سلام به همۀ اعضای محترم این محفل و بازدیدکنندگان گرامی

مدتی به اینجا سر نزدم و و دوستان هر یک به زعم خود برداشتی از عدم حضورم داشتند. لذا شاید لازم باشد توضیحاتی بدهم.

جناب منصور خان که معتبرترین فرد در این محفلند، در جستار آورده اند که... افاضاتی در مورد مرحوم تختی نمودند که بنده همانجا پاسخی به ایشان دادم و گرچه ایشان در پاسخ، قضیه را 180 درجه برعکس نشان دادند، اما دلگیری من از پاسخ ایشان به خودم نیست، من امروز ملتی را می بینم که با ارزش های چندهزار سالۀ خود بیگانه است و نماد ملی خود را مورد اهانت قرار می دهد.

(۱۳۹۴/۳/۲۴ صبح ۰۹:۲۲)منصور نوشته شده:  

(۱۳۹۴/۳/۲۳ عصر ۱۲:۲۹)پیرمرد نوشته شده:  

شما گفتۀ ایشان را توهین به قشری دانستید که آرزوی رسیدن به آرزوها  را زمانی در هیبت فردین می دید. آیا تمامی مردم ما ذائقه شان ملک مطیعی و فردین بود؟ آیا دیگرانی که به سینما نمی رفتند مردم ما نبودند و می توان به قهرمان آنها اهانت کرد؟ امّا این ادعای فردین و بهمنش توهین به مردمی است که تختی اسوۀ مردانگی و زبان مخالفت آنان با حکومتی است که امثال بهمنش و فردین نه تنها با آن مشکلی نداشتند بلکه در آن رشد یافتند. توهین به مردمی که فکر می کردند و در هپروت یک شبه پولدار شدن نبودند، توهین به مردمی که از ظلم نفرت داشتند و نفرتشان از فحشا و فساد حکومت پهلوی را در سیمای تختی نشان می دادند. توهین به مردمی که ایرانی به معنی واقعی کلمه بودند.

سنی از شما گذشته است. انتظار آرامش از دوستان کهل و باتجربه برای دوستان جواب انتظاری واهی نیست. جوگیر و احساسی شدن صحبتهای سنجیده را از آدمی سلب میکند. هرچند صحبتهای شما ناسنجیده نیست اما با طمانینه بیان نشده است. بعنوان مثال اینهمه کلمه ی "توهین" در یک پاراگراف از خود بجا میگذارید و آنرا مذمت میکنید اما در انتهای همان پاراگراف خود به فردین و بهمنش تهمت و افترا می بندید که امثال اینها از آنجا که با رژیم شاهنشاهی مشکلی نداشتند توانستند در آن محیط رشد کنند. معتضد را فلان می نامید و دکتر کاووسی را بهمان . صغیر و کبیر را با جاروی احساسات خود در زباله دانی ذهن خود جمع میکنید تا تختی را تطهیر کنید . بدون شک مطابق با گفته شما تختی نیازی ندارد برای تطهیرش دیگران را زایل کنیم تا از پله های سوخته آنها کسی چون تختی را بالا ببریم.

ایشان می فرمایند چرا بارها کلمۀ توهین را به کار برده ام. خوانندگان محترم بدانید که تختی یک فرد نیست. او یک نماد است و اتفاقاً نماد باورهای درست و آرمان های مقدس ایرانیان در برهه ای از تاریخ ماست. او آخرین مرد از زمرۀ پهلوانان است. نماد یک ملت مانند پرچم آن ملت، مقدس است. نقش پرچم چه بر روی مقوا باشد چه بر روی حریر زربافت به یک اندازه محترم است. من اگر صدهزاربار هم کلمۀ توهین را بکار می بردم به ازای بیش از صد میلیون ایرانی که تا کنون بر جاودانگی تختی صحه گذاشته اند، عمق توهین را نشان نداده بودم.من کسی را نسوزانده ام، فقط یادآوری کرده ام که  با استناد به گفته های چنین کسانی، نمی توان کسی چون تختی را زیر سؤال برد. با اینگونه صحبتها تنها تمام آرمانهای صحیح به مشتی خاکستر تبدیل می گردد.

تختی بزرگ است اما اگر کوه دماوند هم باشد، وقتی هر روز عده ای قدری زباله بر فراز آن خالی کنند پس از مدتی از دیو سپید پای دربند به غول سیاه غرقه در گند بدل می شود.

دوست عزیز! می گویید چرا برآشفته ام؟ شما اگر ضربه ای که به شانۀ دوستتان می زنید، با همان شدت به دهانش بزنید پر از خون می شود و اگر به زیر جناغ سینه اش بزنید حتی ممکن است بمیرد. امیدوارم منظورم را متوجّه شوید.

معیار مردانگی و جوانمردی در قاموس ایرانی و اهل گود(که خود نیز از آن بوده ام و با ایشان حشر و نشر بسیار داشته ام)، جلب توجه جنس مخالف نیست بلکه جلب محبت و ارادت مردم کوچه و بازار و گرفتن حقّ ضعفا و افتادگان است و پاداش آن نیز بوسه بر شاهزاده خانم و ملکه نیست که دست ارادت مردان بر شانۀ پهلوان است.

شاید مردم ما چون قهرمان و نماد زیاد داشته اند، آنها را اینقدر بی ارزش می شمارند. شاید اگر مثل کشور چند قومیتی سوئیس(شامل اقوام آلمانی، فرانسوی، ایتالیایی و رومانش) فقط یک گیوم تل داشتیم و به اعتبار آن زیر بار ناپلئون و فرانسه و آلمان و هیتلر نمی رفتیم، احترام نماد جوانمردی را بیش از این حفظ می کردیم. در سوئیس که منتهای آزادی مطلوب قاطبۀ مردم دنیاست کسی بعد از چند صد سال برای تفنّن و یا اینکه بگوید من چیزی می دانم که شما نمی دانید، نمی گوید"گیوم تل چلاق و احول بود یا اصلاً پسری نداشت که سیب روی سرش بگذارد و با تیر بزند." و لو راوی این ادعا افراد سرشناسی هم باشند.

نکتۀ جالب بیانات دوستمان اینجاست که به نقل از چند تن، نکاتی را می گویند و اگر بنده ادعاهای این افراد را کذب بدانم به آنها توهین کرده ام. آیا من ملزم به تأیید هر چرندی هستم و لو اینکه در صد کتاب هم نوشته شود؟ بنده گفته و می گویم امثال بهمنش و فردین با حکومت شاهنشاهی ایران مشکلی نداشتند و به اعتبار فعالیت در حوزۀ فرهنگی مورد نظر دستگاه پهلوی مشهور شده اند. این که اظهر من الشمس است. جناب منصورخان که به گفتۀ خودشان دوستانی در صدا و سیمای فعلی دارند بهتر از من می دانند که برای تصدّی کوچکترین سمتی، آن هم از نوع  فنّی و نه نمایشی، در یکی از شعب دور افتادۀ این دستگاه، باید صلاحیت فرد بارها در طی مصاحبه های گزینشی احراز گردد و گذر از این گذر از پاسخ به نکیر و منکر در شب اول قبر نیز دشوارتر است، حال ایشان توقع دارند بنده بپذیرم بهمنشی که برنامۀ زنده در صدا و سیمای شاهنشاهی اجرا می کرده، ضد سلطنت بوده است! یا فردین که چنان فیلمهای مورد نظر آن حکومت را بازی می کرده، تقیه می کرده و مثلاً به جای 1.2.3 یا دیالوگ هایش(روایت اساتید دوبله و سینما در این مورد متفاوت است)، سه ضربی "مرگ بر شاه" می گفته!

البته لازم به ذکر است، صرف طرفداری از حکومت پهلوی تا جاییکه دست به جان و مال مردم نبرده باشند، جرم نیست کما اینکه هنوز هم بسیاری از مردم ممکن است آن سبک را بیشتر از امروز بپسندند.

منصورخان، اگر حضرتعالی از عکسی که جناب فرانکنشتاین از جلد فیلم زورو گرفته به عمق توطئه پی می برید، بنده هم پس از عمری سیاست بازی می فهمم که خسرو معتضد که استاد دانشکدۀ افسری شاه و جیره خوار دستگاه فرح پهلوی است، و از هر کجای تاریخ که رها شود حال چه زمان فریدون فرّخ باشد و چه جنگ یازده رخ، چهار دست و پا بر فرق میرزا کوچک خان و مصدق فرود می آید، قصدش بیان تاریخ نیست، بلکه کوبیدن استقلال طلبان این مملکت و تطهیر چکمۀ رضاخانی و وطن فروشی محمدرضا پهلوی، در زی اهل تاریخ است. و اتفاقاً ادعاهای بهمنش و فردین نیز قطعاتی از همین پازل شوم است.

این نکته را هم یادآور می شوم، من نمی گویم از وضع موجود مملکتم خرسندم امّا نارضایتی ام دلیلی بر دعوت مردم به بلعیدن آن چیزی نیست که قریب به چهل سال پیش قی کرده اند.

(۱۳۹۴/۳/۲۴ صبح ۰۹:۲۲)منصور نوشته شده:  

لحن شما مرا یاد 16 سال پیش خودم انداخت. در اولین فاروم فارسی(ایرانکلیک). صحبتهای ما در آنجا حول مباحث مذهبی و دینی بود. بحث بین من و یک دوست اهل تسنن از عربستان بود که فارسی هم میدانست... ناگهان یک نفر با نام کابری لامذهب از در بدر آمد و نوشت : این علی علی که شما همش به بوغ و کرنا میکنید یک آدم قد کوتاه خپل گردن کوتاه بوده است! ... عرق سردی به پیشانی من نشست. ضربان قلبم به 150 رسید و شب تا صبح نخوابیدم . به مقدسترین داشته های ذهنی ام در خصوص ائمه و سرو و سالار آنها توهین شده بود وووو .... بعد ها یاد گرفتم بر سر هیچ داشته ای تعصب نورزم. تعصب فرصت شنیدن را از انسان میگیرد. شنیدن چیزهائی که خلاف نظر باورهای ماست.

اینجا جای بحث مذهبی نیست اما وقتی ایشان آن را پیش می کشند و نقاطی ابهام آفرین را مطرح و سپس رها می کنند، بنده هم به اجبار باید پاسخ ایشان را بدهم.

دوست گرامی! لازم به ذکر است که اصولاً بحث مذهبی آن هم با اهل سنّت اولاً مورد تأیید ائمۀ شیعه نیست(اصول کافی جلد 1 ، کتاب توحید، چهار حدیث آخر و ایضاً اصول کافی جلد 4، کتاب ایمان و کفر، ص 629 ترجمۀ کمره ای) ثانیاً اینکار مطالعه و اشراف زیادی را می طلبد که بسیاری از علمای دین نیز در آن در می مانند ثالثاً جای آن فضای مجازی و در حضور جمع نیست که اگر در پاسخی در بمانیم، افراد زیادی دچار شبهه شوند.

از سوی دیگر بیانات آن لامذهب گرچه نادرست است و با نیّت توهین مطرح شده، امّا اگر نگرش ما به رهبران دینی بخصوص مولا علی علیه السّلام درست باشد، می دانیم که عظمت مولا به علم و تقوا و یتیم نوازی و هزاران خصلت نیکوی دیگرش است و نه ابعاد جسمانیش و همچنین پاسخ این ادعای مطرح شده که در زمان مولا نیز بیان شده، توسط خود حضرت علی علیه السلام داده شده است.

نتیجه گیری شما نیز صحیح نیست چرا که تعصّب ناشی از عقیدۀ محکم و تفکر و تعمّق و مطالعه با تعصّبی که حضرتعالی مثال زده اید کاملاً متفاوت است.

(۱۳۹۴/۳/۲۴ صبح ۰۹:۲۲)منصور نوشته شده:  

(۱۳۹۴/۳/۲۳ عصر ۱۲:۲۹)پیرمرد نوشته شده:  

در حکومتی که فیلم محمّد رسول الله تنها به علّت یکی دو صحنه تظاهرات در مکّه اکران نشده، زنده بودن تختی که خاری در چشم شاهپور غلامرضا پهلوی بوده چگونه تحمّل می شده است؟

فیلم محمد رسول الله (پیام) محصول 1977 یا 1356 است اما درست در ایام آغازین انقلاب در ایران از طرف شخص بنام محمد زاده و با وساطتت مجتهدی خریداری و پس از دوبله در سینماها اکران شد. شعار "دیو چو بیرون رود فرشته درآید" که در انتهای فیلم از زبان راوی فارسی فیلم (فریدون فرح اندوز) ادا میشود یک جمله تحریف شده اضافی است که به مقتضیتات شعارهای انقلابی آنزمان به فیلم اضافه شد.مضاف بر قصه ی غدیر خم که به هیچ عنوان در نسخه اصلی وجود ندارد. تولید این فیلم 1977 است اما در سال 1978 اکران جهانی شد که البته در سطح بین المللی توفیقی نداشت. اکران این فیلم در سطح بین المللی همزمان با سال انقلاب در ایران بود و سینماها رو به تعطیلی میرفت. صحبتی که فرمودید مستند تاریخی ندارد چراکه مجتهدی که همکلاس مصطفی عقاد در آمریکا و از عوامل پشت صحنه فیلم بود و در کنار وی شهریار روحانی پردازش موسیقی آنرا در کنار موریس ژار انجام میداد اذعان دارند که فیلم در همان سالهای تولید در ایران نمایش داده شد و اکران یا عدم اکران آن ربطی به دوره پیش از انقلاب به هیچ عنوان ندارد.

در مورد تاریخ اکران فیلم مزبور بین سال های 1976 و 1977 اختلاف است، امّا کلّاً صرف سال اکران مطرح نیست، بلکه بایستی بدانیم فیلمهای عقیدتی از این دست با روشن شدن داستانشان ، از طرف دستگاه امنیّت(چه شرقی و چه غربی) مورد بررسی قرار می گیرند و لزوماً جهت گیری حکومت صراحتاً اعلام نمی شود بلکه در مورد این فیلم ادعا شده بود که به ساحت مقدّس پیامبر گرامی اسلام در این فیلم توهین شده است و البته این موضوع در کتب سینمایی قابل یافتن نیست بلکه منابعی دیگر را برای تحقیق می طلبد. و لذا سرمایه گذاران با آگاهی از این جهت گیری خطر نکرده اند که برای اکران این فیلم در ایران اقدام کنند و مورد استنطاق ساواک قرار گیرند.