خداحافظی طولانی          Long Goodbye

کارگردان : رابرت آلتمن

فیلمنامه : لی براکت (براساس داستانی از ریموند چندلر)

فیلمبردار : ویلموس زیگموند

موزیک : جان ویلیامز

بازیگران : الیوت گولد – نینا ون پالانت – جیم بوتن – استرلینگ هیدن – مارک رایدل -  هنری گیبسن

محصول 1973 یونایتد آرتیستز – رنگی – 112 دقیقه

کارآگاه خصوصی فیلیپ مارلو (گولد) , با مرگ مبهم همسر دوستش درگیر ماجرایی می شود که در پایان او را وا می دارد آدم بکشد ... 

بیست سال پس از انتشار رمان خداحافظی طولانی به قلم چندلر  ,  رابرت آلتمن و لی براکت در اقدامی به ظاهر واپسگرا ولی به شدت هوشمندانه سراغ آن رفتند ; فضای داستان را به دهه 70 منتقل کردند و فیلیپ مارلوی خودشان را ساختند و امروز فیلم آلتمن اثری پست مدرن به نظر می رسد ; چون به رغم اینکه کارآگاه خصوصی و شخصیت مارلو  ذاتا دهه هفتادی نیستند , اما نوع روابط و  فضای فیلم کاملا انگ زمانه خود (دهه پرشور 70) را داراست . بازی منحصر به فرد و غیر کلیشه ای الیوت گولد که نخ به نخ ,  متصل و بلا انقطاع در سراسر فیلم درحال سیگار دود کردن است با تکیه کلام مخصوصش " من میزونم ! " * و نیز موسیقی دلچسب جان ویلیامز در کیفیت کار بیشترین تاثیر را دارند . فیلم مانند اسلاف  خود – مثلا خواب ابدی هاکس – رگه هایی از طنز دارد که ظریف و متناسب استفاده شده . از جمله اینکه مارلو در همه جا و همه حال مورد هجمه سگان قرار می گیرد . حضور چند دختر در همسایگی خانه او که بر روی تراس حرکاتی از نوع یوگا و اروبیک انجام می دهند هم ,  موقعیت های طنز آلود – و نه لوده – ایجاد می کند . همچنین این فیلم را می توان در ردۀ فیلم های خیابانی نیز گنجاند که اسکورسیزی چند ماه بعد با پایین شهر (1973)  آن را تثبیت کرد و در راننده تاکسی (1976) سبک مزبور را به اوج رساند .