خیلی ها در سال ۱۳۷۸ با سریال ماجراهای انید بلیتون در برنامه سیمای نوجوان آشنا شدند. این سریال در ایران با نام همرهان پخش می شد. با این وجود این اولین باری نبود که تلویزیون ملی آنرا پخش می کرد، چرا که چند ماه قبلش قسمت اول آن با نام ماجرای جزیره به عنوان فیلم سینمایی از برنامه کودک و نوجوان پخش شده بود. زمان پخش ان، یک روز تعطیل بود اما مناسبش را به خاطر ندارم. به یاد دارم که تماشای ماجرای جزیره برای من بسیار هیجان انگیز بود. راستش بیشتر از اینکه بچه ها که نقش اصلی بودند برایم جالب باشند توجهم به دو مرد داستان به نامهای بیل و جو جلب شده بود و البته جو برایم کاراکتر جذاب تری بود. بیل کالینگهام در ابتدای داستان مانند مردی حقه باز و شریر به تصویر کشیده شده بود که در نهایت می فهمیم او یک پلیس است و جو در ابتدا مرد جوان دوست داشتنی می نمود که برای مادر بچه ها کار می کرد و البته دوست خوبی نیز برای بچه ها بود. اما در نهایت مشخص می شد که او مرد حقه بازی است که دوروبر آنها می پلکد تا بتواند از راه مخفی منزلشان برای جا بی جایی اسکناس های تقلبی استفاده کند!

آنزمان در سنین نوجوانی شیفته گی خاصی به کاراکتر و البته بازیگر نقش جو پیدا کرده بودم! مخصوصاً اینکه کلا در فیلم حضور زیادی نداشت و بیشتر او را از دور، کم صحبت و معمولاً سوار بر موتور نشان می دادند تا بیننده به او شک نکند! دوست داشتم بدانم این بازیگر کیست و در چه نقش های دیگری بازی کرده است. با این وجود چون اینترنتی در کار نبود این امر دشوار و حتی غیر ممکن جلوه می کرد. چند ماه بعد که به صورت سریالی پخش شد بسیار خوشحال شدم و البته همان زمان بود که فهمیدم ماجرای جزیره یک فیلم نیست بلکه قسمت اول یک سریال تلویزیونی است. اگرچه مرگ جو‌ در قسمت ابتدایی و در نتیجه نبود او در سایر قسمتها برایم خوشایند نبود. این قضیه به اضافه بچه گانه تر شدن و وجهه کمیک بخشیدن به سایر قسمتها باعث شده بود که آنها را به اندازه ماجرای جزیره دوست نداشته باشم، اما باز هم برای سرگرمی خوب بودند و به تماشایشان می نشستم. این را هم باید اضافه کنم که این سریال بر اساس رمانهای مشهور قدیمی ساخته شده بودند که البته در سریال فضای امروزی به آن داده بودند. جو‌ نیز در رمان مردی سیاهپوست است و در طول داستان بیش از سی بار به قومیتش اشاره شده که البته در برخی از نسخه های امروزی تر اشاره به آن حذف شده است و در سریال نیز او تبدیل به مردی جوان و سفید پوست گشته است.

چند سالی گذشت. کم کم با اینترنت آشنا شدم و منهم بخشی از زمانم را به جستجوی چیزهایی که دوست داشتم می پرداختم. یکی از آنها همان سریال همرهان بود. جستجو بسیار دشوار بود چرا که نشانی از این سریال نداشتم و حتی نام واقعی اش را هم نمی دانستم. روزها گشتم و گشتم تا در نهایت پیدایش کردم. راستش این روزها پس از گذشت بیست سال یادم نمی آید که چگونه به لینک سریال رسیدم. اما شاید و تنها شاید از طریق دیوید تیلور که در سریال اسب سیاه نیز بازی می کرد. مطمئن نیستم اما آخر جور دیگری چطور می توانست باشد؟! خلاصه کلی اشتیاق داشتم که با بازیگر نقش جو آشنا شوم. وارد قسمت ماجرای جزیره در سایت آی ام دی شدم و روی نام بازیگر نقش جو کلیک کردم. آنوقت یکباره توی ذوقم خورد! خدای من او همان دکتر میچ استیونس سریال پرستاران بود!!!

آنزمان که من این را کشف کردم تلویزیون ملی داشت قسمتهایی را پخش می کرد که دکتر استیونس تازه به سریال پیوسته بود و مردم ایران آشنایی چندانی با او نداشتند. اینکه گفتم کمی توی ذوقم خورد به این معنا نیست که من با اریک تامسون و یا با کاراکترش در پرستاران مشکلی دارم اما تصوری که در چند سال متمادی از او داشتم کاملا متفاوت بود. انتظار داشتم او را با همان ظاهر سریال همرهان و باز هم در نقشهای ماجراجویانه و اسرارآمیز ببینم. با این وجود او در فاصله تنها سه سال از سال ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۹ که به سریال پرستاران پیوست از نظر فیزیکی تفاوت فاحشی کرده بود! اگرچه قبل از اینکه به نقش مثبت سریال پرستاران بپیوندد او نقش های منفی دیگری نیز بازی کرده بود و از جمله آنها می توان به نفس هادس در سریال هرکول سفرهای افسانه ای اشاره کرد که البته از تلویزیون ملی پخش نشده است.

کلا فیزیک اریک تامسون از همان جوانی به گونه ای بود که بزرگتر از خودش می نمود. زمانی که سریال همرهان را می دیدم فکر می کردم نزدیک به سی و پنج سال دارد اما تنها بیست و نه ساله بود و زمانی هم که در سی و دو سالگی به سریال پرستاران پیوست، نه تنها بسیار تغییر کرده بود بلکه حالت مردی میانسال و پدرانه نیز به خود گرفته بود. سالهاست که در استرالیا و نیوزیلند مردم او را بیشتر با نقش های مثبت پدرانه در سریال های تلویزیونی می شناسند.

خلاصه سریال پرستاران سکوی پرتابی برای اریک تامسون شد تا شهرتی قابل توجه به دست بیاورد و امروزه او مشهورترین بازیگر این سریال است. اما آن شور و شوقی که من در دوران نوجوانی نسبت به او داشتم سالهاست که از بین رفته است. با این وجود همچنان از تماشای قسمت اول سریال همرهان و یا همان ماجرای جزیره لذت میبرم.

و اما هیچ کس از عوارض گذر زمان در امان نمی ماند...