یک نکته دیگر هم در ادامه نظر دوستان وجود دارد و آن هم زمان دوبله این فیلمها بوده است. به نظر من اقتضای آن روز مردم و جامعه ایرانی این بود که علاقه مند بودند تا جان وین و جری لوییس را با این صداها بشنوند و به نوعی عادت کرده بودند. به نظر من همین تیپ سازی برای یک بازیگر هرچند که به قول دوستان با تحریف همراه بوده باشد هم نوعی هنر است. چرا که یک ایرانی با توجه به شناخت فرهنگ هم وطنانش در ان زمان ترجیح داده تا دست به ابتکار زده و چنین شخصیتی را خلق نماید.

پی نوشت: نمونه این مسئله را در ادبیات و در ترجمه های ذبیح الله منصوری نیز می توان یافت.