برگ درختان سبز در نظر هوشیار      هر ورقش دفتری است معرفت کردگار

یادش به خیر...از زمانی که سخن گفتن را آغاز می کردیم، این بیت سعدی در ذهنمان بود و قدر سبزی را در این کشور کم بهره نیک می دانستیم. امروز همه چیز خریدنی و تصنّعی شده، کمتر کسی حوصلۀ تدارک سفرۀ هفت سین دارد و اکثراً آن را آماده تهیّه می کنند امّا قدیمها ما از همین روزها بود که گندم خیس می کردیم که تا شب عید، نیم وجب بالا بیاید و رونقی به سفرۀ هفت سین بدهد. البته فقط گندم نبود. گاهی کوزه هم سبز می کردیم که بفهمی نفهمی کار فنّی ای بود و همه روالش را نمی دانستند. باید روی کوزه یک پارچه توری یا از همه بهتر جوراب زنانه می کشیدیم و بعد دانه های خیس سبزی شاهی(ترتیزک) را روی آن پخش می کردیم و درون کوزه هم آب می ریختیم تا کوزه سر فرصت تا شب عید سبز شود. واقعاً دیدن نشانه های بهار در آخرین نفس های زمستان، روح انسان را تازه می کرد. سبزه را سبز می کردیم که به طبیعت نشان دهیم، ما انسانها هم بهار را می فهمیم. ما انسانها آنقدر بی صفت نیستیم که دشمن مادر خود باشیم...

در آستانۀ بهار شکوفه های عجول سر بر می آوردند تا به چشمان خود قدوم بهار را نظاره گر باشند و پرندگان بی صبر و پر سر و صدا که با دیدن برگ ها و شکوفه های تازه رسته، سردی زمستان را فراموش کرده بودند از کنج لانه هایشان بیرون می آمدند و پرهای پوش کرده شان را جمع و جور می کردند و آسمان روز را هم ستاره باران می کردند. برای حس کردن بهار نیازی به تقویم و اعلان از رسانه های عمومی نبود. بهار تمام قد در طبیعت آشکار بود. گلها و درختان و پرندگان سفیر و چاووش بهار بودند.

امّا دریغ از دست بی رحم و ذهن کوتاه بشر که همیشه کاشانۀ خود را بر ویرانۀ آشیانۀ طبیعت بنا می کند و از بریدن نفس سبز درختان نفسش نمی گیرد. امروز کمتر پرنده ای دل و دماغ خبر دادن از قدوم سبز بهار دارد چرا که سبزی ها رخت بربسته اند و پرندگان هم به مانند آدمیان در جستجوی خرده نانی تمام نگاهشان به آسفالت روی زمین است که مگر ذره ای قوت از دست بخیل انسانهای مسرف بر زمین بیفتد.

هر چه می جویم و می اندیشم، نمی فهمم کجای عالم کارخانۀ پتروشیمی را بر روی جنازۀ سبز درختان می سازند و در کدام ناکجاآبادی حاضر می شوند کارخانۀ سیگار را بر روی زمین حاصلخیز بنا کنند؟در هیچ برگ سیاهی از تاریخ ندیدم که ضحّاکی درختان کهن سبزبرگ را فرو اندازد و آسمانخراشی در مقامش استوار سازد؟! هیچگاه نشنیدم که چنگیز هم که ریشۀ آدمیان را برمی کند درختی را از ریشه برکنده باشد!!