیهء برنستاین نازنین گوش کنیم و هر وقت خواستیم بگوییم، موسیقی کلاسیک، بجایش بگوییم موسیقی دقیق.   لااقل ما چاره‌ای نداریم که هم چنان بگوییم موسیقی کلاسیک و البته مرادمان موسیقی رمانتیک، اکسپرسیونیست، باروک، مینی مال... هم هست.