نمایشواره گنج قارون

آدم ها :
امیلیانو
پنقاد

سن:
حیاطی با مختصات معماری سال‎های دهه چهل و پنجاه . حوضی وسط حیاط . توالتی گوشۀ آن و باغچه‎ای نزدیک حوض

شب از نیمه گذشته ، امیلیانو که بی خواب شده وارد حیاط می شود و سیگاری روشن می کند.آهسته آهسته به باغ‎چه نزدیک شده و کنار آن می‎نشیند و در زیر نور مهتاب علف‎های هرز را دانه دانه با مهر لمس می کند و می گوید :
- چه زیبایی شگفت‎انگیزی ، شماها طراوت و شکوه باغ‎چه را دو چندان کرده‎اید...
ناگهان صدایی غیر معمول از روی دیوار توجه امیلیانو را بخود جلب می کند و بلافاصله کسی داخل حیاط می‎پرد.امیلیانو با صدای بلند :
- کیه ؟
پاسخی نمی‎آید . مجددن :
کیه ؟
با حرکتی توام با ترس و کنج‎کاوی به دیوار نزدیک می شود فردی را ایستاده کنار دیوار می بیند:
- تویی پنقاد ، بازم داستان همیشگی آفتابه ؟ خوب چرا از دیوار آمدی در می زدی برات درو باز می‎کردم.
- نخواستم مزاحم بشم.
- توالت اون گوشه‎س برو وردار.
پنقاد بطرف توالت می‎رود و با یک آفتابه بیرون میاید .کمی دل‎خور است .
- این آفتابه که هندیه ، ولی چقدر شبیه آفتابه‎های هیچکاکیه ‍‍‍!!!
- ظاهر و باطن همینو داریم تو که بلدی هرجور بخوای می‎تونی درستش کنی.شنیدم آفتابه های هندی طرف‎دار بیشتری داره
- آره ولی من خودم هیچکاکیشو ترجیح می‎دم.خب کاری نداری ؟
- نه بسلامت .
پنقاد می‎خواهد از دیوار بالا رود که امیلیانو می‎گوید.
- از در برو .
- از دیوار بیشتر حال می‌ده

امیلیانو بعد از آخرین پک سیگار آنرا زیرپا له کرده و بطرف حوض می‎رود .
با دست راست یک حرکت ضربدری روی آب می‎دهد از بین دوایر کوچک و بزرگ موج‎ها کم‎کم چهره ای نمودار شد.امیلیانو حیرت‎زده پرسید تو دیگه کی هستی؟
- من به نمایندگی از طرف کسانی که دستشون از این دنیا کوتاه شده اومدم تشکر کنم .کسی تا حالا از ما دفاع نکرده بود.توی بزرگوار امروز سنگ تموم گذاشتی !!! می‎دونی ما اگه  دستمون از دنیا هم کوتاه نشده بود توان دفاع از خودمونو نداشتیم ولی تو با شجاعت این‎کارو کردی.اصن همش تقصیر این منافع مادیه وگرنه خودت که مارو میشناسی.
- کار قابل‎داری نبود ، وظیفه‌مون بود.
- راستی هوشنگ امینی و اصغر آقا قاتل با آدولف خان هم که دستشون از دار دنیا کوتاه شده التماس دعا دارند.
- آدولف دیگه کیه ؟
- فامیلشو نمی‎دونم ، شما که لطفت زیاده برای تمام آدولفای مرده که دستشون از دنیا کوتاه شده یه کاری بکن.
- باشه باشه خاطر جمع.
- ممنون آقا .
تصویر به همان سادگی که آمده بود محو شد.امیلیانو که انگار در رؤیاها پرسه می‎زد بخود آمده و حرکت می کند تا وارد ساختمان شود .از دور صدای مستانه پنقاد که دارد آواز می خواند بگوش می‎رسد:
گنج قارون نمی خوام مال فراوون نمی خوام
جام جمشید جم و تاج فریدون نمی خوام
بهر ما یک گوشه کوچیک این دنیا بسه
لقمه ای نان و گلیم پاره ای ما را بسه
امیلیانو در حالی‎که از این آواز نشئه شده می‎گوید:
- پدرسوخته این پنقاد روز به روز با حال‎تر می‎شه و بیشتر دل‎بسته گنج قارون .
وارد ساختمان می شود.